สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 116
ตอนที่ 116 ไม่ขาดทุน
เห็นไป๋เสว่เอ๋อร์เอ้อระเหยไม่พูดอะไรเป็นเวลานาน โจ๋วฝันจึงพูดต่อ “ในเมืองคุณเองยังไม่มี แล้วผมจะรีบร้อนมีไปทำไมกัน?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดจะแกล้งโจ๋วฝัน แต่ผิดคาดกลับโดนเข้ากับตัวเอง
เธอกำลังจะโต้กลับ ทันใดนั้นก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เผยลี่เชินเดินเข้ามาเงยหน้ากวาดตามองโจ๋วฝัน แล้วถามย้อนกลับ “ใครพูดว่าเธอไม่มีแฟน”
เขาลดเสียงลง ภายในห้องก็เงียบสงบลง ไป๋เสว่เอ๋อร์และโจ๋วฝันมองหน้ากันและกัน ทั้งคู่พูดอะไรไม่ออก
ความหมายของเผยลี่เชิน หรือว่า….
ไป๋เสว่เอ๋อร์กระพริบตา ไตร่ตรองคำพูดของเผยลี่เชิน พอเงยหน้าก็พบว่าโจ๋วฝันเดินก้าวเท้าออกจากห้องไป
ประตูเปิดลงพร้อมกับความเงียบภายในห้อง ไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองเผยลี่เชินอย่างเงียบๆ สองสามวินาทีผ่านไป เธอก็ละสายตาจากเขา ใบหูรู้สึกร้อนๆ
ทำไมเธอถึงดูตื่นเต้น แม้แต่ใบหน้าของเขายังไม่กล้ามองเลย
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังครุ่นคิดก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ เขาพูดด้วยเสียงต่ำๆ ดังอยู่เหนือหัวเธอ โดยไม่รอให้เธอเงยหน้า “ข้าวเย็นยังกินไม่เสร็จเลย?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินจึงมองไปที่โต๊ะซึ่งอาหารยังเหลืออยู่ จึงรีบพูด “ฉันจะกินแล้ว”
ขระที่เธอยื่นมือหยิบตะเกียบ ก็รู้สึกร้อนๆ ที่หลังมือ ที่แท้มีคนจับมือเธอไว้ เธอเงยหน้าประสานเข้ากับสายตาของเผยลี่เชินพอดี
“ทำไมรึ?”
สีหน้าของเผยลี่เชินดูเคร่งขรึม เหมือนอยากพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจพูดเรื่องอื่น “กินให้หมดก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”
พูดเสร็จ เขาก็ปล่อยมือเธอ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัวแข็งทื่อ หลังมือของเธอยังคงรู้สึกร้อนๆ มองเห็นท่าทางของเผยลี่เชิน รู้สึกไม่สบายใจ
หรือว่าจะมีเรื่องเกิดขึ้น?
เธอก้มหน้ากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าต่อไป แต่ในใจรู้สึกแปลกๆ เผยลี่เชินยังคงยืนอยู่ข้างๆ มองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่พูดอะไรเลย
รอเธอกินโจ๊กคำสุดท้ายเสร็จ วางช้อนแล้วหันไปบอกเผยลี่เชิน “ฉันกินเสร็จแล้วคะ”
เผยลี่เชินหันกลับมามองเธอหลังจากได้ยินเสียงเธอ สีหน้าดูผ่อนคลายลงมาก มือข้างหนึ่งหยิบกระดาษขึ้นมา มืออีกข้างก็เสยคางเธอขึ้นมา เช็ดปากให้เธอสองสามครั้ง
การกระทำของเขาค่อยเป็นค่อยไป หลังจากเช็ดปากเสร็จแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ตอบกลับ
“คุณ…มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันหรือคะ?”
“จับคนร้ายได้แล้วนะ”
คำพูดที่ออกมาจากเผยลี่เชิน ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัวเย็นแข็ง “เป็นใครคะ?”
ภาพที่เธอถูกทำร้ายในวันนั้นกลับมาปรากฏในสมองเธออีกครั้ง เธอไม่เคยมีประสบการณ์กับเรื่องเลวร้ายแบบนี้มาก่อน พอกลับไปนึกถึงก็รู้สึกกลัวจับใจ
เผยลี่เชินพูดด้วยเสียงเย็นชา “พี่ชายของอู๋เจียเจีย—อู๋จวิ้น”
คิ้วของไป๋เสว่เอ๋อร์ตึงขึ้นโดยไม่รู้ตัว หลังจากนิ่งไปสักครู่ จึงเงยหน้ามองเขาพร้อมคำถาม “เพราะฉันไล่อู๋เจียเจีย ดังนั้นเธอจึงให้พี่ชายมาเล่นงานฉัน?”
เผยลี่เชินเห็นมือของไป๋เสว่เอ๋อร์สั่นเล็กน้อย มันบีบหัวใจเขามาก เขานั่งลงข้างๆ หญิงสาวจับมือของเธอเบาๆ “อย่ากลัวไปเลยนะ ฉันให้คนพาเขาส่งตำรวจแล้ว”
ร่างของไป๋เสว่เอ๋อร์เย็นไปทั้งตัว ไม่พูดอะไรอยู่นาน ถ้าวันนั้นอู๋จวิ้นลงมือกับเธอหนักกว่านี้ เธอคงกระดูกหักไปแล้ว เรื่องแบบนั้นช่างน่ากลัว ทำให้เธอไม่กล้าเก็บไว้ในความทรงจำ
“ไป๋เสว่เอ๋อร์” เผยลี่เชินเรียกชื่อเธอเบาๆ “ฉันไม่ควรให้เธอจัดการเรื่องนั้น เรื่องนี้ต้องโทษฉัน ต่อไปฉันจะไม่ให้เธอต้องเจ็บตัวอีกต่อไป”
มองดูท่าทางของหญิงสาว เขาเจ็บปวดใจ ยื่นมือเพื่อกอดเธอไว้ในอ้อมอก
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ สัมผัสลมหายใจที่คุ้นเคยของเขา จึงรู้สึกถึงความปลอดภัย “คุณจะปกป้องดูแลฉันได้จริงๆ หรือคะ?”
เผยลี่เชินจับไหล่ของเธอ ตอบโดยไม่ลังเล “จริงซิ”
ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขามีความคิดแบบนี้มาก่อน ไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นคนแรก
ในขณะเดียวกันที่บาร์โยวหลันห้องพิเศษชั้นบน เผยอี้ยังคงนั่งบนโซฟา หัวเราะอยู่ตรงหน้าของเสิ่นหรูเฟิง “หรูเฟิง คุณก็รู้นะว่าแต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นคนนอก ครั้งนี้เป็นโอกาสในการลงทุน คนแรกที่ฉันคิดถึงก็คือคุณ”
เสิ่นหรูเฟิงที่ขณะนี้มีผู้หญิงแต่งกายเซ็กซี่อยู่ในอ้อมกอด ฟังที่เขาพูดจึงหัวเราะออกมา “ฉันเองก็คิดเสมอว่าคุณชายอี้เป็นเหมือนพี่น้อง พวกเรายังมีโอกาสในการร่วมมือกันอีกเยอะในอนาคต”
เขาหยุดนิ่งสักพักก่อนสีหน้าจะดูจริงจัง “อยากให้ฉันร่วมลงทุนสร้างหนังนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร แต่ฉันขอถามสักข้อ นางเอกของเรื่องคือจินจิงจิงใช่ไหม?”
เผยอี้ยิ้มพร้อมกับดื่มวิสกี้ที่เหลืออยู่ แล้วพูดช้าๆ “ฉันรับปากเธอแล้ว”
เสิ่นหรูเฟิงหัวเราะ “คิดไม่ถึงว่า คุณชายอี้จะรักผู้หญิงคนนี้มากขนาดนี้”
เผยอี้ได้ยินเขา ก็ไม่พูดอะไรโต้ตอบ จุดประสงค์ที่แท้จริงของการลงทุนสร้างหนังครั้งนี้ หนึ่งก็เพื่อจินจิงจิง สองคือเขาไม่ต้องการก้มหัวให้กับเผยลี่เชิน
เขาอยากพิสูจน์ให้เผยลี่เชินได้เห็นว่าเขาเผยอี้ไม่ต้องพึ่งพาอาศัยเผยซื่อก็สามารถสร้างหนังของตัวเองได้ ถึงตอนที่หนังติดอันดับทำเงินของบ๊อกออฟฟิศ เขาก็จะได้หน้ากับคุณท่านเผยได้
เขาออกเงินส่วนหนึ่ง ชวนเสิ่นหรูเฟิงออกเงินลงทุนอีกส่วนหนึ่ง สองคนรวมเงินกันก็คงพออยู่
เสิ่นหรูเฟิงมองเผยอี้ที่ไม่พูดอะไรตั้งนาน ดวงตาส่งประกายแล้วถามต่อ “แต่…คุณชายอี้ไม่กลัวพี่ชายของคุณจะคิดอย่างไรกับพวกเราหรือ? คุณก็รู้ว่าประธานเผยดูเหมือนเขาจะมีอคติกับพวกเราตระกูลเสิ่นมาก”
“หือ!” เผยอี้ตะโกนใส่ วางแก้วเหล้าที่อยู่ในมือลงอย่างแรก “ฉันจะไปสนใจความคิดของเขาทำไมกัน? ฉันไม่ได้ใช้เงินเผยซื่อ อีกอย่างฉันไม่ได้ขอให้เขามาร่วมลงทุน เพราะฉะนั้นเขาจะมายุ่งวุ่นวายได้อย่างไร?”
เสิ่นหรูเฟิงมองเผยอี้ด้วยรอยยิ้มแล้วพูดต่อ “คุณชายอี้ช่างกล้าหาญจริง บางครั้งคนเราก็ต้องมีความกล้าบ้าบิ่น มัวแต่ถูกมัดมือมัดเท้าไว้ จะทำการใหญ่ได้อย่างไร?”
“มา ฉันขอดื่มให้กับคุณ” พูดจบเขาก็ยกแก้วขึ้นดื่ม
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เขาก็ลงทุนไปส่วนหนึ่งเพื่อแลกกลับความไว้วางใจของเผยอี้ ไม่ว่าหนังเรื่องนี้จะทำเงินหรือไม่ เงินลงทุนจำนวนนี้สำหรับเขาแล้วถือว่าไม่ขาดทุนเลย
ตอนนี้ละครเพิ่งจะเริ่มต้น
เช้าวันถัดมา ตอนที่คุณแม่ไป๋มาถึงโรงพยาบาล ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เก็บข้าวของเรียบร้อยแล้ว
“เสว่เอ๋อร์ พวกนี้คือ……”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หันกลับมาเห็นคุณแม่ไป๋ถือกล่องอาหาร เธอยิ้มแล้วพับเสื้อผ้าของโรงพยาบาลที่เธอเพิ่งเปลี่ยน “แม่มาแล้วหรือคะ หนูจะออกจากโรงพยาบาลแล้วนะ”
คุณแม่ไป๋ได้ยินก็รีบก้าวเท้าไปข้างหน้าทันที “ออกจากโรงพยาบาล? อาการบาดเจ็บของลูกยังไม่หายดี….”
“ดีขึ้นมาแล้วคะแม่ แผลที่หัวด้านหลังแค่พันผ้าก๊อซไว้ ไม่กี่วันก็ดีขึ้น”
คุณแม่ไป๋วางกล่องอาหารลงข้างๆ ดึงมือของเธอแล้วถามต่อ “ลูกคนนี้ทำไมไม่ฟังที่แม่พูดบ้าง? ทำไมไม่พักฟื้นให้มากกว่านี้ หรือเป็นเพราะเผยลี่เชินให้ลูกกลับไปทำงาน”
“ไม่ใช่คะ หนูรู้สึกว่าพักผ่อนมาเยอะแล้ว หากขืนอยู่ต่อคงได้ป่วยตายแน่”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบก็มีเสียงดังมาจากประตู โจ๋วฝันยืนอยู่หน้าประตู ลังเลที่จะพูด “คุณไป๋ เรื่องออกจากโรงพยาบาล ควรปรึกษาคุณผู้ชายก่อนจะดีกว่านะครับ?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์เกรงว่าเขาจะโทรรายงานเผยลี่เชิน จึงส่ายหน้า “ไม่ต้อง ตัวฉันย่อมรู้ตัวเองดี เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะเข้าบริษัท ไปบอกกับเขาด้วยตัวเอง”
ถ้าให้เผยลี่เชินรู้ เขาคงไม่ให้เธอออกจากโรงพยาบาลแน่นอน แต่อาการบาดเจ็บภายนอกก็เกือบจะหายดีแล้ว อยู่คนเดียวในห้องมันน่าเบื่อจะตาย
คุณแม่ไป๋เห็นโจ๋วฝันออกไปจากห้อง หันมามองไป๋เสว่เอ๋อร์ที่กำลังเก็บของ จึงเดินมาข้างหน้าเธอ ลดน้ำเสียงลง “เสว่เอ๋อร์ ลูกบอกความจริงกับแม่มานะ ว่าลูกมีความสัมพันธ์อย่างไรกับเผยลี่เชิน?”