สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 264
ตอนที่ 264 ต่างคนต่างจีบ
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง ทันใดนั้นในรถก็เงียบกริบ เจียงหวั่นหวั่นและโจ๋วฝันต่างกลั้นยิ้มไว้ สายตามองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรดีเมื่อยังมีอีกสองคนนั่งอยู่ในรถ เสียงในวิดีโอคอลก็ดังเหลือเกิน แม้เธอไม่ได้เปิดสปีกเกอร์โฟน คนในรถก็ได้ยินอย่างชัดเจน ที่สำคัญกว่านั้นเผยลี่เชินไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในรถ
“หืม?” เผยลี่เชินขมวดคิ้วพร้อมกับรอยยิ้ม “เมื่อตอนบ่ายยังส่งอิโมจิรูปจูบมาให้ตั้งเยอะ มิใช่รึ? แล้วทำไมตอนนี้ถึงดูเขินอายขนาดนี้?”
เจียงหวั่นหวั่นซึ่งนั่งข้างๆ ได้ยินเผยลี่เชินพูดแบบนี้ หัวเราะจนหน้าแดง ส่วนไป๋เสว่เอ๋อร์ก็เขินจนไม่รู้จะตอบว่าอะไร หน้าตาร้อนผ่าวขึ้นมา “รอให้กลับก่อนแล้วฉันค่อยโทรหาใหม่นะ?”
เผยลี่เชินหน้าตาจริงจัง “แต่ฉันอยากฟังตอนนี้”
ได้ยินเขาพูดไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เวลานี้เธอรู้สึกเสียใจที่เชื่อเจียงหวั่นหวั่นให้รับโทรศัพท์
ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกๆ พร้อมกับพูดเสียงแข็ง “ฉัน…คิดถึงคุณ”
เจียงหวั่นหวั่นอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดง เห็นชายหนุ่มบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ จึงรีบพูด “ฉันยุ่งอยู่ตอนนี้ วางสายก่อนนะ กลับถึงแล้วจะโทรหา”
พูดจบเธอไม่รอให้เผยลี่เชินพูดตอบรับ รีบตัดสายวิดีโอคอล
จากนั้นเธอก็ได้ยินเจียงหวั่นหวั่นหัวเราะ แม้แต่โจ๋วฝันที่นั่งอยู่ด้านหลัง ก็ยังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
เจียงหวั่นหวั่นหัวเราะจนหายใจแทบไม่ออก “เสว่เอ๋อร์ ฉันคิดไม่ถึงจริงๆ เกิดมาจะได้ยินเธอกับประธานเผยจีบกันผ่ายวิดีโอคอล! วันนี้ได้เห็นกับตา”
เธอพูดจบหันไปถามโจ๋วฝัน “โจ๋วฝันคุณว่าไง?”
โจ๋วฝันกลั้นหัวเราะ “ผมไม่ว่าไง”
ไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าแดง แต่ก็พูดไม่ออก จึงได้แต่นั่งดูพวกเขายิ้มหัวเราะ
หลังจากกินอาหารเสร็จ เจียงหวั่นหวั่นกับโจ๋วฝันสังเกตเห็นแววตาของเธอดูล่องลอย สุดท้ายดูไม่เหมือนไป๋เสว่เอ๋อร์ที่คุ้นเคย
กลับถึงบ้านโจ๋วฝันส่งพวกเธอทั้งสองคนไปที่หน้าประตูบ้านของเจียงหวั่นหวั่น เมื่อเหลือแต่พวกเธอสองคน เจียงหวั่นหวั่นกอดที่แขนของไป๋เสว่เอ๋อร์ “เสว่เอ๋อร์ ฉันดูออกว่าประธานเผยชอบเธอจากใจจริง ฉันอิจฉาเธอจริงๆ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มที่มุมปากเมื่อได้ยิน ทันใดนั้นเธอพบว่าเผยลี่เชินเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของตัวเอง
เขาจากไปเพียงแค่หนึ่งวัน แม้ว่าจะมีเจียงหวั่นหวั่นและโจ๋วฝันอยู่เป็นเพื่อนไม่รู้สึกเหงา แต่ใจเธอกลับรู้สึกว่างเปล่า คิดถึงเขาโดยไม่รู้ตัว
อาจเป็นไปได้ว่าการชอบใครสักคน ก็จะรู้สึกกังวลใจแบบนี้?
เช้าวันถัดมา ไป๋เสว่เอ๋อร์ไปทำงานพร้อมเจียงหวั่นหวั่น มีประสบการณ์กับผู้โดยสารเบียดเสียดบนรถไฟฟ้าเพื่อไปทำงาน แวะกินอาหารเช้า แม้จะไม่สบายเหมือนอยู่บ้าน แต่ก็ทำให้ชีวิตดูมีรสชาติ
เพราะเผยลี่เชินไม่อยู่ งานทั้งหมดจึงตกเป็นภาระของเธอและสวี่เยว่หรู หลังจากจัดการเรียบร้อย ก็จะแบ่งงานตามความสำคัญเร่งด่วน แล้วรวบรวมส่งให้เขา
งานพวกนี้ฟังแล้วก็ไม่ยาก แต่พอได้ลองทำแล้ว ก็ยุ่งยากอยู่ไม่น้อย
เมื่อสักครู่ส่งงานที่จัดการเสร็จไปแล้ว โทรศัพท์ดังขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงหยิบขึ้นมาดูเป็นแม่ของเธอโทรมา
“สวัสดีค่ะ แม่ หนูกำลังทำงานอยู่ มีเรื่องอะไรคะ?”
“เสว่เอ๋อร์ครั้งที่แล้วบอกว่าจะไปกินข้าวกับลู่เหยาไม่ใช่หรือ? วันนี้แม่โทรไปหาเขาเพื่อนัดกินข้าวที่บ้าน แต่เขากลับบอกว่าเขานัดกับลูกไว้แล้ว แม่คิดว่ากินข้าวกันสามคนก็ไม่เลวนะ สะดวกกว่า”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ประหลาดใจเล็กน้อย “แม่….แม่รู้เบอร์โทรศัพท์รุ่นพี่ลู่ได้ยังไง?”
คุณแม่ไป๋ยิ้ม “ครั้งที่แล้วแม่กับป้าหรงเจอลูกกับลู่เหยาโดยบังเอิญ ป้าหรงรู้จักกับพ่อแม่ของเขา แม่จึงถามเบอร์โทรศัพท์ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร เสวี่เอ๋อร์บอกแม่มาก่อน ว่าลูกจะยอมมากินข้าวไหม!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่พูดอะไร ในเมื่อพวกเขาก็นัดกันไว้แล้ว ถ้าเธอพูดเป็นอย่างอื่น จะหาว่าเธอใจแคบ
“แม่ หนูตัดสินใจแล้ว หนูจะไม่ไปได้ไง?”
“เอาหนะ พอแล้ว รอลู่เหยาเขาส่งที่อยู่ให้ลูกก็แล้วกัน อย่าลืมเก็บไว้ให้ดี แต่งหน้าทาปากแล้วค่อยไปล่ะ!”
หลังจากวางสาย ไป๋เสว่เอ๋อร์คิดทบทวนคำพูดของแม่ตอนคุยโทรศัพท์ แล้วก็ถอนหายใจ
ทำไมเธอจะไม่เข้าใจ คุณแม่ไป๋ตั้งใจจะจับคู่เธอกับลู่เหยา แต่เธอก็รู้ตัวเองดีว่าจะอยู่กับเผยลี่เชิน….
หลังเลิกงานไป๋เสว่เอ๋อร์ไปสถานที่ตามที่ลู่เหยาให้ไว้ เธอไม่ได้ให้โจ๋วฝันไปส่ง เธอนั่งรถไปร้านอาหารที่นัดไว้
เป็นร้านอาหารอิตาลีที่เพิ่งเปิดอยู่ใจกลางเมือง ไป๋เสว่เอ๋อร์ผลักประตูเข้าไปก็เห็นลู่เหยาและคุณแม่ไป๋นั่งอยู่ติดหน้าต่าง
ลู่เหยาหันมาเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์ตรงประตูจึงส่งยิ้มให้ ก้าวไปข้างหน้า “เสว่เอ๋อร์ทางนี้”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มให้เขา เดินตามเขาไปที่โต๊ะ
“เสว่เอ๋อร์มาแล้ว รีบนั่งเร็ว!”
คุณแม่ไป๋ส่งยิ้มให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ แสดงท่าทางให้เธอนั่งข้างๆ ลู่เหยา ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงจำใจต้องนั่งลง
หลังจากสั่งอาหาร คุณแม่ไป๋มองไปที่ลู่เหยา พร้อมกับคำถาม “เสี่ยวลู่เธอไม่ธรรมจริงๆ มาทำงานที่ไห่เฉิงคนเดียวในฐานะประธานบริษัท ทำงานเหนื่อยไหม?”
“ก็โอเคครับ แต่มีหลายโครงการที่ผมทำงานด้วยตัวเอง แบบนี้แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็วางใจได้”
“ใช่ เมื่อก่อนน้าคิดว่าเธอเป็นคนยอดเยี่ยม มีแรงบันดาลใจ ซึ่งน้าก็คิดไม่ผิด!” คุณแม่ไป๋พยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม จากนั้นก็หันไปมองไป๋เสว่เอ๋อร์แล้วถามเธอ “เสว่เอ๋อร์ ลูกก็คุ้นเคยกับเสี่ยวลู่ หากมีเวลาว่างก็ติดต่อพูดคุยกันบ้างรู้ไหม?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้า นั่งเงียบไม่พูดอะไร แต่ในใจเธอรู้ชัดเจนว่าการนัดกินข้าวครั้งนี้ คุณแม่ไป๋มีจุดประสงค์อะไร
เงียบไปสักพัก คุณแม่ไป๋อดไม่ได้ที่จะถามลู่เหยา “เสี่ยวเหยา เธอเป็นคนเก่งขนาดนี้ ต้องมีแฟนแล้วใช่ไหม?”
ลู่เหยายิ้ม “คุณน้า ตอนนี้ผมยังโสดครับ”
คุณแม่ไป๋ยิ้มไม่หยุดเมื่อได้ยิน และไม่ลืมที่จะมองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์
“ยังไม่ต้องรีบร้อนมีแฟนก็ได้ เพราะยังไงเธอก็เป็นคนเก่ง” คุณแม่ไป๋ยังพูดต่อ “อ้อ…เสี่ยวลู่ ที่จริงที่น้านัดเธอออกมาครั้งนี้ ก็มีอีกหนึ่งเรื่องที่อยากขอร้อง”
ลู่เหยารีบพูด “คุณน้าเชิญพูดมาได้เลยครับ”
คุณแม่ไป๋มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อร์ “ก็ลูกสาวน้าคนนี้นะซิ แม้ว่าเธอจะดูเป็นผู้ใหญ่ แต่แท้จริงแล้วก็เหมือนเด็ก มีหลายเรื่องที่ไม่ค่อยฉลาด เธอโตกว่าเสว่เอ๋อร์ปีสองปี แต่เธอดูเข้าใจสิ่งต่างๆ มากกว่า น้าอยากจะขอร้องให้เธอช่วยดูแลลูกสาวน้าคนนี้ด้วย”
ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ไป๋เสว่เอ๋อร์ถึงกับขมวดคิ้ว “แม่ หนูดูแลตัวเองได้”
คุณแม่ไป๋สีหน้าเคร่งเครียดเมื่อได้ยิน “ถ้าลูกหาแฟนแบบเสี่ยวลู่ได้ แม่คงวางใจไปนานแล้ว ไม่มาถามเรื่องกวนใจพวกนี้กับลูกอีก”
ใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อร์ดูเย็นชา เธอกำลังจะอ้าปากพูด ลู่เหยาที่อยู่ข้างๆ ยื่นมือมาดึงแขนเสื้อไว้ เพื่อไม่ให้เธอพูด
“บรรยากาศที่โต๊ะอาหารเงียบลง พอดีบริกรยกอาหารมาเสิร์ฟ ลู่เหยายิ้มเบาๆ เพื่อบรรเทาความลำบาก “คุณน้า ทานอาหารครับ