สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 305

ตอนที่ 305 ผมไม่ได้เป็นคนดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไร

ไป๋เสว่เอ๋อตกใจ ชะงักไปครู่หนึ่งจึงจะได้สติขึ้นมา ที่แท้เขาก็หลอกลวนลามหล่อนนี่เอง! อยากกินลูกอมหวานๆซะที่ไหน!

หล่อนขมวดคิ้วขึ้น มองเผยลี่เชินอย่างตกตะลึง “คุณ…”

“ผมทำไมเหรอ?” เผยลี่เชินยักคิ้วขึ้น สีหน้าท่าทางดูสดใสขึ้นเยอะ เขาเขยิบตัวลุกขึ้นเล็กน้อย พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “สิ่งที่ผมขอร้องเมื่อครู่ก็ไม่ได้มากมายเกินเลยอะไร”

ฟังเขาพูดชมตัวเองด้วยสีหน้าจริงจัง ไป๋เสว่เอ๋อทั้งโกรธทั้งขำ แสร้งทำเป็นไม่สนใจเขา หยิบผ้าขนหนูที่เปียกขึ้นมาบิดน้ำออก และพาดไว้บนหน้าผากเขาต่อ

จู่ๆหล่อนก็คิดถึงคำพูดของเผยอี้ที่พูดกับหล่อนที่ออฟฟิศในวันนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของไป๋เสว่เอ๋อเจื่อนลง เผชิญหน้ากับเผยลี่เชินที่เป็นแบบนี้ กับผู้ชายจอมบงการที่เผยอี้พูดถึง นับเป็นคนละคนกันเลย

หล่อนอยากจะหาหลักฐานเพื่อพิสูจน์ความจริง แต่กลับกลัวผิดหวังกับผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้น จนอาจจะทำให้กระทบกับความสัมพันธ์ของทั้งสองจนไม่อาจกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้

ไป๋เสว่เอ๋อสูดหายใจเข้าลึก จู่ๆก็พูดขึ้น “ช่วงนี้คุณเหนื่อยมามากพอแล้ว ต้องพักผ่อนเยอะๆนะคะ”

“อื้ม เข้าใจแล้ว” เผยลี่เชินพูดพลาง ยื่นมือไปจับมือของหล่อน นวดนิ้วให้ด้วยความอ่อนโยน

ไป๋เสว่เอ๋อแสร้งถามขึ้น “จริงๆแล้วฉันอยากรู้มากเลยว่าการชนะประมูลครั้งนี้ พวกเราประมูลได้มายังไง?”

เผยลี่เชินชะวักไปครู่หนึ่ง พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ใช้วิธีของคนอื่นมาต่อยอดให้ตัวเองเอาชนะได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา หล่อนถามต่อ “ยังไงหรอคะ?”

สีหน้าของเผยลี่เชินนิ่งขรึมขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ “ในเมื่อเผยอี้กับเสิ่นหรูเฟิงใช้วิธีสกปรกกับพวกเราได้ แล้วทำไมเราถึงจะใช้วิธีสกปรกแบบเดียวกันเอาชนะพวกเขาไม่ได้ล่ะ?”

เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนี้ ไป๋เสว่เอ๋อตกใจกลัว นึกถึงคำพูดพวกนั้นของเผยอี้ หล่อนรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมาทันที ยังไม่ทันได้ครุ่นคิดอะไร หล่อนถามขึ้นต่อด้วยความสงสัย “ดังนั้นคุณก็เลยให้คนไปถ่ายรูปจินจิงจิงตอนกินดื่มเพื่อตีสนิทกับพวกเขา แล้วส่งให้คนในรัฐวิสาหกิจโดยตรง?”

เผยลี่เชินที่มีสีหน้านิ่งเรียบ กลับทำสีหน้าประหลาดใจมากมองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อ อึ้งอยู่พักใหญ่ ไม่พูดอธิบายอะไรทั้งสิ้น ยอมรับออกมาตรงๆ “อื้ม”

ตอนนั้นเอง ไป๋เสว่เอ๋อเพียงรู้สึกว่าใจสลายไปกับความผิดหวัง หล่อนไม่เข้าใจอารมณ์อันซับซ้อนของตัวเองในตอนนี้ จึงเอ่ยปากย้อนถามขึ้น “แต่การที่คุณเป็นแบบนี้ จะไปแตกต่างอะไรกับพวกเขา?”

เมื่อได้ยินหล่อนถามเช่นนี้ สีหน้าของเผยลี่เชินเปลี่ยนไปทันที เขาดูผ่อนคลายมากขึ้น มองไปที่ไป๋เสว่เอ๋อด้วยท่าทีเหลือเชื่อ “ดังนั้น คุณก็เลยคิดว่าผมเหมือนกับพวกเขางั้นเหรอ?”

เผยอี้เป็นคนที่เผยลี่เชินเกลียดชังมาโดยตลอด หากจะนับว่าเขาเป็นพวกเดียวกับเผยอี้ นี่ถือเป็นการดูถูกเหยียดหยามเขาอย่างมาก

เขาสูดหายใจเข้าลึก รู้สึกไม่ค่อยพอใจ มองไปที่หญิงสาวที่เงียบไม่พูดไม่จา เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ผมคิดว่าคุณควรจะแยกแยะให้ดี ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาผมไม่ได้เป็นคนดีมากมาย ตั้งแต่วินาทีที่ผมก้าวเข้ามาในวงการธุรกิจ ความจิตใจดีมีเมตตาหรือศีลธรรมก็หายไปจากชีวิตของผมทันที!”

หลังจากที่พูดจบ เขาหยิบผ้าขนหนูบนหน้าผากลงมา ลุกขึ้นจากเตียง เดินออกไปจากห้อง

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู ไป๋เสว่เอ๋อที่นั่งอยู่ตรงนั้น รู้สึกชาไปทั้งตัว สับสนคิดมากไปหมด

หล่อนเข้าใจดี สังคมแบบนี้เต็มไปด้วยสิ่งที่ไม่ดี ในแวดวงธุรกิจเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ใช้ความคิดต่อสู้กัน หล่อนไม่ได้ขอร้องให้เขาต้องจิตใจดีมีเมตตา แต่ในเส้นทางที่ยิ่งเดินยิ่งเต็มไปด้วยความชั่วร้ายแบบนี้ หล่อนเพียงหวังใหเขายังมีศีลธรรมกฎเกณฑ์อยู่บ้าง มีความคิดปณิทาน แต่ไม่ควรจะเป็นแบบคนพวกนั้น ไม่คุ้มกับการเสียนิสัยและความจริงใจที่มีอยู่

ไป๋เสว่เอ๋อกำหมัดแน่น เริ่มคัดจมูกสะอื้น น้ำตาไหลพรากลงมา

ตอนที่หล่อนหมดแรงจนไม่รู้จะต้องทำยังไง จู่ๆเสียงประตูดังขึ้น “แอ๊ด” ประตูถูกเปิดออก

ไป๋เสว่เอ๋อมองไปด้วยสายตาที่พร่ามัว เห็นเงาของรูปร่างอันเลือนราง ร่างสูงใหญ่นั่นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้หล่อน ทันใดนั้น เขายื่นมือออกมาพยุงหล่อนลุงจากเก้าอี้ ดึงเข้ามากอดในอ้อมอก

“ร้องไห้ทำไม? เด็กน้อย ผมไม่ได้ดุสักหน่อย” เสียงทุ้มต่ำของเผยลี่เชินกระซิบไปที่ข้างหูของหล่อน

หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา กอดเขาไว้แน่นขึ้น ความเสียใจ น้อยใจที่มี กลับพึมพำระบายออกมา “คุณดุฉัน!”

เผยลี่เชินยิ้ม ยกมือขึ้นลูบหัวของหล่อน พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “โอเค ผมผิดเอง คุณสบายใจได้นะ ไม่ว่ายังไง ผมก็จะไม่เปลี่ยนเป็นคนที่คุณพูดแบบนั้นเหรอก”

คำพูดนี้ เสมือนยารักษาแผลใจ ทำให้ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกสบายใจขึ้นมา ค่อยๆใจเย็นลง

หล่อนยกมือขึ้น แตะไปที่หน้าผากของเขาอีกครั้ง พูดขึ้น “รู้สึกไม่ร้อนเหมือนเมื่อครู่แล้ว รีบนอนเถอะ พรุ่งนี้ไข้คงลดแล้วค่ะ”

เผยลี่เชินกอดหล่อนไว้ไม่ยอมปล่อย ก้มหน้าลงยิ้มให้หล่อน “ยังอยากกินของหวานอีกสักคำ”

ได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อยิ้มพลางยกมือขึ้นปิดปากเขาไว้ “วันนี้ไม่ได้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน”

เผยลี่เชินยิ้มอ่อน “ก็ได้ งั้นคุณอยู่เป็นเพื่อนผม”

ไป๋เสว่เอ๋อยิ้มขำ ไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาเรียกร้อง หล่อนส่งเขาเข้านอนบนเตียง ห่มผ้าให้เขาอย่างมิดชิด จากนั้นก็ไปอาบน้ำ

เมื่ออาบน้ำเสร็จออกมา ผู้ชายที่นอนอยู่บนเตียงหลับไปเรียบร้อยแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อค่อยๆเดินเข้าไปใกล้ มองดูใบหน้าอันนิ่งสงบของเขา ใจหล่อนสั่นและเต้นไม่จังหวะ ทันใดนั้น หล่อนเริ่มเข้าใจเขาขึ้นมา เป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีใครที่จะเด็ดเดี่ยวเอาชนะได้ตลอด เขาอยากที่จะปกป้องตัวเองและตระกูลเผยไว้ทั้งหมด ต้องแลกมาด้วยการเสียสละทั้งกายและใจของตัวเองมากมาย

หล่อนค่อยๆขึ้นไปบนเตียง ห่มผ้า กอดเขา และหลับตาลง

เช้าวันต่อมา เมื่อไปถึงบริษัท ไป๋เสว่เอ๋อเริ่มยุ่งกับการทำงาน ฉีเฟิงที่รับผิดชอบเรื่องงานเลี้ยงที่จะขึ้นบนเรือสำราญที่ชานเมืองฝั่งตะวันออก งานมากมายของเขาจึงมาตกอยู่ที่หล่อน ไปประชุมเรื่องการออกแบบก่อสร้างกับเผยลี่เชินทั้งครึ่งเช้า หล่อนทั้งเจ็บทั้งปวดส้นเท้าไปหมด

“เอกสารฉบับนี้ต้องให้คุณเซ็นเพิ่ม คุณลองตรวจสอบดูก่อน”

ไป๋เสว่เอ๋อยื่นสัญญาให้หนึ่งฉบับ เผยลี่เชินมองดูข้อสัญญาครู่ใหญ่ ขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นเคาะแฟ้มเอกสาร พูดขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา “ข้อสัญญาเจรจาเพิ่มเติมยังไม่ได้เพิ่มเข้าไป เอาสัญญากลับไปแก้ใหม่”

“รับทราบค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้” ไป๋เสว่เอ๋อรับเอกสารมา รีบเดินออกจากห้องทำงาน

หล่อนเดินกลับไปกลับมาสองสามรอบ จึงจะทำสัญญาเสร็จ ไป๋เสว่เอ๋อกำลังจะนำสัญญาไปให้เผยลี่เชินตรวจสอบ เมื่อเข้าไปในห้องทำงานหล่อนสังเกตเห็นสีหน้าของเขาผิดปกติไป

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว ผมจะไปเดี๋ยวนี้”

หลังพูดจบ เขาวางสายลง เงยหน้าขึ้นมาเห็นหล่อนพอดี “เกิดเรื่องกับคุณท่าน”

“ว่าไงนะคะ?” ไป๋เสว่เอ๋อตกใจ “เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

เผยลี่เชินขมวดคิ้ว “เผยอี้จะหย่ากับจินจิงจิง ทะเลาะกันรุนแรงมาก พอคุณท่านโกรธโมโหขึ้นมา ทำให้ความดันขึ้น ต้องแอดมิดที่โรงพยาบาลทันที”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ไป๋เสว่เอ๋อรู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา

คุณท่านเผยเข้าโรงพยาบาล ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย

เผยลี่เชินเดินออกมา หยิบเสื้อคลุมที่แขวนไว้ “ผมจะรีบไปโรงพยาบาล”

“ฉันไปกับคุณด้วย!” ไป๋เสว่เอ๋อรีบวางเอกสารในมือลง กลับไปหยิบเสื้อคลุมที่ห้อง จากนั้นเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อมกับเผยลี่เชิน

ไป๋เสว่เอ๋อเข้าใจดี แม้ว่าเผยลี่เชินจะไม่พอใจกับการกระทำบางอย่างของคุณท่านเผย แต่ยังไงเขาก็เป็นลูกในสายเลือดของท่าน และเป็นคนใกล้ชิดเพียงคนเดียว เขาต้องเป็นห่วงและกังวลมากอย่างแน่นอน

เมื่อขึ้นรถไป ไป๋เสว่เอ๋อมองดูใบหน้าเคร่งเครียดคิ้วขมวดของผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านข้าง หล่อนยื่นมือออกไปจับมือเขาไว้ พูดปลอบ “สบายใจได้นะ คุณลุงไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ”

เผนลี่เชินเข้าใจสุขภาพร่างกายของคุณท่านเผยดี ผ่านเรื่องแย่ๆมาขนาดนี้ ใครก็ไม่สามารถคาดเดาเรื่องที่จะเกิดขึ้นในอนาคตได้

เขาหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง พูดขึ้นด้วยเสียงนิ่งเรียบ “ขอให้เป็นเช่นนั้น”