สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 320
ตอนที่ 320 เจียงหวั่นหวั่นจมน้ำ
“ต้องลงโทษด้วยเหรอคะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ฉีกยิ้มออกมา จากนั้นเธอก็อาศัยจังหวะนี้เขย่งตัวขึ้น และยื่นมือออกมาคล้องคอของชายหนุ่มเอาไว้ พร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆ ว่า “ครั้งนี้หยวนให้หน่อยได้ไหมคะ”
นัยน์ตาสีดำขลับอันแสนกลมเกลี้ยงของหญิงสาวจ้องมองไปที่ชายหนุ่ม ภายในดวงตาของเธอนั้นมีหล่อหล่อเลี้ยงอยู่เป็นประกาย ราวกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยที่หมายจะอ้อนวอนผู้เป็นเจ้าของ เมื่อเผยลี่เชินเห็นอย่างนี้เข้า ภายในใจของเขาก็รู้สึกบีบแน่นขึ้นมาทันที แม้แต่คำพูดเพียงเล็กน้อยนั้น เขาก็ไม่สามารถที่จะพูดออกมาได้เลย
เขาโอบไปที่เอวของหญิงสาว และดึงตัวของเธอเข้ามาหาตัวเอง เผยลี่เชินโน้มศีรษะลง ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “เสว่เอ๋อร์ ผมคิดว่าพวกเราสองคนใกล้ได้เวลาแล้วนะ”
ใกล้ที่จะได้เวลาเปลี่ยนความสัมพันธ์ในแบบคู่รักชายหญิงไปสู่ความสัมพันธ์แบบใหม่ที่มากขึ้นไปอีกขั้นแทนยังไงล่ะ
“หืม ใกล้ได้เวลาอะไรเหรอคะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกสับสน
เผยลี่เชินยิ้มเล็กน้อย และคลายมือออกจากเอวของหญิงสาว จากนั้นเขาก็ก้าวเดินไปข้างหน้าในทันที “ลองเดาดูสิ”
เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มนั้นมีท่าทีที่ต่างไปจากปกติ ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกงงไปเล็กน้อย เธอรีบเดินตามชายหนุ่มไป และเข้าไปจับแขนของเขาในทันที “บอกมาเร็วสิคะ ใกล้ได้เวลาอะไรเหรอ”
ยิ่งเผยลี่เชินนิ่งเงียบและไม่ยอมพูดอะไรมากเท่าไร ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยิ่งอยากรู้มากขึ้นเท่านั้น แม้ว่าเธอจะเอ่ยปากถามชายหนุ่มนานสักเท่าไร เขาก็ไม่มีทีท่าที่จะปริปากพูดออกมาเลยสักนิดเดียว
“ถ้าเกิดคุณไม่ยอมบอกฉันล่ะก็ ฉันก็จะไม่ถามแล้วล่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์แกล้งทำเป็นโกรธชายหนุ่ม พร้อมกับปล่อยมือที่เคยจับเขาเอาไว้ จากนั้นก็เดินตรงไปข้างหน้าในทันที
เผยลี่เชินยิ้ม และรีบเดินตามหญิงสาวไปในทันที พร้อมกับกระซิบที่ข้างหูของเธออย่างแผ่วเบาว่า “ก็ใกล้ที่จะได้เวลาเป็นภรรยาของผมแล้วไงล่ะ”
เมื่อได้ยินคำที่เผยลี่เชินใช้เรียกตัวเองนั้น แก้มทั้งสองข้างของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ร้อนฉ่าขึ้นมาในทันที เธอเขินจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะแสร้งทำเป็นสงบนิ่งไม่แสดงอะไรออกมา แต่ทว่าใบหน้าของเธอนั้นกลับเป็นสีแดงก่ำขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเห็นว่าดวงตาที่เขินอายของหญิงสาวกำลังหลบสายตาของเขา เผยลี่เชินก็โน้มตัวลงมาเล็กน้อย และจูบเข้าที่แก้มของหญิงสาวอย่างเต็มแรง จากนั้นก็เดินไปข้างหน้าทันที เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยสักนิดเดียว
“คุณ…แอบจูบฉันนี่นา!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ทั้งโกรธทั้งหัวเราะ เมื่อเธอเห็นว่าชายหนุ่มกำลังสาวเท้าก้าวเดินเร็วยิ่งขึ้น เธอจึงรีบเดินตามเขาไปในทันที
เมื่อเผยลี่เชินหันหลังกลับมา เขาก็อุ้มหญิงสาวลอยขึ้นมาจากพื้นในทันที พร้อมกับหมุนตัวเป็นวงกลมสองรอบด้วยกัน จากนั้นเขาก็ยิ้มและถามกลับไปว่า “อ้าว ยอมแพ้แล้วเหรอ ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าคุณอยากจะเอาคืนผม!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “ไม่มีทาง! วางฉันลงได้แล้วน่า!”
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนักเปล่งประกายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่ม ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ภายในใจของเธอนั้นอบอวลไปด้วยความสุขที่หอมหวานราวกับน้ำผึ้งเดือนห้าเหลือเกิน
ถ้าเกิดเธอสามารถหยุดเวลาตรงนี้ลงไว้ได้ คงจะดีมากเลยทีเดียว
ทว่าที่อีกด้านหนึ่งนั้น สถานการณ์ทั้งหมดกลับแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
กู้หลี่เหลียงยังคงดึกปีกหมวกของเจียงหวั่นหวั่นเอาไว้ พร้อมกับหาวออกมา “ง่วงแล้ว ถ้าเกิดไม่ต้องมาดูแลคุณล่ะก็ ผมคงได้ไปหาที่นอนนอนหลับสบายใจเฉิบแล้วล่ะ”
เจียงหวั่นหวั่นเหลือบตามองบน “ถ้าอย่างนั้นคุณก็ปล่อยฉัน แล้วก็ไปนอนซะสิ!”
“ไม่ได้หรอก” กู้หลี่เหลียงส่ายหัวปฏิเสธ “ลี่เชินบอกให้ผมคอยดูแลคุณเป็นอย่างดี ผมเองก็ไม่ได้เต็มใจเท่าไรหรอกนะ”
เมื่อได้ฟังสิ่งที่กู้หลี่เหลียงพูดออกมาแล้วนั้น เจียงหวั่นหวั่นก็พูดอะไรไม่ออก ในตอนแรกเธอนึกว่าเธอจะได้มาเที่ยวเล่นอย่างสนุกสนานที่นี่ แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะต้องมาถูกกู้หลี่เหลียงลากไปลากมาเหมือนเป็นสุนัขแบบนี้ น่าโมโหจริงๆ !
เมื่อทั้งสองคนเดินไปถึงยังทะเลสาบ ทันใดนั้น กู้หลี่เหลียงก็กลับรู้สึกมีชีวิตชีวาขึ้นมา และเริ่มเร่งฝีเท้าของตัวเองขึ้นมาในทันที “ไปเร็ว พวกเราไปพายเรือกัน!”
“ฉันไม่ไป! คุณ…ปล่อยฉันนะ! กู้หลี่เหลียง!”
เจียงหวั่นหวั่นยังคงขัดขืนและดิ้นต่อไปไม่หยุด แต่การประท้วงของเธอในครั้งนี้นั้นกลับไม่เป็นผลแต่อย่างใด สุดท้ายแล้ว เธอก็ถูกชายหนุ่มลากไปที่ข้างทะเลสาบอยู่ดี
เมื่อเห็นว่าหญิงสาวมีท่าทีที่ไม่ค่อยให้ความร่วมมือเท่าไรนัก กู้หลี่เหลียงก็เลิกคิ้วขึ้น “ไปพายเรือเป็นเพื่อนผมหน่อย วันนี้ผมอารมณ์ดีมาก พอขึ้นฝั่งแล้วผมจะไม่ยุ่งกับคุณอีก ดีไหม”
เจียงหวั่นหวั่นยังคงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “คุณพูดจริงเหรอ”
“จริงสิ! ผมเป็นคนที่รักษาคำพูดเสมอนะ!” ขณะที่เขาพูดอยู่นั้น เขาก็ชี้ไปที่เรือลำหนึ่ง “คุณขึ้นไปนั่งก่อนแล้วกัน เดี๋ยวผมไปปลดเชือกก่อน”
ถึงแม้ว่าหัวใจของเธอจะรู้สึกไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก แต่เพื่ออิสรภาพแล้ว เจียงหวั่นหวั่นก็กัดฟัน และตัดสินใจขึ้นไปนั่งบนเรือ
จากนั้น กู้หลี่เหลียงก็เดินตามขึ้นไปนั่งบนเรือ และปลดเชือกที่คล้องเรือเอาไว้ เขาหยิบไม้พายยื่นให้หญิงสาว และเริ่มพายเรือออกไปจากฝั่งในทันที
หลังจากที่พายไปได้ไม่เท่าไร เรือก็ค่อยๆ ลอยออกไปไกลจากชายฝั่งมากขึ้นเรื่อยๆ มือของกู้หลี่เหลียงก็เริ่มปวดเล็กน้อย เขาจึงนำไม้พายที่อยู่ในมือไปวางไว้ข้างลำตัว และไม่พายอีกต่อไป
เจียงหวั่นหวั่นใช้พลังในการพายเรืออย่างมาก แต่เมื่อเธอเริ่มรู้สึกว่าเรือไม่ได้เคลื่อนไปไกลจากที่เดิมเท่าไรเลย เธอก็หันกลับไปมองอย่างสงสัยพร้อมกับถามว่า “เรือลำนี้……”
ขณะที่เธอกำลังพูดอยู่นั้น เธอก็หันไปเห็นกู้หลี่เหลียงกำลังนอนพิงท้ายเรือ พร้อมกับหลับตาพักผ่อนเสียแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ไม้พายของเขาก็ยังวางไว้อยู่ที่ข้างลำตัวของเขาด้วย สบายเหลือเกินเลยนะ!
ทันใดนั้น ความโกรธจัดก็ระเบิดขึ้นมาภายในหัวทันที เจียงหวั่นหวั่นกัดฟันและพูดออกไปว่า “คุณ……กู้หลี่เหลียง!”
กู้หลี่เหลียงลืมตาขึ้นมา ความไม่รู้สึกผิดปรากฏขึ้นภายในดวงตาที่เรียวยาวทั้งสองข้างของเขา “มีอะไรเหรอ”
เจียงหวั่นหวั่นโกรธจัดมากจนวางไม้พายที่อยู่ในมือไว้ข้างลำตัวทันที พร้อมกับตะโกนประท้วงในทันที “ฉันไม่พายแล้ว!”
“ถ้าเกิดคุณไม่อยากพาย ถ้าอย่างนั้น พวกเราก็มานอนลอยคออยู่ตรงนี้ด้วยกันก็แล้วกัน ผมเองก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรเท่าไร”
ขณะที่กู้หลี่เหลียงพูดอยู่นั้น เขาก็เอื้อมมือทั้งสองข้างไปประคองไว้ที่ท้ายทอยอย่างสบายอารมณ์ และยังคงหลับตานอนอยู่แบบนั้น พร้อมกับฮัมเพลงยอดนิยมออกมา
เมื่อได้เห็นท่าทีของเขาแบบนี้แล้ว เจียงหวั่นหวั่นก็ยิ่งโกรธ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนบนเรือในทันที “กู้หลี่เหลียง คุณนี่มันขี้โกงที่สุดเลย!”
เมื่อแรงที่กระทำต่อเรือเกิดความไม่สมดุลกันขึ้นมา ตัวเรือก็เกิดโคลงเคลงและเอียงไปที่ด้านข้าง เท้าทั้งสองข้างของเจียงหวั่นหวั่นไม่สามารถทรงตัวได้ ร่างกายของเธอจึงร่วงล้มลงไปกองที่ด้านข้างในทันที
เมื่อกู้หลี่เหลียงลืมตาขึ้นมา เขาก็เห็นว่าร่างกายของหญิงสาวกำลังจะล้มลงไปที่ด้านข้างของเรือ ทันใดนั้น เขาก็เคร่งเครียดขึ้นมาในทันที เขาเอื้อมมือออกไปเพื่อคว้าข้อมือของหญิงสาวเอาไว้ แต่ใครจะไปคาดคิดว่า ร่างกายของหญิงสาวจะกลับเอียงไปทางด้านข้าง และเมื่อเรือเกิดโคลงเคลงขึ้นมา ทั้งร่างกายของเธอก็ตกลงไปในทะเลสาบทันที
“ตู้ม” เมื่อเสียงอะไรบางอย่างกระแทกกับผืนน้ำดังขึ้นมา เจียงหวั่นหวั่นก็ใช้มือทั้งสองข้างคอยตะเกียกตะกายให้ตัวเองลอยขึ้นมา ตัวเธอนั้นจมน้ำลงไปยังเบื้องล่างอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าสถานการณ์นั้นไม่ปกติแล้ว กู้หลี่เหลียงก็กระโจนลงไปในน้ำอย่างไม่ลังเลในทันที และรีบว่ายไปคว้าตัวหญิงสาวเอาไว้……
หลังจากที่ใช้ความพยายามอย่างมากอยู่สักพัก กู้หลี่เหลียงก็สามารถว่ายพาเจียงหวั่นหวั่นขึ้นไปยังบนฝั่งได้ในที่สุด เขาตบที่แก้มของหญิงสาว เมื่อไม่เห็นว่ามีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมา เขาก็โน้มตัวลงไปฟังเสียงที่บริเวณหน้าอก และเขาไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอกำลังเต้นเลย!
เขานึกไม่ถึงว่ายัยผู้หญิงงี่เง่าคนนี้จะว่ายน้ำไม่เป็น!
กู้หลี่เหลียงขมวดคิ้วแน่น จากนั้นเขาก็เริ่มปั๊มหัวใจของเธออย่างไม่ลังเลในทันที เมื่อทำครบแล้วหนึ่งรอบ หญิงสาวก็ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับมา เขาจึงโน้มศีรษะลงไป และจับคางของหญิงสาวเชิดขึ้นมา พร้อมกับเริ่มผายปอดให้กับเธอ
หลังจากที่เขาผายปอดให้เธอไปแล้วสองรอบติดต่อกัน ทันใดนั้น ตัวของเจียงหวั่นหวั่นก็กระตุกขึ้นมา และบ้วนน้ำที่อยู่ภายในออกมาในทันที……
กู้หลี่เหลียงคอยช่วยลูบหลังของเจียงหวั่นหวั่นเอาไว้ จากนั้นเขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก “คนที่จะกล้ายืนเอียงไปเอียงมาบนเรือได้ ก็มีแต่คุณเท่านั้นแหละ! ถ้าวันนี้ผมไม่ได้อยู่บนเรือด้วย ป่านนี้คุณได้ตายไปนานแล้วนะ! โชคยังดีนะที่ผมผายปอดให้คุณแล้วคุณ……”
เจียงหวั่นหวั่นเพิ่งฟื้นขึ้นมา สมองของเธอยังคงงงงวยอยู่ แต่เมื่อเธอได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มพูด เธอก็เบิกตาโพลงด้วยความตกใจในทันที “คุณพูด……ว่าอะไรนะ!”
นั่นถือเป็นจูบแรกของเธอ แต่เธอกลับต้องมาถูกจูบในสภาพแบบนี้ วิธีแบบนี้ กับคนแบบนี้อย่างนั้นเหรอ
เจียงหวั่นหวั่นโกรธจัดจนน้ำตาเอ่อล้นออกมาเต็มไปหมด เธอเงื้อมือของเธอขึ้นมา และตบเข้าไปที่ใบหน้าของกู้หลี่เหลียงอย่างไม่ลังเล
ใบหน้าของกู้หลี่เหลียงนั้นถูกตบเข้าให้อย่างเต็มแรง เขามีท่าทีชะงักไปครู่หนึ่งในตอนแรก จากนั้นใบหน้าของเขาก็ดูเคร่งเครียดมากขึ้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา และกดโทรออกไปโจ๋วฝันในทันที “ผมอยู่ที่ศาลาพักผ่อนชิงเฟิงที่อยู่ริมทะเลสาบ คุณรีบมาที่นี่แล้วพาผู้หญิงคนนี้ไปเดี๋ยวนี้!”
20 นาทีต่อมา ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินกำลังเก็บผลไม้อยู่ภายในเรือนกระจกขนาดใหญ่ด้วยกัน ทันใดนั้น โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา
เมื่อเห็นว่าที่หน้าจอโทรศัพท์ปรากฏชื่อของโจ๋วฝันขึ้นมา ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังจะกดรับสายนั้น จู่ๆ โทรศัพท์มือถือก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้แน่นทันที
เผยลี่เชินมองหญิงสาวพร้อมกับยิ้มขึ้นที่มุมปาก “ผมไม่ชอบให้ใครมารบกวน”
“อย่าล้อเล่นสิคะ ถ้าเกิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาล่ะ!” ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มพลางปลักมือของชายหนุ่มออกไป จากนั้นเธอก็กดรับสายโทรศัพท์ทันที “ว่าไงจ๊ะ โจ๋วฝัน”
“พี่เสว่เอ๋อร์ ตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนครับ พี่หวั่นหวั่นจมน้ำ!”
“อะไรนะ” ทันใดนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกเครียดขึ้นมาในทันที เธอรีบวิ่งออกไปข้างนอกทันที โดยที่ไม่สนใจตะกร้าผลไม้ที่อยู่ในมือของเธอ “ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหนกัน”
เมื่อโจ๋วฝันบอกสถานที่ที่อยู่ของพวกเขาแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รีบวางสาย พร้อมกับมองไปที่เผยลี่เชินและพูดออกมาว่า “หวั่นหวั่นจมน้ำ พวกเรารีบไปกันเถอะค่ะ!”
เมื่อได้ยินดังนั้น เผยลี่เชินก็ขมวดคิ้วขึ้น พร้อมกับถามด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “พวกเขาอยู่ที่ไหน”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดอย่างมั่นใจว่า “โจ๋วฝันบอกว่าพวกเขาอยู่ที่สวนดอกไม้เยว่กวังค่ะ”
เมื่อรู้ว่าพวกเขาอยู่ไหนแล้ว คิ้วที่เคยขมวดแน่นของเผยลี่เชินก็คลายออกเล็กน้อย ทันใดนั้น ภายในหัวใจของเขาก็รู้สึกแน่ชัดขึ้นมา
สวนดอกไม้เยว่กวัง คือสถานที่ที่เขาคิดจะทำเซอร์ไพรส์ขอไป๋เสว่เอ๋อร์แต่งงานนั่นเอง