สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 372

ตอนที่ 372 ให้ตามที่เธอต้องการไม่ได้

ไป๋เสว่เอ๋อร์มาอยู่ที่เมืองเซียงหนาน ได้สามวันแล้ว

เมืองเซียงหนานเป็นเมืองเล็กๆ แม้เศรษฐกิจจะไม่ได้เจริญรุ่งเรืองแต่ก็มีสาธารณูปโภคพื้นฐานครบครัน ดูๆไปแล้วลู่เหยาพิถีพิถันในการเลือกที่อยู่อาศัยไม่น้อย

แต่จะว่าไปชีวิตที่นี่เรียบง่ายขาดสีสัน

ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความเบื่อหน่าย เจียงหวั่นหวั่นเดินเข้ามาเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์หน้าซีด จึงอดถามไม่ได้ “เสว่เอ๋อร์ ฉันรู้สึกว่าเธอไม่มีความสุขเลย…”

เธอไม่สามารถมีความสุขได้ 2 คืนที่ผ่านมาในความฝันของเธอมีแต่เผยลี่เชิน คิดถึงไก่ต้มตุ๋นเห็ดหอมที่ปรุงโดยป้าจางเป็นที่สุด ตอนนี้จู่ๆมาอยู่ที่นี่ ต่อให้ดีแค่ไหนก็ยังไม่คุ้นเคย…

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มพร้อมอธิบาย “ไม่เป็นไร เพียงแค่ไม่เคยชินเท่านั้นเอง ผ่านไปสักพักก็ดีเอง”

เจียงหวั่นหวั่นเห็นสภาพแบบนี้ได้แต่ถอนหายใจ ได้ยินเสียงกริ่งประตูดังเข้ามาในจิตใจ “น่าจะเป็นประธานลู่มาแล้ว ฉันไปเปิดประตูก่อนนะ!”

แน่นอนว่าลู่เหยายืนรออยู่ที่ประตู เห็นเจียงหวั่นหวั่นรีบร้อนมาเปิดประตู จึงเอ่ยปากถามว่า “เสว่เอ๋อร์เป็นอย่างไรบ้าง?”

“ไป๋เสว่เอ๋อร์อารมณ์ไม่ค่อยดีนัก เธอบอกว่ายังไม่ชิน”

เมื่อลู่เหยาได้ยินเช่นนี้จึงก้าวเท้าเดินเข้าไปผ่านสวนเล็กๆ ไปถึงประตู

ไป๋เสว่เอ๋อร์เห็นว่ามีคนมา จึงเรียกเบาๆ “รุ่นพี่”

เมื่อ 3 วันก่อนหลังจากที่พวกเขาแยกกันที่เมืองจิ่ง นี่ถือเป็นครั้งแรกที่พวกเราเจอกันที่นี่ เธอมีเรื่องเกี่ยวกับลูกในท้องที่อยากถามเขา

“เสว่เอ๋อร์ เธอวางใจเถอะ เรื่องนั้นฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว” ลู่เหยากดไหล่เธอให้นั่งลง แล้วพูดต่อว่า “เธอเพิ่งมาอยู่ที่นี่ต้องการอะไรเพิ่มเติมบอกฉันได้ ฉันตามป้าหวังให้มาอยู่บ้านนี้ ป้าแกเป็นผู้อาวุโสของตระกูลลู่ของพวกเรา จะมาช่วยดูแลเธอ”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกซาบซึ้งใจเมื่อได้ยินคำแนะนำของลู่เหยาแต่สิ่งที่เธออยากรู้กลับไม่ใช่เรื่องพวกนี้

“รุ่นพี่…เผยลี่เชินทำให้พี่ลำบากใจหรือเปล่า?”

การแสดงออกบนใบหน้าของลู่เหยานิ่งไปสักพัก จากนั้นเขาจึงพูดย้ำกับไป๋เสว่เอ๋อร์ เรื่องที่เขาพบกับเผยลี่เชินเมื่อ 3 วันก่อนใช้สร้อยคอที่ขาดแล้วในการข่มขู่เผยลี่เชิน นี่เป็นแผนการที่พวกเขาคิดไว้อย่างดีก่อนออกจากเมืองไห่เฉิง แต่คาดไม่ถึงว่าจะใช้ได้ผลดีจะมาหาไม่ต้องพิมพ์แล้ว

“ต่อมาเขาฟังที่ฉันพูดแล้วนิ่งไปสักครู่จากนั้นก็พาลูกน้องกลับไป 2 วันมานี้ข่าวคราวเกี่ยวกับเผยลี่เชินซาลงไป ราคาหุ้นของเผยซื่อค่อยๆ ฟื้นตัวขึ้น

ไป๋เสว่เอ๋อร์หายใจลึกๆ หลังจากที่ฟังเขาพูด จิตใจที่จุกแน่นอยู่บริเวณลำคอในตอนแรกค่อยๆ ผ่อนคลาย

แต่เรื่องที่ควรจะผ่อนคลายโล่งใจ กลับรู้สึกขมขื่นอย่างน่าประหลาดใจ

เธอกลับเผยลี่เชินสิ้นสุดกันเพียงแค่นี้จริงหรอ…..

เมื่อกลับมาคิดถึงเด็กในท้อง ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกมีความหวังขึ้นในทันที

เมื่อสติกลับมา ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองลู่เหยา พูดอย่างจริงจัง “รุ่นพี่ ครั้งนี้ขอบคุณจริงๆ นะ”

ลู่เหยาส่งยิ้มให้ “ขอบคุณอะไรกัน มันเป็นเรื่องที่สมควรทำ”

เขาพูดจบ ก็เงยหน้ามองเจียงหวั่นหวั่นที่อยู่ข้างๆ ลังเลอยู่สักครู่ แล้วพูดเบาๆ “แต่ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ฉันต้องพูดกับเธอ คือเจียงหวั่นหวั่นอยู่ที่นี่ตลอดไปไม่ได้ ครั้งนี้เขาช่วยเธอจึงไม่สามารถทำงานที่เผยซื่อได้อีกต่อไป แต่ฉันคิดไว้แล้ว ให้เขาไปลาออกจากเผยซื่อ แล้วไปทำงานที่บริษัทอสังหาริมทรัพย์หลินซู่แทน”

ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกเครียดเมื่อได้ยิน จากนั้นเลยหน้ามองเจียงหวั่นหวั่น จิตใจรู้สึกอาลัยอาวรณ์ “หวั่นหวั่น เธอจะไปแล้วจริงๆ หรือ?”

รอบดวงตาของเจียงหวั่นหวั่นมีสีแดง แต่ยังคงพยักหน้ารับ “พ่อแม่ฉันอยู่ที่เมืองไห่เฉิง ไม่เช่นนั้นฉันคงอยู่เป็นเพื่อนเธอที่นี่เมืองเซียงหนาน แต่มันไม่มีทาง….”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ยกมือกุมมือของเจียงหวั่นหวั่น แล้วพูดเบาๆ “หวั่นหวั่น พวกเราต้องได้พบกันอีกอย่างแน่นอน!”

“อืม!” เจียงหวั่นหวั่นพยักหน้าอย่างจริงจัง “ฉันจะมาเยี่ยมเธอบ่อยๆ แล้วก็เด็กน้อยในท้องเธอ”

เมื่อได้ยิน ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกอบอุ่นใจและยิ้มแย้มแจ่มใส

ชีวิตคนเราก็แบบนี้ หลีกหนีไม่พ้นความเศร้า ความสุข ความพลัดพราก แม้ว่าเธอจะอาลัยอาวรณ์ แต่ก็ไม่สามารถให้เจียงหวั่นหวั่นอยู่ข้างกายเธอแบบนี้ได้

ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นหลังจากที่ส่งเจียงหวั่นหวั่นแล้ว จิตใจของเธอรู้สึกเศร้าหมองโดยไม่รู้ตัว ดูเหมือนลู่เหยาที่อยู่ข้างๆ จะมองเห็นความคิดของเธออย่างทะลุปรุโปร่ง จึงพูดเบาๆว่า “เสว่เอ๋อร์ แม้ว่าหวั่นหวั่นจะไปแล้ว แต่อย่าลืมว่า เธอยังมีฉันอยู่”

ถ้าเธอยินยอม เขาก็พร้อมที่จะอยู่ข้างกายเธอตลอดไป

ดวงตาของไป๋เสว่เอ๋อร์แสดงความขมขื่นออกมาเธอได้ยินคำพูดของเขา เธอเงยหน้าขึ้นมองสายตาของลู่เหยา จากนั้นพูดเสียงเบาๆ “รุ่นพี่ เกรงว่าฉันจะให้ในสิ่งที่พี่ต้องการไม่ได้”

เธอเข้าใจความหมายของเขาเป็นอย่างดี แต่เธอไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้เพราะใจของเธอถูกชายอีกคนหนึ่งครอบครองนานแล้ว

ลู่เหยายิ้ม “ไม่เป็นไร” เขาสามารถรอได้

แต่ลู่เหยาคิดไม่ถึงว่าการรอคอยนี้ผ่านมา 6 ปีแล้ว

6 ปีผ่านไป ที่หมู่บ้านวิลล่าซิงหูเมืองเซียงหนาน

ที่ด้านหน้าของบังกะโลสีขาวขนาดเล็ก มีรถสีดำจอดอยู่ ในมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ถือกระเป๋าสัมภาระเล็กๆ และกระเป๋าหนังสือ จากเอาสิ่งของใส่ไว้ในกระเป๋า

“แม่…..”

มีเสียงร้องเรียกเบาๆ จากนั้นก็มีร่างเล็กๆ วิ่งผ่านประตูอย่างรวดเร็วเข้ามากอดขาของไป๋เสว่เอ๋อร์

ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มศีรษะลงเห็นไป๋ห้าวเจ๋อกำลังกอดต้นขาของตัวเอง ยิ้มด้วยความโกรธ “ให้ลูกไปล้างหน้าแต่ลูกไม่ล้าง ลูกจะไปหาคุณตาแบบนี้ใช่ไหม?”

ดวงตาคู่สีดำขนาดใหญ่และเปล่งประกายระยิบระยับ ไป๋ห้าวเจ๋อพูดอย่างจริงจังว่า “คุณตาไม่รังเกียจหนูหรอก”

คำพูดของเจ้าก้อนแป้งที่พูดออกมาด้วยความมั่นใจไม่ได้ทำให้คนรู้สึกเกลียด เขาถามอย่างพิถีพิถัน ลุงลู่เหยาไปกับพวกเราด้วยใช่ไหม?”

“ครั้งนี้ลุงลู่เหยางานยุ่ง ไปกับพวกเราไม่ได้” ไป๋เสว่เอ๋อร์วางสิ่งของเรียบร้อยแล้ว คุกเข่าลงเจ้าก้อนแป้งไว้ในอ้อมกอดพูดด้วยน้ำเสียงแห่งความรัก “มีแม่ไปเป็นเพื่อนด้วยยังไม่พออีกหรือ?”

ไป๋ห้าวเจ๋อยกคิ้วพูดอย่างจริงจัง “มีพ่อไปด้วยยิ่งดีกว่า ครั้งก่อนที่ไปหาคุณตา คุณตาบอกว่าไม่สบายใจที่แม่มาคนเดียว ให้หนูตามหาพ่อเพื่อปกป้องดูแลแม่”

เห็นเด็กน้อยที่อยู่ตรงหน้าพูดเรื่องเพ้อเจ้ออย่างจริงจัง ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้สึกทั้งโกรธทั้งตลก

เมื่อปีก่อนไป๋เสว่เอ๋อร์พาเด็กน้อยกลับเมืองไห่เฉิง ไปเยี่ยมพ่อที่สุสานในวันครบรอบปีที่ 5 คาดไม่ถึงว่าครั้งนี้เขาจะแต่งสุนทรพจน์ชุดนี้ออกมา

มิน่าช่วงนี้คุณครูอนุบาลมอบหมายการบ้านอย่างหนึ่งคือให้คนในครอบครัวช่วยกันเขียนต้นไม้ลำดับวงศ์ตระกูล ดังนั้นในช่องของพ่อไป๋ห้าวเจ๋อจึงว่างอยู่ เด็กน้อยถามแม่อยู่หลายวันว่าพ่อคือใคร อยู่ที่ไหน คำถามอะไรประเภทนี้ทุกครั้งที่เจอคำถามแบบนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะคิดมาก

ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มลงกอดไป๋ห้าวเจ๋อ แล้วหันหลังให้กับคำถามพวกนี้ “เอาล่ะ เจ้าแมวตัวน้อย แม่จะพาลูกไปล้างหน้าก่อน แล้วพวกเราค่อยไปกัน”

ไป๋ห้าวเจ๋อเม้มริมฝีปาก ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ล้างหน้าให้แต่โดยดี เขาแอบกลับเข้าไปในห้อง ดึงรูปภาพออกมาจากในหนังสือบนโต๊ะข้างเตียง

ในภาพไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มอย่างสดใสอยู่ในอ้อมกอดของชายคนหนึ่ง ซึ่งมีสีหน้าเย็นชา แต่ดวงตาที่กำลังมองกล้องกลับให้ความรู้สึกอบอุ่น

เป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบ แต่ไม่เหมาะสมกัน

นับตั้งแต่ไป๋ห้าวเจ๋อบังเอิญเห็นไป๋เสว่เอ๋อร์จ้องมองรูปนี้มีกลางดึก เขาก็เดาว่าคนที่อยู่ในรูปนั้นก็คือพ่อของเขา!

กลับไปที่เมืองไห่เฉิงครั้งนี้ นอกจากจะไปเยี่ยมคุณตาเขายังมีจุดประสงค์อีกอย่างหนึ่งเพิ่มเติม—–ตามหาพ่อของเขา