สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 403
ตอนที่ 403 เปิดเผยหมากตัวสำคัญ
หลังจากที่เธอถูกโปะยาสลบ เธอก็ถูกพาเข้าไปยังภายในสโมสรซิงเล่ออีกครั้งหนึ่ง และรูปภาพพวกนั้นที่เธอถ่ายเอาไว้ก็ถูกลบหายไปจนหมดด้วย คนที่จะลงมือทำเรื่องแบบนี้ได้ จะต้องเป็นเสิ่นหรูเฟิงและสวี่เยว่หรูอย่างแน่นอน!
“ไม่ได้การล่ะ ฉันจะต้องโทรหาเผยลี่เชินเดี๋ยวนี้!”
ขณะที่ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดออกมานั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาและเตรียมที่จะต่อสายโทรออก ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่มีหลักฐานที่แน่ชัด แต่เธอก็ต้องนำเรื่องนี้ไปรายงานเผยลี่เชินให้เร็วที่สุด!
“ไม่ได้!” มือขนาดใหญ่คู่หนึ่งเอื้อมออกมาและกดมือของหญิงสาวเอาไว้แน่น
ไป๋เสว่เอ๋อร์ชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้น เธอก็เงยหน้ามองลู่เหยา และถามด้วยน้ำเสียงที่เหลือเชื่อออกไปว่า “ทำไมไม่ได้คะ”
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความสงสัยของไป๋เสว่เอ๋อร์เข้า ลู่เหยาก็รู้สึกสับสนขึ้นมาในทันที เขาลังเลและไม่รู้ว่าจะเอ่ยปากอธิบายออกไปอย่างไรดี
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง ในที่สุด เขาก็เงยหน้าและมองตรงไปที่ดวงตาทั้งสองข้างของไป๋เสว่เอ๋อร์ “ผมต้องพาคุณไปจากที่นี่ ดังนั้น ตอนนี้คุณยังโทรหาเผยลี่เชินไม่ได้หรอกนะ”
ชั่วขณะหนึ่ง ภายในหัวใจของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกตงิดใจขึ้นมาในทันที “ไปไหนคะ”
สายตาของลู่เหยานั้นเด็ดขาดและแน่วแน่ “ผมบอกคุณแล้วว่าผมต้องพาคุณไปจากที่นี่”
“ลู่เหยา ฉันบอกกับคุณไปแล้วไม่ใช่เหรอคะ หนึ่งเดือนนี้ ฉันจำเป็นที่จะต้องอยู่เคียงข้างเผยลี่เชิน หลังจากนั้นแล้ว เขาถึงจะยอมปล่อยฉันกับห้าวเจ๋อน้อยไป แล้วเขาก็จะไม่สามารถ…….”
ลู่เหยาไม่รอให้ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดจบ และส่ายหัวปฏิเสธ เขากุมหลังมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ที่แสนเย็นเยือกด้วยมือขนาดใหญ่อันอบอุ่นของเขา “เขาไม่ปล่อยคุณไปหรอก เสว่เอ๋อร์ คุณเองก็เข้าใจเขาดีมากกว่าผม เขาไม่มีวันปล่อยพวกคุณทั้งสองคนไปหรอก”
ไป๋เสว่เอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยปากออกไปว่า “พวกเราคุยกันเรียบร้อยแล้ว เขาไม่สามารถกลับคำได้”
“คุณเชื่อใจเขาจริงๆ เหรอ ถ้าเกิดว่าเขาอยากให้คุณอยู่กับเขาแค่ 1 เดือนนี้เท่านั้น ทำไมเขาจะต้องพยายามทุกวิถีทางเพื่อพาคุณกลับไปอยู่ที่บ้านหลังนั้นด้วยล่ะ” สีหน้าของลู่เหยาจริงจังมากขึ้น “เสว่เอ๋อร์ ความจริงแล้ว คุณไม่ได้เชื่อใจเขาเลย แต่ที่คุณทำแบบนั้นก็เพราะว่าเขายังคงอยู่ภายในใจของคุณเสมอ ใช่ไหมล่ะ”
“ไม่ใช่!” ราวกับถูกอะไรบางอย่างทิ่มแทงเข้ามาที่กลางหัวใจ ไป๋เสว่เอ๋อร์จึงปฏิเสธออกไปโดยไม่รู้ตัว
ลู่เหยาจับมือของไป๋เสว่เอ๋อร์แน่นขึ้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว “แล้วทำไมคุณถึงไม่หนีไปล่ะครับ ตอนนี้เขาออกไปทำงานนอกสถานที่ มันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับพวกเราที่จะหนีไป ผมจะพาคุณกับเสี่ยวเจ๋อไปจากไห่เฉิง และจะไม่กลับมาที่นี่อีกเลย คุณจะได้ไม่ต้องกลับมาเจอเขาอีกตลอดไป!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปากล่าง หัวใจของเธอรู้สึกสับสนจนทำอะไรไม่ถูก “ตอนนี้เสี่ยวเจ๋อยังอยู่ที่คฤหาสน์หลังนั้น ฉันทิ้งเขาไปไม่ได้หรอก……”
“ผมส่งคนไปรับเขามาแล้วล่ะ ตอนนี้เขากำลังเดินทางมาที่นี่”
“อะไรนะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้วแน่น และรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
ลู่เหยาหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยปากพูดเบาๆ ว่า “ผมตัดสินใจแล้วตอนที่ผมกำลังพาคุณกลับมาที่นี่ ผมเลยส่งคนไปสังเกตการณ์ดูที่คฤหาสน์หลังนั้น นึกไม่ถึงว่าตอนนั้นป้าจางจะพาเสี่ยวเจ๋อออกมาเที่ยวเล่นพอดี ผมก็เลยให้เขาพาเสี่ยวเจ๋อออกมาจากตรงนั้นในทันที”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้น สมองของเธอก็ขาวโพลนไปหมด เธอคาดไม่ถึงมาก่อนเลยว่าเรื่องราวจะมาถึงขั้นนี้ได้
เดิมทีนั้น เธอกับเผยลี่เชินได้ตกลงและเซ็นสัญญาในข้อตกลง 30 วันนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และในตอนนี้ลู่เหยาก็คิดที่จะพาเธอหนีไปอย่างกะทันหัน แถมยังพาเสี่ยวเจ๋อมาด้วยแบบนี้อีก ถ้าเกิดเผยลี่เชินสงสัยในตัวเธอเข้า นั่นก็เท่ากับว่าเธอกำลังฆ่าตัวตายและไม่อาจที่จะลบล้างมลทินของตัวเองออกไปได้เลยแม้แต่นิดเดียว
ไป๋เสว่เอ๋อร์ดึงผ้าห่มที่ห่มตัวเอาไว้ออก และเดินลงจากเตียงอย่างไม่ลังเล “ฉันไปกับคุณไม่ได้หรอกค่ะ ตอนนี้ฉันต้องกลับไปที่นั่น”
“ไป๋เสว่เอ๋อร์” ลู่เหยาเอื้อมมือไปจับข้อมือของเธอเอาไว้ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้มและเย็นชาว่า “เห็นได้ชัดว่าตอนนี้คุณมีโอกาสรออยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ แต่ทำไมคุณถึงอยากจะกลับไปที่นั่นอีกล่ะ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดฟัน และตอบกลับไปอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า “ฉันสัญญากับเขาเอาไว้แล้ว ยังไงฉันก็ต้องทำตามสัญญานั้น”
ตอนที่เธอกับเผยลี่เชินตกลงกันเรียบร้อยนั้น ในเมื่อเธอเซ็นชื่อลงไปในสัญญาแล้ว เธอก็จำเป็นที่จะต้องทำตามสัญญานั้นให้ได้ และเมื่อ 30 วันนั้นผ่านพ้นไป เธอจะไม่ขออยู่ที่นั่นต่อเลยแม้แต่วันเดียว!
หัวใจของลู่เหยาบีบแน่นขึ้นเล็กน้อย ความรู้สึกไร้พลังผุดขึ้นมาภายในหัวใจของเขา เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเอ่ยปากถามเบาๆ ว่า “ในตอนนั้น คุณเองก็เคยบอกผมว่าจะให้คำตอบกับผม ผมไม่เคยรอใครนาน……”
เมื่อได้ยินดังนั้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็นิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง เธอเข้าใจได้ทันทีว่าเขานั้นหมายถึงอะไร ครู่ต่อมา เธอก็เงยหน้าขึ้นและมองไปที่ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอ พร้อมกับพูดเบาๆ ว่า “ขอโทษด้วยนะคะ ลู่เหยา ฉันไม่อยากทำให้คุณเสียใจ”
เวลาหกปีที่เขาอยู่เคียงข้างเธอมาโดยตลอด ก็เพื่อรอเธอให้คำตอบกับเขา แต่ในท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่อาจที่จะเปลี่ยนหัวใจของตัวเอง และบังคับให้ตัวเธอยอมรับมันได้
แววตาของลู่เหยาดูขมขื่นเล็กน้อย เขายิ้มขึ้นที่มุมปาก และพูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ผมเข้าใจแล้วล่ะ”
หลังจากที่ปล่อยมือของเธอออกไป ลู่เหยาก็เดินไปข้างหน้าและตรงออกไปยังข้างนอกในทันที เมื่อเดินไปถึงประตู เขาก็ไม่หันศีรษะกลับมาอีก เขาได้แต่เอ่ยปากพูดขึ้นมาอย่างแผ่วเบาว่า “เสี่ยวเจ๋อกำลังเดินทางมาที่นี่ ไว้รอให้เขามาถึงแล้ว คุณก็พาเขากลับไปที่นั่นก็แล้วกัน”
เมื่อเขาพูดจบ เขาก็เดินกลับมาและเข้าไปในอีกห้องหนึ่งทันที
ทันใดนั้น จิตใจของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ทรุดลงไปที่ก้นบึ้งทันที เธอไม่ต้องการที่จะทำร้ายลู่เหยา แต่ทว่าเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะบรรลุผลลัพธ์ได้ตามที่ต้องการเสมอไป ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วจะไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ตรงกับที่ใจต้องการ แต่ไม่ว่าอย่างไรมันก็คือความจริง
หลังจากที่นั่งเงียบๆ อยู่บนโซฟาได้สักครู่หนึ่ง ทันทีที่เธอได้ยินเสียงออดประตูดังขึ้น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รีบลุกขึ้น และเดินไปเปิดประตูในทันที
เมื่อประตูเปิดออก เสียงของเด็กน้อยตัวเล็กก็ดังขึ้นมาในทันที “หม่าม้า!”
เมื่อเห็นว่าเป็นห้าวเจ๋อน้อย ไป๋เสว่เอ๋อร์ก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมาในทันที เธอรีบย่อตัวลงไปและอุ้มเด็กชายตัวน้อยขึ้นมา
ผู้ช่วยฝึกหัดที่เป็นคนพาห้าวเจ๋อน้อยมาที่นี่เงยหน้าและมองเข้าไปยังภายในห้อง จากนั้น ก็เอ๋ยปากถามขึ้นมาเบาๆ ว่า “คุณไป๋ครับ ประธานลู่ล่ะครับ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มให้กับเขา “เขาอยู่ในข้างในห้องค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาเสี่ยวเจ๋อมาส่งที่นี่”
ผู้ช่วยคนนั้นก็ยิ้มตอบเธอ “ไม่เป็นไรครับ เป็นเรื่องที่ผมต้องทำอยู่แล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์อุ้มห้าวเจ๋อน้อยขึ้นมา จากนั้น ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้ามองผู้ช่วยฝึกหัดคนนั้น พร้อมกับพูดอย่างเบาๆ ว่า “รบกวนคุณช่วยบอกลู่เหยาหน่อยนะคะว่าฉันจะพาเสี่ยวเจ๋อกลับบ้านก่อนค่ะ”
ผู้ช่วยฝึกหัดตะลึงไปครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พยักหน้าตอบรับ “ได้ครับ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ยิ้มให้เขา และอุ้มห้าวเจ๋อน้อยเดินออกไปจากอะพาร์ตเมนต์
“หม่าม้า……ทำไมต้องนี้พวกเราถึงกลับบ้านล่ะฮะ” ห้าวเจ๋อน้อยเกาะอยู่ที่บริเวณคอของไป๋เสว่เอ๋อร์ พร้อมกับเอ่ยปากถามอย่างเบาๆ
“อีกเดี๋ยวฟ้าก็จะมืดแล้วนะ ถ้าพวกเราไม่กลับบ้านล่ะก็ ป้าจางจะเป็นห่วงเอาได้นะลูก”
เมื่อได้ยินไป๋เสว่เอ๋อร์พูดแบบนี้เข้า ห้าวเจ๋อน้อยก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “ฮะ ถ้าอย่างนั้น พวกเรารีบกลับบ้านกันฮะ……”
เมื่อไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินดังนั้น ภายในใจของเธอนั้นมีความรู้สึกต่างๆ ที่ไม่เหมือนกันผุดขึ้นมาซับซ้อนเต็มไปหมด วันนี้ทันทีที่เธอก้าวเดินออกไปจากที่นี่ บางทีมิตรภาพเมื่อวันวานระหว่างเธอกับลู่เหยานั้น ก็คงจะไม่มีอีกต่อไป
แต่ทว่าถ้าเกิดเธอหนีไปกับเขาจริงๆ แล้วล่ะก็ เธอก็คงจะยิ่งรู้สึกผิดต่อเผยลี่เชินอย่างมากแน่นอน
ไป๋เสว่เอ๋อร์อุ้มห้าวเจ๋อน้อย และเดินออกไปจากเขตชุมชนแห่งนั้น จากนั้น เธอก็เรียกรถแท็กซี่คันหนึ่งที่ริมถนน และรีบก้าวขึ้นรถไป
ในขณะเดียวกันนั้น รถตู้ที่จอดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามก็กำลังจับตามองดูเธออยู่ในทุกฝีก้าว
เมื่อเห็นว่ารถแท็กซี่เคลื่อนตัวออกไปแล้ว ผู้ชายที่นั่งอยู่ภายในรถตู้คันนั้นก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาในทันที พร้อมกับกดหมายเลขต่อสายออกไป “ประธานเสิ่นครับ ผมเจอผู้หญิงคนนั้นแล้วล่ะครับ เธอเดินออกมาจากเขตชุมชนแห่งหนึ่ง พร้อมกับอุ้มเด็กผู้ชายเอาไว้ ตอนนี้เธอขึ้นรถแท็กซี่ไปแล้ว ท่านจะให้พวกผมตามเธอไปไหมครับ”
ที่ปลายสายของโทรศัพท์ แววตาของเสิ่นหรูเฟิงก็ดูนิ่งขรึมและเคร่งเครียด “ไม่ต้อง ถึงตามไปตอนนี้ก็สายไปแล้วล่ะ”
เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้น เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “อ้อ เมื่อกี้นายบอกว่าเธอกำลังอุ้มเด็กผู้ชายอยู่อย่างนั้นเหรอ”
ผู้ชายคนนั้นรีบเอ่ยปากพูดตอบกลับไปทันทีว่า “ใช่ครับ! เป็นเด็กผู้ชาย อายุประมาณ 4-5 ขวบครับ”
“ดี ฉันรู้แล้ว”
เมื่อเสิ่นหรูเฟิงพูดจบ เขาก็กดวางสายโทรศัพท์ไปทันที จากนั้น เขาก็หรี่ตาลงและพิจารณาอะไรบางอย่างอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างขึ้นที่มุมปากทันที
พอดีกับที่สวี่เยว่หรูเดินออกมาจากห้องน้ำ เสิ่นหรูเฟิงค่อยๆ พูดอย่างไม่รีบร้อนว่า “เมื่อกี้ผมเพิ่งได้ข่าวมาว่าไป๋เสว่เอ๋อร์กลับคฤหาสน์ไปแล้วล่ะ”
สวี่เยว่หรูรู้สึกประหลาดใจ “อะไรนะคะ เหอหย่าหานไม่ได้ทำอะไรเธอเลยงั้นเหรอ”
เสิ่นหรูเฟิงพยักหน้า และค่อยๆ พูดอย่างใจเย็นและไม่รีบร้อนว่า “อืม ดูเหมือนว่าครั้งนี้ พวกเราจะต้องรีบดำเนินการตามแผนที่วางเอาไว้ให้เร็วที่สุดแล้วล่ะ”
ตลอดหกปีที่ผ่านมานี้ สวี่เยว่หรูคือหนอนบ่อนไส้ที่หลบซ่อนตัวอยู่ภายในบริษัทเผยซื่อ และคอยคาบข่าวสารและข้อมูลภายในทั้งหลายไปบอกให้เสิ่นหรูเฟิงรู้มานับครั้งไม่ถ้วน ทำให้บริษัทตระกูลเสิ่นได้มีโอกาสเจรจาทางธุรกิจเพื่อร่วมมือกับบริษัทอื่นจนประสบความสำเร็จเรียบร้อยมาไม่น้อยทีเดียว
แต่ทว่าตอนนี้ หมากตัวสำคัญอย่างสวี่เยว่หรูที่คอยซุ่มตัวอยู่ข้างเผยลี่เชินนั้น กลับถูกเปิดเผยตัวตนออกมาเสียแล้ว