สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 410
ตอนที่ 410 หลานชายตระกูลเผย
บ้านเก่าเผยซื่อในเขตชานเมือง
คนรับใช้พยุงคุณท่านเผยกลับเข้าไปที่ห้อง เย่ชิวหรงแทบรอไม่ไหวที่จะเรียกอาจูงคนรับใช้ในบ้านที่พาคุณท่านออกมาเพื่อพูดคุย
ขณะที่ยืนอยู่บริเวณห้องเก็บของส่วน เย่ชิวหรงจ้องมองอาจูง “วันนี้คุณท่านไปบ้านเผยลี่เชินทำอะไร?”
ตอนที่คุณท่านกลับมาดูอารมณ์ดี ยิ้มไม่หุบ ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เธอจึงรู้สึกแปลกใจเป็นธรรมดา
อาจูงก้มหัวเล็กน้อย ตอบแบบครึ่งๆ กลางๆ “ตอนเช้าคุณท่านเอาจดหมายเชิญไปให้คุณผู้ชาย เป็นงานเลี้ยงที่คุณเวินจัดขึ้น”
“คุณเวิน?” เย่ชิงหรงกระพริบตา “ใช่เวินซิวหวีใจบุญอะไรนั่นใช่เปล่า?”
อาจูงพยักหน้า “ใช่”
เย่ชิวหรงขมวดคิ้ว ดุด่าอย่างเงียบๆ “ไอ้แก่เนี่ย เรื่องดีๆ คิดถึงแต่เผยลี่เชิน!”
เธอนิ่งไปชั่วครู่แล้วมองไปที่อาจูง “ยังมีอีกไหม คุณท่านไปส่งแค่จดหมายเชิญคงไม่ทำให้มีความสุขได้ขนาดนี้ เขายังไปทำอะไรอีกที่นั่น?”
อาจูงลังเลอยู่สักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเย่ชิวหรง “คุณท่านไปที่บ้านของคุณผู้ชายเจอเด็กชายอายุสักห้าขวบ เขาดีใจมาก อยู่เล่นกับเด็กคนนั้นเป็นนานสองนาน จากนั้นก็พูดคุยกับคุณผู้ชายและไป๋เสว่เอ๋อร์ แต่คุยเรื่องอะไรกันฉันไม่รู้ แต่ระหว่างทางที่กลับมาคุณท่านพูดว่าในที่สุดตระกูลเผยก็ไม่ไร้ผู้สืบสกุล”
“อะไรนะ!” สีหน้าของเย่ชิวหรงเคร่งเครียดขึ้นมาทันที ดูเหมือนจะเข้าใจขึ้นมาในทันที “หรือว่าเด็กคนนั้นจะเป็น…ลูกของเผยลี่เชิน?”
“ฉันเองก็ไม่แน่ใจ แต่ว่าเด็กคนนั้นเรียกไป๋เสว่เอ๋อร์ว่าแม่ และก็เหมือนคุณผู้ชายมาก คงไม่ผิดแน่”
ได้ฟังที่อาจูงเล่า เย่ชิวหรงโกรธมากถึงกับขบฟันกราม เธอจงใจอยู่กับคุณท่าน ก็เพื่ออนาคตของเผยอี้ เมื่อหกปีก่อนเธอพยายามแยกไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินออกจากกัน เพราะกลัวว่าคุณท่านจะมีใจเอนเอียง… ตอนนี้จู่ๆ ก็มีเด็กชายอายุสี่ห้าขวบโผล่มา ซึ่งอาจจะเป็นหลายชายคนแรกของตระกูลเผย ซึ่งไม่เป็นประโยชน์เลยสักนิดไม่ว่าจะเธอหรือว่าเผยอี้
เย่ชิวหรงมองอาจูงด้วยสายตาลึกซึ้ง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “โอเค ฉันรู้แล้ว ทำได้ไม่เลว พรุ่งนี้ฉันจะให้เงินค่ารักษาพยาบาลภรรยา แล้วก็ช่วยฉันจับตาดูคุณท่านต่อไป ไม่เช่นนั้นเธอคงรู้ผลลัพธ์นะ”
อาจูงพยักหน้า “ขอบคุณครับคุณนาย”
เมื่อออกจากห้องเก็บของ เย่ชิวหรงกำลังคิดหาวิธีจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี ทันใดนั้นเห็นคนใช้คนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องครัว
เธอรีบก้าวเท้าเดินเข้าไปด้ยดวงตาเป็นประกาย เห็นคนใช้กำลังจะต้มยา เธอจึงรีบพูดว่า “เสี่ยวเหลียน ฉันทำเอง ต้มยานี้ต้องพิถีพิถันเรื่องไฟ ฉันทำเองดีกว่าถึงจะสบายใจ”
เสี่ยวเหลียนพยักหน้ารับเมื่อได้ยิน “คะ”
รอจนเสี่ยวเหลียนออกจากห้องครัว รอยยิ้มบนใบหน้าของเย่ชิวหรงค่อยๆ หายไป เธอเปิดตู้หยิบยาออกมาห่อหนึ่ง หยิบอะไรบางอย่างจากตู้เครื่องเทศที่อยู่ข้างๆ จากนั้นใส่ไว้ในหม้อต้มยา
เธอเปิดไฟพร้อมกับบ่นพึมพำไปด้วย “ตาแก่ไม่ตายสักที ฉันจะส่งแกไปไม่ช้าก็เร็ว!”
หลังจากต้มยาเสร็จ นำไปส่งให้คุณท่านด้วยตัวเองถึงห้อง หลังจากเห็นเขาดื่มยาแล้วเย่ชิวหรงถึงได้วางใจจากไป นึกถึงคำพูดที่อาจูงพูดเมื่อสักครู่ สายตาเธอเคร่งเครียด จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรศัพท์หาจินจิงจิง “จิงจิง เธออยู่บ้านไหม แม่จะไปหา มีเรื่องสำคัญอยากคุยกับเธอ”
ยี่สิบนาทีต่อมา เย่ชิวหรงมาถึงคฤหาสน์ พอเข้ามาก็เห็นจินจิงจิงซึ่งมาร์กหน้าอยู่นอนอยู่บนโซฟาดูโทรทัศน์
“แม่….มาแล้วหรือคะ!”
เมื่อเห็นเย่ชิวหรงเข้ามา จินจิงจิงจึงรีบพลิกตัวลุกขึ้น ยิ้มต้อนรับ “หนูกำลังมาร์กหน้าด้วยแผ่นมาร์กหน้าผสมทองคำที่เพื่อนเอามาฝาก ใช้ได้ผลดีมากคะ แม่จะลองเอาไปใช้ได้คะ!”
เย่ชิวหรงหรี่ตาพร้อมรอยยิ้ม “ยังดีที่เธอมีสติ แต่ตอนนี้แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ”
ดึงจินจิงจิงขึ้นมานั่งบนโซฟา เย่ชิวหรงเล่าเรื่องที่ได้ฟังจากอาจูงให้จินจิงจิงฟังโดยไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ผิดเพี้ยนไปจากเดิม
จินจิงจิงยิ่งได้ฟังสีหน้าก็ยิ่งดูแย่ลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็ดึงแผ่นมาร์กหน้าออกพร้อมกับถามว่า “เรื่องนี้เป็นความจริงหรือคะ! ไป๋เสว่เอ๋อร์กับเผยลี่เชินมีลูกแล้วคนหนึ่ง!”
เย่ชิวหรงพยักหน้า พูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ “ไม่ผิดแน่ อาจูงไม่โกรธแน่”
จินจิงจิงกัดฟันกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “ถ้าเป็นแบบนี้ สิ่งที่พวกเราทำลงไปก่อนหน้านี้ก็สูญเปล่า! ยังดีที่ฉันกับเผยอี้คอยดูแลคุณท่านทั้งวันทั้งคืนตลอดหนึ่งเดือน แล้วจู่ๆ จะมีหลานชายโผล่ขึ้นมาได้อย่างไร? ไป๋เสว่เอ๋อร์หายตัวไป จู่ๆ กลับมาก็พาลูกมาด้วย!”
เย่ชิวหรงเห็นด้วย “ก็นั่นนะซิ! แบบนี้ถ้าเกิดคุณท่านตายไป ไม่แน่ว่าคงยกสมบัติทั้งหมดให้เผยลี่เชินแล้วก็หลานชายของเขา แล้วส่วนแบ่งของพวกเราอยู่ไหนกัน!”
จินจิงจิงขมวดคิ้ว ยื่นมือกำมือของเย่ชิวหรงแน่น “แม่ แล้วตอนนี้พวกเราจะทำอย่างไรดี?”
เย่ชิวหรงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ฉันมีอยู่วิธีหนึ่ง ฉันได้ยินว่าคืนวันพรุ่งนี้เผยลี่เชินต้องไปงานเลี้ยงของคุณเวิน แล้วก็น่าจะพาไป๋เสว่เอ๋อร์ไปด้วย ถึงตอนเวลานั้นพวกเราหลอกล่อให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ทำเรื่องอับอาย จนเผยลี่เชินเองไม่มีทางทนต่อไปได้? ขอเพียงพวกเราทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์เป็นเหมือนผู้หญิงใจง่าย จากนั้นใช้สื่อใส่ร้ายเธอ ถึงตอนนั้นคุณท่านก็คงไม่ปล่อยเธอให้แต่งงานได้ง่ายๆ แน่ ขอเพียงไม่ได้แต่งงาน พวกเราก็ยังมีโอกาส….”
จินจิงจิงตาโตเป็นประกายเมื่อได้ยินแผนนี้ “ใช่! คุณท่านเป็นคนหัวโบราณด้วย ไม่มีทางยอมรับผู้หญิงแบบนั้นได้แน่! งั้นขอเพียงพวกเราทำให้เรื่องนี้ยุ่งเหยิงวุ่นวายมากเท่าไรก็ยิ่งดี”
“ฉลาดเนี่ย!” เย่ชิวหรงพยักหน้า “อ้อ เธอคิดหาวิธีให้ได้การ์ดเชิญมาละกัน?”
จินจิงจิงยิ้ม “เรื่องนี้ง่ายมากสำหรับหนู แค่บอกชื่อของหนูออกไป คนอื่นจะไม่ให้หนูเข้าไปได้ยังไงกัน?”
ขณะที่เธอพูดจบ ทันใดนั้นก็นึกถึงอะไรขึ้นมา พูดด้วยความลังเล “แต่ หนูเกรงว่าเผยอี้จะไม่ยอมไปกับหนู”
เย่ชิงหรงได้ยินจึงเงยหน้ามองดูนาฬิกาแขวนบนกำแพง พูดเบาๆ “เผยอี้ใกล้กลับมาแล้ว รอจนเขากลับมา ฉันจะพูดกับเขาเอง เธอแค่หาการ์ดเชิญมาให้ได้ก็แล้วกัน”
จินจิงจิงยิ้มให้เย่ชิวหรง “ขอบคุณค่ะแม่”
พวกเขาคุยกันไม่นาน โทรศัพท์ในบ้านดังขึ้น หลังจากที่คนใช้รับก็รีบมารายงานทันที “คุณผู้หญิง คุณนาย คุณผู้ชายบอกว่าคืนนี้ไม่กลับบ้าน ไม่ต้องรอเขา”
“อะไรนะ” จินจิงจิงสีหน้าเปลี่ยนไป โกรธจนกำมือแน่น “ไม่กลับอีกแล้ว? อาทิตย์นี้เขากลับบ้านแค่กี่วัน?”
เย่ชิวหรงที่อยู่ข้างๆ ถึงกับขมวดคิ้ว ดึงมือของจินจิงจิง “เธออย่าพึ่งโกรธไป เดี๋ยวฉันจะโทรศัพท์หาเขาเอง!”
จินจิงจิงเช็ดน้ำตาด้วยความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม “แม่…ไม่รู้ว่า ช่วงหลายปีมานี้ฉันใช้ชีวิตเหมือนแม่หม้าย ไม่ต้องพูดถึงเขาเลย แม่ไม่รู้ว่าหนูเหมือนโดนเอาเปรียบขนาดไหน!”
เย่ชิวหรงขมวดคิ้วถาม “ที่ฉันสอนเธอไว้ เธอได้เอามาใช้หรือเปล่า? ผู้ชายน่ะ มีสัญชาตญาณดิบ? เธอควรจับเขาให้อยู่หมัด ใช้ทั้งใจใช้ทั้งกาย มีแต่แบบนี้เท่านั้น!”
“พอเขามาถึงก็หลับ ฉันจะมีโอกาสที่ไหนล่ะ!” จินจิงจิงสะอื้นไห้ “ที่หนักไปกว่านั้น ตอนนี้ฉันจัดห้อง เหลือบไปเห็นข้อตกลงในการหย่าวางไว้อยู่ในลิ้นชักที่โต๊ะในห้องหนังสือ! ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ยกเลิกความคิดที่จะหย่ากับฉัน!”
เย่ชิวหรงได้ยินจึงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมา “ฉันจะโทรศัพท์หาเขาตอนนี้ บอกให้วันนี้เขากลับบ้าน ไม่เช่นนั้นก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าแม่!”