สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 411
ตอนที่ 411 การแต่งงานสิ้นสุดลง
มีเย่ชิวหรงคอยสนับสนุนตัวเองแบบนี้ จินจิงจิงรู้สึกสบายใจเป็นธรรมดา เธอเช็ดน้ำตา พูดเสียงเบาๆ “แม่ ยังดีที่มีแม่คอยยืนอยู่ข้างๆ ฉัน ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่มีทางที่จะได้อยู่บ้านนี้แน่”
“พูดอะไรแบบนี้?” เย่ชิวหรงโบกไม้โบกมือ จากนั้นโทรศัพท์หาเผยอี้
ไม่นานอีกฝั่งก็รับโทรศัพท์ “แม่ มีเรื่องอะไร?”
“แม่ไม่มีเรื่องอะไรจะโทรศัพท์หาแกไม่ได้หรือไง?” เย่ชิวหรงน้ำเสียงจริงจัง แม้แต่น้ำเสียงที่พูดยังเย็นชา “แม่บอกแกเลยนะ ให้แกกลับบ้านตอนนี้! ไม่อย่างนั้นแม่จะไม่ยกโทษให้แก! จิงจิงนั่งรอแกทุกวันแบบนี้ แกไม่กลับมา ยังมีมโนธรรมอยู่หรือเปล่า!”
คำพูดพวกนี้ทำให้เผยอี้ถึงกับพูดไม่ออก เขาหายใจลึก “แม่ จินจิงจิงเธอฟ้องแม่ใช่ไหม?”
“ฟ้องอะไรกัน? วันนี้แม่มาบ้านแก คิดไม่ถึงว่าแกไม่กลับบ้านมาเป็นอาทิตย์ แล้วยังจะมาโทษคนอื่นได้ไง?” เย่ชิวหรงสีหน้าเคร่งขรำ “รีบกลับมาเร็วๆ เลย”
เธอวางสายโดยไม่สนใจว่าเผยอี้จะพูดอย่างไร หลังจากพูดประโยคนี้จบ
จินจิงจิงที่อยู่ข้างๆ รู้สึกกังวลใจ “แม่ ทำแบบนี้ได้ใช่ไหมคะ?”
ตลอดหกปีที่ผ่านมา เธอเองมีประสบการณ์ ต่อหน้าเผยอี้ไม่ควรแข็งกร้าว เขาไม่ชอบแบบนี้…
แต่เย่ชิวหรงยกมุมปากด้วยมั่นใจ พูดพร้อมรอยยิ้ม “วางใจเถอะ เขาต้องกลับมาแน่”
แล้วก็เป็นดังนั้นไม่ถึงชั่วโมงเผยอี้กลับมาถึงคฤหาสน์
เขาเดินเข้ามาในห้องโถง ถอดเสื้อนอกออกเห็นจินจิงจิงและเย่ชิวหรงนั่งอยู่บนโซฟา สีหน้าดูคร่ำเคร่ง “แม่ มีเรื่องอะไรไม่ควรพูดทางโทรศัพท์ ผมอยู่นอกบ้านมีเรื่องสำคัญต้องทำ จู่ๆ แม่ก็โทรศัพท์เรียกผมกลับมา!”
ฟังน้ำเสียงของเผยอี้ที่แฝงไปด้วยความโกรธโมโห เย่ชิวหรงขมวดคิ้ว วางถ้วยชาที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะอย่างแร “ทำไม ฉันเป็นแม่แก จะแตะต้องแกเลยไม่ได้หรือไง?”
เผยอี้มองเย่ชิวหรงด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป เขายกมุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงช้าลง “แม่ ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้น”
ขณะพูดเขานั่งลงอีกด้านของเธอ พูดเบาๆ “เรียกฉันกลับมา มีเรื่องอะไร?”
“เหอะ!” เย่ชิวหรงมองเขาทีหนึ่ง “เพื่อให้แกได้ดีแกยังไม่รู้ตัว พรุ่งนี้เช้าคุณเวินเขาจัดงานเลี้ยง จิงจิงได้รับการ์ดเชิญ แกไปเป็นเพื่อนเธอด้วยนะ”
“ไม่ไป” เผยอี้ไม่ลังเลที่จะตอบ รีบปฏิเสธทันควัน “ตอนนี้ฉันมีหลายโครงการที่รับผิดชอบ ไม่มีเวลาหรอก”
มองดูลูกชายตัวเองที่ไม่เอาถ่าน เย่ชิวหรงยกมือตบดีเขาที่แขนด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์ เสียดายเสียใจที่ลูกชายไม่ได้ที่คาดหวังไว้ “แกนี่มัน! ต้องให้พูดเท่าไรแกถึงจะดีขึ้นห๊า! แกรู้ไหมว่าคุณเวินเป็นใคร? มีคนไม่รู้เท่าไรที่อยากรู้จักสร้างความสัมพันธ์กับเขา ส่วนแกทำได้แค่….”
เผยอี้นั่งตัวตรงเมื่อได้ยิน เงยหน้าขึ้นมองเย่ชิวหรง น้ำเสียงฟังดูตั้งใจ “แม่พูดถึงเวินซิวหวี?”
“ใช่ซิ!”
หลังจากที่ได้รับคำยืนยันที่แน่นอน สีหน้าเผยอี้ดูจริงจัง ยกมุมปากขึ้นยิ้ม “ในเมื่อเป็นเวินซิวหวี งั้นฉันจะไป ฉันได้พบหน้าเขาสักสองสามครั้ง มันก็คุ้มกับการคบค้าสมาคม”
“อย่างนี้ซิมันถึงจะถูก!” เย่ชิวหรงยิ้มแล้วหันกลับมามองจินจิงจิงที่อยู่ข้างๆ จากนั้นยื่นมือผลักเธอออกไป “ยังไม่รีบไปเลือกชุดให้เผยอี้ที่จะใส่ไปงานพรุ่งนี้อีก? มัวรีรัวอะไร!”
จินจิงจิงรีบตอบสนองโดยทันที ลุกขึ้นไปอยู่ข้างๆ เผยอี้ ยื่นมาไปลากตัวเขา “กลับห้องกันเถอะ ฉันจะเลือกเสื้อผ้าให้คุณเอง”
สีหน้าเผยอี้เย็นชา แต่ต่อหน้าเย่ชิวหรงไม่พูดอะไรออกมา ลุกขึ้นเดินตามเธอไปที่บันได
เมื่อไปถึงชั้นสองจินจิงจิงรู้สึกว่าลากไม่ขึ้น เธอจึงหันกลับมามองเห็นเผยอี้ยืนอยู่ที่เดิม มองเธอด้วยสายตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง เธอรู้สึกผิดปกติ “ทำไมหรือคะ?”
เผยอี้เงยหน้ามอง พูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ “ฉันเคยบอกกับเธอแล้วไม่ใช่หรือว่า ชีวิตแต่งงานของเรามันจบลงไปแล้ว อย่าว่าแต่แม่ของฉันจะมาเปลี่ยนแปลงอะไรได้ แม้แต่เทพเจ้าบนสวรรค์ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้”
คำพูดนี้ทำลายความหวังทั้งหมดของจินจิงจิง สีหน้าเธอมืดมน นิ่งชั่วขณะ พูดเบาๆ “ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน แต่หลายปีที่ผ่านฉันไม่ได้ทำเรื่องที่ทำร้ายคุณไม่เคยทำที่เรื่องต่อต้านคุณ เผยอี้ คุณจะบีบให้ฉันเห็นด้วยกับการหย่าใช่ไหม?”
“ฉันไม่ได้บังคับเธอ ฉันแค่อยากจะเตือนเธอไว้ เมื่อก่อนฉันเคยพูดแล้วว่าต่างคนต่างอยู่ ไม่ยุ่งข้องเกี่ยวซึ่งกันและกัน ตอนนี้เธออย่าคิดเอาแม่ฉันมาทำให้ฉันเปลี่ยนใจ”
เผยอี้ไม่ลังเลที่จะก้าวเท้าเดินไปทางห้องนอนหลังจากทิ้งท้ายด้วยคำพูดเย็นชา จินจิงจิงยังคงยืนอยู่ที่เดิม มองดูเงาของเขาที่จากไป โกรธจนกำมือแน่น
จินจิงจิงจึงเอ่ยปากทันทีเมื่อสายตามองเห็นฝ่ายชายเดินเข้าไปในห้องนอน “งั้นคืนวันพรุ่งนี้คุณจะไปงานเลี้ยงหรือเปล่า?”
เผยอี้หยุดแล้วหันมา “ไปอยู่แล้ว”
งานเลี้ยงทางธุรกิจแบบนี้เป็นวิถีทางที่ดีที่สุดในการขยายเครือข่าย ทำไมเขาถึงจะยอมเสียโอกาสดีๆ แบบนี้ไปด้วย?
เมื่อได้ยินชายหนุ่มรับปากจินจิงจิงถึงได้โล่งอก มือยังกำแน่น ความไม่ยุติธรรมและความโกรธเคืองทั้งหมดถูกวางไว้ที่อื่นไปชั่วขณะ
ตอนนี้ที่เผยอี้ทำกับเธอเช่นนี้ ก็อาจจะมีเหตุผล เธอเคยเห็นภาพของไป๋เสว่เอ๋อร์ในโทรศัพท์มือถือของเผยอี้โดยไม่ได้ตั้งใจ และเคยได้ยินเขาละเมอถึงไป๋เสว่เอ๋อร์ขณะที่นอนฝันในตอนกลางคืน เธอรู้อยู่แล้วว่าในใจของเผยอี้ยังคงมีคนอื่นอยู่ตลอดเวลา!”
ในช่วงหลายปีมานี้ความหึงหวง ความโกรธแค้น ไม่เพียงแต่เพราะไป๋เสว่เอ๋อร์หายตัวไป แล้วความรู้สึกพวกนี้จะค่อยๆ จางคลายหายไป แต่มันกลับทวีความรุนแรงมากขึ้น ตอนนี้ไป๋เสว่เอ๋อร์กลับมามันทำให้เธอเกลียดไป๋เสว่เอ๋อร์เข้ากระดูกดำ
ดังนั้นความไม่ยุติธรรมและความขมขื่นที่ได้รับจากการอยู่กับเผยอี้ เธอจึงคิดว่าสาเหตุทั้งหมดนี้ล้วนมาจากไป๋เสว่เอ๋อร์เพียงคนเดียว
หลังจากที่กัดฟันด้วยความโกรธ เธอจึงค่อยๆ สงบอารมณ์ใจเย็นมากขึ้น ส่วนคืนวันพรุ่งนี้เธอจะทำอย่างไรให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้อับอายขายหน้าผู้คน นี่เป็นภารกิจเร่งด่วนที่เธอต้องคิดใคร่ครวญในตอนนี้
“แม่…แม่ไปพาหนูไปด้วยจริงๆ หรือครับ? หนูมีชุดด้วยนะ หนูจะเชื่อฟังแม่”
ห้าวเจ๋อน้อยเดินกลับไปกลับมารอบๆ ไป๋เสว่เอ๋อร์ เอื้อมมือมาจากที่ชายเสื้อของเธอ จ้องมองดูดวงตาคู่ใหญ่ด้วยสายตาคู่เล็กที่น่าสงสาร
ช่วงเช้าหลังจากที่ห้าวเจ๋อน้อยรู้ว่าไป๋เสว่เอ๋อร์จะไปงานเลี้ยงกลางคืนกับเผยลี่เชิน เขาก็อ้อนวอนขอร้องเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้มตัวลงมองห้าวเจ๋อน้อยอย่างจริงจัง ยกมือขึ้นจิ้มที่จมูกน้อยของเขา “ไม่ได้จ้า แม่เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ? ในงานนี้มีแต่พวกผู้ใหญ่เขาไปกัน รอให้หนูอายุสักแปดเก้าขวบก่อนแล้วค่อยไปได้”
ห้าวเจ๋อน้อยโต้เถียงอย่างจริงจังด้วยมุมมองของเขา “โกหก งานแต่งงานเป็นงานของผู้ใหญ่ เด็กๆ ยังไปกันได้เลย!”
ไป๋เสว่เอ๋อร์อดยิ้มไม่ได้ ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี ทันใดนั้นเผยลี่เชินเดินเข้ามา เขาสวมใส่ชุดสูทสีน้ำเงินเข้มตัดกับด้ายสีทองไม่เท่ห์ แต่ดูเหมาะสมกับงานนี้
เมื่อเห็นเผยลี่เชินแบบนี้ ห้าวเจ๋อน้อยลืมที่ตัวเองพูดไว้เมื่อสักครู่นี้ เขากระพริบตามองไปที่เผยลี่เชิน เขาไม่ลังเลที่จะวิ่งไปกอดที่ต้นขาของชายหนุ่ม “พ่อหล่อจังเลยครับ!”