สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 43
ตอนที่ 43: พบเจอ “เป้าหมาย”
เหอหย่าหานหน้าซีดจ้องไปที่ผู้หญิงหน้านิ่งไร้อารมณ์ตรงหน้ากำมือไว้แน่น
เมื่อก่อนเธอเคยเจอผู้หญิงมากมายที่เข้าหาเผยลี่เชิน ผู้หญิงพวกนั้นเธอไม่เคยใส่ใจ แต่ไป๋เสว่เอ๋อร์เธอแตกต่างจากผู้หญิงเหล่านั้น
ความมั่นใจที่พุ่งออกมาจากตัวเธอ เป็นผลมาจากการบ่มเพาะในครอบครัวมั่งคั่งมาก่อน อุดมสมบูรณ์ในทุกด้านแถมความมั่งคั่งทางความคิดอีกต่างหาก ถึงแม้ตอนนี้ตระกูลไป๋จะล้ม แต่พฤติกรรมของไป๋เสว่เอ๋อร์ก็ยังไม่เหมือนคนปกติทั่วไป
ผู้หญิงแบบนี้แหละที่จะเป็นผู้แข่งขันที่แท้จริงสำหรับเธอ
เหอหย่าหานกัดปากครุ่นคิดว่าจะตอบโต้กลับยังไงดี แต่เผยลี่เชินที่อยู่ข้าง ๆ เอ่ยปากก่อน “หย่าหาน ผมยังมีงานต้องทำ ขอตัวก่อนนะครับ”
สิ้นประโยค เขาโอบไป๋เสว่เอ๋อร์เดินจากไป สายตาไม่คิดที่จะค้างไว้บนตัวเธอแม้แต่วินาที
เหอหย่าหานหันหลังมองไปทางแผ่นหลังของสองคนนั้น ความริษยาถาโถมสู่กลางใจ เธอไม่ยอมรับที่เผยลี่เชินรู้จักเธอมาหลายปีแต่เทียบกับไป๋เสว่เอ๋อร์ที่รู้จักกันเพียงไม่กี่วันไม่ติด
เผยลี่เชินโอบไป๋เสว่เอ๋อร์เดินออกมาสักระยะหนึ่งก็ดึงมากลับมาอย่างธรรมชาติ ไม่มีคำอธิบายใด ๆ ทุกอย่างกลับสู่ปกติ
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองผู้ชายข้างกาย เมื่อกี้ยิ้มแย้มทำท่าทางยั่วยวนอยู่ข้างหูเธอ แต่ตอนนี้หน้าเข้มขรึม เปลี่ยนหน้าไวยิ่งนัก
เผยลี่เชินหีนหน้ามาหลังจากสังเกตสายตาจ้องมองที่เขาของผู้หญิง จังหวะพอดีกับรอยยิ้มของไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยังไม่ทันจางหายไป เขาชะงักแล้วถามว่า “เป็นอะไรหรอ”
“เปล่าค่ะ” ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบเบี่ยงสายตาหนี ถึงจะพูดแบบนี้แต่ความหมายบนหน้ากลับสื่อไปอีกนัยหนึ่ง
เผยลี่เชินขมวดคิ้วเข้ม เห็นผู้หญิงกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบค็อกเทลบนโต๊ะข้าง ๆ เขายื่มมือไปจับมือเธอ “ไป๋เสว่เอ๋อร์ คุณมีเรื่องปิดบังผมหรอ”
ก่อนที่จะม่เมืองหนานไห่เขาอุตส่าห์บอกข้อปฏิบัติตัวเรียบร้อย แต่นี่เพิ่งจะวันที่สองเอง เธอก็มีเรื่องปิดบังเขาซะแล้ว ช่างกล้าจริง ๆ
ไป๋เสว่เอ๋อร์เงยหน้ามองเขาอยากจะชักมือออกมา แต่รอบกายเต็มไปด้วยผู้คน เธอเองก็ไม่กล้าขยับด้วยท่าทางโผงผาง ลองหลายครั้งก็ไม่ได้ผล เธอขมวดคิ้วด้วยความหงุดหงิด สีหน้าผู้ชายเข้มขึ้น แต่ไม่รู้ทำไมเธอแบบสะใจเบา ๆ
เผยลี่เชินจ้องไป๋เสว่เอ๋อร์สักพัก จู่ ๆ ดึงเธอเข้ามาใกล้ด้วยความแรงที่เพิ่มขึ้น แนบอยู่ข้างหูเธอพูดด้วยน้ำเสียงแข็งยะเยือก “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เดี๋ยวกลับไปค่อยจัดการคุณ”
พูดจบกำลังจะปล่อยมือ แต่เหลือบไปเห็นค็อกเทลบนโต๊ะข้าง ๆ สีหน้าพลันเข้มขึ้น “ห้ามดื่มเหล้า ถ้าคุณเมาต่อหน้าผม ผมจะโยนคุณออกไปเดี๋ยวนี้แหละ”
ประโยคที่ดูเหมือนเป็นการข่มขู่กลับฉุดความทรงจำเมื่อคืนก่อนออกมา ไป๋เสว่เอ๋อร์หัวใจกระตุกวูบพูดอะไรไม่ออก
เผยลี่เชินปล่อยมือเธอแล้วหยิบแชมเปญบนโต๊ะมาแก้วหนึ่ง เงยหน้ามองไปทางผู้คนที่ล็อบบี้
เขายกแก้วกระดกดื่ม แต่อยู่จู่ ๆ มองจ้องไปที่จุดหนึ่งด้วยสายตาแพรวพราว
ทันทีนั้นสีหน้าเขาจริงจังขึ้นมา มองไปทางไป๋เสว่เอ๋อร์ข้าง ๆ พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่จริงจัง “พบเป้าหมายแล้ว ตามผมมา”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำลังรู้สึกอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่เธอดื่มเหล้า เมื่อได้ยินเผยลี่เชินพูดเธอตื่นจากภวังค์ทันที
เธอสูบลมหายใจเข้าลึก เดินตามเผยลี่เชินไป เดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็เห็น ‘เป้าหมาย’ ที่เผยลี่เชินว่า
หัวหน้าของศูนย์ควบคุมอสังหาฯเมืองหนานไห่ที่ Chris เคยพูดถึง ก่อนหน้านั้นเธอเคยเห็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับเขาขณะกำลังศึกษารายละเอียดของโครงการหนานไห่
หม่าสวี้หยางหัวหน้าศูนย์ควบคุมอสังหาฯคือบุคคลสำคัญที่เขาจะสามารถได้มาซึ่งที่ดินนี้ สิทธิ์ในตัดสินใจยินยอมที่ดินเชิงพาณิชย์ เชิงอุตสาหกรรมต่าง ๆ ล้วนอยู่ที่เขาหมด หมายความว่า ถึงแม้ Chris จะตอบตกลง แต่ถ้าเขาคนนี้ไม่เอ่ยปาก พวกเขาก็ไม่สามารถได้ที่ดินเหมือนกัน
ก่อนที่จะมาที่นี่ ไป๋เสว่เอ๋อร์จำข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับหม่าสวี้หมิงไว้หมดแล้ว แถมยังแอบหาข้อมูลเพิ่มเติมอีกมากมาย ถ้าพวกเขาสามารถเข้าถึงหม่าสวี้หยางได้ก็ถือว่าได้กุญแจตัวแรกในการไขไปสู่การสร้างความสัมพันธ์ต่อไป
หม่าสวี้หยางกำลังพูดคุยกับผู้ชายสองคน ดูเหมือนว่าจะอารมณ์ดี เผยลี่เชินกำลังจะเดินมุ่งไปทางเขา พวกเขาหันมองมาเขาทันที
อาจจะเป็นเพราะว่าเผยลี่เชินมีออร่าบางอย่างทำให้ผู้ชายวัยกลางสองคนนั้นที่อยู่ข้างหม่าสวี้หยางชะงัก
ผู้ชายวัยกลางคนหนึ่งในนั้นยีตามองแล้วรีบพูดว่า “ประธานเผยใช่มั้ยครับ” เขาเดินมุ่งไปข้างหน้ายื่นมือหาเผยลี่เชิน “ไม่เจอตั้งนานนะครับ ดันมาเจอกันที่นี่”
เผยลี่เชินยิ้มและตอบรับด้วยการจับมือเขา “สบายดีนะครับประธานเฉิน”
ประธานเผยพยักหน้า แล้วรีบแนะนำเผยลี่เชินให้ผู้คนอีกคนกับหม่าสวี้หยางรู้จัก เมื่อประธานกำลังจะหันหน้าไปแนะนำหม่าสวี้หยางให้เผยลี่เชินรู้จัก เขาหัวเราะเบา ๆ “ประธานเฉินครับ ท่านนี้คุณไม่ต้องแนะนำหรอกครับ หัวหน้าหม่าของศูนย์ควบคุมอสังหาฯเมืองหนานไห่ ผมยังพอรู้จักชื่อเสียงของเขาครับ”
หม่าสวี้หยางแอบตกใจ เห็นมือที่เผยลี่เชินยื่นมา หัวเราะเบา ๆ อย่างชอบใจพร้อมด้วยจับมือเขา “ประธานเผยครับ ก่อนหน้านั้นผมได้ยินมาก่อนว่าคุณเป็นคนใหญ่คนโตในแวดวงธุรกิจเมืองไห่เฉิง อายุยังน้อยแต่มีฝีมือมาก พอมาเห็นวันนี้ถึงรู้ว่าเป็นตามที่เขาว่ากันจริง ๆ ครับ”
“หัวหน้าหม่าก็พูดไปครับ ต่อหน้ารุ่นพี่อย่างพวกคุณผมก็เป็นได้แค่รุ่นน้องที่ขาดประสบการณ์ ยังต้องเรียนรู้เพิ่มเติมจากพวกคุณอีกครับ”
ประโยคเดียวของเผยลี่เชินได้ยกย่องผู้ชายทั้งสามอย่างแนบเนียน พวกเขาได้ยินปุ๊บสีหน้าเริ่มผ่อนคลายขึ้น ระยะห่างระหว่างกันในตอนแรกก็เริ่มจางลง
คุยได้สักพัก เผยลี่เชินเห็นว่าจังหวะมาถึงแล้ว จึงโยงหัวข้อพูดคุยไปด้วยเรื่องโครงการ เขาสอบถามประธานเฉินที่เคยรู้จักกันมาก่อนว่า “ประธานเฉินครับ ครั้งนี้คุณมาทำธุระอะไรที่เมืองหนานไห่หรอครับ”
“ก็ไม่เชิงธุระกอะไรหรอกครับ แค่มีโครงการที่น่าสนใจก็เลยมาดูว่าจะมีโอกาสได้ร่วมงานมั้ย ประธานเผยหละครับ คงจะไม่อยู่ ๆ โผล่มาเมืองหนานไห่อย่างไม่มีเหตุผลสิครับ”
“เอาความจริงนะครับประธานเฉิน ที่ผมมาครั้งนี้เพราะว่าบริษัทกำลังประสบปัญหาบางอย่าง ผมมีโครงการพัฒนาของเมืองหนานไห่ ทั้งเงินทุนหรือการวางแผนต่าง ๆ เรียบร้อยหมดแล้ว แต่มีเพียงที่ดินที่หนึ่งยังไม่ได้ครับ”
ประธานเฉินได้ยินหัวเราะออกมา ตับบ่าเผยลี่เชินเบา ๆ “งั้นวันนี้คุณมาถูกที่แล้วหละ ตอนนี้หัวหน้าหม่าอยู่ข้าง ๆ เรา ทำไมคุณไม่ลองคุยกับเขาดูหละครับ”
เผยลี่เชินมองไปทางหม่าสวี้หยางตามลม เอ่ยปากถาม “งั้นหัวหน้าหม่า สะดวกคุยกันไหมครับ”
ไม่กี่นาที พวกเขาก็พูดคุยถึงเรื่องโครงการหนานไห่ตามธรรมชาติ พวกเขานั่งลงบนโซฟาโซนเล้าจ์ที่อยู่ข้าง ๆ ประธานเฉินเห็นท่าจึงพาอีกคนออกไปก่อน ถึงแม้หม่าสวี้หยางดูคุยอย่างเป็นมิตร แต่ความจริงแล้วพยายามหลีกเลี่ยงประเด็นของที่ดินนั้น
“หัวหน้าหม่า โครงการพัฒนาของเผยซื่อนี้คุณน่าจะพอทราบบ้าง เมื่อสามเดือนก่อน รองประธานฟางของบริษัทเราได้มาคุยกับที่เกี่ยวกับที่ดินนี้ที่เมืองหนานไห่ แต่ตอนนั้นคุณปฏิเสธพวกเราเพราะว่าที่ดินยังมีข้อขัดแย้งบางอย่าง คุณยังพอจำได้มั้ยครับ”
ข้อขัดแย้งบางอย่างเป็นข้ออ้างที่ข้าราชการอย่างพวกเขากักที่ดินนี้ไว้ แต่เรื่องหลังจากสามเดือนที่แล้วมาจนถึงวันนี้ ที่ดินนี้ยังคงถูกพวกเขากักเอาไว้ และยังใช้เหตุผลเดิม
หม่าสวี้หยางยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำน้ำเสียงราบเรียบ “จำได้สิครับ แต่ผมพูดความจริงนะ ถ้าครั้งนี้พวกคุณมายังจะพูดถึงเรื่องที่ดินนี้ คำตอบคือไม่”
เขาไม่ได้อ้อมค้อมใด ๆ ปฏิเสธทันที เมื่อเขาตอบมาเช่นนี้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที…