สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 436
ตอนที่ 436 พวกเราเลิกกันเถอะ
บอกเธอไปถามความรู้สึก เรื่องมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น
ถ้าห้าวเจ๋อน้อยถูกขังอยู่ในรถง่ายๆ เขาจะหมดสติได้อย่างไร
ใบหน้าฉีเฟิงมีความลังเลเล็กน้อย ขณะกำลังคิดว่าจะพูดดีหรือไม่ ไป๋เสว่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ หมดความอดทนแล้วจึงถามว่า “บอกฉันมาซิ! ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
เธอเดาได้เลยในทันทีที่เธอหมดสติกะทันหันเป็นเพราะเผยลี่เชิน เธอในฐานะแม่ของห้าวเจ๋อน้อยมีสิทธิ์ที่จะรู้เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเขา
ฉีเฟิงพูดเสียงเข้ม “ตอนที่พวกเราพบเสี่ยวเจ๋อ สองมือของเขาถูกมัดไว้ด้วยเชือก ปากถูกปิดไว้ด้วยผ้าเทป เขาถูกขังไว้อยู่ในรถเพียงชั่วครู่ ตอนที่พวกเรามาเปิดประตูรถพบว่าลมหายใจของเขาแผ่วเบา พวกเราจึงรีบนำตัวเขาส่งโรงพยาบาล
คำพูดของฉีเฟิงเหมือนหมัดหนักชกที่ใบหน้า ขณะนั้นมันทำให้ไป๋เสว่เอ๋อร์ตัวเย็นไปทั่วร่างกาย เธอสะอื้นไห้ มองดูร่างเด็กชายตัวน้อยที่อ่อนแอ ทันใดนั้นสายตาของเธอพร่ามัวด้วยน้ำตา
ในความเป็นจริงกรณีที่ถูกขังอยู่ในรถซึ่งมีอากาศไม่เพียงพอจะเป็นอันตรายถึงชีวิตแก่เด็กโดยไม่มีข้อยกเว้น ถ้าพวกเขาไปช้ากว่านี้อีกนิดหนึ่ง จะเกิดอะไรขึ้นเป็นสิ่งที่เธอเองก็ไม่กล้าจินตนาการ
ทันใดนั้นประตูห้องวอร์ดถูกเปิดออก เผยลี่เชินก้าวเดินเข้ามา เป็นไป๋เสว่เอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ อดเช็ดน้ำตาไม่ได้ ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาเงยหน้ามองฉีเฟิง พูดด้วยเสียงเย็นๆ “นายออกไปก่อน”
ฉีเฟิงพยักหน้ารับทราบ แล้วก้าวเดินออกจากห้องไป
เผยลี่เชินมองไป๋เสว่เอ๋อร์พร้อมพูดปลอบโยนเบา “อย่ากังวลใจไปเลย หมอบอกว่าอีกไม่นานเสี่ยวเจ๋อก็จะฟื้นแล้ว”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ได้ยินจึงหันกลับไปมองเผยลี่เชินด้วยสายตาเย็นชา ถามกลับ “ทำไมคุณต้องทำให้ฉันหมดสติด้วย?”
เผยลี่เชินพูดอย่างช้าๆ “ถ้าเธอทำตามที่จินจิงจิงบอกจริงๆ ล่ะก็ เธอต้องเสียใจในภายหลังแน่ๆ”
ไป๋เสว่เอ๋อร์กำหมัดแน่น ถามกลับด้วยเสียงเย็นชา “คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันต้องเสียใจ?”
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเสี่ยวเจ๋อ นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องเสียใจภายหลัง!”
เผยลี่เชินขมวดคิ้ว “เขาไม่เป็นอะไรหรอก ฉันแน่ใจ!”
“แน่ใจ?” ไป๋เสว่เอ๋อร์พยายามระงับความโกรธภายในใจของเธอไว้ “คุณรู้ไหมว่าการที่คุณทำแบบนั้นมันอันตรายมาก! ถ้าคุณไม่เจอเขา! หรือไปเจอเขาช้ากว่านี้ คุณรู้ไหมว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น!”
เผยลี่เชินสายตามืดมนเมื่อได้ยิน นิ่งเงียบไม่เอ่ยอะไรออกมาอีก
เรื่องมาถึงตอนนี้ ตัวเขาเองคิดแล้วก็รู้สึกกลัวขึ้นมา แต่เขาก็รู้ชัดเจน ถ้าไป๋เสว่เอ๋อร์ทำตามที่จินจิงจิงบอก จินจิงจิงก็ไม่น่าจะปล่อยคน
หลังจากนิ่งไปสองสามวินาที เขาเอื้อมมือไปคว้ามือของไป๋เสว่เอ๋อร์ไว้ พูดด้วยน้ำเสียงช้าลง “พวกเราเลิกพูดเรื่องนี้ ดีไหม? ตอนนี้รอให้เสี่ยวเจ๋อฟื้นดีกว่า”
ไป๋เสว่เอ๋อร์มองลึกเข้าไปในดวงตาของชายหนุ่ม ค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกจากมือของเขาอย่างช้าๆ โดยไม่พูดอะไร จากนั้นนั่งลงข้างๆ เตียง
ไป๋เสว่เอ๋อร์หลับตาลงหลังจากกุมมือของเด็กชายตัวน้อย ภายในใจรู้สึกขมขื่นเล็กน้อย
ดูเหมือนว่าหลังจากที่เธอพาเสี่ยวเจ๋อจากเมืองเซียงหนานกลับมาเมืองไห่เฉิง เธอก็พาเขาเข้ามาพัวพันกับเรื่องถูกผิดยุ่งเหยิงของที่นี่ ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เธอกับเสี่ยวเจ๋ออยู่กันสองคนแม่ลูกแม้จะไม่ได้มีชีวิตที่สมบูรณ์แบบ แต่ก็เงียบสงบ แต่มาตอนนี้….
ไป๋เสว่เอ๋อร์กัดริมฝีปาก รู้สึกละอายใจและเสียใจอยู่ไม่น้อย
เธอเสียใจที่พาเสี่ยวเจ๋อกลับมา เสียใจที่ทำให้ชีวิตในช่วงวัยเด็กไร้เดียงสาของเขาต้องเข้ามายุ่งวุ่นวายกับเรื่องบุญคุณความแค้น ทั้งหมดนี้ต้องโทษเธอเอง
เผยลี่เชินซึ่งยืนอยู่ข้างๆ มองเธอด้วยความรู้สึกสับสน ขณะที่กำลังจะพูดปลอบใจเธอ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
เขาขมวดคิ้วกวาดตามองดูหน้าจอโทรศัพท์ ยังไม่ทันได้หันตัวกลับเดินออกจากห้องวอร์ดเพื่อรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล จับได้หรือยัง?”
เสียงของโจ๋วฝันซึ่งอยู่ในโทรศัพท์อีกด้านหนึ่งดังขึ้นด้วยความละอายใจ “ประธานเผย พวกเราไม่ทันระวังตัวเลยทำให้เธอหนีไปได้….”
“อะไรนะ?”
“ตอนแรกพวกเราเฝ้าอยู่ที่ประตู มีคนเข้ามาจากด้านหลังประตู คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะพาเธอไปจากด้านในแล้วขับรถออกไป พวกเราขับรถตามแต่ก็ตามไม่ทัน”
เผยลี่เชินสีหน้าหม่นหมอง ดุด่าด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พวกขยะ!”
ตอนแรกเขาส่งคนไปเฝ้าจินจิงจิงไว้โดยเฉพาะ แต่คิดไม่ถึงในที่สุดก็ปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้!
โจ๋วฝันถามด้วยน้ำเสียงต่ำ “เอ่อ….ตอนนี้พวกเราจะเอายังไงต่อครับ?”
“ตามต่อไป!”
หลังจากพูดจบประโยคนี้ เผยลี่เชินวางโทรศัพท์ ตอนที่จะหันกลับไปห้องวอร์ด ฉีเฟิงที่อยู่ข้างๆ เดินขึ้นมาข้างหน้าถามว่า “ประธานเผย มือของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
“จัดการเรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว” เผยลี่เชินเงียบไป เงยหน้ามองเขาลดเสียงลงต่ำ “อย่าบอกเรื่องนี้ให้ไป๋เสว่เอ๋อร์รู้ เรื่องที่ไม่ควรพูดก็อย่าพูด”
ฉีเฟิงรีบรับปาก “เข้าใจแล้วครับ”
เผยลี่เชินผลักประตู ยังไม่ทันได้เข้าไปข้างในก็ได้ยินเสียงหญิงสาวดังมาจากในห้องวอร์ด “ของที่เตรียมไว้เรียบร้อยแล้วฝากเธอไว้ก่อนนะ พรุ่งนี้ฉันจะพาเสี่ยวเจ๋อไปหาเธอ จากนั้นก็ค่อยไปสนามบิน”
เผยลี่เชินเหมือนเส้นประสาทถูกตรึงเอาไว้ เขารีบสาวเท้าก้าวเข้ามา มองไป๋เสว่เอ๋อร์พร้อมคำถาม “เธอจะไปไหน?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์รีบวางโทรศัพท์ทันที เก็บโทรศัพท์มือถือไว้ ลดเสียงลงต่ำพูดอย่างช้าๆ “ฉันจะพาเสี่ยวเจ๋อกลับบ้าน กลับเซียงหนาน”
เธอหันกลับมาสบตากับเผยลี่เชิน “ฉันกลัวว่าถ้าไม่กลับไป อาจจะมีอันตรายเกิดขึ้นมากกว่านี้”
เผยลี่เชินได้ยินรู้สึกสบายใจ พูดเสียงเบาๆ “ฉันจัดการให้ ฉันจะไปกับเธอ…”
ไป๋เสว่เอ๋อร์ขัดจังหวะการพูดโดยไม่รอให้เขาพูดจบ “เผยลี่เชิน พวกเราเลิกกันเถอะ”
เผยลี่เชินสีหน้าเศร้าหมอง “หมายความว่าไง?”
ไป๋เสว่เอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ “ข้อตกลงสามสิบวัน ไม่มีความหมายอะไร ฉันไม่ยอมให้เกิดอันตรายกับเสี่ยวเจ๋ออีกแล้ว นับแต่วันนี้ไป พวกเราไม่เกี่ยวข้องใดๆ กันอีก”
ภายในหัวใจของเผยลี่เชินแทบทรุด เขาก้าวเดินไปข้างหน้า “ไป๋เสว่เอ๋อร์ เธอต้องเชื่อฉันนะว่าฉันสามารถปกป้องพวกเธอแม่ลูกได้”
“ฉันไม่เชื่อใครทั้งนั้น”
หลังจากพูดจบประโยคนี้ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ไป๋เสว่เอ๋อร์ก้าวเท้าออกจากห้องวอร์ดไป หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรศัพท์หาเจียงหวั่นหวั่น ทันใดนั้นมีสายตาเปล่งประกาย จากชายรูปร่างสูงอย่างด้านหน้า
เผยลี่เชินมองเธอด้วยความกดดันของตนเองที่บรรยายไม่ได้ เขาลดเสียงลงต่ำ “เธอคิดจะพรากพ่อไปจากเสี่ยวเจ๋อจริงๆ หรือ?”
“คุณไม่ต้องมาพูดถึงเสี่ยวเจ๋อกับฉัน!” ไป๋เสว่เอ๋อร์ระเบิดความโกรธภายในจิตใจ “ถ้าคุณไม่มาขวางฉัน ฉันก็อาจจะช่วยเขาได้เร็วขึ้น! เขาก็ไม่ต้องมานอนอยู่ข้างในไม่รู้จะฟื้นเมื่อไร!”
ในขณะนั้นความโกรธเข้าครอบงำจนทำให้เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ได้ เธอกำหมัดแน่น นึกถึงเรื่องเมื่อหกปีก่อนที่พ่อของเธอตาย แล้วยังเรื่องวันนี้อีก นับตั้งแต่แรกจนถึงบัดนี้เผยลี่เชินเป็นคนที่หัวใจเย็นชาโหดร้าย ไม่เคยเปลี่ยน!
ไป๋เสว่เอ๋อร์สบตาชายหนุ่มที่อย่างต่อหน้า ดูเหมือนกัดฟันพูด “ฉันจะไม่ยอมให้เสี่ยวเจ๋อมีพ่อที่ฆ่าตาของเขาอย่างโหดเหี้ยมเด็ดขาด!”
พูดจบเธอหันหลังเดินกลับเข้าไปในห้องวอร์ด ปิดประตูดัง “ปั้ง”
เผยลี่เชินได้แต่ยืนตัวแข็งทื่ออยู่ที่หน้าประตูด้วยสมองว่างเปล่า
คนที่ฆ่าตาของเสี่ยวเจ๋อ?
เธอคิดมาตลอดว่าการตายของไป๋เจิ้งตงเกี่ยวข้องกับเขา?
เผยลี่เชินยกมือขึ้นกดบริเวณขมับของเขา จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรศัพท์หากู้หลี่เหลียง
เขาพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “เรื่องของไป๋เจิ้งตงเมื่อหกปีก่อน ไหนนายบอกว่าจัดการอย่างเรียบร้อยหมดจด?”