สัญญาร้ายของประธานปีศาจ - ตอนที่ 447

ตอนที่ 447 จะชดเชยหกปีนี้อย่างไร

เผยลี่เชินขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน สีหน้าเย็นชาขึ้นมาทันที

ในขณะนี้ เขากำลังยุ่งกับเรื่องของตัวเอง จนไม่มีเวลาดูแลบริษัท คิดไม่ถึงว่าพวกผู้ถือหุ้นและผู้บริหารระดับสูงนานวันยิ่งได้ใจ ตอนนี้คิดจะถอนเขาออกจากตำแหน่ง!

“ฉันเองก็อยากเห็น ถอนฉันออกจากตำแหน่งแล้ว ใครหน้าไหนจะกล้ามานั่งตำแหน่งนี้” เผยลี่เชินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “บอกพวกเขาด้วย ฉันจะจำพวกแกนนำไว้ แล้วฉันจะกลับไปจัดการกับแกนนำ”

หลังจากสั่งกำชับเรียบร้อยแล้ว เผยลี่เชินวางสายโทรศัพท์โดยไม่ลังเล

ไป๋เสว่เอ๋อร์อยู่ข้าง อดถามไม่ได้ “เกิดเรื่องขึ้นใช่ไหม?”

เผยลี่เชินเงยหน้ามองเธอ ขยายคิ้วเล็กน้อย พูดเสียงเบาๆ “เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องห่วง พวกเราไปสุสานกัน”

ไป๋เสว่เอ๋อร์มองสีหน้าท่าทางของเขาไม่ได้โกหก จึงไม่ถามอะไรมาก

ตลอดทางที่รถแล่นมาจนในที่สุดมาถึงสุสานอย่างรวดเร็ว มองเห็นต้นสนเรียงรายอยู่ด้านนอกสุสาน อารมณ์ของไป๋เสว่เอ๋อร์สงบลงโดยไม่รู้ตัว

ผ่านมาหกปีในที่สุดเธอก็ได้รู้ความจริงเกี่ยวกับการตายของพ่อ ตอนนี้เธอมาเยี่ยมพ่ออีกครั้ง เงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้สึกผิด

ก่อนที่จะเข้าไปในสวนสุสาน เธอซื้อของเซ่นไหว้ที่ต้องการเรียบร้อยแล้วจากนั้นจึงก้าวเดินไปยังสุสานของพ่ออย่างช้าๆ

เผยลี่เชินยืนอยู่ด้านข้าง เดินตามเธอไปอย่างช้าๆ พูดเบาๆ “ที่จริงสุสานถือว่าเป็นที่ที่ดีมาก ความลับทุกอย่างถูกฝังไว้อยู่ใต้ดิน แต่ความทรงจำกลับขยายได้อย่างไม่มีขีดจำกัด

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงเมื่อได้ยิน หันมามองชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้าง สายตาเขาลึกซึ้ง ร่างของเขาเต็มไปด้วยความโหดร้ายไม่น้อย แต่ก็มีความอ่อนโยนอยู่มากพอสมควร

ทั้งสองต่างค่อยๆ เดินมาถึงสุสานของไป๋เจิ้งตง ไป๋เสว่เอ๋อร์มองป้ายชื่อสีขาวดำที่อยู่ด้านบนรู้สึกสะอื้นไห้ น้ำตาไหลออกมา

เธอจะบอกได้อย่างไรว่าฆาตกรที่ฆ่าพ่อแท้จริงแล้วคือแม่เอง? สำหรับคำตอบนี้ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือตัวเธอเองล้วนแล้วแต่โหดร้ายเกินไป

ทันใดนั้นไหล่เธอทรุดลงจนชายหนุ่มด้านข้างพูดเสียงต่ำลง “เธอไม่ต้องพูด เขาก็เข้าใจดี”

ไป๋เสว่เอ๋อร์พยักหน้าเมื่อได้ยิน

เมื่อจัดวางของเซ่นไหว้เรียบร้อยแล้ว เธอเล่าถึงชีวิตตัวเองด้วยเสียงเบาๆ พูดตั้งแต่ตอนเป็นเด็กถึงตอนที่เสี่ยวเจ๋อเติบโต แต่กลับไม่พูดถึงเรื่องของแม่เลยสักนิด

เผยลี่เชินซึ่งอยู่ไม่ห่างจากเธอได้เห็นทุกการกระทำของเธอ จิตใจก็พลอยเป็นทุกข์ไปด้วย หกปีก่อนเขาคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจ เพราะอะไรสุดท้ายเขายอมให้เธอคลอดลูกออกมา แต่เธอก็ยังคงยืนยันที่จะไปจากเขา ที่แท้เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนฆ่าพ่อตั้งแต่แรก

ยังดีที่ตอนนี้ความจริงปรากฏอย่างชัดเจน อนาคตของเขาและไป๋เสว่เอ๋อร์ก็อยู่ไม่ไกล

หลังจากรอจนไป๋เสว่เอ๋อร์ไหว้สุสานเสร็จแล้ว เธอค่อยๆ ลุกขึ้น มองป้ายหลุมศพไป๋เจิ้งตง พูดอย่างช้าๆ “พ่อ วางใจเถอะนับจากวันนี้ไปหนูต้องมีชีวิตที่ดีขึ้น ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

ผ่านประสบการณ์มามากมายจนเธอมองเห็นอะไรได้อย่างชัดเจนใช้ชีวิตอย่างมีสติมากขึ้น ชีวิตคนเราสั้นนัก ตอนนี้เธอขอเพียงแค่เฝ้าดูการเติบโตของห้าวเจ๋อน้อยอย่างช้าๆ ใช้ชีวิตที่เหลือกับชายคนนั้น

เธอหันกลับไปมองชายที่ยืนอยู่ข้างๆ รอเธออยู่ ด้วยความสบายใจ

เดินอย่างช้าๆ ไปที่ข้างเผยลี่เชิน ทันใดนั้นเธอเงยหน้าขึ้น สบตาของเขา พูดอย่างจริงจัง “มีเรื่องหนึ่ง ฉันอยากบอกคุณ….”

เธอนิ่งไปสักครู่หลังจากนั้นปลุกความกล้าที่มีพูดว่า “ขอโทษ ฉันเข้าใจคุณผิด เข้าใจคุณผิดถึงหกปี”

เธอคิดว่าเขาเป็นคนฆ่าของตัวเอง จึงหนีเขาไปถึงหกปี ขณะเดียวกันก็เกลียดชังเขามานานถึงหกปี

สายตาปรากฏรอยยิ้มเมื่อเผยลี่เชินได้ยินเช่นนั้น หลังจากนั้นสักครู่ เขาพูดเบาๆ “ดังนั้น เพื่อชดใช้ให้ฉัน เธอมีอะไรจะพูดใช่ไหม?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง ตอนที่ไม่รู้ว่าควรพูดอะไร ทันใดนั้นถูกเผยลี่เชินโอบกอดอยู่ในอ้อมอกของเขาแล้ว

เธอยังไม่ได้ตอบโต้ก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่พูดเบาๆ “เธอต้องเวลาหลังจากนี้อีกสิบหกปีในการชดใช้”

หัวใจรู้สึกอบอุ่นจากนั้นหน้าผากเริ่มร้อนผ่าว ไป๋เสว่เอ๋อร์ยกมือขึ้นพยายามผลักเขาออกไป แต่ขณะที่กำลังยื่นมือออกไป ก็ถูกฝ่ามือชายหนุ่มโอบรัดจนขยับตัวไม่ได้

ไป๋เสว่เอ๋อร์ขมวดคิ้ว “คุณ….”

เผยลี่เชินก้มหน้าถามกลับเบาๆ “ทำไม? เธอใส่ร้ายฉันถึงหกปี คิดแบบนี้ไม่ได้ใช่ไหม?”

เสียงของเขาเบามาก แต่เต็มไปด้วยน้ำเสียงและทรงพลังก็เพียงพอแล้ว ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึง ในขณะนั้นเธอไม่มีคำพูดใดมาหักล้างได้จริงๆ

เมื่อเห็นหน้าผากของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีแดงไม่เหมือนตามปกติ เผยลี่เชินยิ้มมุมปากด้วยความพอใจปล่อยแขนให้ผ่อนคลายขึ้น จูงเธอเดินไปข้างหน้า “ฉันจะพาเธอไปที่แห่งหนึ่ง”

“ที่ไหน?”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ถูกจูงออกจากสุสาน ถามอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากเผยลี่เชิน

เธอถูกผลักให้เข้าไปในรถ ไป๋เสว่เอ๋อร์มองรถที่กำลังมุ่งหน้าไปทิศทางที่แปลกตา เธออดถามไม่ได้ “คุณจะพาฉันไปไหน?”

เผยลี่เชินยิ้มมุมปาก จงใจที่จะอุบไว้ไม่บอก “รับรองว่าเป็นสถานที่ที่เธอต้องชอบแน่”

รถขับออกไปไม่นาน ทิวทัศน์สองข้างทางดูแตกต่างกันมากขึ้น ผู้คนเริ่มเบาบางลง แต่ทิวทัศน์กลับสวยงามมากขึ้น ทันใดนั้นรถเลี้ยวกลับขับเข้าไปในเส้นทางป่าไม้เล็ก เลี้ยวไปเลี้ยวมา ทันใดนั้นไป๋เสว่เอ๋อร์พบว่ามีทะเลสาบและมีบ้านไม้สีขาวอยู่ข้างๆ

เผยลี่เชินหยุดรถ เปิดประตูลงจากรถ ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามลงมา ถามด้วยความประหลาดใจ “ที่นี่คือ….”

“ก่อนที่จะพบเธอ ตอนที่ชีวิตรู้สึกเหนื่อยล้า ฉันก็จะมาที่นี่คนเดียว แคมป์ปิ้ง ตกปลา ปล่อยตัวเองให้ว่างเปล่า ต่อมางานยุ่งมากจึงไม่มีเวลามาที่นี่”

ขณะพูดเผยลี่เชินยื่นมือออกไปจูงมือของไป๋เสว่เอ๋อร์ตามธรรมชาติ พาเธอเดินไปทางบ้านไม้หลังเล็ก

เหยียบย่ำไปบนทางเดินหินก้อนเล็กก้อนใหญ่ ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินตามเขาไปข้างหน้าอย่างช้าๆ สถานที่ห่างไกลจากผู้คน สงบเงียบ ลึกลับ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายโดยไม่รู้ตัว

ก่อนจะถึงบ้านไม้หลังเล็ก เผยลี่เชินปล่อยมือเธอ ก้มตัวลงไปที่กระถางต้นไม้เล็กๆ ที่อยู่ข้างๆ เก็บกุญแจขึ้นมา หลังจากนั้นเปิดประตูบ้านไม้

สิ่งอำนวยความสะดวกภายในบ้านเรียบง่าย แต่สิ่งที่ควรมีก็มี ทั้งอาหารแห้ง อาหารกระป๋อง ยังมีอุปกรณ์ตกปลา แคมป์ปิ้ง รวมถึงเตียงขนาดเล็ก

เห็นเผยลี่เชินถอดเสื้อนอกออก พับแขนเสื้อขึ้นเพื่อก่อไฟ ไป๋เสว่เอ๋อร์ตะลึงสักครู่ ถามขึ้นว่า “วันนี้พวกเราจะอยู่ที่นี่ใช่ไหม?”

เผยลี่เชินวางมือเงยหน้าขึ้นมองเธอ “ไม่ชอบหรือ?”

ไม่ใช่ไม่ชอบ เพียงแต่เป็นเรื่องที่เธอไม่เคยทำมาก่อน อีกอย่างวันนี้เธออยากเจอห้าวเจ๋อน้อย

“เสี่ยวเจ๋อ….”

“มีเจียงหวั่นหวั่นและป้าจางคอยดูแลเขาอยู่ ไม่เรื่องอะไรหรอก”

เผยลี่เชินพูดแล้วก้าวเดินไปข้างหน้าจูงมือเธอมาข้างๆ “เข้ามาช่วยฉันหน่อย”

ไป๋เสว่เอ๋อร์ลังเลสักพักก่อนจะเดินไปข้างหน้า ช่วยเผยลี่เชินเก็บรวบรวมไม้เข้าด้วยกันแล้วจุดเตาผิงในบ้าน

หลังจากกินอะไรง่ายๆ เผยลี่เชินจัดการกลางเต็นท์ในพื้นที่โล่งบริเวณหน้าบ้าน เตรียมเบ็ดตกปลา

ไป๋เสว่เอ๋อร์นั่งอยู่ด้านข้างมองชายหนุ่มที่ทำโน่นทำนี่จนยุ่งไปหมดอย่างมีความสุข ยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว

เธอยังไม่เคยเห็นเผยลี่เชินในสภาพเช่นนี้ เมื่อก่อนเธอคิดเสมอว่าเขาเป็นคนเย็นชาไม่มีความรู้สึกคนหนึ่ง แต่ตอนนี้ได้มาเห็น เขาดีกว่าที่เธอคิดไว้มาก

ทันใดนั้นชายหนุ่มหันกลับมามองเธอ ขณะนั้นสายตาของทั้งสองประสานเข้าด้วยกัน ไป๋เสว่เอ๋อร์หยุดหายใจไปสองวินาทีจากนั้นก็ไม่สามารถควบคุมการเต้นของหัวใจตนเองได้

เธอหลับตาด้วยใบหน้าแดงก่ำหัวใจเต้นแรง

ตั้งแต่ต้นจนถึงบัดนี้เผยลี่เชินเป็นผู้ชายที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรง ไม่เคยเปลี่ยนแปลง