สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 127

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่ 127 ความสัมพันธ์แบบใหม่

สีหน้าของเสิ่นอีเวยรู้สึกอึดอัดยิ่งนัก เธอคิดว่าตัวเองนั้นไร้มารยาทหรือไม่ แต่ว่าพอคิดถึงไปว่าเซียวหันถิงก็ไม่ได้ช่วยเธออย่างไม่มีอะไรแอบแฝง

เลยทำให้เธอทำได้เพียงแต่ยิ้มแห้ง ๆ ไป และได้ดื่มชาไปพลาง ๆ

เสียงของเขาก็ดังขึ้นมา “ร่างกายของคุณฟื้นสภาพไปถึงไหนแล้วหรือ ? “

เธอจึงได้วางแก้วชาด้วยอาการสั่นจากมือ และได้มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยสีหน้าที่ปกติ สายตาที่สว่างใส

เธอจึงได้หลบสายตาไป น้ำเสียงที่ไม่มีอะไรแอบแฝง “ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว ขอบคุณที่ท่านประธานเซียวเป็นห่วง”。

แม้ว่าเรื่องราวจะค่อย ๆ ผ่านไป และบวกกับเทคโนโลยีทางการแพทย์ที่พัฒนา ดังนั้นเรื่องการแท้งลูกตัวเองนั้นก็ไม่ได้ผลกระทบมากมาย แต่ว่าการจากไปลองลูกทำให้เธอไม่สามารถลืมความเจ็บปวดนี้ได้

ดังนั้นเธอเลยไม่ได้คิดเกี่ยวกับปัญหานี้ เลยตอบไปแบบนั้น

เซียวหันถิงเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่ง แน่นอนว่ารู้สึกถึงความนึกคิดของเธอ เลยไม่ได้ถามอะไรมากมาย

“อย่าไปเสียใจเลย ลูกยังมีอีกได้”

เธอได้มองหน้าของเขาทันใดนั้นก็รู้สึกถึงความแปลก ๆ ไป นับตั้งแต่ตนเองได้แท้งลูกไปก็ไม่ได้มีคนที่จะมาใส่ใจเรื่องสุขภาพของตน คนแรกที่ถามนั้นก็คือเซียวหันถิง

ผู้ชายจึงได้วางแก้วชาลง แล้วเปิดปากพูดว่า “เมื่อไม่กี่วันก่อน ผมได้ยินข่าวเกี่ยวกับผมและคุณ คุณคงไม่เก็บใส่ใจเอาไว้นะ”

เธอรู้ว่าข่าวพวกนั้นคือความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นขาดสะบั้น เธออยู่ข้างนอกก็ได้ทำสิ่งที่ไม่ดีไว้มากมาย นับตั้งแต่สวีอันฉิงได้อาละวาดในบ้านของตระกูลเซิ่งเป็นต้นมา เธอจึงได้รู้อนาคตว่าเรื่องราวเหล่านี้สักวันหนึ่งก็ต้องหลุดออกมาไม่ช้าก็เร็ว

น้ำเสียงของเซียวหันถิงเต็มไปด้วยความสงสัยกับคำถาม ไหนเลยเสิ่นอีเวยจะฟังไม่ออกมา

เธอจึงได้ส่ายหัวเบา ๆ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีมารยาท “แน่นอนว่าไม่เลย ทั้งหมดก็เป็นเรื่องที่ไม่จริง ประธานเซียววางใจเถิด”

พอพูดเสร็จคนตรงข้ามเธอก็ไม่ได้พูดอะไร เสิ่นอีเวยไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมองผิดไปหรือเปล่า สายตาเซียวหันถิงก็มีความอับเฉาอยู่ในนั้น หลังจากนั้นอีกหนึ่งวินาที เขาจึงได้พูดว่า “ผมกลับหวังว่าคุณจะเก็บมันไว้ในใจ”

เธอเลยตกใจไปชั่วครู่หนึ่งจึงจะสนองกลับมาในความหมายของเขา และไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรต่อมาเซียวหันถิงก็ตัดบทแล้วพูดว่า “พวกเรามาเข้าเรื่องกันเถอะ”

เธอจึงได้พยักหน้า

“คุณยังจำรูปภาพที่ผมให้คุณเมื่อครั้งก่อนได้ไหม ? บริกรที่บริการเหล้าน่ะ ผมหาเขาเจอแล้ว”

พอเขาพูดเสร็จ เธอจึงได้ตกใจแล้วอ้าปากค้าง ในใจก็เต้นระรัวแล้วพูดว่า “แล้ว…….มีเบาะแสบ้างไหม ? ”

เพราะพูดถึงเรื่องงาน เซียวหันถิงในใบหน้าของเขาก็เลยเข้มงวดขึ้นมา “ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่เป็นบริกรมืออาชีพแต่ถูกจ้างมา ก็หมายความว่า เขาได้ใส่สิ่งของบางอย่างลงไปในแก้วเหล้าของพ่อแม่ แน่นอนว่ามีบางคนบงการอยู่”

เสิ่นอีเวยรู้สึกว่าในตัวเองนั้นจะดันขึ้นมาบนคอของตัวเอง “คือใคร ”

เซียวหันถิงตั้งใจมองเธออยากใจจดใจจ่อเหมือนกับกำลังคิดทบทวนอยู่ “คุณอยากรู้จริง ๆ หรือ ? ”

เสิ่นอีเวยได้พยักหน้า สายตาค่อย ๆ มั่นใจเหมือนว่าตกใจ

เขาเลยเปิดปากพูดว่า “คนนั้นเรียกว่า เสิ่นเหยียนชิ่ง”

เพียงแค่ ณ ขณะนั้นเสิ่นอีเวยเหมือนกับโดนสายฟ้าฟาดลงไป หัวของเขามึนไปหมด เสิ่นเหยียนชิ่ง……

ในหน้าของเซียวหันถิงเริ่มเข้มขึ้น “เสิ่นเหยียนเฟิง เสิ่นเหยียนชิ่ง เป็นอะไรกับคุณ ? ”

เสิ่นอีเวยก้มหน้า ควรหรือไม่ที่จะเอาเรื่องที่เธอเกี่ยวอะไรกับเขาบอกไป แต่ว่าเบาะแสหลาย ๆ อย่างเขาเป็นคนช่วยเหลือ ตัวเองจึงต้องบอกความจริงไป เพื่อที่อาจจะทำให้อะไรมันดีขึ้นมา

เธอจึงกัดฟันแล้วพูดว่า “เขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของพ่อชั้น ”

เซียวหันถิงตกไปใจชั่วครู่ “อาของคุณ ? ”

เธอได้พยักหน้าอย่างไร้เสียง

ซึ่งเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน อยู่ดีดีก็มีอาเมื่อสี่ปีก่อนที่ไม่ได้ติดต่อเธอก็โทรมาหา แต่ตอนนี้เซียวหันถิงก็ได้ช่วยเขาเรื่องในงานเลี้ยงวันนั้นที่ใครเป็นคนใส่ยาลงในแก้วเหล้าของพ่อแม่

แต่ครั้งนี้เสิ่นเหยียนชิ่งได้ปรากฏออกมาเพื่ออะไร ? เธอรู้สึกสับสนไปหมด

เหมือนกับกำลังคิดอะไรได้ขึ้นมา เสิ่นอีเวยถามว่า “คนที่วางยาในแก้วเหล้าแท้จริงแล้วคืออะไร ?”

เซียวหันถิงมือซ้ายของเขาวนลูป ๆ อย่างนั้น “จุดสับสนของเรื่องก็อยู่ตรงนี้ ตอนที่ผมส่งคนไปหาเขา แล้วให้เงินเขาในจำนวนที่พอเหมาะแล้วถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ตอนแรกคิดว่าจะถามไถ่ถึงปัญหาได้ แต่เขากลับพูดว่าตอนนั้นที่ถูก เสิ่นเหยียนชิ่งบงการนั้นเป็นเพียงแค่ยาเมาเฉย ๆ ก็คือยาที่ทำให้คนนั้นสะลึมสะลือแค่นั้นเอง คนที่โดนยาชนิดนี้ก็ใช้เวลาสักพักหนึ่งฟื้นขึ้นมา ซึ่งไม่ได้เป็นการทำร้ายร่างกายอย่างใด”

เสิ่นอีเวยฟังอย่างเงียบ ๆ แต่ในหัวสมองกลับตาลปัตรไปหมด

“ดังนั้นความคิดของฉันก็คือปัญหามันเกิดขึ้นตรงนี้ แน่นอน ฉันก็ไม่รู้ว่า เสิ่นเหยียนชิ่งกับเสิ่นเหยีนยถิงเกิดปัญหาอะไรขึ้น เลยทำให้เขานั้นทำแบบนั้นกับพ่อของคุณ แต่ว่าฉันไม่เข้าใจว่าหากเป็นการล้างแค้น ทำไมถึงใช้ยาที่มีฤทธิ์ไม่แรงมาใช้ล่ะ ? ”

เสิ่นอีเวยได้ฟังการวิเคราะห์จากเขา ในหัวสมองตัวเองก็ว่างเปล่า

เธอจึงพูดอย่างช้า ๆ “ปัญหาส่วนนี้ ตอนนี้ชั้นก็ยังไม่สามารถที่จะคิดอย่างชัดเจน และในงานคืนนั้นสายตาก็ต่างบอกถึงว่า พ่อแม่ของชั้นก็ได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย ตอนระหว่างทางกลับบ้านสองคนท่านก็ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น แท้จริงแล้วเกิดอะไรขึ้นกันแน่”

เพราะว่าคิดวิเคราะห์อย่างตั้งใจเกินไป จนทำให้ผมบนหน้าผากนั้นยุ่งเหยิงไปหมด แต่ว่าเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เซียวหันถิงได้มองคนที่นั่งตรงข้ามเธอ ใจก็ตระหนก และได้ยื่นมือออกไป

เธอได้อยู่ภายใต้ความคิดนั้น เลยไมได้คิดไปถึงเซียวหันถิงได้ยื่นมือออกมา เพียงแต่รู้สึกว่ามืออุ่น ๆ นั้นได้มาเตะบนใบหน้าของเธอ

เซียวหันถิงไม่ได้แคร์อะไร เพียงแต่ยิ้ม

ฤดูกาลเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว แต่ว่าวันนี้บนท้องฟ้ายังมีพระจันทร์ที่งดงามอยู่เช่นนั้น ข้าง ๆ แม่น้ำมีสายลมที่เย็นชื่นใจ ความจริงควรจะเป็นเวลาที่ทำให้ใจชุ่มชื่นสงบ แต่ว่าเสิ่นอีเวยได้มองเห็นถึงหน้าของเซียวหันถิง

และในทันใดนั้นเธอก็เลยนึกถึงเซิ่งเจ๋อเฉิง

ในใจเธอก็เกิดความไม่ชอบขึ้น เพื่อที่จะทำให้เรื่องราวพวกนี้หายไป เธอเลยดื่มน้ำเข้าไปหลายอึก

ในค่ำคืนแบบนี้ ทำไมตัวเองถึงคิดถึงเขานะ ?

เสิ่นอีเวยไม่เข้าใจ