สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 222

บทที่ 222 กลับมาหายาที่บ้านพัก

เซิ่งเจ๋อเฉิงนิ่งเงียบไม่พูดจา ไม่แม้แต่จะมองขึ้นมา เพียงแค่คอยชำเลืองมองคนที่นอนหน้าซีดอยู่บนเตียงเป็นระยะ

เมื่อหมอเห็นท่าทีของเขาก็นึกว่าเขาไม่สนใจเรื่องภรรยาของเขาเลย ดังนั้นเขาจึงคิดว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นแย่มาก แต่ในฐานะแพทย์เรื่องต่างๆ ระหว่างผู้ป่วยและสมาชิกในครอบครัวไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขา เขาแค่อยากจะทำในสิ่งที่เขาควรทำให้สำเร็จก็เพียงพอแล้ว

หมอกระแอมแล้วพูดขึ้นว่า “ด้วยสภาพร่างกายของภรรยาของคุณในตอนนี้ ห้ามปล่อยให้เธอดื่มแอลกอฮอล์อีกเด็ดขาด แม้ว่าจะแค่เล็กน้อย แต่ก็ดีกว่าที่จะไม่แตะต้องมันเลย ครั้งนี้ที่ดื่มจนมีเลือดออกจากกระเพาะอาหาร คงจะไม่ได้ดื่มแค่เล็กน้อย เพื่อไม่ให้อาการป่วยแย่ลงไปกว่านี้ ข้อแรกคือห้ามภรรยาของคุณดื่มเหล้า อีกอย่างคือต้องรับการรักษาอย่างเป็นระบบโดยเร็วที่สุด”

หลังจากที่หมอพูดจบเขาก็หันหลังกลับและเดินออกจากห้องคนไข้ เซิ่งเจ๋อเฉิงพยักหน้ากับตัวเองเล็กน้อย

เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินเสียงหมอเปิดประตูจึงรีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่ประตู เขาเรียกหมอเอาไว้ “มีธุระอะไรอีกไหม?”

เซิ่งเจ๋อเฉิงถามขึ้นว่า “เมื่อไรภรรยาของผมจะฟื้น?”

หมอครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วตอบว่า “สถานการณ์ไม่นับว่าเลวร้ายมาก น่าจะประมาณอีกสองถึงสามชั่วโมง ถ้าหากเธอฟื้นขึ้นเมื่อไรก็ให้เธอกินโจ๊กสักหน่อย”

เซิ่งเจ๋อเฉิงพยักหน้า

อีกสองหรือสามชั่วโมงถึงจะฟื้น ถ้าอย่างนั้นเขาก็มีเวลาเพียงพอที่จะสิ่งนี้ต่อไป

เขาต้องตรวจสอบยาเม็ดสีขาวที่ถูกเขาโยนทิ้งไปว่าใช้รักษาโรคอะไร ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับคำตอบในเรื่องนี้อยู่แล้ว

แถมยังเป็นยาเม็ดเล็กๆ ขนาดไม่ถึงกระดุมเม็ดหนึ่งด้วยซ้ำ ในคฤหาสน์แห่งนี้คนรับใช้จะทำความสะอาดอย่างละเอียดทุกๆ 3 วัน เวลาผ่านไปนานมากแล้วและมันก็สมเหตุสมผลแล้วที่ยาเม็ดนั้นจะหายไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงถอนหายใจเล็กน้อย แต่อารมณ์ของเขาไม่ได้รับผลกระทบ

ตอนนั้นเสิ่นอีเวยกินยาในห้องนอนของเธอ บางทียังอาจเหลืออยู่ในลิ้นชักห้องนอนของเธอก็เป็นได้ ในสมองของเซิ่งเจ๋อเฉิงมีแสงสว่างขึ้นมา

ประตูห้องนอนของเสิ่นอีเวยถูกเปิดออก เซิ่งเจ๋อเฉิงเปิดลิ้นชักขนาดเล็กข้างเตียง เขาควานหาอยู่พักหนึ่ง แต่นอกจากสิ่งจำเป็นในชีวิตประจำวันแล้วเขาก็ไม่พบขวดยาใดๆ อีก

เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกสงสัยในใจ

ทำไมขวดยาถึงไม่อยู่ที่นี่? หรือว่าบังเอิญเสิ่นอีเวยกินยาหมดพอดี?

ในเมื่อหาไม่พบก็ต้องปล่อยมันไป

เซิ่งเจ๋อเฉิงลุกขึ้นยืนแล้วเดินลงไปชั้นล่าง พอถึงห้องนั่งเล่นเขาก็เดินไปที่ริมหน้าต่าง ไม่รู้ว่าทำไม ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงสิ่งที่เสิ่นอีเวยพูดกับเขาในคืนที่เขาเมาเรื่องที่คุณปู่กำชับเธอในสวนดอกไม้

ในขณะนี้เขายังจำสิ่งที่เสิ่นอีเวยพูดเอาไว้ในใจ แต่คุณปู่นั้นไม่อยู่แล้ว

เซิ่งเจ๋อเฉิงยังจดจำสิ่งที่คุณปู่พูดกับเขาในคืนก่อนที่คุณปู่จะจากไป ซึ่งแทบจะเหมือนกับที่เสิ่นอีเวยบอกเขาในเวลานั้นทุกประการ

บางครั้งคุณปู่ก็เข้มงวดกับเซิ่งเจ๋อเฉิง แต่เขาก็นับว่าเป็นคนที่เซิ่งเจ๋อเฉิงเคารพนับถือมากที่สุดในชีวิต

ท้องฟ้านอกหน้าต่างมืดมิด เนื่องจากมีฝนเบาบางจึงไม่มีดวงดาวมากนักในท้องฟ้า ท้องฟ้าสีดำราวกับผ้าเปื้อนหมึกคลุมหน้าลงมา เซิ่งเจ๋อเฉิงรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นใบหน้าของเสิ่นอีเวยก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในสมองของเขา คนที่ทำให้เขาไม่ชอบแต่กลับเป็นที่ยอมรับและเป็นคนโปรดของคุณปู่ เขาเข้าใจเธอผิดไปในบางแง่มุมจริงๆ หรือเปล่า?

หรือจะมีบางสิ่งที่เขาไม่ทันได้พิจารณาจริงๆ?

อีกไม่นาน เมื่อเสิ่นอีเวยตื่นขึ้นมาในคืนนี้เขามีเรื่องจะถามเธอให้กระจ่างหลายอย่าง เมื่อนึกถึงเสิ่นอีเวยที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล เซิ่งเจ๋อเฉิงก็เตรียมตัวจะออกไปข้างนอก แต่ทันทีที่เขาหันหลังกลับเขาก็ถูกดึงดูดด้วยวัตถุสีขาวในกระถางดอกไม้สูงตรงมุมผนัง

วัตถุสีขาวมีขนาดเล็กมากแต่ก็ค่อนข้างดูคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก เซิ่งเจ๋อเฉิงเลื่อนสายตาของเขาเข้าไปใกล้ๆ ถึงจะสังเกตเห็นยาเม็ดทรงกลมสีขาวที่อยู่บนดินสีเข้มในกระถาง

เขาหยิบเม็ดยาขึ้นมาดูอย่างระมัดระวังและพบว่าเป็นยาที่เขาขว้างทิ้งไปในวันนั้น ที่แท้ก็มาตกอยู่ตรงนี้ ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่พบมันบนพื้นเมื่อครู่

เซิ่งเจ๋อเฉิงหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาแล้วรีบกดโทรหาหลินอวี้้

“ประธานเซิ่ง” ไม่กี่วินาทีต่อมา เสียงอันราบเรียบของหลินอวี้้ก็ดังขึ้นมาจากปลายสาย

“ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน?”

“บริษัท”

เซิ่งเจ๋อเฉิงมองไปที่ยาเม็ดสีขาวที่วางอยู่ในมือของเขา สายตาค่อนข้างลึกซึ้งเล็กน้อยแล้วพูดว่า “เดี๋ยวผมจะไปหาคุณ มีเรื่องหนึ่งอยากจะมอบหมายให้คุณไปจัดการ”

น้ำเสียงของหลินอวี้้มีความเคารพ “ได้ครับ”

ยี่สิบนาทีต่อมาเซิ่งเจ๋อเฉิงได้มอบยาที่บรรจุอยู่ในถุงที่ปิดผนึกขนาดเล็กให้กับหลินอวี้้ “ไปตรวจสอบว่ายาชนิดนี้ใช้รักษาโรคอะไร ยิ่งเร็วยิ่งดี”

หลินอวี้้พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “เข้าใจแล้วครับ”

เซิ่งเจ๋อเฉิงเห็นหว่างคิ้วของหลินอวี้้มีร่องรอยความเหนื่อยอ่อนอย่างเห็นได้ชัด จึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วบอกว่า “หลายวันมานี้คุณทำงานหนักมาตลอด คุณยุ่งมานานมากแล้ว พอสัปดาห์นี้เสร็จก็ลาพักร้อนสักพักหนึ่งเถอะ!”

สีหน้าหลินอวี้้เรียบเฉย เขาเงยหน้าขึ้นมองเซิ่งเจ๋อเฉิงแล้วพูดช้าๆ ว่า “ท่านประธานเซิ่ง เรื่องที่คุณเสิ่นสอบถามวิธีการติดต่อคุณเจิ้ง ผมไม่รู้ว่ามันจะกลายเป็นผลลัพธ์เช่นไร แต่ผมต้องขอโทษจริงๆ”

น้ำเสียงของหลินอวี้้มีความจริงใจ เซิ่งเจ๋อเฉิงได้ยินทุกคำพูด

ความจริงเซิ่งเจ๋อเฉิงนั้นรู้แก่ใจดีกว่า หลินอวี้้ได้ทำงานกับตนเองมานานหลายปีโดยไม่มีการตัดพ้อใดๆ ความจริงความสามารถในการทำธุรกิจของเขานับว่าดีมากแล้ว ในช่วงเริ่มต้นของการทำงานร่วมกันอาจเป็นเพราะขาดความเข้าใจกันระหว่างกันและกัน หลินอวี้้เองก็ได้ทำผิดพลาดในเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

เมื่อเวลาผ่านไปการพยายามวิ่งเข้าหากันของทั้งสองทำให้ความไม่เข้าใจกันเล็กๆ น้อยๆ นั้นได้ค่อยๆ จางหายไป เขาเป็นผู้ช่วยที่ทรงพลังที่สุดเขา ตราบใดที่เซิ่งเจ๋อเฉิงมอบหมายให้หลินอวี้้ทำสิ่งต่างๆ เขาก็ไม่เคยทำไม่สำเร็จ

ดังนั้นในความเป็นจริงหลายปีที่ผ่านมานี้ เซิ่งเจ๋อเฉิงต้องขอบคุณหลินอวี้้มากเป็นพิเศษ

ส่วนครั้งนี้ความจริงเสิ่นอีเวยได้อาศัยชื่อของเซิ่งเจ๋อเฉิงในการโกหกหลินอวี้้ ดังนั้นเขาจึงบอกข้อมูลในการติดต่อเจิ้งอวี๋นชวนแก่เสิ่นอีเวย นอกเหนือจากความไม่รอบคอบเล็กๆ น้อยๆ นี้แล้ว อันที่จริงก็ไม่ถือว่าความผิดพลาดของหลินอวี้้เลย