สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 24

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

ตอนที่ 24 การต่อต้านของเสิ่นอีเวย

ดวงตาทั้งสองดวงของเสิ่นอีเวยแดงก่ำ พร้อมจ้องมองเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแอและดื้อรันว่า “คุณคิดว่ามีเพียงคุณที่สามารถข่มขู่คนอื่นหรอ? ฉันขอบอกคุณตรงนี้เลยนะว่า ตอนนี้ฉันกำลังข่มขู่คุณอยู่ หากแน่จริงก็ส่งฉันเข้าคุกตอนนี้เลย แล้วมาดูกันว่าตระกูลเซิ่งของพวกคุณจะวุ่นวายขนาดไหนกัน!”

เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของตัวเอง ในใจของเสิ่นอีเวยก็ยิ่งรู้สึกโกรธแค้น คำพูดคำจาก็ยิ่งไม่ผ่านการไตร่ตรอง

“ตั้งแต่แต่งงานกันสองปีกว่าภรรยาของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ยังไม่ตั้งท้อง คนในที่เขารู้เรื่องขอไม่พูด แต่คนนอกที่ไม่รู้เรื่อง พวกเขาคิดว่าคุณ เซิ่งเจ๋อเฉิงไร้น้ำยา!”

ชั่วพริบตาดวงตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็เบิกตากว้าง การถูกยั่วยุในฐานะศักดิ์ของผู้ชาย ครั้งนี้ เขาถูกเสิ่นอีเวยกระตุ้นความโกรธเคืองแล้ว

แต่เมื่อพูดออกมา เสิ่นอีเวยก็รู้สึกเสียใจภายหลัง ผู้ชายที่สูงส่งอย่างเซิ่งเจ๋อเฉิง อายุน้อยก็โลดแล่นในวงการธุรกิจแล้ว และยังผ่านประสบการณ์สงครามทางด้านธุรกิจอย่างโชกโชนด้วย ผู้ชายแบบนี้ย่อมไม่ยอมให้อื่นบอกว่าไร้น้ำยาได้อย่างไร

อีกอย่างในเรื่องนั้น?

เมื่อนึกถึงเซิ้งเจ๋อเสิ่นลงโทษตัวเองตอนอยู่คฤหาสน์ ในใจของเสิ่นอีเวยก็เริ่มว้าวุ่นขึ้นมาทันที

“ผมไร้น้ำยาหรอ?” น้ำเสียงที่ขุนเคืองและคับแค้นลอดผ่านข้างหู

เสิ่นอีเวยผุดความคิดหนีขึ้น ขณะที่จะก้าวเท้าเดินออกไปก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งดึงกลับมา

วินาทีต่อมา ร่างกายของเสิ่นอีเวยก็ล้มไปข้างหลัง ทำให้แผ่นหลังของเธอเเนบติดกับบนโต๊ะทำงานสีดำอันกว้างใหญ๋ ส่วนร่างกายของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ทับบนตัวของเธอ

ในหัวสมองของเสิ่นอีเวยมีแต่ความว่างเปล่า เขาต้องการทำที่นี้หรอ?

ไม่ ไม่เอา

ขาของเสิ่นอีเวยต่อต้านตัวเขาไว้ แต่การเผชิญหน้ากับพละกำลังอันมากของเซิ่งเจ๋อเฉิงแล้ว แทบจะไม่สามารถต้านทานอะไรได้เลย

“เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณเป็นบ้าไปแล้วหรอ? ปล่อยฉันนะ!”

มือทั้งสองข้างของเสิ่นอีเวยถูกเซิ่งเจ๋อเฉิงจับไว้อย่างง่ายดาย โดยดึงจับไว้บนเหนือศีรษะของเธอไว้

ท่วงท่านี้ทำให้เสิ่นอีเวยเสียการควบคุมในการต่อต้านของร่างกายช่วงบน เธออยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล เธอยื่นขาออกมาเพื่อจะเตะเซิ่งเจ๋อเฉิงออก แต่เพราะเซิ่งเจ๋อเฉิงขาแขนยาวมาก เพียงแค่เอาเข่ามาทับบนขาของเธอ ก็สามารถยันไม่ให้ขาข้างขวาของเธอเคลื่อนไหวได้แล้ว

ใบหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิงเข้ามาใกล้ “ไม่ใช่ว่าคุณบอกว่าผมไร้น้ำยาหรอกหรอ? อย่าได้ใจร้อนไป อีกเดี๋ยวผมก็จะทำให้คุณรู้ว่าผมมีน้ำยาหรือเปล่า”

จู่ๆมือข้างขวาก็มาทาบวางบนกระโปรงของเสิ่นอีเวย ทำให้เธอรู้สึกหนาววูบ จากนั้นฝ่ามือของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็ค่อยๆเลื่อนขึ้น

เสิ่นอีเวยรู้สึกคอร้อนวูบวาบ เธออยากจะร้องไห้ร้องออกมา

“ที่นี้เป็นห้องทำงาน เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณเป็นบ้าไปแล้วหรอ?” เสิ่นอีเวยพยายามดึงมือออกไปตบบนหน้าของเซิ่งเจ๋อเฉิง

แต่ฝ่ามือยังไม่ทันได้สัมผัสผิวหนังบนใบหน้า เขาก็จับมือไว้อย่างไม่ผ่อนแรง พร้อมพูดว่า “ห้องทำงานแล้วจะทำไหม คุณไม่ใช่ชอบเล่นอะไรตื่นเต้นหรอกหรอ?”

มือของเซิ่งเจ๋อเฉิงค่อยๆเลื่อนขึ้นมาถึงเอวอย่างเร้าร้อน ผิวหนังที่ขาวเนียนนุ่มเป็นสิ่งปราณนาภายในร่างกายของผู้ชายแต่เดิมอยู่แล้ว เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกว่ามีบริเวณหนึ่งบนร่างกายของเขาถูกปลุกขึ้นมาอย่างแข็งแกร่ง

มือข้างขวาของเซิ่งเจ๋อเฉิงลูบไล้บนร่างกายของเสิ่นอีเวยอย่างล่วงเกิน เสิ่นอีเวยได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเองยิ่งถี่ขึ้น

วันนี้เสิ่นอีเวยสวมชุดเดรสยาวที่มีกระดุมตรงบ่า เมื่อเซิ่งเจ๋อเฉิงก้มหน้าลงก็พบรอยกระดูกไหปลาไหลสีขาวเนียนนวล และบนบ่าก็มีเชือกผ้ามัดไว้อย่างแน่น…ไม่ว่าจะอย่างไรก็รู้สึกยั่วยวน

ทันใดนั้นบนหน้าอกของเสิ่นอีเวยก็ปกคลุมด้วยเงาดำ เธอก้มหน้าร้องอุทาน คิดไม่ถึงว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะก้มลงเบื้องหน้าอกของเธอ เขาใช้ฟันกัดเชือกสีขาวเส้นนั้นบนบ่า จากนั้นก็ค่อยๆลากออกมา และสุดท้ายก็ถูกเปิดออก

ผ้าบางร่วงลงจากบ่าที่โค้งเว้า เผยร่างเปลือย ชั่วพริบตาเสิ่นอีเวยหน้าแดงก่ำ แทบจะคิดไม่ถึงว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะทำแบบนี้

ริมฝีปากของเซิ่งเจ๋อเฉิงแนบติดบนบ่าสั่นเทาของเสิ่นอีเวย ส่วนร่างกายช่วงล่างก็ค่อยๆเลือนราง

ในขณะที่จิตใจเหม่อลอย มือทั้งสองข้างของเธอจับขอบโต๊ะอย่างแรง ส่วนริมฝีปากใกล้จะถูกกัดจนออกเลือดแล้ว เธอพยายามไม่ส่งเสียงร้องแม้แต่นิดเดียว

ถึงแม้ว่าเธอกับเซิ่งเจ๋อเฉิงแต่งงานกันมาสองปีมาแล้ว และความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ค่อยดี ถึงขั้นสามารถพูดได้ว่าทั้งสองคนต่างทรมาน แต่ในระหว่างช่วงเวลาเลือนรางไม่กี่ครั้ง เสิ่นอีเวยต้องยอมรับว่าเธอสัมผัสถึงความรู้สึกหวาดเสียวจากร่างกายภายใน

เธอไม่ใช่ไม่อยากปลดปล่อยตัวเอง แต่เธอทำไม่ได้ การจูบของเซิ่งเจ๋อเฉิง การลูบไล้ครั้งหนึ่งมาจากอุณหภูมิอุ่นบนร่างกายของเขา ทำให้เขาอยากให้เธอดื่มด่ำกับช่วงเวลานี้

การไม่ส่งเสียงร้องของเสิ่นอีเวยแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกทรมาน

แต่ก็ไม่มีวิธี เขาคือเซิ่งเจ๋อเฉิง เธอรักผู้ชายคนนี้มากกว่าชีวิตของตัวเอง

ถ้าหากโชคชะตาลงโทษเธอด้วยการทำให้เธอรักเขาและแค้นเขาเข้ากระดูกดำ นั้นก็คง––เป็นดั่งความปราณนาของโชคชะตา รักกันฆ่ากัน เธอไม่กลัว

เสิ่นอีเวยหลับตาลงอย่างแน่น หยดน้ำตาเม็ดหนึ่งไหลออกจากปลายดวงตา

ที่นี้เป็นพื้นที่ราคาแพงของทั่วทั้งเมือง บริษัทเซิ่งซื่อมีอยู่สิบเจ็ดตึก ตอนนี้บรรยากาศอันเร่าร้อนกำลังค่อยๆร้อนระอุมากขึ้น…