สามีเก่าอ้อนรัก - ตอนที่ 43
บทที่ 43 ฉันบอกให้คุณไปหรือยัง
เสิ่นอีเวย มองทั้งสองสนทนากันอย่างเมามัน เพิ่มตรงที่เมื่อชั่วพริบตา เธอมองเห็นสายตาของเซิ่งเจ๋อเฉิงเต็มไปด้วยความนับถือมองไปที่สวี่อันฉิงแวบหนึ่ง
แต่ไม่ว่ามันจะเป็นแววตาเพียงแวบเดียวเท่านั้นก็ตาม มันก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
เสิ่นอีเวยหิ้วกระเป๋าไว้ด้านข้าง ยืนขึ้นอย่างสงบเสงี่ยม แล้วพูดกับเซิ่งเจ๋อเฉิงว่า : “ฉันรู้สึกว่าท่านประธานเซิ่งจะงานยุ่งมากเลยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”
พูดจบเธอก็กำลังจะเดินไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันไปเดินไปได้กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงเย็นชาของ เซิ่งเจ๋อเฉิง : “หยุด!”
เสิ่นอีเวย หยุดและหันหน้ากลับไปดู
“ฉันอนุญาตให้เธอไปได้แล้วหรอ?”
เสิ่นอีเวยไม่อยากทะเลาะกับเซิ่งเจ๋อเฉิงต่อหน้าสวี่อันฉิง เซิ่งเจ๋อเฉิง เพราะเธอไม่อยากให้หล่อนหัวเราะเอาได้ ดังนั้นเธอจึงไม่สนใจคำพูดของเซิ่งเจ๋อเฉิง และเดินตรงไปที่ประตูออกไปทันที
แต่เสิ่นอีเวยประเมินเซิ่งเจ๋อเฉิงต่ำไป ตอนแรกเธอคิดว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงอยู่ต่อหน้าลูกน้องคงไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรกับเธอ ยังไงก็คงกลับไปถึงบ้านก่อนแล้วค่อยคุยกันเรื่องนี้
เสิ่นอีเวยไม่คิดไม่ฝันว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงจะลงมือคว้าเธอต่อหน้าสวี่อันฉิง…
เพียงชั่วครู่เมื่อตัวเธอถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขน เสิ่นอีเวยแทบจะยังไม่ทันได้มีเวลาตั้งตัว เธอจึงร้องอุทานออกมาอย่างตกใจ เธอจึงรีบคว้าแขนที่แข็งแรงของเซิ่งเจ๋อเฉิง ไว้โดยไม่รู้ตัว
เซิ่งเจ๋อเฉิงกอดเสิ่นอีเวยไว้แนบอก แววตาเต็มไปด้วยความเย็นชามองมาที่สวี่อันฉิง “แผนดำเนินงานวางไว้ที่นี้ก็พอ เธอออกไปก่อนฉันมีเรื่องที่จะต้องจัดการก่อน”
เดิมทีแต่แรกที่เซิ่งเจ๋อเฉิงกอดเสิ่นอีเวยนั้นเองสีหน้าขอ สวี่อันฉิงก็ถอดสี
คนอื่นไม่ใช่ลือกันว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงเกลียดเสิ่นอีเวย มากไม่ใช่หรือ! ทำไมดูจากสภาพการณ์ตอนนี้แล้ว เหมือนพ่อแง่แม่งอนกันมากกว่าดูจะมีความสุขซะด้วยซ้ำ!
สวี่อันฉิงพยายามสะกดไฟโกรธภายในใจพยักหน้าแล้วเปิดประตูเดินออกไป
หลังจากประตูถูกปิดเสิ่นอีเวยพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของเขา “คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่!”
เซิ่งเจ๋อเฉิงไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินเข้าไปใกล้โซฟาที่ เสิ่นอีเวยเพิ่งจะนั่งเมื่อสักครู่ เขาวางเสิ่นอีเวยไว้บนโซฟามือทั้งสองคว้ามือของเสิ่นอีเวยเพื่อให้เธอหยุดการเคลื่อนไหว แววตาพาดผ่านความอันตราย”วันนี้เธอกล้ามากที่ไม่เชื่อฟังฉัน เธอคิดสิว่าฉันจะทำอะไรกับเธอ!”
สมองของเสิ่นอีเวยก็นึกออกทันที
หรือว่า … ผู้ชายคนนี้จะจัดการเธอตอนนี้ที่นี่?
เสิ่นอีเวยตกใจพลางพูดว่า: “เซิ่งเจ๋อเฉิง คุณไม่ได้ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม? ที่นี่มันห้องทำงานของคุณนะ คุณไม่อายแต่ฉันอายนะ!”
เซิ่งเจ๋อเฉิงยิ้มอย่างเหี้ยมโหด: “ทำไมล่ะ ตอนนี้ถึงรู้จักกลัว? เมื่อก็เห็นทำเก่งกับฉันอยู่ไม่ใช่เหรอ ห้องทำงานของฉันแล้วจะทำไม? ——”
ในเวลานี้เองเซิ่งเจ๋อเฉิงจู่ๆก็ขยับริมฝีปากที่ชุ่มชื้นของเขาไปที่ใกล้ๆหูเสิ่นอีเวย: “ถึงยังไง เมื่อคราวที่แล้วเรายังเคยลองในรถเลย ทำไมเธอลืมไปแล้วเหรอ?”
คำพูดของเซิ่งเจ๋อเฉิงทำให้สีหน้าเสิ่นอีเวยแดงก่ำ แดงเสียจนเหมือนจะมีเลือดหยดออกมาจากหน้าของเธอเพราะความเขิน เธอไม่อยากคุยเรื่องแบบนี้กับเซิ่งเจ๋อเฉิงไปมาฉวยโอกาสตอนที่เซิ่งเจ๋อเฉิงจับข้อมือเธอไว้แตะไปที่ระหว่างขาของเขาเต็มแรง
เสิ่นอีเวยสวมรองเท้าส้นสูงแหลมเตะไปทีหนึ่งไม่รู้ว่าเธอจะนึกถึงเซิ่งเจ๋อเฉิงหรือเปล่าว่ามันทำให้เขาชอกช้ำขนาดไหน
เซิ่งเจ๋อเฉิงปวดจนต้องคุกเข่ากองอยู่ที่พื้น เสิ่นอีเวยฉวยโอกาสนี้วิ่งออกไปนอกประตูไม่หันมามองเขาสักนิดเลย
พอออกมาจากห้องเสิ่นอีเวยเห็นหลินอวี้ยังยืนรออยู่ข้างๆ มองดูสีหน้าตื่นตระหนกทำอะไรไม่ถูกของเสิ่นอีเวย สีหน้าของหลินอวี้ก็เปลี่ยนเป็นงงงวย
หลินอวี้กำลังจะถามก็เห็นว่าเสิ่นอีเวยเดินหนีไปไกลแล้ว หลินอวี้สังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบเปิดประตูหาเซิ่งเจ๋อเฉิงอย่างรวดเร็ว
ในขณะนี้เอง เจ้านายผู้ซึ่งเป็นที่น่ายำเกรงโดยปกติของเขากำลังนั่งอยู่บนโซฟาสีหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดๆ..
เสิ่นอีเวยเดินไปเดินมาทั่วชั้นตึก บริษัทเซิ่งซื่อใหญ่มากในที่สุดเธอก็หนีไปที่ห้องน้ำและซ่อนตัวไว้เพราะเธอเชื่อว่าเซิ่งเจ๋อเฉิงต้องใช้ให้พนักงานตามหาตัวเธอแน่ๆไม่ว่าเธอจะมุดลงดินหรือลอยไปอยู่บนฟ้าแม้จะค้นทุกซอกทุกมุมของบริษัทก็ต้องเอาตัวเธอมาให้จงได้
ยังไงเมื่อกี้ … เธอก็เพิ่งจะเตะเขาไป ตอนนี้เขาจะต้องโกรธมากแน่ๆ
เสิ่นอีเวยรูดซิปกระเป๋าเพื่อจะแต่งหน้าเพิ่มอีกสักหน่อย แต่ข้อมือขวารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา เธอก้มมองดูผิวขาวเนียนของเธอไม่รู้ว่าไปเอาแผลนี้มาจากไหน พอนึกถึงเมื่อครู่ที่เธอใช้แรงดิ้นจากอ้อมแขนของเซิ่งเจ๋อเฉิงก็คงจะโดนกระดุมข้อมือของเสื้อเขาบาดเข้าให้
เสิ่นอีเวยหยิบพาสเตอร์แปะแผลออกมาทาบไปที่แผลที่ข้อมือของเธอ เธอกำลังจะออกไปอย่างเงียบ ๆ แต่ก็ได้ยินเสียงเหมือนใครบางคนกำลังพูดอยู่ที่ห้องข้างๆ เหมือนว่าจะเป็นเสียงของผู้หญิง
เธอเอียงหูฟังอย่างใจจดใจจ่อเหมือนว่าพวกหล่อนกำลังนินทาเรื่องรับฟังอย่างระมัดระวังและฟังและพบว่าว่าเธออยู่ ที่แท้สามคนนั้นพูดเรื่องเดียวกันเลย ข่าวนินทาว่าร้ายก่อนหน้านี้เพิ่งผ่านไป ตอนนี้เธอก็ได้ยินอีก
“นี่ พวกเธอรู้มั้ย? ฉันได้ยินมาว่าวันนี้ ประธานเซิ่งอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ โทรหาภรรยาของเขาตั้งหลายรอบแต่ไม่มีคนรับสาย ประธานเซิ่งก็เลยโกรธใหญ่เลย”
ต่อมาก็มีเสียงผู้หญิงอีกคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแกมเยาะเย้ย: “ห๊า โกหกหรือเปล่า? จะมีคนที่กล้าไม่รับสายของประธานเซิ่งได้อย่างไร?”
เสียงที่เพิ่งพูดเมื่อสักครู่พูดต่อว่า: “ฉันจะโกหกพวกเธอทำไม? ผลสุดท้ายพวกเธอรู้ไหม ประธานเซิ่งโมโหจัด จนส่งคนออกไปจับตัวมา คุณนายเซิ่งก็เลยถูกกักไว้ที่บนถนนแล้วก็โดนหิ้วมาที่นี่แล้วแหละ”
“ว้าว! ประธานเซิ่งไม่เสียชื่อที่ได้รับฉายาว่าประธานจอมเผด็จการ คุณนายเซิ่งคงชอบที่สามีของเธอทำกับเธอแบบนี้ล่ะมั้ง? ”
เสิ่นอีเวยที่อยู่ในห้องน้ำถัดมาแทบจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่รีบปิดปากตัวเองทันที แล้วฟังพวกหล่อนนินทาต่อ
“อย่างนั้นเธอก็เดาผิดแล้ว พวกเธอคิดว่าคนอื่นจะคิดเหมือนพวกเราเหรอที่ชอบเรื่องทำนองประธานเผด็จการจัดการกับภรรยาสุดสวย? ดูเหมือนว่าคุณนายเซิ่งจะไม่ค่อยพอใจสักเท่าไร ตอนอยู่ในห้องประชุมก็หักหน้าประธานเซิ่ง ตอนหลังเหมือนพวกเขาจะทะเลาะกันด้วย ได้ยินมาว่าคุณนายเซิ่งเตะประธานเซิ่งไปทีหนึ่งด้วยแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทำงาน! ”
“ห๊ะ ต่อหน้าพวกเราท่านประธานเซิ่งไม่เคยทำเป็นวางอำนาจยังมีคนกล้าไม่รับโทรศัพท์เขาแล้วยังแตะเขาอีก? เลยนิน่า ไม่มีความโกรธต่อหน้าเราเสมอมีใครบ้างที่ไม่เพียงแต่หยิบโทรศัพท์ของเขา แต่ยังตะโกนใส่เขา? คุณนายเซิ่งคนนี้กล้าดีมาจากไหนกันแน่ ไม่ให้ความเคารพท่านประธานเซิ่งสักนิด ถ้าฉันได้แต่งงานกับผู้ชายที่รวยและหล่อเหมือนท่านประธานเซิ่ง แม้ฉันนอนหลับฝันหวานก็ยังต้องตื่นเพราะต้องหัวเราะอย่างมีความสุข”
เห็นเพื่อนร่วมงานทำหน้าเพ้อฝัน ผู้หญิงที่คาบข่าวมาเล่าให้ฟังหัวเราะเยาะ: “เธอนี่ เพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นาน เธอก็เลยไม่รู้ เมื่อก่อนคุณนายเซิ่งก็เคยทำงานอยู่ที่นี่พักหนึ่งนะ ก่อนหน้าเมื่อสองปีก่อนเขาเพิ่งจะแต่งงานกันแต่พวกเขาชอบทะเลาะกันตอนอยู่บริษัท พวกเราเห็นมาหลายครั้งแล้วคุณนายเซิ่งคนนี้ไม่ได้เป็นคนง่ายๆอย่างที่พวกเธอคิดหรอกนะ ผู้หญิงคนนี้ทำทุกอย่างเพื่อที่จะได้แต่งงานกับท่านประธานเซิ่งจ้างคนไปรุมตีพี่สาวของตัวเอง สุดท้ายพี่สาวเลยกลายเป็นเจ้าหญิงนิทรา ตอนนี้ยังต้องรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลย! ”
เสียงถอนหายใจและอุทานส่งผ่านเข้าหูของเสิ่นอีเวย หัวใจของเธอพาดผ่านความรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่ากลับไปอยู่ในเหตุการณ์ที่เซิ่งเจ๋อเฉิงชอบทำอยู่บ่อยๆ เรื่องเมื่อสองปีก่อนกรอกเข้าไปในหูของเธอทำให้เธอรู้สึกผิดต่อเสิ่นหุ้ยอย่างมาก
อารมณ์ของเสิ่นอีเวยแย่ลงเรื่อยๆ ตอนนี้เธออยากจะพุ่งตัวไปกลางวงพวกที่นินทาเธออยู่ เธออยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นใจจะขาด: เรื่องทั้งหมดไม่ได้เหมือนอย่างที่พวกเธอคิด ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นผู้เคราะห์ร้ายเหมือนกัน!
อัพเดทคร้งหน้า：17 พ.ย. 2019
จะมาในเร็วๆนี้ โปรดอดใจรอก่อน~