สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 26
บทที่ 26 ตัวตนที่ลึกลับ
หัวหน้าหมุนตัว ถลึงตามองเย่ชวงอย่างเยือกเย็น ในใจโกรธดั่งไฟ!
เย่ชวงจับใครไม่จับ ดันไปจับคนที่ทำให้วุ่นวายขนาดนี้!
ตำแหน่งของตน ใกล้จะหลุดลอยไปเพราะเรื่องนี้แล้ว!
หัวหน้าหมุนตัว เดินเข้าไปที่ห้องทำงาน
“หัวหน้าคะ……”เย่ชวงตามติดมาด้านหลัง บนใบหน้าเรียวสวยงดงามนั้น เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ
“ทำไมเยี่ยนจิงถึงมีคำสั่ง ให้ปล่อยตัวเฉินเป่ยคะ ในประวัติเขาก็เขียนว่าเขาเป็นแค่คนธรรมดาเท่านั้นนะคะ”เย่ชวงสองมือกอดอก เอ่ยถมอย่างสงสัย
“คุณถามผม แล้วผมจะไปถามใคร”วินาทีนี้หัวหน้าสีหน้าเกรี้ยวกราดดุดัน สีหน้าเยือกเย็น น่ากลัว!
เย่ชวงสีหน้าตื่นตะลึง เธอไม่เคยเห็นหัวหน้า……โกรธมากขนาดนี้มาก่อน……
“ ผมไม่สนว่าเขาเป็นใคร เมื่อครู่ท่านผู้ว่าโทรมาบอกว่า ภายในห้านาทีหากไม่ปล่อยเขาออกมา ผมก็อย่าคิดที่จะทำงานในตำแหน่งนี้ต่อ เย่ชวง หากผมไม่ได้อยู่ในตำแหน่งนี้ คุณเองก็คงไม่รู้จะตอบพ่อคุณอย่างไร!”
หัวหน้าหันมา มองที่เย่ชวง สีหน้าท่าทางดุดันหนักแน่น ไม่เหมือนว่ากำลังล้อเล่น
“ฉันรู้แล้วค่ะ”เย่ชวง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เธอคิดไม่ถึงว่า คนไร้ยางอายสารเลวอย่างนั้น เบื้องหลังจะลึกลับ มากมายขนาดนั้น！
คนธรรมดาคนหนึ่ง เบื้องหลังกลับเกี่ยวข้องกับเยี่ยนจิงถึงขนาดมาปกป้องเขา……เขาเป็นใครกันแน่
เย่ชวงฉลาดสุขุมเยือกเย็น คิ้วเธอขมวดเข้าหากันแน่น สุดท้ายก็ไม่อาจคาดเดาความเกี่ยวข้องอะไรได้
ตัวตนที่แท้จริงของเฉินเป่ย รู้สึกเรื่องราวซับซ้อนสับสนขึ้นมาในชั่วพริบตา……
เย่ชวงเดินมาถึงหน้าห้องสอบสวน สองมือกอดอก ทะลุผ่านหน้าต่างกระจกของห้องสอบสวน มองเข้าไปข้างใน
ภายในห้องสอบสวน เฉินเป่ยนอนอยู่บนเตียงอย่างสบายอกสบายใจ ทำท่าทางราวกับนอนหลับสบาย ไม่เหมือนว่าห้องนี้เป็นห้องสอบสวนที่น่ากลัวแต่อย่างใด!
เย่ชวงมองคนสารเลวไร้ยางอาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีเอง คนๆนี้ก็หลับแล้วเหรอ เห็นที่นี่เป็นบ้านตัวเองหรือยังไง!
“ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”ดวงตาคู่สวยของเย่ชวงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง ออกแรงตีที่ประตูเหล็กอย่างแรง
“ทำไมครับ หัวหน้าเย่”เฉินเป่ยลุกขึ้นมา ยิ้มหวานให้
“รีบไสหัวไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย” น้ำเสียงเย่ชวงเยือกเย็น
“หัวหน้าเย่ ยังไม่ครบสิบห้าวันเลยนะครับ” เฉินเป่ยยิ้มอ่อนๆ
“ก่อนนี้แจ้งให้ภรรยาคุณทราบแล้ว เธอมาประกันตัวคุณแล้ว คุณไปได้แล้ว” เย่ชวงพูด
“ภรรยาเหรอ”เฉินเป่ยอึ้งไปชั่วครู่ หลีชิงเยียนมาเร็วขนาดนี้เลยหรือ
หากเป็นไปตามที่เขาคาด รอจนหลีชิงเยียนรีบมา ก็น่าจะต้องใช้เวลาอีกสักพัก นึกไม่ถึงว่าหลีชิงเยียน จะมาเร็วกว่าที่เขาคาดไว้มาก
เฉินเป่ยเดินออกมาจากห้องสอบปากคำ ถูกเย่ชวงนำตัวมาที่หน้าประตูสถานีตำรวจ เห็นหญิงสาวสวยสองคนนั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวตรงระเบียงทางเดิน
“ประธานหลี” เฉินเป่ยเดินมาตรงหน้าหลีชิงเยียน ยิ้มให้
หลีชิงเยียนลุกขึ้น มองสภาพของเฉินเป่ย แววตาก็ยิ่งแสดงความเกลียดชังมากขึ้น
ผู้ชายคนนี้ยิ่งดูสกปรกน่าขยะแขยง….. มากกว่าตอนก่อนที่จะมาที่สถานีตำรวจเสียอีก บนตัวก็เต็มไปด้วยกลิ่นบุหรี่ ราวกับหลุดออกมาจากสนามรบ ทำให้หลีชิงเยียนอดไม่ได้ที่จะเอามืออุดจมูก
เย่ชวงกวาดสายตามองไปที่หลีชิงเยียนและซูเสี่ยวหยุน เห็นว่าผู้หญิงสองคนนี้รูปร่างหน้าตาสะสวยไม่ด้อยกว่าตัวเองเลย ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาดใจ มองไปยังเฉินเป่ย ในใจเธอก็ยิ่งเพิ่มความสงสัยในตัวตนของเขามากยิ่งขึ้น
คนธรรมดาคนหนึ่ง ทำไมถึงรู้จักผู้หญิงสองคนที่รูปร่างหน้าตาสะสวยขนาดนี้ได้ และยังทำให้พวกหล่อนมาประกันตัวเขาอีก หนึ่งในนั้น ยังเป็นภรรยาของไอ้สารเลวนี่ด้วย
ไอ้ผู้ชายคนนี้ ช่างโชคดีอะไรแบบนี้ หรือว่าแฟ้มประวัติอาชญากรรมของสถานีตำรวจมีปัญหา หรือว่าผู้ชายคนนี้ ยังมีสถานะอื่นอีก
เย่ชวงส่งเสียงฮึ่มในลำคอ หลีชิงเยียนและซูเสี่ยวหยุนไม่เหมือนกันเสียทีเดียว แต่ท่วงท่าอิริยาบถสวยสง่า ทำให้ผู้หญิงอย่างเย่ชวงรู้สึกอิจฉาในใจ
“เสี่ยวเยียน คิดไม่ถึงเลยนะว่าสามีเธอก็จะรู้จักการต่อสู้ด้วย” ซูเสี่ยวหยุนมองเฉินเป่ยอย่างรู้สึกสนใจ นิ้วเรียวยาวหนีบบุหรี่สำหรับผู้หญิง ปล่อยควันออกมาจากปากเบาๆ
“แถมยังทำให้คนอื่นบาดเจ็บ……เขาไม่ถูกตีตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว ตัวเล็กๆอย่างเขา มีครั้งไหนที่จะไม่วิ่งเร็วกว่ากระต่ายบ้าง” หลีชิงเยียนชำเลืองมองเฉินเป่ยเอ่ยอย่างเยาะเย้ย
หลีชิงเยียนมองผู้ชายคนที่ไม่เคยทำเรื่องอะไรสำเร็จนอกจากก่อเรื่อง ในใจนั้นเรียกว่าเกลียดชัง ทุกครั้งที่พบกับภยันอันตราย สามีของตนเองผู้นี้ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา หากไม่เพราะตัวเองมีบอดี้การ์ดคอยคุ้มครองอยู่หนึ่งคน ก็ไม่แน่ว่าจะเอาชีวิตเล็กๆนี้รอดได้หรือเปล่า
หลีชิงเยียนสงสัยมาตลอด ตนเองแต่งงานกับสามีคนนี้ ก็เหมือนรังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่กลัวคนที่แข็งแรงกว่า!
เฉินเป่ยเดินตามหลีชิงเยียนออกมาจากสถานีตำรวจ นั่งลงบนรถไมบัคซีรี่ย์เอส เสียงสตาร์ทดังกระหึ่ม ออกจากที่นี่……
…………
ภายในห้องรับรองของโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง ในเมืองเมืองหู้ไห่ เหลืองทองอร่าม ตกแต่งอย่างหรูหรา พรมที่อ่อนนุ่ม โคมไฟสีนวลรูปเพชรขนาดใหญ่……ห้องเพรสซิเดนท์สวีทห้องนี้ ปกติแล้วจะมีแต่บุคคลสำคัญมากของเมืองหู้ไห่เท่านั้นที่จะเข้ามาพักได้
ไต้ห้าวหนานเงยหน้า ชำเลืองมองเวลา นัยน์ตาเกิดความสงสัย เฉินเป่ยทำไมยังไม่ถูกคนของเขามาพามาหาเขาตรงหน้าอีก
ทุกอย่างเตรียมไว้พร้อมหมดแล้ว เฉินเป่ยเข้าไปที่สถานีตำรวจแล้ว อยากจะหนีก็หนีไม่รอด
ทางสถานีตำรวจนั้น แค่เขาโทรศัพท์ไปจัดการ……ไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย
ขอแค่ให้ผู้ชายคนนั้นตาย แก้แค้นที่ทำตนเองนิ้วด้วน จากนั้นก็เอาหลีชิงเยียนและเย่ชวงสองสาวสวยขึ้นเตียง……ไต้ห้าวหนานจะเอาความโกรธแค้นทั้งหมดไประบายกับหลีชิงเยียน
ทันใดนั้นเอง ประตูห้องรับรองก็ถูกเปิดออก ลูกน้องของเขาคนหนึ่งวิ่งพรวดพราดเข้ามา
“คุณไต้ครับ แย่แล้วครับ เฉินเป่ยออกจากสถานีตำรวจไปแล้วครับ!”
“ไปแล้ว เกิดอะไรขึ้น”ไต้ห้าวหนานแววตาสงสัย น้ำเสียงน่ากลัวอย่างที่สุด “ไม่ใช่ว่าให้คนของเราแทรกซึมเข้าไปในสถานีตำรวจแล้วเหรอ ไม่ให้ใครหน้าไหน มาประกันตัวทั้งนั้น”
“คุณไต้ครับ เป็นคำสั่งของหัวหน้าสถานีตำรวจเองครับ ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เดิมเอาตัวเขาไปกักขังแล้ว ต่อมา…หัวหน้าก็สั่งให้ปล่อยเขา……” ลูกน้องคนนั้นน้ำเสียงสั่นด้วยความตื่นตกใจ เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเป่ย จะทำให้หัวหน้าสั่งให้ปล่อยเขาด้วยตัวเองได้!
เขาใหญ่โตมาจากไหนกัน เป็นไปได้อย่างไร!
“เฉินเป่ย!” ไต้ห้าวหนานตบลงบนโต๊ะอย่างแรง เสียงดังกึกก้อง มีเสียงปริแตก โต๊ะไม้เป็นรอยแยก เป็นรอยแตกแบบใยแมงมุม น่ากลัวมาก!
ไต้ห้าวหนานสบถด่าอย่างโกรธแค้น เขาคิดไม่ถึงว่า เฉินเป่ยหนีหลุดจากแผนการที่เขาวางไว้ได้!
…………
ภายในสถานีตำรวจเมืองเมืองหู้ไห่ เย่ชวงดูแฟ้มประวัติของเฉินเป่ยพลิกไปพลิกมา ประวัติของเฉินเป่ยธรรมดาสะอาดสะอ้าน ไม่มีปัญหาอะไรแม้แต่น้อย แต่สิ่งที่ทำให้เย่ชวงรู้สึกผิดปกติ ก็คือแฟ้มประวัตินี้ต้องมีปัญหาอะไรแน่
คนธรรมดาคนหนึ่ง จะทำให้เยี่ยนจิงสั่งประกันตัวเขาออกมาโดยเฉพาะได้อย่างไรกัน
“เฉินเป่ย……คุณหนีไม่รอดแน่!” เย่ชวงพึมพำ ลุกขึ้นเดินไปห้องทำงานหัวหน้า
“หัวหน้าคะ ฉันคิดว่าเฉินเป่ยมีบางอย่างผิดปกติ ฉันจะคุณดูแฟ้มประวัติของเขาก่อนค่ะ” เย่ชวงเอ่ย
“ผมรู้แล้ว ประวัติของเขาเดี๋ยวผมจะดูเอง” หัวหน้าโบกไม้โบกมือ เพราะเฉินเป่ยคนนี้ ทำตำแหน่งหัวหน้าของเขาสั่นคลอน แน่นอนว่าตนต้องรู้สึกสนใจใคร่รู้ในตัวเขาแน่
ว่าเขาเป็นใครมาจากไหน ถึงทำให้เยี่ยนจิงตื่นตกใจ!
ตัวเองก็เกือบจะเอาตัวไม่รอด ก็เพราะเขา!
วินาทีนี้หัวหน้า ก็เกิดความสนใจใคร่รู้ในตัวเฉินเป่ยอย่างมาก ต่อให้เย่ชวงไม่พูด ตัวเขาเองก็มีความคิดที่จะสืบประวัติของเขาอยู่แล้ว
หลังจากรอให้เย่ชวงออกไปแล้ว หัวหน้าก็ลุกขึ้นยืน เดินมาที่ข้างหน้าต่าง สายตามองออกไปขอบฟ้าด้านนอก พระอาทิตย์ตกที่ทิศตะวันตก ดวงอาทิตย์สีแดงอยู่ที่ขอบฟ้าใกล้จะตกดิน เมฆราวกับถูกแผดเผาก็ไม่ปาน ช่างสวยงามนัก
นัยน์ตาของหัวหน้าลึกล้ำมองไม่เห็นก้นบึ้ง เขาไม่รู้ว่าทำไม มีความรู้สึกเหมือนว่า การปรากฏตัวของผู้ชายลึกลับคนนี้ เสมือนเป็นลางบอกเหตุบางอย่าง
คลื่นใต้น้ำของเมืองหู้ไห่ จะไร้ความสงบสุขอีกต่อไป
ในห้องแฟ้มประวัติ หัวหน้าผลักประตูเข้ามา พูดกับเจ้าหน้าที่ตำรวจหนึ่งคนในนั้นเบาๆว่า “ช่วยผมหาข้อมูลคนๆหนึ่ง เฉินเป่ย คนเมืองเมืองหู้ไห่”
“ครับ”
เจ้าหน้าที่ตำรวจสืบหาข้อมูลในคอมพิวเตอร์อยู่สักพัก ก็เงยหน้าขึ้นมาพูดว่า “หัวหน้าครับ ไม่มีข้อมูลคนๆนี้ครับ”
“อะไรนะไม่มีคนๆนี้เหรอ เป็นไปได้อย่างไร!”ดวงตาคู่นั้นของหัวหน้าหรี่เล็กสีหน้าเปลี่ยนไปทันที!
เฉินเป่ยไม่มีข้อมูลอยู่ในแฟ้มประวัติจริงๆ แฟ้มข้อมูลนั้น เป็นข้อมูลที่สร้างขึ้นมาจริงๆ
“หัวหน้าครับ ในเมืองเมืองหู้ไห่ก็ไม่มีเฉินเป่ยคนนี้ครับ จะใช้ระบบข้อมูลระดับประเทศมั้ยครับ”เจ้าหน้าที่ตำรวจถามต่อ
“ใช้ ต้องหาข้อมูลคนๆนี้มาให้ผมให้ได้” หัวหน้าเอ่ยอย่างหนักแน่น เขาต้องหาที่มาที่ไป ของเฉินเป่ยคนนี้……ว่าเขาเป็นใครกันแน่ ถึงทำให้เยี่ยนจิงต้องออกหน้า!
“หัวหน้า เจอแล้วครับ มีคนชื่อเฉินเป่ยข้อมูลลักษณะเฉพาะต่างสอดคล้องกัน เขาเป็นคนเยี่ยนจิง” เจ้าหน้าที่ตำรวจรีบบอกทันทีและสายตาของหัวหน้าก็จับจ้องมายังหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่วางตา เกิดความปั่นป่วนภายในใจ!
เยี่ยนจิง……ที่แท้ก็มีความเกี่ยวข้องกับเยี่ยนจิงจริงๆ!
“ให้ผมดูประวัติส่วนตัวของเขาหน่อย” สีหน้าดุดัน จริงจัง น้ำเสียงมีความตื่นตัวเพิ่มขึ้นมา
“เพล้ง!”
ทันใดนั้นเอง หน้าจอก็มืดดับลง อักษรสีแดงตัวใหญ่สองตัวโผล่ออกมา เต็มหน้าจอคอมพิวเตอร์!
หัวหน้าและเจ้าหน้าที่ตำรวจคนนั้น เห็นตัวอักษรสีแดงสองตัวนั้นชัดเจน สีหน้าเปลี่ยนไปทันที!
เจ้าหน้าที่ตำรวจสีหน้าตื่นตะลึง ส่วนหัวหน้านั้นตะลึงตาค้าง จ้องเขม็งที่จอคอมพิวเตอร์ หายใจรัวแรง ร่างสั่นเทา!
“เป็นไปได้อย่างไร……” เจ้าหน้าที่ตำรวจพึมพำ รู้สึกว่าน่าเหลือเชื่อ นี่เป็นแฟ้มข้อมูลที่แปลกประหลาดที่สุดที่เคยตรวจสอบมานับตั้งแต่เขาเข้ามาทำงานในตำแหน่งนี้…
เขามีสีหน้าอึ้งตะลึง หัวหน้าอ้าปากค้าง ตัวอักษรสองตัวสุดท้ายนั้นก็คือ “ลับ!สุดยอด!”