สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 292

บทที่292 ตระกูลปราสาท

เสียงของคนที่พูดไม่เบานัก ราวกับจงใจอยากให้คนโดยรอบได้ยิน หลีชิงเยียนมองไปตามเสียง มองเห็นผู้มีเกียรติท่านหนึ่งที่ด้านข้างหลีชิงเยียน หน้าตาอัปลักษณ์ ริมฝีปากบางแหลม ดูขึ้นมาเหมือนใจอำมหิตมาก แม้แต่สายตานั้นก็มีความหมายไม่ดีอยู่จางๆ

คนประเภทนี้ คาดไม่ถึงจะเป็นหนึ่งในผู้นำที่มีตำแหน่งสูงมาก

เฉินเป่ยมองคนนั้นแวบหนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มเหยเกออกมา ท่าทางหวาดกลัว พูดอธิบาย “ผมเพียงแค่พูดไปทั่วนิดหน่อย ไม่น่าเชื่อ ไม่น่าเชื่อ”

“ก็จริง ฉันพนันเพชรพลอยมาหลายปีขนาดนั้น เป็นครั้งแรกที่เคยเจอคนแบบนายที่พูดเลอะเทอะขนาดนี้ การพนันเพชรพลอยมีหยกชั้นยอดสักอันได้ก็หาได้ยากแล้ว พูดไร้สาระอะไรถึงค้นหาความลับของชีวิต น่าตลกสิ้นดี” ผู้นำท่านนั้นหัวเราะเยาะ พูดอย่างไม่ปรานีสักนิด

หลีชิงเยียนที่อยู่ด้านข้างเผยสีหน้างุนงงออกมา แต่มองเห็นท่าทางของเฉินเป่ยที่เผชิญสภาพเลวร้ายแล้วคล้อยตาม ไม่นานตอบสนองเข้ามา แอบพูดอยู่ในใจ เจ้าหมอนี่ เปลี่ยนเป็นคนไร้ศักดิ์ศรีขึ้นมาขนาดนี้เลย แต่ว่าก็ดี ไม่เพิ่มความเดือดร้อนให้ตนเอง

“รบกวนแล้วนะคะ ลูกน้องของฉันไม่รู้ภาษา ก็เลยพูดจาเลอะเทอะ ท่านอย่าได้ใส่ใจเลยนะคะ” หลีชิงเยียนทัดปอยผมสองข้างที่แก้มสักหน่อย หัวเราะอย่างจริงใจ

เดิมทีหลีชิงเยียนหน้าตาสวยเพริศพริ้ง รูปร่างยิ่งไม่ต้องพูดถึง สมบูรณ์แบบไม่มีที่ติ ส่วนตอนที่ประธานนางฟ้าหัวเราะขึ้นมา ทั่วทั้งตัวยิ่งแพร่กระจายเสน่ห์ที่ล้นเหลือออกมา ต่อให้เป็นแขกผู้มีเกียรติท่านนั้น ก็ยังอดมองหลีชิงเยียนเพิ่มไม่ได้ สายตาตกอยู่บนตัวหลีชิงเยียนมีความหมายลึกซึ้ง

จมูกโด่งขึ้น ดวงตาใสแจ๋ว ขนตาเรียวยาวและเซ็กซี่……พอกะพริบตาจะสั่นไหวบางเบา มุมปากที่แดงอวบอิ่มและงดงามยกขึ้นเล็กน้อย……ยิ้มแบบนี้ ช่างเป็นสตรีที่สวยหยาดเยิ้ม

เพื่อเข้าร่วมงานพนันเพชรพลอยแล้ว หลีชิงเยียนย่อมตั้งใจแต่งตัวมา เสน่ห์ที่แพร่ออกมาทั่วตัวนั้น พอที่จะพิชิตผู้ชายใดๆ ให้ราบคาบ จากนั้นมาหลงเสน่ห์ผู้หญิงอย่างเธอ

แม้แต่ผู้ยิ่งใหญ่ตรงหน้าท่านนี้ก็ไม่เป็นข้อยกเว้น ถึงแม้ว่าข้างกายเขาจะไม่ขาดสาวงาม แต่ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างหลีชิงเยียนกลับมีน้อยเสียเหลือเกิน

พอคิดแบบนี้ สายตาที่หนาวเย็นของบุคคลยิ่งใหญ่ท่านนี้จึงอบอุ่นไม่น้อย พูดว่า “ไม่เป็นไร เพียงแค่ที่นี่ล้วนเป็นผู้อาวุโสที่ถนัดพนันเพชรพลอยกัน ลักษณะแบบเขานี้ ปล่อยไก่ได้ง่ายมาก ต้องระวังดีๆ หน่อย” บุคคลยิ่งใหญ่ท่านนี้ชายตามองเฉินเป่ยแวบหนึ่ง แล้วพูดขึ้น

เฉินเป่ยทำหน้าเบ้……แม่งเอ๊ย……เสแสร้งอะไรกัน

เฉินเป่ยกวาดสายตาไป ในบรรดาแขกผู้มีเกียรติที่นั่งอยู่ เดิมทีไม่มีผู้เชี่ยวชาญในการเล่นพนันเพชรพลอยอย่างแท้จริง

ถึงแขกผู้มีเกียรติเหล่านี้จะมีอิทธิพลร่ำรวยกันแค่ไหน ก็ยังคงเป็นคนนอกของวงการพนันเพชรพลอย มากสุดถือว่าเข้ามาธรณีประตูของวงการพนันเพชรพลอยครึ่งเท้าเท่านั้น

ถ้าพูดอย่างจริงจังกว่านี้หน่อย แม้กระทั่งพวกเขาอาจจะยังสู้ปรมาจารย์ที่แสดงตัวธรรมดาบางส่วนในโซนพนันระดับต่ำด้านนอกไม่ได้เลย

ถึงแม้เฉินเป่ยจะแอบพูดอยู่ในใจ แต่กลับไม่กล้าแสดงออกมาสักนิด ได้แต่ทำหน้าด้านมองหลีชิงเยียนกับผู้นำท่านนั้นพูดคุยหัวเราะกัน ท่าทางคุยกันอย่างครึกครื้น ในใจเกิดความรู้สึกหึงหวง

“รู้สึกยังไง?” ซูเหลยที่อยู่ด้านข้าง มองทางเฉินเป่ยที่ท่าทางดูหึงหวงมาก ก่อนจะถามขึ้นเรียบๆ

“อะไรคือรู้สึกยังไง?” เฉินเป่ยมึนงง

“เห็นผู้หญิงของนายกำลังพูดคุยสนุกสนานกับผู้ชายอื่นอยู่ นายอยู่ด้านข้างไม่มีความรู้สึกเลยเหรอ?”

เฉินเป่ยมองซูเหลยแวบหนึ่ง ในที่สุดเวลานี้ซูเหลยก็เผยรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ และมีความหมายลึกซึ้งออกมา

มุมปากของเฉินเป่ยหดอย่างควบคุมไม่ไหว มองหลีชิงเยียนพยายามทำให้ตนเองสงบลงมา ยิ้มบอก “จะมีความรู้สึกยังไงอะไรกัน เมียฉันเก่งกาจยอดเยี่ยม พูดคุยกับผู้นำระดับแบบนี้ได้ นี่ก็พอจะอธิบายได้ว่าเมียของฉันนับวันยิ่งดีเลิศขึ้น ฉันย่อมต้องรู้สึกภาคภูมิใจเป็นธรรมดา”

ซูเหลยมองทางเฉินเป่ย รอยยิ้มของเฉินเป่ยที่ช่างเป็นธรรมชาติเหลือเกิน ทำให้วินาทีนั้นซูเหลยหมดคำจะพูดอย่างคาดไม่ถึง

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ซูเหลยมองเฉินเป่ยอย่างลึกล้ำ “นึกไม่ถึงว่านายเกิดมามีชะตากรรมเป็นพวกชอบเลีย”

และคำพูดที่เต็มไปด้วยการเสียดสีนี้ กลับทำให้เฉินเป่ยเห็นเป็นการชมเชย จึงยิ้มบอก “ค่อยแอบสนับสนุนชิงเยียนได้ เป็นพวกชอบเลียแล้วจะยังไงล่ะ?”

เฉินเป่ยจ้องมองหลีชิงเยียนอย่างเต็มไปด้วยอารมณ์รัก ท่าทีต่ำต้อยนี้เหมือนว่าเดิมทีไม่ทำให้เขารู้สึกอับอาย

ซูเหลยที่อยู่ด้านข้างมุมปากตะคริวกินอย่างรุนแรง ในที่สุดก็ทนฟังไม่ได้ เฉินเป่ยเป็นพวกชอบเลียตั้งแต่หัวจรดเท้าจริงๆ ประเภทที่ไม่มียารักษาได้เลย

“เอาล่ะๆ ฉันรู้แล้วว่านายรักหล่อน นายไม่ต้องเน้นย้ำอีกแล้ว” ซูเหลยประคองหน้าผาก ในที่สุดหล่อนเข้าใจแล้วว่าทำไมคนถึงมักพูดว่าพวกชอบเลียน่าสะอิดสะเอียน

แม้แต่ผู้หญิงทั่วไปยังไม่สามารถยอมรับเฉินเป่ยผู้ชายที่เกาะผู้หญิงกินประเภทนี้ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงซูเหลยผู้หญิงแกร่งแบบนี้

ซูเหลยเงยหน้า ชายตามองเฉินเป่ย ทำได้เพียงแอบถอนหายใจ ช่วยเฉินเป่ยไม่ได้แล้ว

“นี่คือนามบัตรของผม” ผู้นำท่านนั้นกับหลีชิงเยียนคุยกันสนุกมาก ตอนที่ของประมูลชุดที่สองกำลังจะเริ่มต้น ผู้นำก็ยื่นนามบัตรให้หลีชิงเยียน พูดอย่างอ่อนโยน “มีเรื่องอะไรไปหาผมได้”

หลีชิงเยียนรับนามบัตรเดินขอบทองใบนี้มา สายตากวาดผ่านนามบัตรใบนี้ ในใจสั่นสะเทือน ชั่วขณะนั้นสายตาเปลี่ยนไป

ท่านนี้ไม่เป็นเพียงบุคคลที่อยู่ในระบบรัฐ ยิ่งเป็นผู้นำทางทหารด้วย เป็นนายพลท่านหนึ่งในกระทรวงการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิง

แม้แต่กระทรวงการป้องกันสงครามล้วนเข้ามาร่วมด้วยเหรอ? ทันใดนั้นดวงตาหลีชิงเยียนซับซ้อนขึ้นมาทันที เทียบกับระบบรัฐแล้ว เห็นได้ชัดว่าสถานะเบื้องหลังนี้ของกระทรวงการป้องกันสงครามยิ่งซับซ้อนกว่า ทำให้ผู้คนต่างหวาดกลัว

หลีชิงเยียนเองยังนึกไม่ถึง แรกเริ่มสุดเพียงแค่พูดคุยผิวเผินรู้สึกว่าคนคนนี้ไม่ธรรมดา กลับนึกไม่ถึงว่าจะเป็นคนของทางทหาร มิน่าเธอถึงไม่รู้จักเลย

บริษัทตระกูลหลีกรุ๊ปเป็นกิจการอัญมณี ไม่มีความสัมพันธ์ต่อกระทรวงการป้องกันสงครามแม้แต่ประการเดียว หลีชิงเยียนรู้จักคนของกองทัพล่ะสิถึงแปลก

และที่ทำให้เธอแปลกใจคือตอนแรกเธอคิดว่านายพลเหล่านี้ล้วนน่าจะเป็นผู้ชายที่หยาบกระด้าง แต่นายพลท่านนี้กลับทำลายการรับรู้ของเธอ

การพูดจาแต่ละคำของเขาเผยความละเอียดอ่อน น้ำเสียงอ่อนโยน เต็มไปด้วยแรงดึงดูด เหมือนสุภาพบุรุษที่อ่อนโยนเอาใจใส่คนหนึ่ง

หลังหลีชิงเยียนเก็บนามบัตรลง ของชิ้นที่สองถูกย้ายขึ้นแท่นแล้ว ในห้องพนันเงียบลงมาชั่วขณะนั้น

ส่วนเฉินเป่ยพูดอย่างมีอารมณ์หึงหวงอย่างมาก “ใช้ได้นี่ มีกิ๊กสนิทไวขนาดนี้เลย”

หลีชิงเยียนเห็นเฉินเป่ยหึงหวงแล้วหัวเราะเยาะ “ขอบคุณที่อวยพร”

เฉินเป่ยมองทางหลีชิงเยียน สีหน้าคับแค้นใจขึ้นมา ถ้าชิงเหนียนอยู่ที่นี่ ต้องนึกไม่ถึงเด็ดขาดว่าเฉินเป่ยยังมีด้านแบบนี้ด้วย

หลังดูการพนันเพชรพลอยหลายครั้งติดต่อกัน หลีชิงเยียนไม่มีแผนจะลงมือ เฉินเป่ยเห็นหลีชิงเยียนไม่พูดสักประโยค ย่อมไม่กล้าเอ่ยปากเช่นกัน เงียบสนิทอยู่ด้านข้าง

หลังประมูลหินสิบก้อนเสร็จ การประมูลช่วงหนึ่งสิ้นสุดลง แขกผู้มีเกียรติในห้องพนันค่อยๆ ออกจากห้อง

เฉินเป่ยกับหลีชิงเยียนตามแขกผู้มีเกียรติเดินออกจากห้องพนัน มีพนักงานบริการคนหนึ่งรีบตามเข้ามาอย่างเอาใจใส่ ถามว่าต้องการให้บริการอะไร

………….

หลังเดินออกจากห้องพนัน หลีชิงเยียนมองทางพนักงานบริการ ถามด้วยเสียงมีเสน่ห์ “มีสถานที่พักผ่อนรึเปล่า ฉันอยากเดินเล่นสักหน่อยก่อน”

พนักงานมีท่าทีเคารพและเกรงใจ ไม่นานชี้ทางให้หลีชิงเยียนอย่างชัดเจน เป็นโซนพักผ่อนที่งานพนันเพชรพลอยจัดทำออกมา

หลังหลีชิงเยียนพยักหน้าขอบคุณ จากที่ที่ไม่ไกลนัก ทันใดนั้นก็มีภาพเงาสองคนภายใต้การอารักขาของบอดี้การ์ดแต่ละคนเดินเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่เกรียงไกร

หลีชิงเยียนเงยหน้า พอมองก็เห็นคนตะวันตกที่ตาฟ้าผมทองเหล่านั้น แต่งชุดบอดี้การ์ด แต่ละคนรูปร่างสูงใหญ่ ทุกคนส่วนสูงใกล้จะถึงสองเมตร

ส่วนภาพเงาสองคนนั้นที่ถูกอารักขาอยู่ตรงกลาง ฝีเท้าตามสบาย เดินอยู่กลางโถงใหญ่ เป็นธรรมชาติราวกับเดินเล่นในสวน ทั่วทั้งตัวแพร่กระจายกลิ่นอายที่เป็นเอกลักษณ์สง่าผ่าเผย นั่นคือบุคลิกที่มีอยู่แค่ในตระกูลผู้ดีที่ได้รับการอบรมอย่างดีตั้งแต่เล็กจนโต ถึงฝึกฝนออกมาได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพสองคนนี้ ในดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล คาดไม่ถึงก่อหวอดความระทมทุกข์หดหู่อ่อนๆ ง่ายมากที่จะพิชิตหัวใจหญิงสาวมากมาย เรียกว่าเป็นมือสังหารอายุยังน้อย

หลีชิงเยียนกวาดตามองเพียงแค่แวบเดียวก็ไม่ได้ไปสนใจอีก ซูเหลยก็เช่นกัน

แต่เฉินเป่ยที่ตามด้านหลังพวกเธอสองคนกลับแววตาหดลงเล็กน้อย ในลูกตาลึกมีความดุเดือดหนาวเย็นปรากฏขึ้น

แต่บนหน้าเฉินเป่ยยังคงเรียบเฉย เพียงแค่ตอนที่หลังคนสองกลุ่มเดินเฉียดไหล่ผ่านไป ดวงตาทั้งคู่ของเฉินเป่ย ก็หรี่ขึ้นฉับพลัน

หลีชิงเยียนกับซูเหลยยังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ฝีเท้าเฉินเป่ยหยุดชะงักกะทันหัน มีเสียง “โอ๊ย” ร้องออกมา

“เป็นอะไรกัน?” หลีชิงเยียนลดฝีเท้าลง ขมวดคิ้วขึ้น มองเฉินเป่ย

“ผมปวดท้อง ชิงเยียน ผมไปห้องน้ำก่อนนะ” เฉินเป่ยจับท้องไว้ ทำท่าทางปวดออกมา

ใบหน้าสวยเพริศพริ้งของหลีชิงเยียนเผยความรำคาญออกมา ปัดๆ มือ ไล่เฉินเป่ยให้ไปได้

หลังไล่เฉินเป่ยไป หลีชิงเยียนมองทางซูเหลย บอกว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

ซูเหลยพยักหน้า กลับรู้สึกว่ามีอะไรแปลกอยู่บ้าง เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หันหน้ามองไปทางด้านหลัง

“มีอะไรเหรอ?” หลีชิงเยียนถามขึ้น

“ไม่มีอะไรค่ะ” ซูเหลยส่ายหน้า พึ่งเดินมาไม่กี่ก้าว ก็ไม่เห็นร่องรอยของเฉินเป่ยแล้ว

ส่วนภาพเงาสองคนนั้น วัยรุ่นชายคนหนึ่งในนั้นลดฝีเท้าลงกะทันหัน มองทางผู้ชายด้านข้าง ขมวดคิ้วถาม “ฉันมีความรู้สึกว่าเมื่อกี้มีคนหัวเซี่ยคนหนึ่ง ให้ความรู้สึกเหมือนรู้จักกันเลย”

“คนหัวเซี่ย หน้าตาพอๆ กันหมด” ผู้ชายคนนั้นสีหน้าเรียบนิ่ง เพียงแค่อธิบายอย่างง่ายดายประโยคหนึ่ง

แต่ที่ซูเหลยไม่รู้คือเฉินเป่ยจับท้องไว้ รีบเดินไปที่มุมเลี้ยวของผนังด้านหนึ่งแล้ว

หลังเห็นหลีชิงเยียนกับซูเหลยจากไป เฉินเป่ยถึงเดินออกมาอย่างวางใจ เดินตรงไปทิศทางหนึ่ง

ต่อมาเฉินเป่ยนับวันยิ่งเข้าใจทิศทางนั้น โซนพนันระดับสูงคนโดยรอบนับวันก็ค่อยๆ น้อยลง กระทั่งสุดท้ายไม่มีใครสักคน เหลือเพียงโถงทางเดินยาวที่สงบผิดปกติ

เฉินเป่ยหัวเราะเล็กน้อย เดินเข้าไปในโถงทางเดินเส้นนี้แล้ว

ปลายทางของโถงทางเดิน มีผู้เล่นของโซนพนันระดับสูงมากมายที่รู้ไม่มากนัก เพราะนั่นคือส่วนสำคัญทั้งของทั้งงานพนันเพชรพลอย

มีเพียงคนจำนวนน้อยมากถึงรู้ว่าที่นั่นเป็น “สุดยอดดาบสามเล่ม” ในตำนาน

เฉินเป่ยผ่านโถงทางเดินจนไปถึงหน้าประตูห้องพนันห้องหนึ่ง ก่อนจะหยุดลง คลำบุหรี่มวนหนึ่งออกมา พ่นควันบุหรี่ออกมาอย่างไม่สนใจใคร

ไม่นานชิงเหนียนเดินออกมาจากในห้องนี้แล้ว ชิงเหนียนมองเห็นเฉินเป่ย พูดหยอกล้อ “ลูกพี่ คันมือแล้วเหรอ ถ้าไม่อย่างนั้นเข้าไปเล่นสักสองสามตาไหมล่ะ?”

“เมื่อกี้เล่นที่โซนพนันระดับสูงแล้ว” เฉินเป่ยสีหน้าสงบ

ชิงเหนียนเบ้ปาก “ความสามารถของพี่ โซนพนันระดับสูงยังต้องเล่นด้วยเหรอ เดาว่าสุดยอดดาบสามเล่มยังทำให้พี่พอใจไม่ได้เลยมั้ง?”

เฉินเป่ยส่ายๆ หน้า ยืนอยู่ที่หน้าต่าง มองวิวสดชื่นเขียวขจีด้านนอก แววตาล้ำลึก “ฉันมาครั้งนี้มีบางเรื่องต้องทำ”

ชิงเหนียนมองทางเฉินเป่ย ถามว่า “ต้องการให้ผมทำอะไรมั้ย?”

“ยังไม่แน่ ถ้าต้องการจะบอกนายอีกที” เฉินเป่ยพูดขึ้น “ในงานพนันเพชรพลอย จ้องคนพวกนั้นไว้ให้ฉันดีๆ”

ชิงเหนียนพยักหน้า ถามว่า “ใช่แล้ว ทำไมลูกหลานของแดรกคิวลาถึงมาที่นี่?”

ชิงเหนียนพูดอธิบาย เมื่อสักครู่นี้มองเห็นลูกหลานสองคนของแดรกคิวลาปรากฏตัวขึ้นที่งานพนันเพชรพลอยด้วย

“พวกเขาตระกูลปราสาททำตัวอวดดี คาดไม่ถึงจะมาถึงที่หัวเซี่ยเหมือนกัน แถมยังมาร่วมงานพนันเพชรพลอยด้วย ช่างเป็นเรื่องน่าแปลก……” ชิงเหนียนบ่นด้วยความสงสัย พลางทำหน้าตกใจ

เฉินเป่ยยักไหล่ พ่นควันบุหรี่ออกมา “ไม่รู้สิ”

ชิงเหนียนหัวเราะ “ตอนนั้นระดับบรรพบุรุษไม่กี่คนนั้นของแดรกคิวลายังโดนพี่โค่นจนเกลี้ยงหมด คงไม่ใช่ลูกหลานของพวกเขามาหาพี่เพื่อคิดบัญชีหรอกมั้ง?”

“ใช้วิธีไหนมา ก็ใช้วิธีนั้นกลับ บรรพบุรุษของพวกเขาฉันยังรับมือได้หมด หรือว่ายังจะกลัวพวกเขาอีกเหรอ?” เฉินเป่ยยกมุมปากนิดหน่อย น้ำเสียงเผยการเหยียดหยามและหยิ่งยโส

“จำไว้ว่าระวังวัตถุในงาน ถ้ามี…….อย่าให้ของพวกนั้นโดนผู้มีอิทธิพลคนอื่นเอาไปได้เด็ดขาด” เฉินเป่ยสีหน้าเคร่งขรึม

ชิงเหนียนพยักหน้า เขาที่แต่ไหนแต่ไรเสเพลเรื่อยเปื่อย หลังได้ยินเฉินเป่ยพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา สีหน้าอดจริงจังมากไม่ได้เลย

เพราะเขารู้ดีถึงความสำคัญของสิ่งของเหล่านี้ ถ้าไม่ได้อยู่ในการควบคุมอย่างแน่นหนาในมือของเฉินเป่ย มีความเป็นไปได้มากว่าผู้อิทธิพลมากมายของหัวเซี่ยจะร่วมมือกับต่างประเทศ จนเกิดการเปลี่ยนแปลงที่จินตนาการไม่ถึงบางอย่าง

“งานพนันเพชรพลอยของปีนี้ไม่เหมือนเมื่อก่อนมาก มีหยกชั้นยอดมากมายออกมา ผมรู้สึกมีความเป็นไปได้มากว่าของแบบนั้นจะปรากฏตัวอีกครั้ง” ระหว่างคิ้วและตาของชิงเหนียนหนักหน่วงขึ้น

เฉินเป่ยขมวดคิ้ว ผ่านไปตั้งนานถึงถอนหายใจทีหนึ่ง บอกว่า “ถ้าไม่ได้จริงๆ งั้นมีเพียงให้จูเชี่ยจากฐานทัพมา ตั้งมั่นรักษาการณ์ที่นี่ ให้อิทธิพลต่างประเทศได้พวกมันไปไม่ได้”

สีหน้าชิงเหนียนเปลี่ยนนิดหน่อย “ลูกพี่ พี่เห็นด้วยที่จะให้จูเชี่ยเข้ามา?”

เฉินเป่ยพยักหน้า สถานการณ์ปัจจุบันเปลี่ยนไป ถ้าวันนั้นมาถึงจริงๆ คงทำได้เพียงให้จูเชี่ยแบกความเสี่ยงนี้ไว้แล้ว

เฉินเป่ยไม่ใช่กำลังพูดเล่นเรื่อยเปื่อย ชิงเหนียนรู้ดีเป็นอย่างมาก คำพูดนี้ของเฉินเป่ยมีความโหดน่ากลัวมากแค่ไหน……ต้องรู้ว่าหากจูเชี่ยมาก็ต้องเปลี่ยนชื่อสกุล เพราะเธอถูกหัวเซี่ยออกหมายนำจับด้วย

ให้จูเชี่ยเสี่ยงอันตรายมาเฝ้ายามเยี่ยนจิง ไม่ใช่เรื่องของวันสองวันแต่เป็นเวลายาวนาน ไม่ว่าใครล้วนโดนเผยข้อพิรุธง่ายมาก อาจจะถูกคนมองออกได้

“ถ้าอิทธิพลต่างประเทศได้ของนี้ไปอีกครั้ง จะต้องหลุดไปที่ประเทศอังกฤษ ท้ายสุดไปที่โลกชั่วร้าย จะมีอันตรายแบบไร้ที่สิ้นสุด!” เฉินเป่ยเอ่ยปากอย่างเคร่งขรึม ตอนแรกฐานทัพต้องแลกมาด้วยการชดใช้อย่างสาหัส ถึงสงบความวุ่นวายของโลกชั่วร้ายได้ เขาไม่สามารถให้เชื้อเกิดขึ้นมาอีกครั้ง จะต้องสกัดในแหล่งกำเนิด

เรื่องแบบนี้ หากพูดให้คนทั่วไปฟัง ใครจะเชื่อ เพียงแค่ตัดหินมีเพชรพลอยออกมาทั่วไป คาดไม่ถึงจะระเบิดทฤษฎีผีเสื้อขยับปีก กระทบถึงโลกชั่วร้ายที่อยู่ห่างไกลออกไปแสนไกล