สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 37
บทที่ 37 ฉันดูซิว่าใครจะกล้า
ภายในร้านชาบูหม้อไฟ ชายร่างใหญ่หลายคนจ้องซูเสี่ยวหยุนตาเขม็ง น้ำลายแทบจะหกออกมาอยู่แล้ว!
ผู้หญิงที่สวยจนไร้ที่ติแบบนี้ พวกเขายังไม่เคยเล่นกับผู้หญิงที่ดีที่สุดขนาดนี้มาก่อน!
แค่รูปร่างของซูเสี่ยวหยุน ก็เพียงพอที่จะทำให้พวกเขาน้ำลายสอแล้ว!
โดยเฉพาะขาสวยๆคู่นั้น…ถ้าได้เล่นด้วยสักหน่อยล่ะก็ ต่อให้มีชีวิตอยู่น้อยลงไปสิบปีก็ยอม!
“ไอ้ขี้ขลาดแกไม่ได้ยินหรือยังไง? สาวงามขนาดนี้ แกมีสิทธิมากินข้าวกับเธอได้ด้วยเหรอ!” ชายร่างใหญ่หัวเราะกันครื้นเครง กร่างกันเหลือเกิน!
ชายร่างใหญ่ไม่กลัวว่าเฉินเป่ยจะกล้าลงมืออีก เขาตะโกนชื่อของตัวเองออกมา ไม่มีใครกล้าแตะต้องเขาแม้แต่เพียงปลายก้อย!
เฉินเป่ยจ้องมองชายร่างใหญ่ แล้วก็แค่ยิ้มอย่างนั้น ทันใดนั้น ขายาวๆข้างหนึ่งของเขาก็เตะออกไปรวดเร็วราวฟ้าผ่า!
“เพล้ง—”
ร่างกายกระเด็นกระดอนปลิวลอยขึ้นผ้าไปทางด้านหลัง แถมยังไปชนกับกระจกของร้านหม้อไฟจนแตกละเอียดโดยตรง จนกระเด็นไปหล่นลงบนถนนด้านนอกร้านหม้อไฟอย่างแรง!
วินาทีต่อมา ภายในร้านหม้อไฟเงียบ…ลูกค้าจำนวนไม่น้อย จ้องมองอ้าปากค้าง!
“หวางป้ะ…แกนี่มันช่างมี…ความเชี้ยจริงๆ” เฉินเป่ยค่อยๆถอนดึงขากลับที่เดิม แถมยังนิ่งๆ น้ำเสียงทำให้ฝูงชนที่กำลังมุงดูใจสั่น!
“แกกล้า! แกกล้าทำร้ายลูกพี่ของพวกฉัน! แกเสร็จแน่ แกต้องตาย!” หลังจากชายร่างใหญ่หลายคนตกใจแล้วถึงได้สติกลับมา ท่าทางโมโหจัด พร้อมทั้งโมโหสุดเหวี่ยงแล้วซัดหมัดไปทางเฉินเป่ยพร้อมกัน!
“เพล้ง—”
เฉินเป่ยกำหมัดแน่นทั้งสองมือ บนกำปั้นมีเส้นเลือดปูดขึ้น เหมือนงูเขียวที่คดเคี้ยวไปมา!
ในพริบตา บนหน้าอกของชายร่างใหญ่ก็ถูกเฉินเป่ยต่อยเข้าไป มีเลือดไหลออกจากมุมปาก ซี่โครงหักไปหลายซี่!
ชายร่างใหญ่อีกคนโจมตีเฉินเป่ยจากทางด้านหลัง แอบลอบโจมตี แต่ตอนที่เขาปล่อยหมัดชกออกไปนั้น ก็ถูกเฉินเป่ยเตะลอยไปแทน!
ชั่วขณะนั้น เฉินเป่ยราวกับเทพแห่งสงคราม อยู่ยงคงกระพัน ส่วนชายร่างใหญ่พวกนั้น ไม่สามารถเข้าใกล้ตัวของเฉินเป่ยได้เลย!
ช่วงเวลานั้น ชายร่างใหญ่หลายคนที่ความหยิ่งผยองเหลือเกิน ก็ได้ลงไปนอนกองอยู่ท่พื้นเรียบร้อย ตั้งแต่ต้นจนจบ แค่เพียงครู่เดียว กลุ่มลูกค้าที่มามุงดูเหล่านั้น แทบมองไม่เห็นการเคลื่อนไหวของเฉินเป่ยเลยด้วยซ้ำ…แค่รู้สึกเหมือนกับด้านหน้ามันพร่ามัว ร่างใหญ่เหล่านั้นก็ร่วงไปกองที่พื้นแล้ว!
ซูเสี่ยวหยุนที่นั่งอยู่บนที่นั่งของตนเอง จดจ้องแผ่นหลังของเฉินเป่ย เฉินเป่ยในเวลานี้ ดูดีมากกว่าปกติ มีเสน่ห์ของผู้ชายมากกว่าตอนปกติหลายเท่าอย่างอธิบายไม่ถูก จนทำให้ซูเสี่ยวหยุนยิ้มออกมาอย่างมีเลศนัย
แม้กระทั่งซูเสี่ยวหยุนยังรู้สึกผิดปกติ เฉินเป่ยในตอนนี้ ไม่ใช่แค่คนธรรมดาทั่วไปคนหนึ่งอีกต่อไปแล้ว!
“ฉันแนะนำให้พวกไสหัวไปจากสายตาฉันทันที ฉันจะทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น…” สายตาของเฉินเป่ยล้ำลึกและนิ่งสงบ แถมยังกวาดตามองชายร่างใหญ่เหล่านั้นอย่างเยือกเย็น น้ำเสียงเย็นชา
“แม่งเอ้ย…รนหาที่ตาย…” พี่หวางตัวสั่นลุกขึ้นมาจากข้างถนน ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผล เป็นเศษกระจกที่แตกละเอียดข่วนบาดเป็นรอยแผล
พี่หวางมองไปทางเฉินเป่ย สองตาแดงก่ำอย่างป่าเถื่อน สายตาเต็มไปด้วยความกระหายเลือด ไร้ความกลัวใดๆ!
สายตาแบบนี้ ดุเดือดเป็นอย่างมาก ทำให้ลูกค้าจำนวนมากใจสั่นขึ้นมา หวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง!
ท่าทางสับสนงงงวยของชายวัยกลางคนผู้หนึ่งดูตกใจ กระซิบว่า “สายตาแบบนี้ ไม่ใช่คนปกติจะมีได้ เมื่อก่อนฉันเคยเห็นสายตาของฆาตกร ก็เป็นสายตาอย่างนี้แหละ ไม่คิดว่าสายตาของหวางป้ะ เมื่อเทียบกับของฆาตกรแล้วยังดูดุเดือดมากกว่านั้น…”
หวางป้ะ มือนี้ผ่านมาแล้วกี่ชีวิต สายตาถแกดูน่ากลัวขนาดนั้น
พี่หวางเดินเหยียบเฉินเป่ยไปที่ละก้าว อิทธิพลที่แผ่ออกมาจากร่างกาย เริ่มน่ากลัวมากยิ่งขึ้น！
พี่หวางเดินเข้าไปหาเฉินเป่ยทีละก้าวๆ พลังงานบนร่างกาย ยิ่งทวีความน่ากลัวเป็นทวีคูณ!
เฉินเป่ยมีท่าทางสบายๆ แทบจะไม่เห็นพี่หวาง อยู่ในสายตา
“วันนี้แกไม่ตาย ฉันหวางป้ะ ต่อจากนี้ไปฉันก็จะไม่ใช้ชีวิตที่เมืองเมืองหู้ไห่อีกต่อไป!” เสียงหวางป้ะประกาศกร้าวออกมา สร้างศัตรูอย่างชัดเจน
เฉินเป่ยจ้องมองหวางป้ะ พร้อมทั้งเบะปากให้ ไอ้สารเลวนี่…แข็งแกร่งใช้ได้นี่?
เกิดความปั่นป่วนในกลุ่มลูกค้าที่มามุงดูขึ้นมาชั่วครู่ ที่นี่…จะมีการฆาตกรรมกันเกิดขึ้นแน่! เถ้าแก่ร้านหม้อไฟถอนหายใจคร่ำครวญ เขาเปิดร้านอยู่ที่นี่ แต่ละเดือนจ่ายค่าคุ้มครองไม่ใช่น้อยๆ แต่คิดไม่ถึงว่า ยังจะเกิดเรื่องขึ้นอีก
มีคนใจดีบางคนแอบกดโทรหาตำรวจ กระทั่งบางคนก็มีลางสังหรณ์ ว่าที่นี่กำลังจะมีการนองเลือดเกิดขึ้น!
“ฉึก!” หวางป้ะดึงกริชออกมาจากกระเป๋ากางเกง สีหน้าดุร้าย พุ่งเข้าหาเฉินเป่ยทันที!
การเคลื่อนไหวของหวางป้ะเร็วดุจสายฟ้า รอยยิ้มของซูเสี่ยวหยุนที่อยู่ด้านข้างเองก็นิ่งค้าง ตอนที่หยิบกริชสะท้อนแสงระยิบระยับออกมานั้น ในที่สุด ซูเสี่ยวหยุนก็เข้าใจดีว่า เรื่องนี้ คงเกิดเรื่องใหญ่จริงเข้าให้แล้ว
“รีบหลีกไป!” ซูเสี่ยวหยุนตะโกนอย่างตกใจ
เฉินเป่ยราวกับว่าไม่ได้ยิน จ้องไปที่กริชที่แทงเข้ามา ทันใดนั้นดวงตาก็หดเล็กลง ยื่นมือออกไปราวสายฟ้า ต่อยหมัดหนึ่งไปที่ท้องน้อยของหวางป้ะ!
“เพล้ง!” เกิดเสียงดังก้องกังวาน สีหน้าของหวางป้ะท่าทางเจ็บปวดอย่างที่สุด กริชในมือ ร่วงหล่นลงพื้น
“จะให้ฉันตาย แกมีสิทธิด้วยเหรอ!” เฉินเป่ยบีบคอของหวางป้ะเอาไว้ น้ำเสียงเย็นเฉียบ
หวางป้ะจ้องตาดวงตาคู่นั้นของเฉินเป่ย ทว่าในเวลานั้นเอง ดวงตาของเฉินเป่ยเกิดการเปลี่ยนแปลงกะทันหัน ความดุร้ายเย็นชาของฆาตกร ฉายแววตาออกมา!
ดวงตาของหวางป้ะเบิกกว้างขึ้นทันใด ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ จากดวงตาของเฉินเป่ยเขาเห็นแล้วว่า…. คนที่ฆ่าคนตายมาแล้วนับไม่ถ้วน!
สายตาของเฉินเป่ยเต็มไปด้วยด้วยความเย็นและกระหายเลือด ความรู้สึกน่าหวาดกลัวนั้นมันทิ้งห่างจากหวางป้ะไปหลายเท่าตัวนัก!
ดวงตาของเฉินเป่ยตอนนี้เหมือนกับของสัตว์ร้าย! ทำให้ใจของหวางป้ะสั่นเทาขึ้นมา เต้นรัวไม่เป็นจังหวะ!
ในที่สุดหวางป้ะก็เพิ่งเข้าใจในขณะนั้น มือที่เปื้อนเลือดสดๆของเฉินเป่ย ช่างทิ้งช่วงห่างจากที่หวางป้ะจะไปเทียบได้!
อุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว หวางป้ะตัวเย็น ชั่วขณะนั้น เขาเกิดภาพลวงตาว่าได้เห็นมัจจุราชแล้ว!
หวางป้ะตื่นจากภวังค์ในทันที ในที่สุดเขาก็เข้าใจสักที ว่าตนเองไม่สามารถต่อการกับผู้ชายคนนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว!
ผู้ชายคนนี้เดิมไม่ใช่ว่าพูดโกหก แต่เขามีความคิดที่จะฆ่าตนเองจริงๆ! เขาทำอย่างนี้ได้จริงๆ!
“ฉันผิดไปแล้ว…. ปล่อยฉันเถอะ… เป็นฉันที่มีตาหามีแววไม่ เป็นฉันเองที่ไม่ยอมมองให้ออก…” หวางป้ะร่างกายสั่นเทา เริ่มร้องขอชีวิต!
กลุ่มฝูงชนที่เป็นลูกค้าตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง ทำไมพวกเขาถึงคิดไม่ถึงมาก่อนนะ ว่าหวางป้ะที่เย่อหยิ่งและชอบเบ่ง จะถูกผู้ชายคนหนึ่งบีบคอ ขอร้องความเมตตา!
ที่แท้ ก็ยังมีคนที่หวางป้ะไม่กล้าไปแหย่อยู่ด้วยเหรอเนี่ย
“ไสหัวไป!”
เฉินเป่ยปล่อยมือ ตบไปที่ใบหน้าของหวางป้ะ หวางป้ะถูกตบจนร่างกายกระเด็นออกไป!
“เพียะ!”
หวางป้ะตัวสั่นพยายามจะยันร่างลุกขึ้นไป มองไปทางเฉินเป่ยลึกเข้าไปในดวงตามีสัมผัสของความเย็นชาและดุดันวาบผ่าน
ทันใดนั้น ไกลออกไป มีเสียงโหยหวนของไซเรนใกล้เข้ามา เสียงรถตำรวจคันหนึ่งขับทะยานเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนใกล้ถึงร้านหม้อไฟ ถึงได้เหยียบเบรก ยางล้อรถเสียดสีกับพื้นด้วยความเร็ว ทิ้งรอยยางรถสีดำไว้บนพื้น…
รถตำรวจจอดสนิท ประตูรถเปิดออก รองเท้าหนังย่างกายลงบนพื้น เกิดเสียงดังก้อง ตำรวจนายหนึ่งท่าทางดูจริงจังและไม่แยแสก้าวลงมาจากรถ เดินเข้าไปด้านในร้านหม้อ
“นั่นหัวหน้าสถานีตำรวจ!” มีคนชี้ไปนอกร้านหม้อไฟ อีกทั้งยังพูดอย่างตกใจ
ในร้านหม้อไฟโกลาหลขึ้นมา ทุกคนหัวใจสั่นสะท้าน ครั้งนี้ ผู้กำกับการสถานีตำรวจต้องออกหน้ามาเองเลยเหรอ?
คนจำนวนไม่น้อยมองไปทางเฉินเป่ย พร้อมทั้งมองด้วยสายตาเห็นใจ เพราะพวกเขารู้ว่า สถานการณ์คงพลิกกลับทันที ผู้กำกับการสถานีตำรวจเป็นอาของหวางป้ะ การที่เขามานั้น ก็เพื่อช่วยหวางป้ะได้รอดพ้น
การที่มีหัวหน้าสถานีตำรวจอยู่ด้วย ต่อให้เฉินเป่ยมีเป็นพันปาก ก็ไม่สามารถพูดได้ชนะสถานการณ์…..สงบลงแล้ว
หวางป้ะหันศีรษะไป พอเห็นว่าเป็นผู้กำกับการสถานีตำรวจ ใบหน้าก็ปรากฏความดีใจ ตะโกนเสียงดังว่า “หัวหน้าหวางในที่สุดคุณก็มาแล้ว”
หัวหน้าหวางเห็นหวางป้ะใบหน้าบวมปูดจมูกช้ำ ทั้งร่างมีแต่บาดแผล จนทนดูไม่ไหว
ชั่วขณะนั้น หัวหน้าหวางสีหน้าขรึมลงทันที ท่าทางเย็นเยียบอย่างที่สุด!
“ใครกัน…ที่ทำให้แกบาดเจ็บแบบนี้?” ผู้กำกับหวางถามอย่างสุขุม ท่าทางเย็นชา!
“เป็นเขา!” หวางป้ะหมุนตัว ชี้นิ้วไปที่เฉินเป่ย
พึ่บ!
สายตาหัวหน้าหวางมองมาทางเฉินเป่ย ในชั่วขณะนั้น ดวงตาสองคู่ประสานกัน บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมาทันที!
หัวหน้าหวางมองจ้องเฉินเป่ยอย่างเย็นชา ในดวงตาเย็นเยียบเพิ่มขึ้นมาอีก!
ขนาดเฉินเป่ยยังรู้สึกได้ว่า บนตัวของหัวหน้าหวางมีแรงกัดดันบางอย่างมาด้วย…ทำให้อากาศแข็งตัว เฉินเป่ยสายตาลึกล้ำ และยิ่งกดลึกมากขึ้น..
“เป็นแกที่ทำร้ายหวางป้ะหรือ” หัวหน้าหวางก้าวออกมา ในน้ำเสียงให้ความรู้สึกเหมือนกำลังสอบสวนผู้ต้องสงสัยให้รับสารภาพ!
“เขาเป็นคนลงมือทำร้ายผมก่อน” เฉินเป่ยตอบช้าๆ
หัวหน้าหวางมองอย่างเย็นชา สายตาลึกล้ำขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าเคร่งขรึม
“เอาตัวไป!” หัวหน้าหวางพูดตัดสินทันที ทำให้เหล่าลูกค้าที่มุงดูลอบถอนหายใจอยู่ข้างใน ผู้ชายคนนี้ ยามเมื่อตกไปอยู่ในมือของหัวหน้าหวางก็จบแล้วล่ะ
วิธีการของหัวหน้าหวาง ผู้ชายคนนี้ ไม่มีทางหนีรอดไปได้
เจ้าหน้าที่ตำรวจสองนายเดินเข้าไป พร้อมทั้งคล้องกุญแจมือกับข้อมือของเฉินเป่ย กุญแจมือคู่นั้นสะท้อนแสงความเย็นเฉียบออกมา ทำให้ซูเสี่ยวหยุนที่อยู่ด้านหลังเฉินเป่ยท่าทีเปลี่ยนไปมาก
เฉินเป่ยสีหน้ายังดูนิ่ง ท่าทางปกติดี เดิมก็ไม่เคยมองกุญแจมืออันนั้น กุญแจมืออันนี้ สำหรับเขาแล้ว ก็เหมือนกับว่าไม่มี
“แล้วยังมีผู้หญิงคนนั้นอีกคน” นอกจากหวางป้ะจะพูดออกมาแล้ว เขาซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของหัวหน้าหวาง ยังมองซูเสี่ยวหยุนคนนั้น สายตาหื่นกระหาย
การที่หวางป้ะก่อเรื่องก็เพราะซูเสี่ยวหยุน เขาจะลืมไปได้ยังไงว่าซูเสี่ยวหยุนยังอยู่ที่นี่ด้วย?
เขาจดจำไว้อย่างชัดเจน เมื่อถึงเวลานั้น จะต้องเล่นสนุกๆกับสาวสวยคนนี้ ต่อหน้าเฉินเป่ยให้ได้! เพื่อที่จะให้เขาได้ดูหญิงสาวคนสวยคนนั้น แหลกผุยผงอยู่ในมือของตนเองอย่างช้าๆ!
เขาเองก็อยากเห็น ว่าถึงตอนนั้นเฉินเป่ย จะจะอวดดีได้อีกไหม!
“พาตัวไปด้วยกัน” หัวหน้าหวาง หันหลังกลับ ตอนที่เดินไปถึงหน้าประตูร้านหม้อไฟ ฝีเท้าหยุดชะงัก
ในเวลานั้นเฉินเป่ยที่ถูกใส่กุญแจมือ ได้ยินคำพูดของหัวหน้าหวางและหวางป้ะแล้ว ท่าทางก็เย็นเยียบขึ้นมาทันใด!
“พาตัวไป? ฉันดูซิว่าใครจะกล้า!”