สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 477

บทที่ 477 ตกจากที่สูง

นักฆ่าคนนั้นเพิกเฉยต่อจิง จิงส่งเสียงเย็นชา ทั้งหมดระเบิดออกมาด้วยอารมณ์เย็นชา จึงทำให้นักฆ่าคนนั้นมีสติขึ้นเล็กน้อย

นักฆ่าคนนั้นมองไปที่จิง ฝืนยิ้มที่น่าเกลียดกว่าร้องไห้ออกมา แล้วอธิบายว่า “เจ้านาย พวกเราเจอปัญหาอะไรบางอย่าง……..”

จิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ไม่นานก็คลายออก ถามไปว่า “พวกคุณได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งใช่หรือไม่”

นักฆ่าคนนั้นพยักหน้าอย่างรีบร้อน มองไปที่ดวงตาของจิง ตกใจอีกนิด

“แล้วยังไงต่อ ฉันสั่งพวกคุณจับตัวผู้หญิงคนนั้นออกมาไม่ใช่เหรอ” จิงถามต่อ

“ข้างกายผู้หญิงคนนั้น มีคนแข็งแกร่งอยู่ด้วย พวกเราเข้าใกล้ไม่ได้ ทำได้แค่จัดการกับผู้ชายคนนั้น” นักฆ่าพูดด้วยความกลัว เมื่อเขามองไปที่จิง สายตาเริ่มสับสน “เขายังให้ฉันบอกคุณว่า…..พวกเราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ให้คุณ เข้าไป………”

(เสียง)ปะทะ

เมื่อนักฆ่าพูดออกไป อุณหภูมิของอากาศโดยรอบลดลงอย่างกะทันหัน

นักฆ่ามองไปที่จิงด้วยความหวาดกลัว สีหน้าของจิงนิ่งสงบเหมือนเดิม เพียงแต่สีหน้าที่นิ่งของเขา ปกคลุมไปด้วยเจตนาฆ่า “เข้าไป…..” จิงพูดเบาๆ “ความตายกำลังจะมาเยือน ถูกล้อมไว้หมดแล้ว ยังกล้ารนหาที่ตาย……” ทันใดนั้นจิงก็ยิ้มออกมา เพียงแค่รอยยิ้มของเขา ทำให้นักฆ่าตกใจจนตัวสั่น

“เข้าไป หนี้ระหว่างฉันกับเขา มีมากกว่าของคุณ” หู้พูดอย่างเย็นชา หันหลัง ก้าวเท้าออกไป วินาทีต่อมา ร่างของเขาก็หายไปจากที่ที่ยืนอยู่เดิม นักฆ่าตัวสั่น เพราะเขาเห็นภาพติดตานั้นปรากฏในความว่างเปล่า หู้ ปรากฏตรงประตูโรงแรม

ความเร็วของหู้น่ากลัวมาก แม้แต่มือนักฆ่าคนนี้ก็ยังสู้ไม่ได้

สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าคือ เท่าที่เขารู้ สองคนนี้เป็นเจ้านายที่จ้างพวกเขา ทั้งสองมีสถานะที่สูง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำ ทั้งสองคนนี้มีความสามารถที่น่ากลัวมาก ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าสองคนนี้ไม่มีความสามารถอะไร

แม้แต่การเปิดตัวของหู้ยังทำให้เขาตกใจมากขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงจิงแล้ว

จิงเพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่น เหมือนคนธรรมดาทั่วไป แต่นักฆ่า ไม่สามารถมองทะลุจิงได้

ถ้าบอกว่าหู้เป็นดาบที่คมมาก เช่นนั้นจิงก็ต้องเป็นสระน้ำลึกที่มองไม่เห็น ให้นักฆ่าคนนั้นได้แค่ดู อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวในใจ

“ใจร้อนจัง…..” จิงเงยหน้าขึ้น มองหู้หายตัวไปจากหน้าประตูโรงแรม แล้วพูดกับตัวเอง

ต่อจากนั้น จิงหันหลัง กลับไปที่รถ

มีผู้ใต้บังคับบัญชาคนหนึ่งเข้ามา แล้วมองไปที่นักฆ่าคนนั้น ถามจิงอย่างสุภาพว่า “ท่าน จะจัดการอย่างไรกับเขาดี”

“ภารกิจไม่สำเร็จ คุณว่าไง จะเก็บไว้ฉลองปีใหม่เหรอ” น้ำเสียงของจิงแสดงถึงความรำคาญ

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้น สะดุ้งเล็กน้อย รีบพยักหน้า “ท่าน ฉันรู้แล้ว”

ตามมาด้วย ทันใดนั้นบอดี้การ์ดร่างสูงสองสามคนก็ปรากฏตัวขึ้นรอบๆตัวนักฆ่าคนนั้น ด้วยความเร็วดุจสายฟ้า ล็อกตัวเขาไว้

นักฆ่าคนนั้นไม่ทราบสาเหตุ เขาพยายามดิ้นรน แต่บอดี้การ์ดเหล่านั้นแรงเยอะมาก เขาจะพยายามดิ้นรนแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์

ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นเดินไปที่หน้านักฆ่าคนนั้น มองนักฆ่าอย่างเย็นชา ยกปืนในมือขึ้นมาอย่างไม่ลังเล เล็งปืนไปที่นักฆ่า

“ปัง”

เสียงปืนที่คมชัดดังขึ้น ดังก้องไปในอากาศของเยี่ยนจิง ดังก้องอยู่ตลอดเวลา ใช้เวลานาน กว่าจะหายไป

เสียงที่น่าเบื่อ ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นกลับไปอยู่ข้างรถของจิง พูดว่า “ท่าน ฉันได้จัดการเขาเรียบร้อยแล้ว”

จิงพยักหน้าซ้ำๆ น้ำเสียงเปลี่ยนกลับไปลึกลับเช่นเดิม พูดเบาๆว่า “ติดตามฉันมานานขนาดนี้ เรียนรู้ให้ฉลาดหน่อย ถอยไป”

“ครับ” ผู้ใต้บังคับบัญชาคนนั้นตัวสั่น ตอบรับด้วยเสียงเบา ถอยออกไปอย่างช้าๆ

จิงนั่งอยู่ในรถ มองไปทิศทางของโรงแรม สายตาของเขาจับจ้องไปที่ห้อง ห้องหนึ่ง มีแสงที่แฝงความหมายในดวงตาของเขา

ครั้งนี้ หู้เป็นคนเดินเข้าไปในโรงแรม เขาต้องใช้เวลานานแค่ไหน ถึงจะจัดการกับหลงที่เคยทำให้เยี่ยนจิงนองเลือดได้

แต่สิ่งที่จิงไม่รู้ก็คือ เฉินเป่ย นั่งอยู่ในห้อง ไม่ได้เลือกที่จะหนี แต่กลับรออย่างเงียบๆ เหมือนว่ากำลังรอใครบางคนอยู่

“(เสียงเท้าเดิน)”

ทันใดนั้น บนทางเดินนอกห้องของเฉินเป่ย มีเสียงเดินของรองเท้าหนังดังขึ้นหลายครั้ง และเข้าใกล้มาเรื่อยๆ ทุกเสียงของรองเท้าหนัง ดูเหมือนจะกระทบกับหัวใจของเฉินเป่ย ทันใดนั้นสร้างความกดดันให้อย่างมาก

ไม่นาน มีคนปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูห้อง

คนคนนั้นเห็นเฉินเป่ยนั่งอยู่ในห้อง เดินเข้าไปอย่างช้าๆ ทุกก้าวของเขา ราวกับเหยียบเงาของตัวเองไว้ใต้เท้า นั่นคือการความคุมที่แน่นอนที่สุด

สูทสั่งตัดส่วนตัวราคาแพงของเขา เพียงพอที่จะดึงความพิเศษของเขาออกมาได้

หู้มองเฉินเป่ย เขาเดินเข้าไปด้านหลังเฉินเป่ยอย่างช้าๆทีละก้าว แล้วหยุดเดิน

สีหน้าของเขาดูไม่แยแส แต่ภายใต้ชุดสูทของเขา มีกล้ามที่แน่นไปหมด ดูเหมือนว่ามันสามารถระเบิดด้วยความเร็วดุจสายฟ้าได้ทุกเมื่อ

“มาแล้วเหรอ”

หลังจากที่เฉินเป่ยได้ยินเสียงเท้าของหู้หยุดลง หันกลับมาอย่างช้าๆ ในปากของเขายังคงคาบบุหรี่ไว้ ใบหน้าที่ไม่แยแส แม้จะเห็นหู้ ก็ไม่ตกใจเลยแม้แต่น้อย

หู้มองเฉินเป่ย สายตาเจตนาฆ่าฉายลึกในดวงตา แต่พูดเบาๆว่า “คิดไม่ถึงว่า หลายปีที่ผ่านมา คุณก็ไม่ต่างจากนักเลงท้องถิ่น”

เฉินเป่ยเม้มปาก แสดงสีหน้านักเลงออกมา “นักเลงแล้วไง ก็ดีกว่าคุณ ตัวเป็นคนนิสัยเป็นหมา”

“เป็นคุณจริงๆ” หู้ยกมุมปากขึ้นแล้วยิ้มอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็กำหมัดแน่น ใบหน้าปกคลุมไปด้วยน้ำค้างแข็ง “ตอนนั้นปล่อยให้คุณหนีไปได้ คราวนี้จะไม่มีโอกาสเป็นเช่นนั้นอีก”

หู้ค่อยๆพูดทีละคำ ออร่าของเขายังคงพุ่งสูงขึ้น จ้องมองเฉินเป่ยด้วยสายตาที่เจตนาฆ่าที่รุนแรง

“ที่แท้คุณก็คือเจ้านายที่อยู่เบื้องหลัง คิดไม่ถึงว่าคุณจะลงทุนมาจากหู้ไห่……..” เฉินเป่ย อดไม่ได้ที่จะเผยสายตาที่เคร่งขรึมออกมา

“ครั้งนั้นที่หู้ไห่ได้ปล่อยคุณไป ตอนนี้ยืนยันแล้ว ฉันจะไม่ยอมปล่อยคุณไปอีกแล้ว” หู้เพิ่งพูดจบ กระทืบเท้าทันที ตะโกนเสียงดัง หมัดที่เหมือนสายฟ้าชกไปที่เฉินเป่ย

เฉินเป่ยมองไปที่หู้ หลังหู้ลงมือ เฉินเป่ยสีหน้าเริ่มเคร่งขรึมมากขึ้น เขาจุดแข็งของหู้ เผชิญหน้ากับหู้ เขาก็ไม่กล้าประมาทเกินไป

ชาวหู้ไห่ จะไม่มีความแข็งแกร่งที่เก่งที่สุดในโลกได้อย่างไร ไม่เช่นนั้น เขาก็คงจะไม่นั่งอย่างมั่นคง

“บูม”

หู้ปล่อยหมัดไปที่ประธานเฉิน สั่นสะท้านในอากาศ เสียงบูมดังก้อง

หมัดนี้ของหู้เร็วมาก มีเพียงเงาหมัดที่นับไม่ถ้วนหลงเหลืออยู่ในอากาศ มีระลอกคลื่นที่มองไม่เห็นกระจายไปรอบ ๆ

“โครม”

หู้ชกไปที่อกของเฉินเป่ย ทำให้เฉินเป่ยลอยออกไปในพริบตา เหมือนว่าวที่เชือกขาด ในพริบตาหลุมรูปคนก็ปรากฏขึ้นบนผนัง

อ่อนแอมาก

หู้มองไปที่เฉินเป่ย ขมวดคิ้ว เขาคาดเดาไม่ถึงว่า เฉินเป่ยหลบไม่ได้แม้แต่หมัดเดียว ความสามารถนี้ก็อ่อนแอเกินไปแล้ว แล้วเขาสร้างปัญหาและก่อเรื่องในต่างประเทศได้อย่างไร

หรือว่าตอนนี้ที่ต่างประเทศอ่อนแอเกินไป

หู้จ้องมองไปที่กำแพง เวลาต่อมา บุหรี่กระจาย ในหลุมรูปมนุษย์บนกำแพง เฉินเป่ยเดินออกมาจากด้านในอย่างช้าๆ

เพียงแต่เสื้อผ้าหน้าตาของเฉินเป่ยมอมแมม ยังมีเลือดทะลักออกจากมุมปาก เมื่อเทียบกับหู้สภาพดูดี รูปลักษณ์ที่หล่อเหลาสร้างความแตกต่างอย่างมาก

“แค่กๆ (เสียงไอ)…….”

เฉินเป่ยไอเป็นเลือด เดินมาตรงหน้าหู้ เช็ดปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองไปที่หู้ พูดว่า “คิดไม่ถึง ไม่ได้เจอกันหลายปี คุณก็ยังเหมือนผู้หญิง หมัดที่ปล่อยออกมาเหมือนไม่มีแรงเลย คุณยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเหรอ ฉันสามารถช่วยบอกพนักงานเอาหมั่นโถวมาให้คุณสองสามลูกนะ แล้วรอคุณกินอิ่มแล้วค่อยสู้กัน”

เฉินเป่ยพูดอย่างมั่นใจ ราวกับว่าลืมเหตุการณ์เมื่อครู่ที่ตนเองโดนหมัดแล้วลอยออกไป

หู้มองเฉินเป่ยอย่างเยาะเย้ย เขามองเฉินเป่ย เจตนาฆ่าในดวงตาแข็งแกร่งขึ้นเรื่อย ๆ การชกเมื่อครู่นี้เป็นเพียงแค่การทดสอบ แต่เฉินเป่ย กลับเริ่มกระแนะกระแหนตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงกลัวใคร

นับตั้งแต่เขาเป็นผู้นำของหู้ไห่ ไม่ได้ยินมานานแล้ว ที่มีคนกล้าจะล้อเลียนกระแนะกระแหนตัวเองเช่นนี้

นี่เป็นการมองหาความตายแท้ๆ

หู้พูดอย่างเย็นชา ทันใดนั้นก็ยืดเอวของเขา ทันใดนั้นออร่าของเขาก็ถึงจุดสูงสุด

และเขากำหมัดอีกครั้ง มีเสียงแครก ๆ สูททางแขนขวา กล้ามเป็นมัดๆ

“ตาย”

หู้ปล่อยหมัดที่สองออกไป ครั้งนี้ เขาเก็บแรงไว้เพียง30% คนธรรมดาทั่วไป ไม่สามารถรับแรงที่น่ากลัว 70%นี้ได้ เกรงว่าร่างกายจะถูกระเบิดออกหลุม

“โครม”

หมัดของหู้ถูกปล่อยออกไปโดยห้องน้อยของเฉินเป่ย เฉินเป่ยหรี่ตาเล็กน้อย กล้ามเนื้อหน้าท้องของเขา กระตุ้นแรงอย่างกะทันหัน แข็งแรงขึ้นอย่างไม่สามารถเทียบได้

แม้ว่าหมัดที่สองของหู้จะโดนท้องน้อย มีเสียงทุ้มเล็ก เฉินเป่ยยังคงยืนอยู่กับที่ อย่างนิ่งๆ นอกจากร่างกายสั่นเล็กน้อย เหมือนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

ส่วนหู้ ยืนอยู่ที่เดิม เขาเก็บหมัดช้าๆ เมื่อเขาวางหมัดลง มองไปที่ดวงตาของเฉินเป่ยทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว ในช่วงเวลาของการปล่อยหมัด เขาไม่รู้สึกถึงการกระทบของกล้ามเนื้อ…….เหมือนกับการระเบิดบนแผ่นเหล็ก ทำให้เขาเจ็บที่กำปั้น ดูเหมือนว่าจะมีอาการกระดูกหักด้วยซ้ำ

แขนขวาของหู้ห้อยลงอย่างอ่อนแรง หมัดขวาของเขาสั่นจากความเจ็บปวดที่รุนแรง ทั้งหมดเป็นเพราะการปล่อยหมัดเมื่อครู่ของเขา เฉินเป่ยดูไม่เป็นอะไรเลย แต่ดูเหมือนเขากระดูกหักแล้ว

แม่งเอ้ย ตัวเองกำลังรนหาที่ตายเหรอ

หู้ตกตะลึงมาก