สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 521

บทที่521 ยุติลง!

“ฉันเคยให้โอกาสพวกแกมาหลายครั้งแล้ว” เฉินเป่ยเงยหน้า มองทางรถตู้คันนั้นที่อยู่ไกลออกไป จากนั้นค่อยๆ พูดขึ้น

น้ำเสียงของเขาเรียบนิ่งล้ำลึก ไม่มีใครสามารถเดาความคิดในใจของเขาผ่านน้ำเสียงของเขาออก

และจิตใจของหัวหน้าสั่นเทารุนแรง เขาเหมือนพอจะเข้าใจมาบ้างแล้ว ดูเหมือนว่าความอดทนและความเห็นใจสุดท้ายที่น้อยนิดของผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ได้ใช้ไปจนหมดเกลี้ยงแล้ว

“ถ้าแกลงมือกับพวกเขาอีก เท่ากับว่าเป็นปรปักษ์กับทั้งกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง! นั่นคือผลลัพธ์ที่พังพินาศย่อยยับ แกไม่มีทางรับได้แน่!” หัวหน้าตะโกนเสียงดุ เขาพยายามดิ้นรนอย่างคลุ้มคลั่ง หลังจากรับรู้ฝีมือและเล่ห์เหลี่ยมของเฉินเป่ย ในที่สุดเขาก็ได้สติ ระลึกได้ในห้วงขณะนั้น ลูกน้องที่ตนเองพามาเหล่านี้ มีความเป็นไปได้มากว่าจะถูกฝังศพไว้ภายในรถตู้คันนี้

เขาไม่สามารถยอมให้ดอกผลหลายปีของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงเหล่านี้ พังพินาศไปเพียงชั่วข้ามคืน

เฉินเป่ยหันหน้า ค่อยๆ กวาดสายตามองหัวหน้าแวบหนึ่ง ร่างกายของหัวหน้าสั่นเทาขึ้นมารุนแรงแบบที่ควบคุมไม่อยู่ เขารู้สึกได้ชัดเจนถึงออร่าและแรงกดดันอันยิ่งใหญ่ที่ปล่อยออกมาจากบนตัวเฉินเป่ย

ความหมายที่เย็นยะเยือกประเภทนั้น ทำให้หัวหน้ารู้สึกตื่นตระหนกจากภายในใจ

สายตาแบบนี้ แววตาแบบนี้ หัวหน้าเหมือนจะเคยเห็นมาจากบนตัวเพียงคนคนเดียว

นั่นก็คือทีมรบพิเศษของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง ทหารที่ผ่านประสบการณ์เป็นตายมานับครั้งไม่ถ้วนเหล่านั้น เป็นบุคคลที่เข้มแข็งที่สุดของกองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง

และมีเพียงสายตาของพวกเขา ถึงมีความคล้ายคลึงกับเฉินเป่ยอยู่มาก และที่ยิ่งทำให้หัวหน้ารู้สึกยากจะเชื่อ นั่นคือความหนาวเหน็บที่แฝงอยู่ในสายตาของเฉินเป่ย ราวกับซ่อนนรกผืนหนึ่งไว้ นี่เดิมทีเป็นสายตาที่ไม่มีทางเทียบได้กับทีมรบพิเศษเหล่านั้น

“กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิง? ต่อให้เป็นศัตรูกับทั้งโลกฉันก็ไม่กลัว แกคิดว่าฉันจะยอมศิโรราบให้กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงเล็กๆ ที่หนึ่งงั้นเหรอ?” ทันใดนั้นเฉินเป่ยหัวเราะแล้ว รอยยิ้มเยาะเย้ยไร้ที่เปรียบ ทำให้หัวหน้าพูดอะไรไม่ออก

“ถ้าแกรู้จริงๆ ว่าฉันเป็นใคร คงไม่พูดจาไร้เดียงสาแบบนี้ออกมา ตอนที่กองทหารการป้องกันสงครามเยี่ยนจิงมอบภารกิจนี้มาให้แก เกรงว่าจะไม่ได้แนะนำข้อมูลที่เกี่ยวข้องใดๆ กับแกล่ะมั้ง?” เฉินเป่ยอยู่บนที่สูงมองลงมา จ้องหัวหน้าอยู่ด้วยสีหน้าเย็นชาสงบ แวบเดียวเหมือนว่ามองหัวหน้าออกแล้ว

ในใจของหัวหน้าเต้นแรง แต่ละประโยค แต่ละคำของเฉินเป่ย ทำให้เขาพูดไม่ออกเหมือนเป็นใบ้

กองทหารการป้องกันสงครามของเยี่ยนจิง ตอนที่นายพลอาวุโสของเขาให้เขานำทีมมาสังหารเป้าหมาย ไม่ได้บอกข้อมูลข่าวคราวใดๆ ให้เขาได้รับรู้จริงๆ เพียงแค่บอกเขาด้วยสีหน้าจริงจังว่าเป้าหมายมีสถานะอ่อนไหว ในทางเปิดเผย การกระทำครั้งนี้ของพวกเขาไม่ได้รับอนุญาตจากกองทหารการป้องกันเยี่ยนจิง ถ้าความล้มเหลวของทหารถูกเปิดโปงออกไป อาจจะโดนตรวจสอบแม้กระทั่งจากทางการด้วย

หัวหน้ามองทางเฉินเป่ย ท่าทางดูซับซ้อนหวาดกลัวอย่างยิ่ง เฉินเป่ยเหมือนรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ทำให้เขาพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว

“สาเหตุที่ผู้บังคับบัญชาของแกไม่บอกว่าฉันเป็นใคร เพราะฉันคือราชาหลง” เฉินเป่ยหยิบปืนยิงเร็วที่พื้นขึ้น มองทางหัวหน้า เอ่ยปากอย่างชัดถ้อยชัดคำทรงพลัง

“ฉันคือราชาของกองทหารหลง!”

“ฉันกลายเป็นบุคคลต้องห้ามแล้ว!”

“ถ้าเขาเอาข้อมูลของฉันไปบอกพวกแก อีกไม่นานเท่าไรก็จะสั่นสะเทือนหัวเซี่ย!”

เฉินเป่ยเอ่ยปากชัดถ้อยชัดคำ สีหน้าของหัวหน้าซีดเซียวแถบหนึ่งแบบไม่รู้ตัว

บนหน้าผากของเขามีเหงื่อผุดขึ้นเต็ม จากสถานะของเขา สิ่งเหล่านี้เป็นความลับ เขาย่อมไม่มีโอกาสรับรู้เป็นธรรมดา แต่เขารู้ดี สำหรับหัวเซี่ยนั้นคนที่สามารถกลายเป็นบุคคลต้องห้ามได้ มีเพียงคนคนนี้ที่อันตรายขั้นสุด

และการจะกลายเป็นบุคคลต้องห้ามที่หัวเซี่ย เท่าที่หัวหน้าเข้าใจ แต่ไหนแต่ไรล้วนมีแต่องค์กรนอกเขตแดนที่อันตรายอย่างยิ่งบางส่วน จนกระทั่งปัจจุบันนี้ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้บอกกับตนเองว่าเขาอยู่ที่หัวเซี่ย ก็เป็นบุคคลต้องห้ามเช่นกัน

“ตึง!”

รถตู้ที่อยู่ระยะไกลเกิดเสียงระเบิดดังขึ้น หัวหน้ามองทางรถตู้ในระยะไกลที่มีไฟระเบิดขึ้น ท่าทางรู้สึกประหม่าและกังวลอย่างมาก

“หนี? จะหนีรอดเหรอ?” เฉินเป่ยมองทางรถตู้คันนั้น มุมปากวาดรอยยิ้มที่เยาะเย้ยขึ้น

“นายอยากทำอะไร หยุดนะ!”

หัวหน้าข่มอารมณ์ตกใจที่ได้รับรู้ความจริงไว้ กลั้นความรู้สึกเจ็บตรงเส้นเอ็นมือเท้าที่โดนตัด ตะโกนเสียงดุไปยังเฉินเป่ย

เขาร้อนใจอย่างยิ่ง ถ้าเฉินเป่ยลงมือ มีความเป็นไปได้ว่ารถตู้คันนั้นจะถูกสกัดกั้น

แต่ทว่าปากกระบอกปืนของเฉินเป่ยกลับเล็งเป้าที่รถตู้คันนั้นแล้ว

ดวงตาของเฉินเป่ยในชั่วขณะนั้น มีความหมายเย็นเฉียบแวบผ่าน ตามมาด้วยเสียงลั่นไกที่ดังกังวานสองสามครั้ง ฉีกท้องฟ้ายามค่ำที่ลุ่มลึกหนาวเย็นขาดสะบั้น

“ปังๆ!”

แสงไฟสองดวงพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืนของเฉินเป่ยไปทางรถตู้ที่อยู่ระยะไกลคันนั้นด้วยความรวดเร็ว

“พรึ่บๆ!”

รถตู้คันนั้นสั่นกะทันหัน ล้อรถสองล้อในที่อยู่ด้านท้ายของรถตู้นั้น ถูกยิงจนยางรั่วเดี๋ยวนั้น

“ไม่ได้!” หัวหน้าถลึงตาโต ตะโกนเสียงดัง

ส่วนเฉินเป่ยถือปืนไว้มือหนึ่ง ค่อยๆ เดินไปทางรถตู้คันนั้น สีหน้าเย็นชานิ่งสงบอย่างไร้ที่เปรียบ แต่ละก้าวล้วนทำให้หัวหน้ายิ่งหมดหวัง

“สกัดไว้!” ทหารชั้นยอดพากันลงจากรถ ยิงปืนไปยังเฉินเป่ยแบบบ้าคลั่ง พยายามสกัดกั้นเฉินเป่ยลง

แต่เดิมทีนี่ช่างเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์

“วึ่ง!”

เฉินเป่ยเขย่าข้อมือ แสงดำสายหนึ่งที่อยู่ในมือยิงออกไปดุจลูกธนูออกจากคันธนู พุ่งไปทางทหารชั้นยอดที่กำลังกระหน่ำยิงปืนที่อยู่ใกล้สุดคนหนึ่ง

“ปึก!”

แสงดำแฉลบผ่านจากด้านข้างของทหารชั้นยอดด้วยความรวดเร็ว แขนขวาของทหารชั้นยอดคนนั้นมีเลือดกระจาย ปืนที่อยู่ในมือร่วงลงพื้นทันใด แขนหมดแรงจนห้อยอยู่กลางอากาศ

ความเร็วของแสงดำไวเหลือเกิน สำหรับทหารชั้นยอดเหล่านี้เดิมทีใช้ตาเปล่าดูไม่มีทางเห็นได้ชัดเจน รู้สึกเพียงว่าตาลาย แล้วเพื่อนร่วมรบคนหนึ่งของตนเองก็ได้รับบาดเจ็บล้มลงเรียบร้อย

“ตุบๆๆ…”

ทหารชั้นยอดแต่ละคนมองเพื่อนร่วมรบของตนเองล้มลง เอ็นมือเท้าของหัวหน้าขาด จากนั้นความเชื่อที่ว่าพวกเขาไร้ศัตรูกำลังจะไหวหวั่น ความคิดที่ว่าฝีมือการรบเกรียงไกรมากล้นกำลังแตกสลายทีละนิด พวกเขาผ่านการปรับปรุงมาแล้ว ครอบครองความสามารถที่คนทั่วไปไม่มีทางเทียบได้ แต่ตอนนี้อย่างไรเสียพวกเขาก็คิดไม่ออกว่าทำไมผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ แม้พวกเขาจะร่วมมือกันก็ยังไม่มีทางเอาชนะได้เลย

สรุปเขาคือการมีตัวตนแบบไหนกันแน่ คาดไม่ถึงสามารถพึ่งกำลังคนคนเดียว กดพวกเขาทั้งหมดเอาไว้ได้

ทันใดนั้นทหารชั้นยอดคนหนึ่งล้วงวัตถุทรงกลมสีดำก้อนหนึ่งออกมา ก่อนจะโยนเข้าไปหาเฉินเป่ยจากมุมหนึ่งแบบไม่ทันตั้งตัว

ดวงตาเฉินเป่ยหดลง ตอนที่มองเห็นวัตถุทรงกลมสีดำนั้นขว้างยิงเข้ามากลางอากาศ ชั่วขณะนั้นจำขึ้นได้ทันที

ลูกระเบิดมือแรงสูง!

นั่นเกิดขึ้นอย่างเฉียบพลันจนอธิบายไม่ทัน ตอนที่เฉินเป่ยมองเห็นลูกระเบิดมือแรงสูงลูกนั้นตกมาทางตนเอง กลับไม่ได้หลบซ่อน แต่ทว่าพุ่งเข้าไปหามัน

“วอนหาที่ตาย!”

ทหารชั้นยอดเหล่านั้นมองเห็นฉากนี้แล้วสีหน้าแข็งทื่อ บางส่วนไม่เข้าใจ…และวินาทีนั้นที่หัวหน้ามองเห็นเฉินเป่ยพุ่งเข้าไปยังลูกระเบิดมือแรงสูง สีหน้าอึ้งนิดหน่อย ไม่นานก็ฟื้นคืนสู่สภาพปกติ หัวเราะเยาะทีหนึ่ง

นี่เหมือนจะเป็นโอกาสเข้าไปตายเอง รอให้เฉินเป่ยพุ่งเข้าไป คงโดนลูกระเบิดมือแรงสูงระเบิดจนร่างแหลกเป็นจุณแน่

แต่ในวินาทีต่อมา สีหน้าของหัวหน้าแข็งค้างกะทันหัน

เห็นเพียงเฉินเป่ยพุ่งไปด้านหน้าของลูกระเบิดมือแรงสูง ยกมีดหลงหยาในมือขึ้น ฟันอย่างรุนแรง

“ฉึก!”

เสียงปะทะที่กังวานสนั่น ระเบิดมือแรงสูงที่ขว้างยิงมากลางอากาศ ชั่วขณะนั้นถูกมีดกระเด้งกลับ พุ่งไปทางทหารชั้นยอดกลุ่มนั้น

และทั้งกระบวนการ เป็นเพียงการหายใจสองครั้ง ความเร็วของเฉินเป่ยช่างไวเหลือเกิน ความเร็วที่เขาระเบิดออกมาเมื่อสักครู่นี้ เรียกได้ว่าสยองขวัญ ทำให้ทุกคนตื่นตกใจสีหน้าแข็งค้าง ตกตะลึงพรึงเพริด

“นี่…นี่เป็นไปได้ยังไง…” หัวหน้ายังอยู่ที่เดิม หายใจถี่ อย่างไรเสียเขาก็ไม่เชื่อว่าเฉินเป่ยยังมีบางอย่างที่เก็บเอาไว้ ตอนแรกเขาคิดว่าตนเองเข้าใจความสามารถของเฉินเป่ยแจ่มแจ้งดีแล้ว คำนวณแม่นว่าเฉินเป่ยจะต้องไม่มีทางหลบแรงระเบิดของลูกระเบิดมือแรงสูงไปได้ แต่ตอนนี้เขาพบว่าเขาผิดแล้ว ผิดพลาดโดยสิ้นเชิง

เดิมทีตนเองไม่ชัดเจนต่อตื้นลึกหนาบางของผู้ชายคนนี้เลย ตนเองผิดพลาดอย่างร้ายแรง

ไม่เพียงแค่หัวหน้า ทหารชั้นยอดทุกคนล้วนคาดการณ์ไม่ถึงว่าความเร็วของเฉินเป่ยจะไวขนาดนั้น พวกเขามองเห็นเพียงภาพวืดที่ปรากฏด้านหน้าของระเบิดมือแรงสูงอย่างเลือนราง จากนั้นเฉินเป่ยมองพวกเขาฉับพลันด้วยสีหน้าหนาวเย็น และวินาทีนั้นลูกระเบิดมือแรงสูงกำลังมาทางพวกเขาด้วยความรวดเร็ว

“หมอบลง!”

ทหารชั้นยอดคนหนึ่งที่ตอบสนองค่อนข้างไวรีบเอ่ยปากเสียงดัง แต่กลับสายไปเสียแล้ว

แสงไฟที่จ้าตาปรากฏในอากาศ วงแสงระเบิดกระจายออกกลางอากาศ ที่ว่างกลางอากาศสั่นสะเทือนบิดเบี้ยว ระลอกคลื่นกวาดล้างไปทั่วทิศ

การระเบิดโหมซัดสาด ลูกระเบิดมือแรงสูงระเบิดออกเสียงดัง ทำเอาทั้งบริเวณหนึ่งกลายเป็นซากปรักหักพัง

ฝุ่นควันฟุ้งกระจาย ลูกตาของหัวหน้าหดลงทันที ทำหน้าตื่นตระหนกตกใจ

รอบด้านเป็นเลือดเหม็นคาวและแขนที่ขาดเต็มไปหมด ราวกับนรกเป็นๆ แห่งหนึ่ง