สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 554

บทที่ 554 เขากลับมาแล้ว

หยางหลงค่อยๆ ง้างมีดในมือขึ้น วินาทีนั้นความเย็นยะเยือกและความอาฆาตแผ่ซ่านออกมา

แววตาของเฉินเป่ยลึกลงไป มีดหลงหยาที่อยู่ในมือขวาปรากฏขึ้นอย่างน่าตกใจ เขาแสยะยิ้มออกมา

“มีดเดียว..คิดไม่ถึงว่าวิธีการใช้มีดของแกจะมาจากพวกมัน” เฉินเป่ยยิ้มอย่างสนุก เมื่อหลายปีก่อนเขาเคยได้ยินสำนักที่เก่าแก่นี้ เป็นสำนักที่สืบทอดกันมาหลายร้อยปีบนประเทศหมู่เกาะ พวกเขาเชื่อในมีดเดียว มีดเดียวสามารถฆ่าศัตรูได้ แค่เห็นก็ต้องตาย!

ณ ตอนนี้อากาศเย็นยะเยือก

แต่วินาทีต่อมา หยางหลงก็หายไปในความมืด

เฉินเป่ยจ้องเขม็ง ทักษะของหยางหลงคือนินจุทสึขั้นเยี่ยมยอด

จู่ๆ ที่คอของเฉินเป่ยก็มีประกายของมีด แค่เสี้ยววินาทีมันก็พุ่งเข้ามา

เฉินเป่ยหลบอย่างรวดเร็ว

“ฟิ้ว!” มีดเล่มยาวสองเล่มเฉี่ยวคอของเขาไป มันเร็วมาก เร็วเหมือนแสง เขาสัมผัสได้ถึงความเย็นอันน่ากลัวของคมมีด

ร่างของเฉินเป่ยถอยกรูดไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว มีดสองเล่มนั้นหายเข้าไปในความมืดเพียงชั่วพริบตา

ความมืดปกคลุมไปทั่ว

มีเพียงความอาฆาตที่ถูกปลดปล่อยออกมาอย่างน่ากลัว

จู่ๆ ก็มีลำแสงสีดำปรากฏขึ้นในอากาศอย่างรวดเร็ว วินาทีต่อมามันก็หายไป

ฉึบ จู่ๆ ลำแสงดำก็แยกออกเป็นสอง มีดยาวอันน่ากลัวแยกออกเป็นสองเล่ม และพุ่งเข้ามาหาเฉินเป่ย มีดเล่มยาวเสมือนกับมังกรสีเงินที่น่ากลัว มันพุ่งเข้าไปหาเฉินเป่ยทั้งซ้ายและขวาอย่างรวดเร็ว

มันหลอมรวมเป็นหนึ่ง หนึ่งแยกเป็นสอง นี่คือวิธีสังหารที่น่ากลัวที่สุดในโลก

“ฉิ้ง ฉิ้ง” เสียงคมมีดดังขึ้น มันรวดเร็วดั่งสายฟ้า

ขณะนั้นเอง เฉินเป่ยรีบยกมีดหลงหยาขึ้นมากันเอาไว้

“ฉิ้ง” เสียงโลหะกระทบกันดังขึ้น

ร่างของเฉินเป่ยเหมือนว่าวสายขาด ตัวของเขากระเด็นออกไป

“ตู้ม พลั่กพลั่ก” เขากระแทกลงกับพื้นและกลิ้งกระเด็นออกไป พื้นแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ

เฉินเป่ยตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน เขาสะบัดหัวและพยายามลุกขึ้นมา

แต่ทว่าเขายังไม่ทันได้ตั้งตัวตอบโต้กลับ อานุภาพของมีดเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าของเขา

หยางหลงถือมีดเล่มยาวอยู่ในมือและปรากฏตัวต่อหน้าของเฉินเป่ย เขาฟันมีดลงมา

“ตายซะเถอะ!” หยางหลงไม่ทันพูดจบ มีดของเขาก็พุ่งเข้าไปทันที

มีดเล่มยาวฟาดฟันลงมาอย่างบ้าคลั่ง มองด้วยตาเปล่ามีดเล่มนั้นกำลังพุ่งไปที่คอของเฉินเป่ย หมายเอาชีวิตในมีดเดียว จู่ๆ มีดหลงหยาก็ปรากฏขึ้นมาขวางไว้ที่คอของเฉินเป่ย

“ฉิ้ง” เสียงโลหะกระทบกัน เฉินเป่ยถูกกระแทกจนกระเด็นอีกครั้ง เขากระเด็นลอยไปข้างหลัง

ขณะที่เฉินเป่ยกำลังกระเด็นไปข้างหลัง หยางหลงก็พุ่งเข้ามาโจมตีเขาจากข้างหน้า

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก เขาไม่มีทางหลบได้เลย

วินาทีนั้น ร่างกายของเฉินเป่ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาหมุนตัวกลางอากาศ

“ฉิ้ง ฉิ้ง” มีดสองเล่มที่น่ากลัวพาดผ่านตัวเขาไปอย่างรวดเร็ว

ร่างของเฉินเป่ยตกลงมาบนพื้น ณ ตอนนี้เสื้อผ้าของเขาขาดเป็นรูเพราะความคมของมีดจนแทบจะดูไม่ได้ เหมือนเขาโดนบีบบังคับให้หมดทางหนี

“สายเลือดคนของหัวเซี่ย อ่อนแอสิ้นดี” สีหน้าของหยางหลงเย็นชา น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยการเยาะเย้ยและดูหมิ่น

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินเป่ยก็เก็บท่าทางยโสของเขาเอาไว้ มันถูกแทนที่ด้วยความเย็นชา

“มีเลือดหัวเซี่ยไหลเวียนอยู่ในตัวแท้ๆ แต่กลับทำตัวเชื่องเหมือนหมา ดูไปดูมา มีคนบางจำพวกที่คุกเข่าแล้วจะยืนขึ้นมาไม่ได้อีก อ้อ อีกอย่างใครกันแน่ที่อ่อนแอ” น้ำเสียงของเฉินเป่ยราบเรียบ ราวกับกำลังโกรธมาก

เขายอมให้คนอื่นดูถูกเขา แต่เขาไม่มีทางยอมให้ใครมาดูถูกแผ่นดินของเขา หัวเซี่ยเป็นประเทศใหญ่ จะปล่อยให้หยางหลงมากำเริบเสิบสานได้อย่างไร

เมื่อกี้เฉินเป่ยยังรู้สึกสนุก แต่ทว่าตอนนี้เขากลับเต็มไปด้วยความเย็นชา แรงอาฆาตแผ่ซ่านออกมา

สีหน้าของหยางหลงเย็นชาและอาฆาต

“วันนี้ในปีหน้าคือวันตายของแก!” เสียงของหยางหลงแน่วแน่ราวกับงูที่มีพิษ แรงอาฆาตพลุ่งพล่านอย่างต่อเนื่อง ไม่มีใครกล้ามาดูหมิ่นเขา

“แกนี่น่ารังเกียจไม่ต่างจากเจ้าของประเทศหมู่เกาะ” เฉินเป่ยตอบกลับอย่างเย็นชา

“คนที่ดูถูกฉัน ต้องตาย ที่นี่จะเป็นที่ฝังศพของแก!” จู่ๆ หยางหลงก็หายวับไป เขาหายไปในความมืด

วินาทีต่อมาหยางหลงก็ปรากฏตัวตรงหน้าของเฉินเป่ย เขาง้างมีดยาวขึ้นอย่างอาฆาต

ความน่ากลัวและแรงอาฆาตถูกปลดปล่อยออกมาท่ามกลางความมืด

“ฉิ้ง ฉิ้ง ฉิ้ง” เสียงโลหะกระทบกันดังกึกก้อง หลงหยาตอบโต้กลับอย่างน่ากลัว!

ประกายจากการที่โลหะกระทบกันสว่างวาบอยู่ท่ามกลางความมืด ราวกับดวงดาวระยิบระยับ

“พลั่ก”

ร่างของหยางหลงกระเด็นออกไปและกระแทกกับพื้นเพราะพลังอันน่ากลัวของมีด

หยางหลงไม่ทันตั้งตัวตอบโต้กลับ เขาถูกเฉินเป่ยฟันเข้าที่หน้าอกและกระเด็นออกไป มีดในมือปักอยู่บนพื้นเพื่อค้ำร่างเอาไว้

ตอนนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก

ราวกับภายในความมืดมีอานุภาพที่น่ากลัวถูกปลดปล่อยออกมาจากตัวเขา

หยางหลงจ้องเฉินเป่ย จู่ๆ เขาก็แผดเสียงออกมา และพุ่งไปที่เฉินเป่ย

“สวบ สวบ” ร่างสองร่างเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ภายในพริบตามันก็หายไปในความมืด

“ฉิ้ง ฉิ้ง” ประกายมีดนับไม่ถ้วนสว่างวาบอยู่ท่ามกลางความมืด เสมือนมันกำลังพาดผ่านกันเป็นสายฟ้า

ความน่ากลัวของมีดยิ่งเพิ่มขึ้น ภายในพริบตาเดียวมันแทบจะกลืนกินความมืดยามค่ำคืน แรงอาฆาตแผ่กระจายออกมา

มีดเดียวแข็งแกร่งมาก!

เสียงมีดเล่มยาวดังขึ้นเบาๆ ในความมืด มีดเดียวจบของประเทศหมู่เกาะ เคล็ดวิชาการต่อสู้อันน่ากลัวที่เคยสะท้านไปทั่วเอเชีย มันกลับมาอีกครั้ง!

“ฉิ้ง” เสียงโลหะดังกึกก้องภายในความมืด ประกายมีดอันน่ากลัวฟาดฟันไปทั่ว มันเคลื่อนที่เข้าไปหาเฉินเป่ยอย่างรวดเร็ว นั่นคือความน่ากลัว

วินาทีนั้นเฉินเป่ยจ้องเขม็ง เขาระเบิดพลังออกมา ในเมื่อจะสู้ก็มาสู้กันสักตั้ง!

เสียงคำรามของหลงหยาดังขึ้นอย่างกึกก้อง ร่างของเฉินเป่ยกลายเป็นเงามังกร

เงาของมีดนับไม่ถ้วนตวัดอยู่ท่ามกลางความมืด มันส่งเสียงคำรามออกมา แสงของมีดนับพันสว่างวาบไปทั่ว

เสียงหวีดดังขึ้นมาเนิ่นนาน คมดาบกลับมารวมกันอย่างสมบูรณ์แบบ มันกลายเป็นมีดเล่มยาวที่น่ากลัว พร้อมที่จะฟาดฟันทุกสิ่ง

“ตู้ม!” หลงหยากับมีดยาวปะทะกัน

เหมือนเวลาหยุดหมุน

“พลั่กพลั่ก” วินาทีต่อมา ร่างของหยางหลงชะงักไป จากนั้นเขาก็กระเด็นออกไปไกลด้วยอานุภาพของมีด เขาลอยไปเหมือนกับว่าว

“พรวด!” เมื่อร่างของหยางหลงกระแทกกับพื้น เขาก็กระอักเลือดออกมา

หยางหลงตกลงสู่พื้นอย่างแรง ไม่ทันได้ทำอะไร ร่างของเขาก็กระตุกไม่หยุด เห็นได้ชัดว่าเขาบาดเจ็บภายใน

“นี่คือมีดเดียวจบเหรอ เหอะ กระจอกซะไม่มี” เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทีนิ่งเฉย แววตาของเขาเฉยชา มีดหลงหยาในมือของเขามีความน่ากลัวแผ่ซ่านออกมา

คราบเลือดติดอยู่ที่มุมปากของหยางหลง เขาจ้องผู้ชายที่หัวเซี่ยตรงหน้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ วินาทีนี้ศักดิ์ศรี ความภูมิใจของเขา ได้หายไปพร้อมกับการต่อสู้ครั้งนี้

ตัวของหยางหลงสั่นเทิ้ม หน้าอกของเขากระเพื่อมอย่างยากลำบาก เขารู้สึกเจ็บไปทั่วอก เขาในตอนนี้เต็มไปด้วยความสับสนและตกตะลึง เขามองผู้ชายคนนั้นอย่างเหม่อลอย

คนที่เป็นผู้มีฝีมือน่ากลัวด้านมีดเดียวจบอย่างหยางหลง อัจฉริยะที่เอาชนะปรมาจารย์ที่ฝึกมาสิบกว่าปีภายในระยะเวลาอันสั้น คิดไม่ถึงว่าจะมาแพ้คนที่หัวเซี่ยอย่างราบคาบ

มีดหลงหยาในมือของเฉินเป่ยขยับเบาๆ เขาเหมือนปีศาจ และค่อยๆ ก้าวเข้ามาทีละก้าว

“สวบ สวบ สวบ” จู่ๆ ก็มีเงาดำนับสิบพุ่งตัวเข้ามาช่วยเหลือ

“ฉิ้ง” แสงน่ากลัวของมีดนับไม่ถ้วนพุ่งเข้ามาที่เฉินเป่ย มีดนับไม่ถ้วนปะทะกัน

แววตาของเฉินเป่ยฉายแววแห่งการเยาะเย้ย หยางหลงช่างไม่เจียมตัวจริงๆ

เสียงคำรามดังกึกก้องไปทั่ว

เลือดกระจายไปท่ามกลางความมืด

มีดหลงหยากลายคำรามออกมาอย่างน่ากลัว

คนที่เข้ามาช่วยสิบกว่าคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา พวกมันถูกฆ่าภายในชั่วพริบตา

“ย้ากก” เสียงคำรามดังขึ้น หยางหลงถือมีดพุ่งเข้ามาหาเฉินเป่ยหวังจะเอาชีวิตเขา

นี่เป็นสงครามนองเลือดที่ไม่มีวันจบสิ้น

“พรวดพรวดพรวด” เลือดสาดกระจายออกมา ร่างของเฉินเป่ยราวกับปีศาจ ร่างที่น่ากลัวปรากฏขึ้นอีกครั้ง ราชาหลง ปรากฏกายขึ้นบนโลกนี้!

ภายใต้การนองเลือด หยางหลงต่อต้านกับพลังอันน่ากลัว มีดยาวถูกง้างขึ้นอีกครั้ง เขาพุ่งเข้าไปต่อสู้

สีหน้าของเฉินเป่ยนิ่ง เสียงอันน่ากลัวดังขึ้น “ในเมื่อแกรนหาที่ตายขนาดนี้ งั้นฉันจะสนองความต้องการให้แกเอง” เฉินเป่ยสะบัดแขนทั้งสองข้าง!

“ฉิ้งๆ” มีดเล่มยาวของหยางหลงโดนเฉินเป่ยจับไว้แน่น จนไม่สามารถขยับไปไหนได้อีก

“ผัวะ” เฉินเป่ยขยับตัว

“กรอบกรอบ” เสียงโลหะแตกกระจาย มีดที่แข็งแกร่งเล่มนั้นมีรอยแตกนับไม่ถ้วน จากนั้นมีดก็โดนเฉินเป่ยใช้แรงหักจนแตกกระจาย

ตอนนี้สีหน้าของหยางหลงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว