สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 569

เราจะทยอยไล่แก้ให้ยามว่างอยากให้แก้เรื่องไหนคอมเมนต์ไว้นะคะ
แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่ 569 ศิลปะอย่างหนึ่ง

ข้างนอกโรงแรมเต็มไปด้วยความน่ากลัวและน่าหดหู่

เหล่านักฆ่าขาอ่อนทรุดฮวบลงบนพื้น ตัวของพวกเขาสั่นเทิ้ม

แต่ทว่าเฉินเป่ยยังคงยืนอยู่ที่เดิม ราวกับเทพสังหารที่มาจากนรก

“ไหนๆ ก็มาถึงที่นี่แล้ว งั้นก็ไม่ต้องกลับไปแล้วล่ะ” เฉินเป่ยกวาดตามองทุกคนที่อยู่ที่นี่ “ถ้าเลือกเชือดคอตาย ฉันจะให้ศพของพวกแกอยู่อย่างสมบูรณ์”

เมื่อคำพูดนั้นดังออกมา เหล่านักฆ่าต่างก็พากันตกตะลึง

เอ๋อเฉินตง ราชาหลงผู้มีชื่อเสียงโด่งดังกะจะไม่ปล่อยพวกเขาไป

“อย่า…” ขาสองข้างของหยางเห้อสั่นรัว เขาสะกดกลั้นความกลัวภายในใจและพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา และวิ่งหนีเอาชีวิตรอดท่ามกลางความมืด

เขาไม่ยอมตายที่ผืนแผ่นดินนี้หรอก!

เขาผ่านร้อนผ่านหนาวมามากมายในต่างแดน ถ้าภารกิจครั้งนี้สำเร็จ ตำแหน่งของเขาในแก๊งเทพมารก็จะสูงขึ้นเป็นอย่างมาก ถึงขนาดที่สามารถเป็นท่านผู้อาวุโสของแก๊งเทพมาร แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่าคืนนี้เขาจะต้องจบชีวิตลงที่หัวเซี่ย เขาไม่ยอม ถ้าวันนี้เขามีชีวิตรอดออกไป เขาจะเปลี่ยนชื่อ ถึงราชาหลงจะใช้แผนดีแค่ไหนก็หาเขาไม่เจอแน่นอน

ไม่เพียงแค่หยางเห้อ เหล่านักฆ่าก็คิดเช่นนี้ พวกเขาพยายามหนีหัวซุกหัวซุน ไม่มีใครอยากตาย!

เหล่านักฆ่าที่เคยเหี้ยมโหดจนไม่มีใครสู้ได้ ตอนนี้กลับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุน

“หนีงั้นเหรอ” เฉินเป่ยยังยืนอยู่ที่เดิม แววตาของเขาเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยและความเย็นชา

ทันใดนั้น เขายกมือขวาขึ้นไปบนอากาศ

“หลงหยา!”

ฉิ้ง! มีดหลงหยาที่ปักอยู่บนพื้น สั่นสะเทือนราวกับได้ยินเสียงเรียกอันน่าหลงใหล มันลอยกลับเข้าไปในมือของเฉินเป่ย

มีดหลงหยาอยู่ในมือขวาของเฉินเป่ย เขาแสยะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น

“ฆ่ามัน!” เฉินเป่ยแผดเสียงออกมา แล้วยกมีดในมือขวาขว้างออกไป

สวบบบ หลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ ทันใดนั้นมันก็พุ่งไปยังหยางเห้อที่กำลังวิ่งหนีไปไกล

เสียงแสบแก้วหูดังขึ้น จนทำให้คนที่กำลังวิ่งหนีตกใจกลัว

พวกเขาเห็นความไวของมีดหลงหยา ตัวมีดเสียดสีกับอากาศจนทำให้เกิดเสียงคำรามออกมาอย่างชัดเจน

หลงหยาปรากฏกาย เหล่าเทพสยบ!

มีดหลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ จนทำให้เกิดแสงสีดำ แสงนั้นพุ่งไปยังตัวของหยางเห้อ

หยางเห้อกำลังวิ่งเอาชีวิตรอด

“สวบบ”

ทันใดนั้นแสงดำพุ่งทะลุหัวใจของเขา มีดทะลุออกมาจากหน้าอกของเขา

สีหน้าของหยางเห้อซีดเผือดและเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขาค่อยๆ ชะงักฝีเท้าลง ร่างกายของเขาโงนเงน เขาก้มลงมองหน้าอกของตัวเองแล้วเบิกตาโตอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ เขารีบยกมือขึ้นมาอุดเลือดที่กำลังไหลทะลักออกมาทางหน้าอก

แต่..นี่จะช่วยได้ไหม?

เลือดทะลักออกมาจากหน้าอกของเขาไม่หยุด มันทะลักออกมาจากร่องนิ้ว มือทั้งสองข้างและตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด

ในขณะเดียวกัน มีดหลงหยาหมุนวนอยู่ในอากาศ จากนั้นก็พุ่งตามแรงไปตรงหน้าเขาอีกครั้ง

“สวบบ” มีดหลงหยาพาดผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นมันก็แทงไปที่หน้าผากของเขา รูเลือดสีแดงปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเขา มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก

“อะ..อ้ากกก” หยางเห้อแผดเสียงร้องออกมาอย่างน่ากลัว เขาเหมือนคนเสียสติ เขาไม่อยากตาย!!

รอยริ้วสีแดงปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหยางเห้อ มันเป็นรอยแผลจากมีดที่ประณีต มันกำลังเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

“สวบบบ” เสียงดังแตกกระจาย กะโหลกของเขาแตกออกมา

หยางเห้อหัวหน้าของแก๊งเทพมารที่มีชื่อเสียงโหดเหี้ยมล้มลงบนพื้น เขาเหลือเพียงร่างกายที่ไร้หัว

เฉินเป่ยแผดเสียงออกมาเบาๆ ท่ามกลางความมืด มีดหลงหยาลอยกลับเข้ามาในมือของเขาอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้เฉินเป่ยดวงตาแดงก่ำ เขาโดนความกระหายเลือดเข้ามาแทนที่

ข้างนอกโรงแรม ซูเหลยเดินข้ามศพนับไม่ถ้วน เธอเดินผ่านทางเดินเข้ามายังห้องภายในโรงแรม เธอยืนอยู่ในห้องราวกับกำลังสงสัย ทำไมนักฆ่าที่ไล่ตามเธอถึงน้อยลง…

จู่ๆ ดวงตาของซูเหลยก็จ้องเขม็ง เหมือนเธอคิดอะไรได้จึงมองออกไปนอกหน้าต่าง หัวใจของเธอเต้นระรัว!

ถึงซูเหลยจะผ่านกระสุนมานับไม่ถ้วน แต่เธอกลับหน้าซีดเมื่อเห็นภาพอันน่ากลัวที่อยู่ตรงหน้า!!

นี่..นี่เป็นไปได้ยังไง!

แต่ทว่าภาพตรงหน้ามันน่ากลัวเป็นอย่างมาก ข้างนอกโรงแรมมีเงาเลือนรางของใครบางคน รอบๆ ตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด ราวกับภาพในนรกอย่างไรอย่างนั้น นี่มันเป็นไปได้ยังไงกัน!!

ข้างนอกโรงแรมคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

เฉินเป่ยยืนด้วยสีหน้าราบเรียบอยู่ที่เดิม ตาของเขาแดงราวกับปีศาจ เขากวาดตามองไปยังเหล่านักฆ่าที่กำลังวิ่งหนีเอาชีวิตรอด

เสียงหลงหยาฟาดฟันอยู่ในอากาศ

เสียงมากมายดังขึ้นพร้อมกัน จนกลายเป็นบทเพลงจากนรก

ฟึบบบ

มีดหลงหยาพาดผ่านไปที่ลำคอของนักฆ่าคนหนึ่ง จากนั้นมันก็หยุดนิ่งอยู่ในอากาศท่ามกลางความมืด

หยดเลือดไหลลงมาจากปลายมีด

“พรวดดด” เลือดกระจายออกมาจากร่างของนักฆ่าคนนั้น

“พลั่ก!” ร่างอันไร้เรี่ยวแรงของนักฆ่าคนนั้นล้มลงกับพื้น ตัวของเขามีความอุ่นหลงเหลืออยู่เพียงน้อยนิด

“ฟู่วว” เฉินเป่ยถอนหายใจออกมาแล้วกวาดตามองไปรอบๆ

ขณะเดียวกัน ตรงจุดที่ไกลจากโรงแรม มีนักฆ่าคนหนึ่งรอดชีวิตไปได้ เขากำลังมองเหตุการณ์ผ่านลำกล้องที่ติดอยู่กับปืน

เมื่อเขาเห็นศพเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้น ตัวของเขาก็สั่นเทิ้ม ภาพที่น่ากลัวยิ่งกว่านรกทำให้เขาตกใจจนฉี่ราด

หนี!

ต้องรีบกลับแก๊งเทพมาร มีเพียงแก๊งเทพมารเท่านั้นที่จะปกป้องความปลอดภัยของเขาได้ นอกจากแก๊งเทพเมรก็ไม่มีที่ไหนปลอดภัยอีกแล้ว!

นักฆ่าคนนั้นสีหน้าซีดเผือด ขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้นและหนีต่อ จู่ๆ ก็เหมือนร่างกายของเขาไร้ความควบคุม เท้าและขาของเขาไม่สามารถควบคุมได้

ตอนนี้ร่างของเฉินเป่ยทั้งเฉยชาและโดดเดี่ยว เสมือนกับถูกปกคลุมอยู่ท่ามกลางความมืด มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก เฉินเป่ยถือมีดหลงหยาอยู่ในมือขวา มีหนามอันน่ากลัวปกคลุมอยู่บนมีดสีดำ ราวกับเขี้ยวของหลงหยา ลวดลายโบราณ ตัวมีดถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เหมือนกับเลือดกำลังไหลเวียนอยู่ในลวดลายนั้น ประกายอันเย็นชาของคาวเลือดแผ่ซ่านออกมา

และใต้เท้าของเขามีเลือดกระจายไปรอบๆ อย่างช้าๆ มีร่องรอยแปลกๆ ที่น่ากลัว ราวกับสิ่งที่ใหญ่มหึมา

ไม่ไกลมีศพอันน่าเวทนาจำนวนมากกองระเกะระกะอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่ว

นักฆ่ากว่าสิบชีวิต ไม่มีใครมีชีวิตรอดเลยสักคน

ข้างนอกโรงแรม ซูเหลยยืนสีหน้าตกตะลึงอยู่ที่เดิม ราวกับแข็งเป็นหิน เธอมองภาพตรงหน้าอย่างแทบไม่อยากจะเชื่อ

ถึงแม้ว่าเธอจะเคยเห็นภาพลูกกระสุน เห็นศพที่กองเป็นภูเขา แต่เธอไม่เคยเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้ามาก่อน

เฉินเป่ยใช้พละกำลังของตัวเอง ทำให้ภาพตรงหน้าราวกับนรก เขา..เป็นคนใช่ไหม

เมื่อไม่กี่วินาทีก่อน นักฆ่าเหล่านี้ยังมีชีวิตและหนีเอาตัวรอดหัวซุกหัวซุน

แต่ทว่าภายในพริบตาเดียว ศพก็กระจายเต็มพื้น เหล่านักฆ่าโดนฆ่าจนหมด! ศพของแต่ละคนโดนแสงดำฟันจนแยกส่วน ไม่มีศพไหนที่มีอวัยวะครบถ้วนสมบูรณ์

นี่มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก!