สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 582

บทที่582 คุณชายใหญ่ช่วยด้วย

เรดเกิดความคิดอยากฆ่าขึ้นแล้ว เขาอยากจะฆ่าเฉินเป่ย จากนั้นทำให้หลีชิงเยียนด่างพร้อยถึงที่สุด คืนนี้เขาจะต้องประสบผลให้ได้

มีดพกสปริงในมือของเขาเผยแสงเย็นเฉียบน่าสะพรึงกลัว แทงเข้ามายังส่วนท้องของเฉินเป่ยโดยตรง บนหน้าเขามีรอยยิ้มชั่วร้ายน่ากลัวอยู่ คืนนี้เป็นค่ำคืนที่เป็นของเขา ในคืนนี้ ด้านในไนต์คลับส่วนตัวแห่งนี้…เขาเรดพูดคำไหนคำนั้น แม้กระทั่งเขายังเพ้อฝันไปว่าเฉินเป่ยโดนแทงจนทั้งตัวเป็นเลือดไปหมด นอนอยู่ที่พื้น…มองดูหลีชิงเยียนถูกตนเองถอดเสื้อผ้าจนหมดแล้วขืนใจ เหตุการณ์ที่กระตุ้นอารมณ์นั้นต่อหน้าต่อตา

“เฉินเป่ย…ก่อนที่แกจะตาย ฉันจะให้แกเห็นหลีชิงเยียนโดนฉันขืนใจด้วยตาของแกเอง!” เรดดุร้ายไร้ที่เปรียบ แทงมีดพกสปริงเข้าไปโดยตรง ก่อนจะพบว่าแสงเย็นเฉียบที่แหลมคมนั้นแทงทะลุส่วนท้องของเฉินเป่ย

ชั่วพริบตาเดียว เฉินเป่ยยื่นมือฉับพลัน…ตบหน้าอย่างแรงทีหนึ่ง

“ป้าบ——!” เสียงดังกังวานสนั่นทีหนึ่ง

ทั้งตัวเรดเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมา มีดในมือหล่นลงพื้นทันที…ในปากเขาพ่นเลือดสดออกมา ร่างกายซวนเซ…

เดิมทีเฉินเป่ยไม่ได้ให้โอกาสเขาต่อต้าน ตบหน้าลงมาอีกทีหนึ่ง

“ป้าบ——!” แรงตบในครั้งนี้ยิ่งแรงกว่าเดิม ทั้งตัวของเรดโดนตบจนหมุนวนอยู่ที่เดิมไปหลายตลบ…เลือดสดกบปาก

เฉินเป่ยตบหน้าครั้งที่สามลงไป

“ป้าบ——!” ตบครั้งนี้ ทำเอาเรดสั่นสะเทือนไปทั่วตัวเลยทีเดียว ทั้งใบหน้าเปลี่ยนรูปแล้ว…เลือดเต็มหน้า ไหลออกมาจากอวัยวะเจ็ดรูบนหน้าของเรดไม่ขาดสาย…อัปลักษณ์น่ากลัวถึงขั้นสุด

“แก…แก…” เดิมทีเรดไม่มีทางพูดจาอะไรได้ โดนตบจนฟันร่วงหมดแล้ว…ขอเพียงอ้าปาก เลือดสดคงจะไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง เขาสั่นเทาไปทั้งตัว

“ฉันจะฆ่าแก…!” เรดสั่นเทาล้วงมีดสปริงอีกเล่มหนึ่งออกมาจากในเสื้อ บนตัวเขาพกมีดไว้สองเล่ม อันหนึ่งถูกตบจนหล่นไปแล้ว แต่ยังคงมีอีกเล่มหนึ่ง

มีดสปริงแทงมายังหน้าอกเฉินเป่ยอย่างโหดร้ายทารุณ นี่คือโจมตีทีเดียวเอาถึงชีวิต พอโดนแทงเข้ามา นั่นทำให้ถึงแก่ชีวิตได้เลย

เฉินเป่ยสีหน้าเย็นชา คว้าข้อมือของเขาเอาไว้ทันใด จากนั้นใช้แรงผลัก

มีดสปริงในมือของเรดเล่มนั้นหมุนกลับ แทงเข้าส่วนท้องของตัวเขาเองโดยตรง

“ฉึก!” เสียงอึดอัดตรงปลายแหลมของโลหะแทงทะลุเนื้อหนัง

เรดสีหน้าสั่นเทาดุร้ายถึงขั้นสุด ตามมาด้วยเสียงร้องโหยหวนอันเศร้าสลด “อ๊าก——!”

ส่วนท้องถูกตนเองแทงเข้ามาทีหนึ่ง…ความเจ็บปวดจากบาดแผลเข้าโจมตีไม่หยุด ทำให้เขาเจ็บจนร้องออกมาเสียงดังลั่น

เฉินเป่ยใช้แรงจับแขนของเขาบิด

“แกร๊ก!” ดังลั่นทีหนึ่ง ข้อต่อข้อมือของเขาถูกบิดหัก

เรดร้องโหยหวนอีกครั้งหนึ่ง ความเจ็บที่ข้อมือโดนหัก นั่นคือความรู้สึกที่เจ็บปวดถึงขั้นสุด

เฉินเป่ยถือโอกาสรับมีดสปริงที่ลื่นตกเล่มนั้นขึ้นมา จากนั้นนำมีดสปริงแทงเสียบเข้าไปในเป้ากางเกงของเขาโดยตรง

“ฉึก!” เสียงวัตถุโลหะทะลุผ่านน่าสะพรึงกลัวเสียงหนึ่ง

“อัย——ย่าห์!!!” มีดนี้…นั่นคือการทำให้สูญพันธุ์อย่างแท้จริง ใต้เป้ากางเกงของเรดสั่นเทารุนแรง…เลือดแดงเปื้อนไปทั้งกางเกงของเขา

เรดสีหน้าซีดเผือดถึงขั้นสุด นั่นคือชีวิตของเขา นั่นคือของที่สืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นของเขา วินาทีที่ปลายมีดโลหะที่แข็งแรงหนาวเย็นนั้นแทงเข้าเป้ากางเกง…นั่นคือความเจ็บปวดทุกข์ทรมานชนิดที่คนทั่วไปยากจะรับไหว นั่นคือความเจ็บที่ฟ้าถล่มดินทลาย

เรดสีหน้าซีดเซียว ดวงตาทั้งสองมืดมัว…โดนแทงจนสลบลงไปเลย

แต่เดิมทีเฉินเป่ยไม่ยอมปล่อยเขาไป จับนิ้วมือของเขาไว้แน่น ใช้แรงหักอีกครั้ง

“แกร๊กๆๆ!” เสียงดังกังวานของนิ้วที่หักติดๆ กัน สิบนิ้วด้วยความเจตนา นี่คือความเจ็บที่มีเจตนา เรดถูกความเจ็บปลุกขึ้นมาอีกครั้ง…เขาในเวลานี้…อยากอยู่ก็ไม่ได้ อยากตายก็ไม่ได้อีก

ในขณะเดียวกัน…พนักงานรักษาความปลอดภัยและพนักงานไนต์คลับกลุ่มหนึ่งกำลังส่งคนเข้ามาแบบเร่งด่วน รถตู้แต่ละคันจอดอยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของไนต์คลับ พวกอันธพาลของไนต์คลับพุ่งลงรถทันที ในมือแต่ละคนกุมมีดไว้ โหดเหี้ยมอย่างยิ่ง พุ่งโจมตีไปยังห้องอาหาร

ตามมาด้วยรถเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตูไนต์คลับทันทีแล้ว ผู้ชายวัยกลางคนที่ดูภูมิฐานคนหนึ่งก้าวลงรถอย่างเย็นชา เขาคือเถ้าแก่ของไนต์คลับส่วนตัวแห่งนี้ ฉีหยวน และคือบุคคลชั้นสูงของเมืองหู้ไห่ด้วย ยึดครองอิทธิพลด้านหนึ่งของเมืองหู้ไห่ ฉีหยวนสีหน้าหนาวเย็นที่สุด ถามขึ้นทันที “คนก่อเรื่องอยู่ที่ไหน?”

“เถ้าแก่ครับ เขากำลังอยู่ในห้องเฟิ่งอู่…เรดกำลังโดนเขาต่อยอยู่…” พนักงานรักษาความปลอดภัยคนหนึ่งตอบอย่างระมัดระวัง

ฉีหยวนสีหน้าเย็นชา “ตามฉันไป!” เขารีบเดินไปทางห้องเฟิ่งอู่ทันใด ที่ด้านหลังเขา เหล่าบอดี้การ์ดสูทดำหลายคนตามติดเข้าไปด้วยท่าทางดุดัน ที่หน้าอกเสื้อของบอดี้การ์ดสูทสีดำแต่ละคนล้วนนูนขึ้น ด้านในหน้าอกเสื้อของพวกเขาแอบซ่อนอาวุธปืนอาวุธร้อนที่น่ากลัว

ในค่ำคืนมืดมิด เหล่านักเลงที่ในมือถือมีดไว้กลุ่มหนึ่งพุ่งโจมตีไปทางห้องอาหารด้วยลักษณะท่าทางดุดัน

ครืน! อันธพาลถือมีดร้อยกว่าคนเต็มๆ ล้อมดักหน้าห้องอาหารอย่างฉับพลัน ปิดเส้นทางทั้งหมดเอาไว้เรียบร้อย

“ปล่อยคุณชายเรดนะ!!” พวกนักอันธพาลกลุ่มนั้นเห็นฉากที่โหดเหี้ยมสุดจะทนในห้องอาหาร จึงตะคอกใส่อย่างเดือดดาลเดี๋ยวนั้น

ทว่าสิ่งที่ตอบกลับพวกเขา…คือมีดสปริงเล่มหนึ่ง

เฉินเป่ยดึงมีดพกสปริงเล่มนั้นที่เสียบอยู่กลางเป้ากางเกงเรดอยู่ออก จากนั้นขว้างไปยังพวกอันธพาลกลุ่มนั้นทางหน้าประตูอย่างฉับไว

เหล่าอันธพาลกลุ่มนั้นกำลังอยากพังประตูเข้ามา พอเห็นมีดที่เข้ามากะทันหันเล่มนี้…ทุกคนต่างสีหน้าเปลี่ยนไป

“พรึ่บๆๆ…!” ชั่วพริบตาเดียวมีดแฉลบผ่านหน้าร่างกายของพวกเขา เลือดสดนับไม่ถ้วนสาดกระเซ็น พวกอันธพาลที่พุ่งโจมตีอยู่ด้านหน้าสุดกลุ่มนั้นโดนมีดสปริงกรีดหน้าอกกันหมด…คนกลุ่มหนึ่งร้องโหยหวนน่าสังเวช ล้มจมกองเลือดกันไปตามๆ กัน บนพื้นเป็นเลือดสดผืนหนึ่ง พวกอันธพาลกลุ่มนั้นนอนอยู่ที่พื้นตัวสั่นเทิ้มร้องคำรามไม่หยุด เศร้าสลดอย่างยิ่ง

พวกอันธพาลกลุ่มหนึ่งสีหน้าเปลี่ยนกะทันหัน…ถอยหลังหลบกันติดๆ จนกระทั่งมีดสปริงเล่มนั้นหมดกำลังลงในที่สุดก็ร่วงหล่นบนพื้น…เหล่าอันธพาลกลุ่มนั้นถึงค่อยๆ ล้อมดักเข้ามาแล้ว แรงอาฆาตน่าครั่นคร้าม

“โอหัง! ฉันอยากดูหน่อยว่าใครกันที่กล้าก่อเรื่องวุ่นในไนต์คลับ?” ทันใดนั้นมีเสียงตะคอกลอยมาจากด้านนอกห้องอาหาร

พวกอันธพาลที่ล้อมปิดหน้าประตูกลุ่มนั้นต่างหลบกันหมด ตรงกลางเหลือเป็นทางเดินเส้นหนึ่ง

เห็นเพียงผู้ชายที่สง่าภูมิฐานคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยลักษณะท่าทางดุดัน ที่ด้านหลังของเขามีบอดี้การ์ดซึ่งใส่ชุดสูทสีดำหลายคนตามมา เถ้าแก่ไนต์คลับ——ฉีหยวน

ฉีหยวนในเวลานี้แค้นเคืองขั้นสุด เขาอยู่ที่หู้ไห่เปิดไนต์คลับมาหลายปี คาดไม่ถึงจะมีคนกล้าก่อเรื่องโจ่งแจ้งเช่นนี้ในเขตอิทธิพลของตนเอง และที่ยิ่งทำให้เขาโกรธเคืองคือ…ผู้ถูกทำร้ายคือเรด ซึ่งเป็นบุคคลที่มีเบื้องหลังอย่างมากของตระกูลริชาร์ด เรดถูกทำร้ายในไนต์คลับของตนเอง…นี่คือการตบหน้าของเขาอย่างจัง…ทำลายเส้นทางการเงินและชื่อเสียง

ทั่วทั้งตัวเรดคือเลือด ร่างกายกำลังสั่นเทาไม่หยุด…ชั่วขณะที่เขาเห็นเถ้าแก่ฉีเข้า…ในแววตาที่สั่นเทาตื่นตระหนก ในที่สุดความมีชีวิตชีวาก็สาดส่องออกมา เขาจะรอดแล้ว

“เถ้าแก่ีฉี…ช่วย…ช่วยฉัน…” ฉีหยวนยังไม่ทันพูดจบ…เฉินเป่ยก็ตบหน้าเข้าไปอย่างแรงทีหนึ่ง

เรดโดนตบหน้าอีกครั้งจนกระอักเลือดสด

สีหน้าฉีหยวนเย็นเฉียบฉับพลัน

“แกวอนหาที่ตาย! แกกล้าโอหังในไนต์คลับฉันขนาดนี้ แกไม่อยากอยู่แล้วเหรอ?” ฉีหยวนสีหน้าโกรธเคืองสั่นเทา เขาไม่เคยเจอคนที่กำเริบเสิบสานเช่นนี้ คาดไม่ถึงยังกล้าอยู่ในไนต์คลับของเขา…ตอนที่อยู่ต่อหน้าของเขา…ยังกำเริบเสิบสานเช่นนี้ วินาทีนี้…ฉีหยวนเกิดความคิดอยากฆ่าขึ้นมาแล้ว ในแววตาของเขาเผยความคิดอาฆาตน่าสะพรึงกลัวออกมา

“ปล่อยเรดออกเดี๋ยวนี้! แล้วฉันจะไม่เอาแกตาย ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่สนใจแล้วฆ่าแกในวันนี้!” ฉีหยวนตะโกนด้วยความโมโห บอดี้การ์ดหลายคนด้านหลังควักปืนออก“พรึ่บๆๆ” ปืนจริงอาวุธปรมาณู ปากกระบอกอาวุธที่ดำขลับหนาวเย็นหลายกระบอกเล็งเฉินเป่ยไว้ อากาศเย็นฉับพลัน

สายตาเฉินเป่ยสงบนิ่งผิดปกติ นิ่งจนน่าตกใจอยู่บ้าง เขาจ้องฉีหยวนขนาดนี้ ก่อนจะค่อยๆ ถามว่า “พวกแก เป็นกลุ่มเดียวกันเหรอ?”

“รีบปล่อยคุณเรดเดี๋ยวนี้ ฉันให้เวลาแกพิจารณาสามวินาที!” ฉีหยวนสีหน้าหนาวเย็นน่าสะพรึงกลัว เขาอดทนมาพอแล้ว วันนี้เขาอยากจะสังหารทิ้ง

“ดูแล้วพวกแกคงเป็นพวกเดียวกันสินะ…” สายตาเฉินเป่ยเย็นเฉียบพลัน ชั่วขณะนั้นร่างกายเขากลายเป็นภาพวืด พุ่งโจมตีเข้ามา

ทักษะเฉินเป่ยไวดุจฟ้าแลบ แทบจะกลายเป็นภาพวืด

ตอนแรกพวกบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งในที่เกิดเหตุยังไม่ตอบสนองเข้ามา…ไม่ทันได้มีปฏิกิริยา

เฉินเป่ยก็ต่อยโจมตีเข้าไปมือเดียว หมัดที่เหมือนค้อนยักษ์ระเบิดโจมตี โจมตีกรามล่างของฉีหยวนอย่างแรง

“ปึง——!” เสียงดังรุนแรงและเศร้าสลด ทั้งตัวฉีหยวนโดนโจมตีกลางอากาศในชั่วพริบตาเดียว เลือดสดสาดกระจาย

สายตาฉีหยวนเบิกโตไม่กะพริบ ภาพด้านหน้ากำลังหมุนเบาๆ ร่างกายหมุนวนกลางอากาศแบบควบคุมไม่อยู่…ศีรษะของเขาเจ็บปวดราวกับกระดูกแตกร้าว ทั้งกรามล่างถูกความเจ็บปกคลุมไปหมดตั้งแต่นานแล้ว ในปากกระอักเลือดสดออกมา

พวกบอดี้การ์ดในที่เกิดเหตุจึงตอบสนองเข้ามาทันใด อาวุธทั้งหมดเล็งเป้าไปที่เฉินเป่ย ชั่วขณะหนึ่งลั่นไก

“ปังๆๆ!” กระสุนนับไม่ถ้วนยิงออกไป พลังที่สั่นสะเทือนแหวกผ่านกลางอากาศ

เฉินเป่ยระเบิดทักษะแวบทันใด ฝีเท้าเหยียบผ่านบนพื้นดุจหญิงสาวก้าวเดินอย่างสำรวม ภาพเงาของเขาแทบจะกลายเป็นภาพว่างเปล่า กระสุนทั้งหมดระเบิดโจมตี…หลบผ่านได้ทั้งหมด

พวกบอดี้การ์ดกลุ่มนั้นถลึงตาโต มีความตื่นตกใจแบบไม่อยากเชื่อ คาดไม่ถึง…คาดไม่ถึงจะสามารถหลบผ่านกระสุนได้?

หลังจากร่างกายของฉีหยวนหมุนวนกลางอากาศหลายรอบก็ล้มลงที่พื้นอย่างแรง ในปากเต็มไปด้วยคาวเลือด ทั้งตัวเขาโดนโจมตีทีเดียวจนพังทลายไปแล้ว ลูกตาตื่นตระหนกตกใจ

“แก…แก…” พอฉีหยวนเอ่ยปาก ก็ไอออกมาเป็นเลือดสดมากมาย กระเซอะกระเซิงอย่างไร้ที่เปรียบ

“ฆ่าให้ฉัน…ฆ่ามันเลย…!” ฉีหยวนสั่นเทารุนแรง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดผวาและโกรธเคือง เวลานี้บนหน้าเขาเปื้อนไปด้วยเลือดสดของตนเอง กระเซอะกระเซิงอย่างยิ่ง เขาอยากฆ่าผู้ชายที่สมควรตายคนนี้ ไม่สนใจผลที่ตามมาทุกอย่าง

ปากกระบอกปืนของบอดี้การ์ดเล็งไปยังเฉินเป่ยอีกครั้ง กระสุนปืนยิงอย่างดุเดือด อากาศสั่นสะเทือน

ภาพเงาของเฉินเป่ยแวบผ่านทันใด กลายเป็นภาพวืดทันที

“ตึงๆๆ!” ร่างกายของเขาใกล้ถึงขีดจำกัด

บอดี้การ์ดกลุ่มนั้นรู้สึกเพียงว่ามีภาพเงาคนแวบผ่านด้านหน้า…ตามมาด้วยข้อมือของพวกเขาสั่นเจ็บทั้งหมด…อาวุธในมือหล่นลงพื้นกันหมด

หน้าประตูห้องอาหาร…อาวุธของพวกบอดี้การ์ดกลุ่มนั้นถูกตีร่วง…ทุกคนสั่นสะเทือนทั้งหมด พวกบอดี้การ์ดจับมือทั้งคู่ที่เจ็บปวดไม่เลิก…สูญเสียความสามารถในการต่อสู้ทันที

ด้านหลังอันธพาลซึ่งในมือถือมีดไว้หลายร้อยคนนั้นพุ่งเข้ามาฉับพลัน มีดที่แหลมคมน่าหวาดหวั่นฟันเข้ามา ระเบิดแรงอาฆาตที่โหดเหี้ยมน่ากลัวออกมาในค่ำคืนมืดมิด

ดวงตาเฉินเป่ยแข็งทื่อ ร่างกายระเบิดโจมตีเข้ามา

เสียงร้องน่าเวทนานับไม่ถ้วน เสียงโหยหวนที่เศร้าเสียใจ เลือดสดสาดกระจาย

เฉินเป่ยเพียงคนเดียวโดยใช้มือเปล่า เสมือนเข้าสู่พื้นที่ที่ไร้ผู้คน หมัดทั้งสองสู้ได้อย่างยอดเยี่ยม ขอเพียงภาพหมัดของเขาผ่านไปที่ใด เลือดสดล้วนสาดกระเซ็น ภาพเงาคนนับไม่ถ้วนลอยอยู่กลางอากาศ ภาพที่สั่นสะเทือนนั้นเป็นเหมือนความทรงจำที่ชาตินี้ยากจะลืมเลือน นี่ดูสะเทือนขวัญเสียยิ่งกว่าภาพยนตร์ยิ่งใหญ่ของฮอลลีวูดเสียอีก

“ปึง——!” เฉินเป่ยปล่อยหมัดใส่คนสุดท้ายจนลอยออกไปไกลหลายสิบเมตร หมัดทั้งสองของเขาเปื้อนเลือดสด ดุจปีศาจที่เดียวดายหยิ่งยโส ยืนอยู่ท่ามกลางคาวเลือดด้วยความสงบ โดยสิ่งที่ล้อมรอบเขาสี่ด้านรอบหนึ่ง…ล้วนเป็นร่างกายพิการทั้งหมด…ทุกที่มีแต่เสียงร้องโอดครวญ ในอากาศมีกลิ่นคาดเลือดที่เข้มข้นล่องลอย ทำให้คนสั่นสะเทือนตกใจ

วันนี้เฉินเป่ยไม่ได้ฆ่าใคร…แต่เขาในเวลานี้ยังสยองขวัญยิ่งกว่าเทพแห่งการสังหารเสียอีก ขอเพียงทุกคนที่โดนหมัดของเขาต่อยเข้าไป…ย่อมพิการทุกราย นั่นเรียกว่าเสมือนตายทั้งเป็น

“ปัง——!” ทันใดนั้นเสียงปืนที่ดุเดือดดังก้องในท้องฟ้ายามค่ำ ไม่รู้ว่าฉีหยวนเก็บอาวุธที่พื้นขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไรกัน และกำลังยิงไปที่เฉินเป่ย

แต่ตอนที่กระสุนปืนแหวกทะลุท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบงัน…เฉินเป่ยกลับกลายเป็นภาพวืดกะทันหัน กระสุนปืนยิงเข้าที่ว่าง

เฉินเป่ยพุ่งโจมตีเข้ามาทันใด เหยียบลงบนแขนของฉีหยวนโดยตรง จนกระดูกข้อมือของฉีหยวนหักแบบละเอียดไปเลยทีเดียว ก่อนจะปล่อยอาวุธในมือนั้นออกชั่วขณะนั้น

เฉินเป่ยสีหน้านิ่งเฉยขั้นสุด แต่มีเพียงคนที่เข้าใจเขาแท้จริงเท่านั้นถึงรู้ว่า…ยิ่งราชาหลงสงบ…หมายความว่าความโกรธเคืองของเขายิ่งลึก

“มาแตะต้องผู้หญิงของฉัน…แค่หักแขนแกทั้งสองข้าง แกจะยอมไหม?” เสียงเฉินเป่ยเรียบนิ่งอย่างยิ่ง แต่กลับมีความหนาวเหน็บถึงที่สุด ราวกับเสียงของยมทูต

“ฉัน…ฉันยอมแกก็บ้าน่ะสิ แกกล้าแตะต้องฉันก็ลองดู?” ฉีหยวนสีหน้าดุร้ายน่ากลัว เขาในเวลานี้ตกอยู่ในสภาพเสียสติแล้ว เขาแค้นเคืองที่สุด ไม่ยอมที่สุด พูดจาข่มขู่ด้วยความสยองขวัญแต่ก็สั่นเทา “ฉันคือสมาชิกของวงการธุรกิจเมืองหู้ไห่…บุคคลที่มีหน้ามีตาทั้งหมดของเมืองหู้ไห่ ฉันรู้จักทั้งนั้น ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน…”

“แกร๊ก!” ฉีหยวนยังพูดไม่จบ เฉินเป่ยก็เหยียบลงมาอย่างแรงทีหนึ่ง กระดูกแขนทั้งสองหักละเอียด ไม่มีโอกาสรักษาอีกต่อไป

“อ๊าก——!” ฉีหยวนร้องโหยหวนเศร้าใจ ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าซีดเซียวอย่างยิ่ง

“รู้ว่าผิดแต่ไม่แก้ แถมยังเข้าข้างคนชั่ว…หักขาทั้งสองของแก แกจะยอมไหม?” ดวงตาสงบของเฉินเป่ยทำให้คนสั่นเทา

เวลานี้ ในที่สุดฉีหยวนพังทลายแล้ว เลือดเต็มตัวสั่นเทาตื่นกลัวร้องขอ “อย่า…อย่า ขอร้องคุณไว้ชีวิตผมด้วย! คุณอยากได้เงินเท่าไร? ผมจะให้คุณทั้งหมด! ขอเพียงคุณปล่อยผมไป ขอร้องล่ะ”

“หักขาแก แกจะยอมมั้ย?” เฉินเป่ยไม่ได้สนใจเขา ยังคงพูดประโยคนั้นซ้ำอีกครั้งด้วยเสียงนิ่งเรียบดุจน้ำ

วินาทีนี้…ฉีหยวนสั่นเทาทั่วตัว…นั่นคือความตกใจกลัวที่สยดสยองเข้ากระดูก ร่างกายเขาสั่นเทิ้มขยับถอยหลัง…พยายามหลบหนี แต่…เขาจะหนีรอดได้อย่างไรกันล่ะ?

“แกหนีไม่พ้นหรอก จะยอมหรือไม่ยอม ขาทั้งสองของแกก็ต้องหัก นี่คือกรรมตามสนองของแก” เสียงเฉินเป่ยดังก้องในท้องฟ้ามืดมิด

“แกร๊ก!”เสียงแตกดังทีหนึ่ง ตามมาด้วยเสียงโหยหวนที่เจ็บปวดมาก ฉีหยวน…เถ้าแก่ไนต์คลับส่วนตัวคนนี้…ถูกทำให้พิการถึงที่สุด กระดูกหักแบบละเอียดทั้งแขนขา ชีวิตนี้…ไม่มีความเป็นไปได้ที่จะลุกขึ้นยืนได้อีก

เฉินเป่ยสีหน้าสงบนิ่ง เดินไปในห้องอาหารทีละก้าว

ในห้องอาหาร เรดที่เลือดเต็มตัวตื่นกลัวสั่นสะเทือน ฝืนกลั้นความเจ็บบนตัว…ถอยหลังไม่หยุด เลือดที่ใต้เป้ากางเกงของเขาไหลออกมาไม่ขาดสาย…

“เรด เรื่องหลีชิงเยียน ทำไมแกต้องทำแบบนี้กับเธอ?” เสียงของเฉินเป่ยนิ่งจนน่าตกใจ ล่องลอยในท้องฟ้ายามค่ำคืน

ดวงตาเรดตื่นตระหนกไร้ที่เปรียบ…กำลังสั่นสะเทือนทั่วตัว “ฉัน…ฉันผิดไปแล้ว…ขอโทษ…” เรดในขณะนี้ตกใจจนฉี่ราดแล้ว น้ำปัสสาวะผสมกับเลือดสดไหลออกมาไม่หยุด…ความเจ็บปวดโจมตีเข้ามาอีกครั้ง

“แกน่าจะรู้ เพราะการกระทำที่กำเริบเสิบสานนี้ของแก…ทำลายช่วงเวลางดงามของสาวบริสุทธิ์คนหนึ่ง…แม้กระทั่งเป็นชีวิต?” สายตาเฉินเป่ยมีความหนาวเหน็บนิดๆ เหมือนกำลังสอบถาม

เรดสั่นเทิ้มคุกเข่าลงที่พื้น คำนับศีรษะอย่างแรงต่อเฉินเป่ย “ขอโทษ…ฉันสำนึกผิดแล้ว…ฉันรู้ว่าผิดแล้วจริงๆ…ขอร้องนายไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันจะให้นายสิบล้าน! ขอร้องนายผู้ยิ่งใหญ่มีเมตตาด้วย นายเห็นฉันเป็นหมาตัวหนึ่งก็ได้…ปล่อยฉันไปเถอะนะ…ครั้งหน้าฉันไม่กล้าแล้ว!”

“ครั้งหน้า?” ทันใดนั้นเฉินเป่ยหัวเราะแล้ว หัวเราะแบบหนาวเหน็บเย็นชา “น่าเสียดายเหลือเกิน แกไม่มีโอกาสครั้งหน้าแล้ว”

พอได้ยินคำพูดนี้ ร่างกายเรดสั่นเฉียบพลัน ลูกตาหดตัวรุนแรง

“แก…แกอยากทำอะไร? อย่าฆ่าฉันนะ! ขอร้องแกอย่าฆ่าฉัน!!” วินาทีนี้เรดถูกความตื่นตระหนกอันมหาศาลเข้าแทนที่แล้ว

“ฆ่าแก? ไม่…ฉันไม่ฆ่าแกหรอก ฉันไม่อยากเปื้อนมือของฉัน…” เสียงของเฉินเป่ยเย็นชาไร้ที่เปรียบ ดุจเสียงจากนรก “พฤติกรรมระดับนี้ของแก ไม่รู้ว่ามีสาวไร้ความผิดมากเท่าไรโดนแกทำร้าย…ถึงแม้จะมีชีวิตอยู่…ก็คงเป็นเนื้อร้ายของสังคม…”

ได้ยินคำพูดของเฉินเป่ย ร่างกายเรดก็ตื่นกลัวสั่นเทิ้มอีกครั้ง…เลือดที่บาดแผลไหลไม่หยุด…ที่จริง…ในยามปกติเขาไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้น้อยลงเลย อาศัยว่าบิดามีอิทธิพล…อำนาจมืด…ไม่รู้ว่าใช้ฤทธิ์ยามอมหญิงสาวไร้ความผิดแล้วทำให้ด่างพร้อยไปมากเท่าไร…ในอดีต…เขาเห็นพวกนี้เป็นเกียรติยศในชีวิต แต่เวลานี้ ยามอยู่ต่อหน้าเฉินเป่ยที่เป็นเทพแห่งการสังหารผู้นี้…เรื่องพวกนี้ของเขาก็เหมือนเป็นประจักษ์พยานความผิดอันมหาศาลของเขา…เขาสมควรได้รับการลงโทษ

“ขอร้องนายล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันสาบานว่าต่อไปจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีกแล้ว! ฉันจะให้เงินนาย นายอยากได้เท่าไร ฉันให้นายหมดเลย” เรดนั้นเรียกว่าตื่นตระหนกสั่นรุนแรงแบบออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ วินาทีนี้เขารู้สึกถึงความตายที่ใหญ่หลวงแล้ว

“เรด วันนี้แกกล้าทำเรื่องที่โหดเหี้ยมแบบนี้…ฉันทำตาแกบอด…แกจะยอมมั้ย?” เสียงเฉินเป่ยสงบอย่างยิ่ง การแสดงออกเงียบเฉย

หลังจากได้ยินคำนี้ เรดตื่นตกใจสั่นไปทั้งตัวแบบควบคุมไม่ได้อีกครั้ง เมื่อสักครู่ภาพที่ฉีหยวนโดนเหยียบทั้งแขนทั้งขาจนหักนั้น เวลานี้กำลังจะเกิดขึ้นกับตัวเขาอย่างกะทันหัน เรดกังวลหวาดกลัวแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เขาเป็นผู้รับภารกิจที่ตระกูลริชาร์ดอันน่าเกรงขามส่งมา เขาครอบครองอนาคตที่กว้างไกลอย่างมาก เขาจะพิการได้อย่างไร? เขาพิการไม่ได้

“คุณชายใหญ่ของตระกูลพวกฉันอยู่ที่นี่…ถ้านายแตะต้องฉัน…เขาจะทุ่มสุดกำลังเพื่อจัดการนาย…แกจะต้องตายแบบไม่ต้องสงสัย…ขอให้นายปล่อยฉันไปเถอะนะ…” เรดสะอื้นไห้อ้อนวอน แม้แต่ที่พึ่งสุดท้ายเขายังบอกออกมาแล้ว มีเพียงคุณชายใหญ่ถึงสามารถช่วยเขาได้…เวลานี้มีเพียงคุณชายใหญ่ถึงจะช่วยเขารอดได้

เฉินเป่ยกลับไม่สนใจคำอ้อนวอนของเขาตั้งแต่แรก ถามต่อไป “ฉันทำตาทั้งสองของแกบอด แกจะยอมมั้ย?”