สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 588

แต่บางเรื่องเราก็ไม่มีไฟล์แล้วเหมือนกัน

บทที่588 มาเสียเที่ยว

ในรถเลกซัส พอทาเคอุจิคุงได้ยินคำพูดนี้ สีหน้ายิ่งบิดเบี้ยวขึ้น มีรอยยิ้มที่น่ากลัวแบบหนึ่ง

“ได้! คืนนี้ให้ผมฆ่านองเลือดตระกูลหลี!” เขากุมดาบนักรบในมือแน่น ทั่วตัวสั่นไหวเพราะฮึกเหิมเกินไป เมื่อสักครู่…เขาพึ่งได้รับความอัปยศอดสูที่ใหญ่หลวงเช่นนี้ คืนนี้ เขาอยากแก้แค้นให้เต็มที่ ฆ่าฟันฝ่ายตรงข้ามให้ถึงที่สุด เมื่อสักครู่…เพียงแค่ดาบของเขาไม่ได้ออกจากฝัก ถ้าเขาชักดาบออกจากฝัก หัวเซี่ยนี้…จะมีใครห้ามเขาได้? ภายใต้ดาบของเขานั้น มีวิญญาณคนตายนับไม่ถ้วน

ยามาโมโตะเคนกลับค่อยๆ พูดขึ้น “ไม่…คืนนี้ไม่ต้องลงมือ…นายได้รับบาดเจ็บ พักรักษาตัวชั่วคราว คืนนี้ฉันจะส่งกลุ่มอิ่นซาไปลงมือ…หลีชิงเยียน…จะต้องเธอเอามาเป็นของเล่นของฉันให้ได้” พูดจบมือทั้งสองของเขากำหมัดแน่น มุมปากเผยยิ้มดุร้ายออกมา…ในสมองของเขาเหมือนกำลังจินตนาการอยู่ ภาพที่รอจับหลีชิงเยียนมาแล้ว และจะย่ำยีอย่างไร ภาพเหตุการณ์นั้น คิดๆ ดูแล้วยิ่งทำให้คนฮึกเหิม

ทาเคอุจิคุงสีหน้าไม่ยินยอมเท่าไร “เคนซามะ…งั้นผม…”

“นายรักษาตัวชั่วคราว สถานการณ์ที่หัวเซี่ยยุ่งไปหน่อย นายรีบรักษาแผลให้หายต่างหากที่เป็นเรื่องหลัก” ยามาโมโตะเคนพูดช้าๆ

“งั้น…ผู้หญิงคนนั้น…ผมจะได้หรือไม่?” ทาเคอุจิคุงสีหน้าครั่นคร้ามอยู่บ้าง มีความหมายที่ชั่วร้าย

ยามาโมโตะเคนแสยะปากยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มน่ากลัวสั่นสะเทือน “ทาเคอุจิคุง วางใจเถอะ…เดี๋ยวฉันดื่มด่ำรสชาติของหลีชิงเยียนผู้หญิงคนนั้นเสร็จ…แล้วจะให้นาย ให้นังผู้หญิงคนนั้นปรนนิบัติพวกเราอย่างดี…”

พอได้ยินคำนี้ ทาเคอุจิคุงก็สีหน้าตื่นเต้น เลียริมฝีปากอย่างดุร้าย “ขอบพระคุณครับเคนซามะ!”

“ผู้หญิงหัวเซี่ย…นานมากแล้วที่ไม่ได้ลิ้มลองรสชาติแบบนั้น…” แววตายามาโมโตะเคนล้ำลึกชั่วร้าย เขาหวนนึกถึงภาพกระตุ้นใจของผู้หญิงหัวเซี่ยในตอนนั้นอีกครั้ง…ผู้หญิงหัวเซี่ย…มีเพียงตอนที่บีบบังคับต่อต้าน ถึงจะยิ่งมีรสชาติ…

…

พลบค่ำ เฉินเป่ยกำลังขับรถไมบัค มีท่านประธานเทพธิดาและซูเหลยโดยสารอยู่…ขับมาที่คฤหาสน์ตระกูลหลีตลอดทาง

ตอนที่หญิงสาวสองคนลงจากรถ เฉินเป่ยไม่ลืมเตือนสติซูเหลยสักประโยค “ตอนค่ำแมลงค่อนข้างเยอะ ต้องระวังหน่อย”

ได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าซูเหลยตะลึงเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับ “มีน้ำยาฆ่ากับตาข่ายดักแมลงมากขนาดนี้ นายยังจะกลัวอะไร?”

หลีชิงเยียนที่อยู่ด้านข้างฟังแบบมึนงง มองสองคนนี้อย่างสงสัยแวบหนึ่ง…สำหรับบทสนทนาที่ประหลาดของสองคนนี้ เธอฟังไม่เข้าใจทั้งสิ้น…

เฉินเป่ยเม้มปาก จากนั้นถึงขับรถไมบัคออกไปช้าๆ…

ในบทสนทนาของเขาและซูเหลยเมื่อสักครู่นี้ ย่อมมีความหมายแฝงเป็นธรรมดา…เขากำลังกำชับซูเหลยว่าคืนนี้อาจจะมีเหตุการณ์เกิดขึ้น ให้หล่อนระวังคุ้มครองหลีชิงเยียน

ส่วนความหมายในคำพูดของซูเหลยคือ…รอบด้านคฤหาสน์ตระกูลหลีล้วนวางแผนไว้ละเอียดรอบคอบแล้ว นายยังกังวลอะไร?

หลังกลับถึงบ้าน หลีชิงเยียนทานข้าวเสร็จ ก็รีบวิ่งขึ้นบ้านไป

หลังจากเธอมาถึงห้องหนังสือ จัดการล็อกประตูห้องเป็นอันดับแรก ป้องกันซูเหลยเข้ามา จากนั้นเธอมาที่หน้าคอมพิวเตอร์โดยตรง เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้น เริ่มค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต…คำสำคัญของการค้นหามีเพียงห้าคำ: แก๊งยามาโมโตะ

บนอินเทอร์เน็ตฐานข้อมูลของหัวเซี่ยยังคงไม่มีข้อมูลใดๆ…ป๋ายตู้ โซโกว่ กูเกิล…ล้วนไม่มีข้อมูลใดๆ ที่ค้นหา

หลีชิงเยียนจึงเริ่มเปิดใช้วีพีเอ็น เข้าไปในเว็บไซต์ของต่างประเทศแล้ว จากนั้นเริ่มค้นหาในเว็บไซต์สัญชาติต่างประเทศ…แต่เหมือนว่าจะยังคงไม่มีข้อมูลอะไร?

ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับแก๊งยามาโมโตะแต่อย่างใด…แก๊งยามาโมโตะห้าคำนี้ เหมือนถูกจงใจปิดซ่อนแล้วหรือ? เดิมทีถึงไม่มีทางค้นหาได้

ใบหน้าหลีชิงเยียนแข็งทื่อเล็กน้อย ในดวงตางดงามเผยความสงสัย เธอแอบรู้สึกว่า…แก๊งยามาโมโตะนี้เหมือนไม่ได้กระจอกแบบที่เฉินเป่ยบอกมา..เพราะน้ำเสียงเผด็จการดุเดือดอย่างนั้น…ไม่เหมือนเป็นแก๊งกระจอกที่สามารถทำออกมาได้?

คฤหาสน์ตระกูลหลี หลีชิงเยียนกำลังคิดเหลวไหลแบบยุ่งเหยิงในห้องหนังสือ…ส่วนพ่อแม่กำลังพูดคุยกันในห้องน้ำชา…ซูเหลยก็ขลุกอยู่ในห้องรับแขกใหญ่คนเดียว กำลังดูละครโทรทัศน์…

ทุกอย่างเหมือนเงียบเชียบผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด

โดยรอบคฤหาสน์ ทีมบอดี้การ์ดตระเวนตรวจตรายี่สิบสี่ชั่วโมง ระบบป้องกันเปิดอยู่ตลอดเวลา จับตาตรวจสอบสถานการณ์โดยรอบของคฤหาสน์

ในช่วงกลางคืน…คนที่ใส่ชุดดำโพกคลุมหน้าไว้กลุ่มหนึ่งกำลังขับรถไมบัครวดเร็วในฉากยามค่ำ…พวกเขาแต่ละคน ในมือซ้ายกุมดาบที่มีรัศมีวงกลมเรียวยาวไว้เล่มหนึ่ง…ดาบนักรบนั้น นี่คือนักฆ่าที่ปิดคลุมหน้าไว้กลุ่มหนึ่ง

แสงจันทร์สุกสกาว สาดส่องแสงจันทร์สีเงินลงมา…แต่เหล่านักฆ่าชุดดำกลุ่มนั้นฝีมือแข็งแรงมีพลังอย่างยิ่ง แต่ละฝีเท้าของพวกเขาแทบจะรวมเข้าไปในภาพเงายามราตรี…ในลมยามค่ำ แม้กระทั่งยังไม่ได้ยินเสียงใดๆ…น่าครั่นคร้ามราวกับป่าทึบ

ห่างจากคฤหาสน์ตระกูลหลีไปหลายกิโลเมตร รถยนต์เลกซัสสีดำคันหนึ่งกำลังจอดอยู่ที่นั่นอย่างเงียบสงบ ยามาโมโตะนั่งอยู่ในรถอย่างสบายอารมณ์ มุมปากของเขาเผยรอยยิ้มที่น่ากลัวและร้ายกาจออกมา

“อิ่นซาพวกเขาถึงตำแหน่งไหนแล้ว?” ยามาโมโตะเคนถามขึ้นแบบเรียบนิ่ง

ที่นั่งด้านหน้าของรถเลกซัส คนขับรถหยิบเครื่องจับพิกัดออกมา ยืนยันสักหน่อย ก่อนพูดรายงาน “อิ่นซาเข้าสู่วงรอบนอกของคฤหาสน์ตระกูลหลีแล้ว…คำนวณว่ายังอีกห้าร้อยเมตร ถึงจะสามารถทำลายการป้องกันของคฤหาสน์ได้ ก่อนที่จะเข้าสู่การจู่โจมครับ”

ยามาโมโตะค่อยๆ พยักหน้า ยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากเข้มขึ้น เขาหยิบไวอากร้าขึ้นมาเม็ดหนึ่ง ใส่เข้าในปากแล้ว..วินาทีนี้ เขารู้สึกได้ถึงพลังทั้งตัวกำลังเดือดพล่านเร่าร้อนถึงที่สุด คืนนี้ เขาอยากดื่มด่ำรสชาติหอมหวานของหลีชิงเยียนดีๆ หลายปีมาแล้วที่เขาไม่ได้ลิ้มลองรสชาติของผู้หญิงหัวเซี่ย วันนี้ ในที่สุดก็สามารถลิ้มรสได้อีกครั้งแล้ว~

ในยามค่ำคืน นักฆ่าคลุมหน้ากลุ่มนั้นกำลังเหยียบเงายามค่ำคืน จู่โจมเข้าไปยังที่ดินตระกูลหลีอย่างรวดเร็ว…ระยะห่างนับวันยิ่งใกล้เข้ามา อิ่นซา…ในอิทธิพลของแก๊งยามาโมโตะ กลุ่มนินจาลอบสังหารที่แกร่งที่สุด…อิ่นซาออกโรง เลือดสาดกระเซ็นในฉากยามค่ำคืน

คฤหาสน์ตระกูลหลี ในห้องวงจรปิด

หัวหน้าบอดี้การ์ดถูกลูกน้องตะโกนเรียกมาจากในห้องวงจรปิดอย่างรีบร้อน

“หัวหน้า วงจรปิดเตือนขึ้นกะทันหันครับ บอกว่าภายนอกระยะห่างจากคฤหาสน์ห้าร้อยเมตร มีบุคคลไม่ชัดเจนบุกเข้ามา!” บอดี้การ์ดลูกน้องคนหนึ่งพูดจาด้วยสีหน้าจริงจัง

ดวงตาหยางเฟิงแข็งทื่อ จ้องภาพที่หน้าจอวงจรปิดไม่กะพริบ…บนหน้าจอวงจรปิดนั้น ภาพวงจรปิดที่ทอดเงาคมชัดกำลังปรากฏอยู่ด้านหน้า ภาพนั้นชัดเจนมาก ชัดเจนถึงขั้นเกือบจะสามารถมองเห็นขี้บุหรี่ที่ทิ้งไว้ด้านข้างถนนชิ้นนั้นได้…

เพียงแต่ในภาพที่คมชัดนั้นไม่มีความผิดปกติสักนิด ทุกอย่างนิ่งเงียบขนาดนั้น ตกอยู่ในความเงียบงันยามค่ำที่ไร้ขอบเขต…ถนนทั้งเส้นเงียบงันไร้เสียง

“ฝ่ายตรงข้ามอยู่ที่ไหน?” บอดี้การ์ดคนหนึ่งสายตาสงสัยนิดนึง อาศัยภาพวงจรปิดที่คมชัดนี้ เขากลับไม่พบความผิดปกติ

“วงจรปิดธรรมดามองไม่เห็น ต้องผ่านวงจรปิดสแกนแรงแม่เหล็กอินฟราเรด!” อีกคนหนึ่งพูดขึ้น ก่อนจะควบคุมเครื่องวงจรปิด กดเปิดแรงแม่เหล็กอินฟราเรดโดยตรง

ชั่วขณะนั้นทั้งหน้าจอวงจรปิดกลายเป็นสีแดง ใต้วงจรปิดแรงแม่เหล็กอินฟราเรด…ในหน้าจอถนนที่เงียบงันยามค่ำทั้งเส้นเปลี่ยนไปราวกับตอนกลางวัน ส่วนภาพที่ปิดซ่อนในยามค่ำคืนพวกนั้นถูกเปิดเผยออกมาทั้งหมด เงียบสงบ ไร้เสียงใดๆ

เห็นฉากนี้เข้า สายตาบอดี้การ์ดหลายคนเคร่งขรึม คนชุดดำคลุมหน้ากลุ่มนี้…คาดไม่ถึงสามารถกลืนเข้ากับในสภาพยามค่ำคืน…หลบเลี่ยงอุปกรณ์วงจรปิดส่วนใหญ่ได้ นี่…ช่างน่ากลัวเสียเหลือเกิน ถ้าคฤหาสน์ตระกูลหลีไม่ติดตั้งอุปกรณ์ป้องกันแบบทหารพิเศษไว้ วันนี้…เกรงว่าเดิมทีคงไม่สามารถพบพวกเขาเข้าได้

“หัวหน้า ตอนนี้ทำยังไงดี?” ลูกน้องถามขึ้น

สายตาหัวหน้าเคร่งขรึม “แจ้งประธานหลีและพี่เฉิน เปิดโมเดลป้อมปราการ!”

“ครับ!”

หลังจากสั่งการลงไป ชั่วขณะนั้นทั่วทั้งคฤหาสน์ก็เริ่มใช้รูปแบบป้อมปราการที่แน่นหนาน่าสะพรึงกลัวแล้ว

ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของเฉินเป่ยดังขึ้น

เวลานี้เฉินเป่ยขลุกอยู่บนเตียงใหญ่หนานุ่ม หลับตาครุ่นคิด โทรศัพท์ติดต่อเข้ามาสายหนึ่ง…เขารับโทรศัพท์ขึ้นมาในวินาทีแรก

“พี่เฉิน…คืนนี้มีคนมาจู่โจม!” ในสายโทรศัพท์ หยางเฟิงพูดด้วยเสียงเคร่งขรึมอย่างยิ่ง

เฉินเป่ยที่หลับตาครุ่นคิดค่อยๆ ลืมตาขึ้น “คนที่มาใช่แต่งตัวนักฆ่าชุดดำกลุ่มหนึ่งรึเปล่า?”

ในสายโทรศัพท์นั้น หยางเฟิงตะลึงนิดหน่อย “ครับ เหมือนว่าจะแต่งชุดนักฆ่าสีดำ…ดูไปแล้ว…ไม่เหมือนเป็นการแต่งตัวของคนหัวเซี่ยครับ”

“อ่อ รู้แล้ว พวกนายปกป้องความปลอดภัยให้ดี ฉันจะนอนก่อนแล้ว” เฉินเป่ยพูดจบ วางสายโทรศัพท์ลงนิ่งๆ…

ในห้องควบคุมและตรวจตราคฤหาสน์ บอดี้การ์ดคนนี้มองโทรศัพท์ด้วยความงงงวย…เฉินเป่ย…เขานอนแล้ว? วินาทีนี้หยางเฟิงตอบสนองตามไม่ทันเท่าไร หน้าตาตกตะลึง…ช่วงเวลาสำคัญแบบนี้…คาดไม่ถึงพี่เฉินจะนอนแล้ว?

ในห้อง หลังเฉินเป่ยวางสายโทรศัพท์ เขาปิดไฟลงจริง มุดเข้าไปในผ้าห่มนอนแล้ว…เขานอนจริงๆ แล้ว หลีชิงเยียนโดนลอบสังหาร…ในขณะนี้เขากลับนิ่งเฉยไร้ที่เปรียบ

เพราะเดิมทีเฉินเป่ยไม่ต้องเป็นกังวล เวลานี้คฤหาสน์ตระกูลหลีมีการป้องกันเข้มงวดน่าสะพรึงกลัว ระบบการป้องกันแบบทหารชุดนั้นราวกับเกราะที่น่ากลัว เดิมทีคนธรรมดาไม่มีทางผ่านระบบป้องกันที่น่ากลัวอันนั้นได้ ยิ่งไปกว่านั้น…ในคฤหาสน์ตระกูลหลียังมีซูเหลยที่เฉินเป่ยตั้งใจสนับสนุนมา

ยามค่ำที่เงียบงัน นักฆ่าชุดดำที่ปิดหน้ากลุ่มนั้นกำลังจู่โจมมายังคฤหาสน์ตระกูลหลี…

ห้าสิบเมตร

สามสิบเมตร

สิบเมตร

“พรึ่บๆๆ——!” ชั่วขณะนั้นภาพเงานับไม่ถ้วนกระโดดขึ้นท้องฟ้า จู่โจมไปทางคฤหาสน์ตระกูลหลีโดยตรง ไวดุจสายฟ้าแลบ พริบตาเดียวดุจลมแรง ทุกอย่าง…ไร้เสียง

นักฆ่านินจาคนหนึ่งพุ่งโจมตีเร็วที่สุด ทักษะของเขาราวกับปีศาจร้ายยามค่ำคืน พุ่งโจมตีไปยังในคฤหาสน์ตระกูลหลีอย่างรวดเร็ว มุมปากของเขาฉีกยิ้มน่าครั่นคร้ามขึ้น ดาบนักรบในมือกระหายอย่างยากจะทน ปรารถนาอยากลิ้มลองรสชาติของเลือด

“จี๊ด——!” ทันใดนั้นกระแสไฟฟ้าระเบิดแวบ ฟ้าแลบฟ้าร้องที่หนักหน่วงแวบผ่านในท้องฟ้ายามค่ำฉับไว ปกคลุมบนตัวนักฆ่านินจาคนนั้นโดยตรง นี่คือฟ้าผ่าที่แท้จริง ฟ้าผ่าที่คนสร้าง นักฆ่าชุดดำคนนั้นลูกตาสั่นสะเทือน ตอบสนองกลับไม่ทันโดยสิ้นเชิง นี่…นี่คืออะไร? เป็นไปได้อย่างไร? ในยามค่ำจะเกิดฟ้าแลบฟ้าร้องได้อย่างไร? ได้อย่างไร ตามมาด้วยร่างกายของเขาสั่นสะเทือน โดนฟ้าผ่ายิ่งใหญ่โจมตีจนหกล้มบนพื้นด้านนอกคฤหาสน์ตระกูลหลีไปโดยตรง วินาทีที่สลบลงไปนั้น เขายังคงเบิกดวงตาโตอยู่ และมีความตื่นตระหนก

นักฆ่าชุดดำอีกคนหนึ่งใช้ทักษะวาร์ปหายฉับพลัน อยากจะแหวกที่ว่างกลางอากาศ ร่วงลงไปยังสนามคฤหาสน์

ทันใดนั้นเสีย “ปัง——!” ของกระสุนลูกหนึ่งยิงเข้ามา

นักฆ่าชุดดำคนนั้นรีบหดตัวกลับลำทันที แต่เดิมทีไม่มีทางต้านทานความเร็วของกระสุนได้

“เฮือก!” กระสุนยิงโดนส่วนขาของเขาโดยตรง เขาร่วงหล่นลงมาจากกลางอากาศ ร่วงบนพื้นด้านนอกคฤหาสน์อย่างแรง

นักฆ่าชุดดำคนหนึ่งใช้ทักษะที่แข็งแรงมีพลัง เหยียบกำแพงของคฤหาสน์แล้วกระโดดขึ้นยอดกำแพงในชั่วพริบตาเดียว มองเห็นว่ากำลังจะพลิกเข้าคฤหาสน์

“ปิ้ว!” ทันใดนั้นแสงอินฟราเรดที่แสบตาเส้นหนึ่งก็กวาดยิงเข้ามาเฉียบไว

ชายเสื้อของนักฆ่าชุดดำคนนั้นโดนกวาดผ่านเข้า ลุกไหม้แถบหนึ่ง ร่างกายเขาสั่นสะท้าน ลูกตาหดตัวรุนแรง แสงอินฟราเรด? เชี้ย! ในคฤหาสน์หลังนี้ทำไมถึงมีอุปกรณ์แสงเลเซอร์ได้? นี่แม่งสรุปเป็นคฤหาสน์หรือฐานทัพกองทหารกันแน่? แต่ยังไม่รอให้เขาตอบสนองกลับมา แสงอินฟราเรดอีกเส้นก็กวาดยิงเข้ามาโดยตรง ชั่วขณะนั้นส่วนขาของเขาถูกยิงเข้า ผิวหนังและกล้ามเนื้อลุกไหม้บิดเบี้ยวแถบใหญ่

“อ๊าก——” เขาร้องโหยหวน ล้มลงที่พื้นทันที จากนั้นสลบไปแล้ว

ในช่วงค่ำที่ทอดยาวไร้ขอบเขต โอบล้อมคฤหาสน์ตระกูลหลีไว้ รูปแบบป้อมปราการกระตือรือร้นถึงที่สุด

แสงอินฟราเรดที่ร้อนแดงระเบิดกวาดยิง กระแสไฟแรงสูงล้านโวลต์โจมตี ระบบสกัดขีปนาวุธเล็งเป้าไม่หยุด

นี่คือป้อมปราการที่แท้จริง ระบบป้องกันกองทัพที่แน่นหนาน่ากลัว กลายเป็นเหมือนป้อมปราการเหล็กที่ป้องกันห่อหุ้มคฤหาสน์ตระกูลหลีเอาไว้

ยามค่ำ ยุงตัวหนึ่งบินร่วงลงไปในสนามของคฤหาสน์ตระกูลหลีแบบเงียบเชียบ ทันใดนั้นแสงอินฟราเรดเส้นหนึ่งกวาดผ่าน “เฮือก!” ยุงตัวนั้นโดนแสงอินฟราเรดกวาดเข้าโดยตรง กลายเป็นผงที่ไหม้เกรียมกองหนึ่ง นี่คือ…ความน่ากลัวของการป้องกันเข้มงวดที่แท้จริง แน่นหนาถึงขั้นยุงตัวเดียวยังไม่มีทางบินเข้าคฤหาสน์ได้

ด้านนอกคฤหาสน์…ท้องฟ้ายามค่ำที่ทอดยาวลุ่มลึก นักฆ่าอิ่นซาของญี่ปุ่นกลุ่มนั้นตื่นตระหนกตกใจกันทั้งหมด

การจู่โจมของพวกเขา คาดไม่ถึงโดนสกัดกั้นไว้ที่ด้านนอกแล้ว ความสามารถของนินจาชุดดำกลุ่มพิเศษของอิ่นซา…อยู่ต่อหน้าคฤหาสน์หลังนี้กลับกลายเป็นสิ่งรบกวนที่ไร้ประโยชน์

นักฆ่ากลุ่มอิ่นซาไม่อยากเชื่อ ภาพเงาคนระเบิดแวบในความมืดนั้น สิ่งที่พวกเขาฝึกฝนคือวิชานินจาขั้นสูงของญี่ปุ่น สามารถปิดซ่อนตนเองในความมืดได้ สามารถทำให้ทุกอย่างหายไปในความมืดได้อย่างเงียบเชียบ พวกเขาคือราชาของยามค่ำคืน การจู่โจมครั้งนี้…แพ้ได้อย่างไร?

ภาพเงาคนนับไม่ถ้วนหายวาร์ป ในท้องฟ้ายามค่ำคืนภาพเงาของนินจาดุจวิญญาณปีศาจร้ายกำลังพุ่งจู่โจมรอบด้านคฤหาสน์ตระกูลหลีไม่หยุด

แต่ระบบป้องกันด้านนอกของคฤหาสน์ตระกูลหลียังสยองขวัญถึงขั้นสุดเลยทีเดียว แสงอินฟราเรดผสานกันเป็นตาข่ายใยแมงมุมที่น่ากลัว กระแสไฟฟ้าร้องฟ้าแลบนับไม่ถ้วนเดี๋ยวแวบเดี๋ยวหายในท้องฟ้ายามค่ำ นี่คือนรกในโลกมนุษย์ก็ว่าได้

นักฆ่ากลุ่มอิ่นซานับไม่ถ้วนยังไม่ทันได้พุ่งเข้าคฤหาสน์ ก็โดนตาข่ายเลเซอร์ที่น่ากลัวอันนี้ปกคลุมระเบิดโจมตีจนเลือดสดสาดกระเซ็น…มีบางส่วนยิ่งสาหัส…แขนขาโดนเลเซอร์ตัดขาดทั้งหมด เลือดนองน่าสะเทือนใจ

ในคฤหาสน์ หลีชิงเยียนกำลังอยู่ในห้องหนังสือ…ทันใดนั้นได้ยินเสียงร้องโหยหวนเศร้าสลดนั้นที่ด้านนอก…ใบหน้าเธอซีดเซียว ดึงผ้าม่านของห้องหนังสือออกดู…ทั้งตัวอึ้งทึ่งหมดแล้ว

กลางอากาศในยามค่ำคืน…ห้อมล้อมคฤหาสน์ตระกูลหลีรอบหนึ่ง…เลเซอร์อินฟราเรดนับไม่ถ้วนประสานด้วยกัน กระแสไฟเปล่งประกาย…ประสานกันเป็นตาข่ายใยแมงมุมที่งดงาม ด้านนอกใยแมงมุม ภาพเงาคนชุดดำแต่ละคนโดนยิงร่วงนับไม่หยุด เสียงโอดครวญดังไม่เลิก

ใบหน้าหลีชิงเยียนซีดเผือด ใส่รองเท้าส้นเตี้ยรีบลงไปด้านล่าง

เวลานี้ ซูเหลยกำลังแอบอิงบนโซฟาที่ห้องโถง ดูละครโทรทัศน์อย่างผ่อนคลายสบายใจ……

ตามมาด้วยหลีชิงเยียนที่วิ่งลงมาด้วยสีหน้ารีบร้อน

“ด้านนอกมีอะไร? โดนโจมตีอีกแล้วรึเปล่า? รีบโทรศัพท์หาเจ้าเฉินเร็ว!” หลีชิงเยียนสีหน้าตกใจและประหม่า ใบหน้างดงามซีดขาว

ซูเหลยส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ไม่ต้องกังวล…พวกกระจอกกลุ่มหนึ่งมาหาที่ตายเท่านั้นเอง…”

เห็นท่าทางที่สบายอารมณ์เช่นนี้ของซูเหลย ชั่วขณะนั้นหลีชิงเยียนก็ตะลึงค้าง ใบหน้ามึนงง ไม่ตอบสนองเท่าไร