สายเปย์เบอร์หนึ่ง - ตอนที่ 597

บทที่597 คุณสมบัติ

เฉินเป่ยค่อยๆ ปัดฝุ่นบนตัวออกไป เขาในเวลานี้กระเซอะกระเซิงที่สุด เสื้อผ้าขาดวิ่นสุดจะทน ร่างกายที่ดำมืดกำยำนั้นอยู่ภายใต้เสื้อผ้าที่รูขาดวิ่นปรากฏออกมาให้เห็นรางๆ…

ตอนที่เล่ยิงเห็นร่างกายที่ดำมืดของเฉินเป่ยภายใต้เสื้อผ้าเสียหายนั้นเข้า…เขาตะลึงค้างกะทันหันแล้ว

เพราะ…มองผ่านรูขาดของเสื้อเฉินเป่ยไป…เขาจับภาพที่ทำให้เขาตื่นตกใจนิดๆ ไว้ได้อย่างเฉียบไว

บนผิวหนังที่ดำมืดของเฉินเป่ยปกคลุมด้วยรอยแผลเป็นอันน่าสะพรึงกลัวและดุร้ายไปทั่ว…รอยแผลเป็นนับไม่ถ้วนคดเคี้ยวทับซ้อนอยู่ด้วยกัน ราวกับเผยความโหดเหี้ยมหนาวเหน็บที่สยองขวัญที่สุดออกมา

เล่ยิงก้มหน้านิดหน่อย มองรอยแผลเป็นบนแขนของตนเองแวบหนึ่ง…จากนั้นสายตาของเขาค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้นมาอีก

เพียงแค่รอยแผลเป็นจากบนตัวเฉินเป่ย…ยังสามารถเดาได้…เขาเคยผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง?

สายตาของเขาจ้องเฉินเป่ยไม่ขยับ วินาทีนี้ เขาไม่มีความเรียบเฉยแบบก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง เขา…จริงจังขึ้นมาแล้ว

“ดูแล้วนายมีคุณสมบัติที่จะกลายเป็นเหยื่อของฉัน…” เสียงของเล่ยิงเหมือนเสียงจากนรก เขาไม่ได้ลงมือมาหลายปีแล้ว…ตอนนั้นชื่อเสียงของเล่ยิงสั่นสะเทือนภาคเหนือ ผู้คนมากมายปรารถนาจะสู้รบกับเขาสักตั้ง ถึงแม้ต้องตายก็ไม่เสียใจ

เฉินเป่ยสีหน้านิ่งเฉยไร้ที่เปรียบ ทันใดนั้นเขาหัวเราะแล้ว หัวเราะแบบมีเลศนัยมาก

“ต้องยอมรับว่าพลังของแกยังน่าทึ่งมาก แกน่าจะมาจาก“เป่ยเฟิง”สินะ?” เฉินเป่ยค่อยๆ จุดบุหรี่มวนหนึ่งขึ้น ความเฉียบแหลมที่ไร้เสียงปลดปล่อยจากในดวงตา

ซู่! สีหน้าของเล่ยิงเคร่งขรึมในชั่วขณะนั้น ไม่เพียงแค่คำพูดประโยคนี้ของเฉินเป่ย…ยิ่งเป็นเพราะสายตาคู่นั้นของเฉินเป่ย สายตาที่เฉียบแหลมอย่างยิ่งคู่นั้น…กระทั่งยังทำให้เขารู้สึกถึงสายตาที่เย็นเฉียบนิดๆ

เขาจ้องเฉินเป่ยด้วยสายตาเคร่งขรึม ความตกใจและความสงสัยลึกๆ แวบผ่านในใจ หรือว่า…เขาคือ…?

“ตายซะ!” ร่างกายเล่ยิงวาร์ปหาย พื้นใต้เท้าแตกร้าวแถบหนึ่ง เขาโจมตีเข้ามายังเฉินเป่ยด้วยความสยองขวัญ เวลานี้เดิมทีเขาไม่มีเวลามาพิจารณาสิ่งใดแล้ว เขาแค่ต้องทำเรื่องเดียว นั่นคือฆ่าฟันเฉินเป่ยด้วยความเร็วที่สุด โจมตีฆ่าให้ไวที่สุด

ดวงตาเฉินเป่ยแข็งทื่อกะทันหัน รับการโจมตีหมัดหนึ่งออกมาโดยตรง

“ปึง!” หมัดหนึ่งปะทะกับหมัดหนึ่งของเล่ยิงด้วยกันอย่างรุนแรง พลังมหาศาลพุ่งโจมตี อากาศโดยรอบสั่นรุนแรง

ทั้งแขนของเล่ยิงรู้สึกเพียงว่าเหมือนต่อยบนแผ่นเหล็ก เจ็บปวดขึ้นมาครู่หนึ่ง ร่างกายเขาถูกพลังมหาศาลสั่นสะเทือนกลับ ถอยไปด้านหลังฉับพลัน

ทักษะของเฉินเป่ยดุจมังกรวาร์ปผ่าน ปล่อยหมัดหนึ่งออกไปอีกครั้ง น่ากลัวอย่างยิ่ง กำลังของครั้งนี้มากขึ้นมหาศาล

เล่ยิงสีหน้าเปลี่ยนไป รีบยกแขนทั้งสองมาต้านทานไว้ด้านหน้า

“ปึง!” เฉินเป่ยโจมตีหมัดเข้ามา แรงหมื่นชั่งที่น่ากลัวโจมตีมาถึงราวกับกระแสน้ำเชี่ยวกรากไม่ขาดสาย

แขนทั้งสองของเล่ยิงสั่นเทิ้มรุนแรง หน้าอกโดนแรงที่น่ากลัวจู่โจมจนเจ็บปวด พื้นดินใต้เท้าของเขาแตกร้าวทั้งหมด ทั้งตัวคนเกือบจะจมลึกเข้าในพื้นดิน กำลังระดับนี้ แม้ว่าเป็นเขา…ยังไม่มีทางรับไหว

เฉินเป่ยใช้มือข้างเดียวจับไว้ทันใด ในชั่วขณะนั้นจับไหล่ของเขาเอาไว้ แล้วใช้แรงแขนเหวี่ยงทุ่มข้ามไหล่

เล่ยิงตกใจไปทั้งตัว เดิมทีไม่ทันมีปฏิกิริยาต่อต้าน ภาพด้านหน้าหมุนวนในชั่วขณะนั้น ทั้งตัวหมุนวนไปอย่างไม่สามารถควบคุมได้

“ตึง——!” พื้นดินสั่นสะเทือนรุนแรง ระเบิดหลุมใหญ่ที่ยุบลงเป็นรูปคนออกมา ฝุ่นฟุ้งกระจาย

ร่างกายเล่ยิงลุกขึ้นมาจากในหลุมใหญ่รูปคนอย่างสั่นเทาซวนเซ…เขาในเวลานี้ กระเซอะกระเซิงที่สุด ฝุ่นเต็มใบหน้า ในปากเปื้อนเศษฝุ่นไปหมด เสื้อผ้าขาดเสียหายทั้งหมด

เหล่าบอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งในที่เกิดเหตุตื่นตะลึงแข็งเป็นหินจนถึงที่สุด ทุกคนล้วนถูกภาพการต่อสู้ที่สยองขวัญนี้ทำให้หวาดผวาจนอึ้งทึ่งไปแล้ว พื้นดินแตกร้าวในช่วงเวลาพริบตาเดียว อากาศสั่นสะเทือน…นี่…นี่คือมนุษย์จริงเหรอ? วินาทีนี้ พวกเขามีภาพลวงตาอย่างหนึ่ง…เหมือนว่า…นี่คือการต่อสู้ของเทพสองคน……

ในห้องวงจรปิดของคฤหาสน์ หัวหน้าบอดี้การ์ดจ้องหน้าจอวงจรปิดสายตาไม่ขยับ…สีหน้าของเขาตกใจที่สุดตั้งแต่แรกแล้ว ครั้งนี้…มองพื้นดินทรุดลงจากการต่อสู้ที่สยดสยองนี้ ในใจของเขามึนงงโดยสมบูรณ์แบบแล้ว ฝีมือสยองขวัญระดับนี้ ทำให้ทหารเก่าที่ผ่านสงครามมาอย่างเขายังรู้สึกตื่นตกใจไปด้วย

ในปากเฉินเป่ยยังคงคาบบุหรี่ไว้ พ่นควันบุหรี่ออกจากในปากอย่างกำเริบ ราวกับอันธพาลที่ไม่สนใจไยดี

“แรงต้านยังแกร่งมากด้วย? ยังต่อยได้อีกเหรอ?” เฉินเป่ยถามอย่างนิ่งเฉย ในน้ำเสียงเหมือนมีความหมายเยาะเย้ยอยู่

ดวงตาเล่ยิงล็อกเฉินเป่ยไว้แน่น ในตามีความเคร่งขรึมและหวาดวิตกแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนแวบผ่าน เมื่อสักครู่…ทำไมการกระทำนั้นของเฉินเป่ยถึงทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยเช่นนี้ แทบจะสอดคล้องคล้ายคลึงวิธีการสังหารของตนเอง นี่มัน…

“สรุปแกเป็นใคร?” เสียงของเล่ยิงเคร่งขรึมลึกซึ้งอย่างยิ่ง ฝีมือของเฉินเป่ยทำให้เขารู้สึกตื่นตระหนก ฝีมือระดับนี้ สอดคล้องกับฝีมือของเขาโดยสมบูรณ์แบบ แม้กระทั่งดุเดือดรุนแรงยิ่งกว่าเขาเสียอีก นี่เดิมทีคือสัตว์ประหลาดที่ออกมาจากสนามรบนองเลือด

เฉินเป่ยมองเขานิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร

เล่ยิงฉีกเสื้อผ้าของตนเองขาดในทันใด เผยร่างกายสยองขวัญที่แข็งแรงและน่าสะพรึงกลัวออกมาแล้ว รอยแผลปกคลุมไปทั่ว รอยแผลเป็นแต่ละรอยสลับตัดไปมา แม้กระทั่งทับซ้อน กล้ามเนื้อถูกรอยนูนของแผลเป็นปกคลุมอยู่ นี่…เดิมทีคือประจักษ์พยานของการนองเลือดที่ดุจผืนป่านรก

หลังจากเห็นร่างกายที่มีรอยแผลเป็นสยดสยองนี้ เหล่าบอดี้การ์ดของห้องวงจรปิดกลุ่มนั้นเบิกตาโตตื่นตระหนก ทุกคนต่างตกตะลึงค้างแล้ว นี่…ช่างสยดสยองเหลือเกิน

ในรถไมบัค ใบหน้าหลีชิงเยียนซีดเผือด บนขนตาที่เรียวยาวกะพริบแวววาว…เธอจ้องระยะไกลไม่ขยับ…ในใจเธอเหลือเพียงความร้อนรนกังวลอย่างไร้ขอบเขต

สายตาเล่ยิงเคร่งขรึมสุดๆ จ้องเฉินเป่ยแน่น “แกคุ้มค่าให้ฉันสู้สักตั้งจริงๆ”

เฉินเป่ยค่อยๆ พ่นควันบุหรี่ออก แววตาสงบและลุ่มลึก

“ช่างเถอะ นานมากแล้วที่ไม่ได้จริงจังขนาดนี้ วันนี้ถือว่าฝ่าฝืนสักครั้งแล้วกัน” เสียงของเฉินเป่ยเห็นได้ชัดว่าสงบไร้ที่เปรียบ สงบจนทำให้คนสั่นเทิ้ม

วันนี้ ในที่สุดคนที่สามารถทำให้เฉินเป่ยลงมือสู้รบอย่างจริงจังก็ปรากฏขึ้นมาแล้ว การต่อสู้ดุเดือดถึงชีวิต ตัดสินเป็นหรือตาย วันนี้ได้กำหนดแล้วว่าต้องสังหารนองเลือดที่นี่

“ย่าห์——!” สีหน้าเล่ยิงแข็งทื่อ ร้องคำรามออกมา ร่างกายกลายเป็นสายฟ้าแลบที่สยองขวัญทันที กระโดดขึ้นกลางอากาศ เล่ยิงนั้น เขาเป็นเหยี่ยวดุแข็งแกร่ง เขาเคยเป็นไพ่ตายของตระกูลหวาง ผู้แข็งแกร่งที่มาจากสถานที่นั้น วันนี้เขากำลังบินวนบนฟ้าถึงที่สุด ไม่มีใครสู้ได้

มองภาพเงาของเล่ยิงวาร์ปเข้ามา…เฉินเป่ยยังคงยืนอยู่อย่างนิ่งสงบไร้ที่เปรียบ เขาค่อยๆ ทิ้งขี้บุหรี่ในมือลง…

“ตึง——!” ชั่วขณะนั้นร่างที่ว่องไวและทรงพลังนั้นก็กระแทกโจมตีด้วยพลังมหึมา

เฉินเป่ยปล่อยหมัดหนึ่ง พลังสั่นสะท้าน ร่างกายเล่ยิงลอยออกไปกลางอากาศโดยตรง แฉลบผ่านเป็นเส้นโค้งดุจสายฟ้าแลบสายหนึ่ง

เล่ยิงสีหน้าดุร้ายสุดๆ ร่างกายของเขาหมุนขึ้นกลางอากาศสูงฉับพลัน ก่อนที่ปลายเท้าจะแตะพื้นดินเบาๆ จากนั้นพุ่งโจมตีมาอีกครั้ง เหยี่ยวดุร้ายสังหารเรียบอย่างต่อเนื่องไม่ขาดตอน

“ย่าห์! ฟัน!” เล่ยิงตะโกน กริชประหลาดที่มีแสงน่าสะพรึงกลัวเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือเขา รูปทรงมีดประหลาดดุร้ายอย่างยิ่ง ตัวมีดราวกับจะงอยปาก ลักษณะน่าตกใจนี้คือรูปทรงของปากนกอินทรี

กริชปากนกอินทรีกรีดทะลุสิ่งกีดขวางในอากาศแต่ละชั้น เสียบไปยังหน้าอกเฉินเป่ยโดยตรง ชนิดที่ครั้งเดียวต้องตาย

ชั่วพริบตาเดียวเฉินเป่ยก็หมุนมือขวาฉับไว มีดดำขลับดุร้ายเล่มนั้นปรากฏขึ้น นั่นคือหลงหยา

“ชิ้ง——!” มีดสองเล่มโจมตีรุนแรง ปะทะกันไม่หยุดที่กลางอากาศราวกับการสังหารอันน่ากลัวสุดๆ

ประกายไฟโลหะมหาศาลกระจายรอบด้าน เสียงโลหะกระทบกันอย่างรุนแรงในอากาศดังสนั่นไม่ขาดสาย

ทุกคนในเหตุการณ์ต่างตกตะลึงแข็งเป็นหิน มองการต่อสู้สังหารที่น่ากลัวและน่าตกใจนี้อย่างอึ้งทึ่ง เหตุการณ์ฉากนี้เกินกว่าความสามารถในใจของทุกคนจะรับไหว นี่…เดิมทีไม่ใช่การต่อสู้ระหว่างปุถุชนคนธรรมดา

การสังหารของทั้งสองโจมตีปะทะกันไม่หยุด แทบจะกลายเป็นภาพวืดที่น่ากลัวสองภาพ กลางอากาศมีฝุ่นตลบอบอวล เสียงลมคำรามรุนแรง พื้นดินแตกร้าวเป็นแถบ

กริชปากนกอินทรีของเล่ยิงอยู่ภายใต้การปะทะโจมตีที่ดุเดือด นับวันยิ่งร้อนแรงขึ้น รูบนตัวกริชนับวันยิ่งมากขึ้นเช่นกัน

ส่วนอานุภาพของหลงหยาก็สั่นสะเทือนโลกมนุษย์

“ตึง——!” เสียงโลหะระเบิดอย่างรุนแรง กริชปากนกอินทรีในมือเล่ยิงเดิมทีไม่มีทางรับพลังของหลงหยาได้ ภายใต้การปะทะในอุณหภูมิสูงที่ดุเดือด โลหะเปลี่ยนรูปทันที จากนั้นถูกพลังอันหนึ่งโจมตีจนระเบิดแตกโดยตรง

ฝ่ามือของเล่ยิงเปื้อนเลือดสดจำนวนมาก สายตาเขาตื่นตระหนก…ตะลึง…สับสน…อึ้งทึ่ง จ้องกริชปากนกอินทรีที่ระเบิดแตกหักร่วงลงในมือตนเอง นี่…เป็นไปได้อย่างไรกัน?

กริชปากนกอินทรี…นี่คืออาวุธสุดแกร่งของเขา นี่คือประจักษ์พยานในการสังหารมาทั้งชีวิตของเขา อาวุธชิ้นนี้ทำขึ้นจากโลหะหนักและโลหะผสมที่ราคาแพงไร้ที่เปรียบ แข็งแรงดุจหุ้มเกราะ เป็นไปได้อย่างไร? หักได้อย่างไรกัน? นี่ทำให้เขายากจะยอมรับได้

หลงหยาในมือของเฉินเป่ยแวบหายไป หมัดหนึ่งต่อยโจมตีเข้ามาทันที

“ปึง——!” หน้าอกเล่ยิงถูกโจมตีอย่างหนัก ชั่วขณะนั้นโดนต่อยลอยออกไปทั้งตัว วินาทีนี้ ในตาของเขามีความไม่พอใจ ตื่นตระหนก และหวาดหวั่น พลังของหมัดนี้…ราวกับทำให้เขามองเห็นพวกเดียวกัน ทำให้เขาหวนนึกไปถึงสถานที่ลึกลับแห่งนั้นเมื่อหลายสิบปีก่อน…ตอนนั้น…ตอนที่เขาถูกครูฝึกสยองขวัญท่านนั้นโจมตีมาหมัดหนึ่ง เคยรู้สึกถึงพลังที่ทำให้คนแทบหยุดหายใจตายไป และที่ทำให้เขาตกใจคือ…หมัดนี้ของเฉินเป่ย…เหมือนว่าพอเทียบกันกับหมัดนั้นของครูฝึกเขาแล้ว ยังน่ากลัวกว่าอีก

และชั่วขณะที่ร่างกายเล่ยิงกระเด็นออกไป ในมือของเขาปรากฏอาวุธร้อนที่หนาวเหน็บชิ้นหนึ่งออกมาทันใด

“ปึง——!” อาวุธร้อนลั่นไกยิง วิถีของกระสุนลูกหนึ่งแหวกอากาศไปในชั่วพริบตา จากนั้นยิงมายังระหว่างคิ้วของเฉินเป่ย

สายตาของเฉินเป่ยเคร่งขรึม เขาสามารถหลบหลีกกระสุนพวกนั้นในอดีตได้อย่างมั่นใจ แต่กลับไม่มีทางเผชิญหน้ากับกระสุนพิเศษลูกนี้ มุมและวิถีกระสุนลูกนี้น่าสะพรึงกลัวถึงขั้นสุด มีการโจมตีที่ต้องตาย เดิมทีไม่มีมุมใดสามารถหลบเลี่ยงได้

ร่างกายเฉินเป่ยวาร์ปหายฉับพลัน ทั้งตัวกระโดดขึ้นท้องฟ้า ฝ่ามือของเขากลายเป็นภาพวืดที่น่ากลัว ในขณะที่กระสุนลูกนั้นก็ยิงมาอย่างรวดเร็ว

“ฟึ่บ——!” เฉินเป่ยตบด้านข้างของกระสุนไปทีหนึ่งอย่างแรง

“ปัง!” ตอนที่กระสุนอยู่ห่างระหว่างคิ้วของเฉินเป่ยหนึ่งเซนติเมตร…มันก็หยุดลงมาแล้ว จากนั้นร่วงลงที่พื้น

บรรยากาศเงียบงันไปหมด นี่…น่าตกใจเหลือเกิน

มือเปล่า…ตบกระสุนร่วง?

ฝ่ามือของเฉินเป่ยกำลังสั่นเทารุนแรงเพราะความเจ็บ อานุภาพของกระสุนสยองขวัญไร้ที่เปรียบ เขาไม่มีความสามารถห้าวหาญในการเผชิญโดยตรงนั้น จึงทำได้เพียงตบด้านข้างของกระสุนร่วงลง แม้จะเป็นเช่นนี้ ฝ่ามือของเขายังได้รับบาดเจ็บไม่เบา แม้กระทั่งผิวหนังด้านบนมือยังถลอก ทั้งฝ่ามือถูกความเจ็บปกคลุมไปทั่ว

เล่ยิงสีหน้าตกใจไม่อยากเชื่อ มือเปล่า? ตบกระสุนลอย? นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด บนโลกใบนี้ไม่มีใครสามารถใช้มือเปล่าขวางกระสุนของเขาไว้ได้ แม้แต่ครูฝึกของเขายังทำไม่ได้เลย

เล่ยิงไม่เชื่อหรอก เขาสีหน้าดุร้าย ยิงโจมตีดุเดือดไปยังเฉินเป่ยอีกครั้ง

“ปังๆๆ——!” เสียงที่รุนแรงดังลั่นกะทันหัน ดังกึกก้องอยู่กลางอากาศ

กระสุนนับไม่ถ้วนยิงไปด้วยวิถีโคจรที่น่ากลัว เดิมทีจะหลบก็หลบไม่ได้

ดวงตาเฉินเป่ยแข็งทื่อ เท้าทั้งสองเหยียบพื้นทันใด

“แกร๊ก!” พื้นแตกร้าวทั้งหมด ระหว่างที่หินแตกร้าวอยู่นั้น ขายาวของเฉินเป่ยก็ดีดตัวออกไปเฉียบไว

“ฟึ่บๆๆ!” เศษหินนับไม่ถ้วนลอยขึ้นเต็มท้องฟ้า ปะทะไปยังกระสุนที่โจมตีมาอย่างรุนแรง

กระสุนทั้งหมดถูกเศษหินกระแทกชนร่วง ระเบิดแตกอยู่กลางอากาศอย่างจัง

ฝุ่นฟุ้งเต็มท้องฟ้า ร่างกายเฉินเป่ยพุ่งดิ่งลงมาราวกับมังกร “ตึง!”

หมัดหนึ่ง

หน้าอกเล่ยิงสั่นอย่างรุนแรง ทั้งแผ่นหน้าอกโดนพลังที่น่ากลัวเข้าจู่โจมจนเว้าลึกลงไป ชั่วขณะนั้นทั้งตัวของเขาลอยออกไป เดิมทีแม้แต่โอกาสเอาคืนยังไม่มี

ร่างกายเฉินเป่ยวาร์ปหายตามไปโจมตีต่อ สังหารจู่โจมแบบสยองขวัญที่กลางอากาศ

“ปึงๆๆ——!” การสังหารที่ดุเดือดโจมตีไปบนตัวเล่ยิง ทั้งตัวของเล่ยิงสั่นเทารุนแรง การโจมตีที่ไวดุจฟ้าแลบนี้เขาไม่มีทางต้านทานได้ ยิ่งไม่มีทางหลบเลี่ยงด้วย

เฉินเป่ยยกขายาวขึ้นฉับไว…ชั่วพริบตาเดียวขายาวที่น่ากลัวโหดร้ายนั้นก็โจมตีฟาดลงไป

“ตึง——!” ร่างกายเล่ยิงสั่นสะท้าน ล้มกระแทกบนพื้นอย่างรุนแรง…พื้นใต้ร่างกายแตกร้าวยุบลงแถบหนึ่ง

ฝุ่นฟุ้งกระจายรอบด้าน

เฉินเป่ยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างนิ่งสงบ โอหังเย็นชา เขาในเวลานี้ราวกับเป็นมังกรตัวจริง มังกรตัวจริงบนโลกนี้

ทั้งตัวเล่ยิงนอนแผ่อยู่ในหลุมใหญ่ตรงพื้น ทั่วตัวมีแต่เลือดสด… เลือดสดยังไหลออกมาตามรูทั้งเจ็ดบนใบหน้าของเขาไม่หยุด หน้าอก…แขนขาทั้งสี่…ล้วนแล้วแต่มีเลือดเหม็นคาวไหลเต็มไปหมดแถบหนึ่ง

ในห้องวงจรปิด เหล่าบอดี้การ์ดกุมหมัดไว้แน่น จ้องฉากนี้ตาไม่กะพริบ ทุกคนหยุดหายใจลง ถูกฉากนี้ทำเอาตื่นตระหนกจนถึงที่สุด

ร่างกายเล่ยิงสั่นเทิ้มรุนแรง ขณะที่เขากำลังสั่นเทา ในปากกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง เลือดสดที่แดงเถือกเข้มข้นนั้นไหลออกมาจากมุมปากของเขาไม่หยุด เดิมทีจะห้ามก็ห้ามมาอยู่ ในตอนนี้เขาสามารถรู้สึกได้ถึง…ลมหายใจของตนเองใกล้จะหมดลงแล้ว อวัยวะภายในทั้งหมดโดนต่อยจนระเบิด หลอดเลือดและช่องในร่างกายแตกหักทั้งหมด…เขา…เหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย

เล่ยิงกระอักเลือดพลางหัวเราะขึ้นกะทันหัน…มุมปากฉีกรอยยิ้มที่ดุร้ายเยาะเย้ยตนเองขึ้น…รอยยิ้มนี้เสมือนประสบการณ์ทั้งหมดในช่วงหลายสิบปีของเขาตัดสลับไปสลับมา…บุกตะลุยจนไร้ศัตรูหลายสิบปี…แต่นึกไม่ถึงว่า…ท้ายที่สุดจะล้มลงที่เมืองหู้ไห่ที่พื้นที่ฝั่งตะวันออกของหัวเซี่ยเล็กๆ แห่งนี้ ช่างน่าเศร้า น่าตลก…

“ฮาๆๆๆ…ฮาๆๆๆ…” เล่ยิงหัวเราะแบบน่าเวทนาเช่นนี้ เศร้าเสียใจเช่นนี้ รอยยิ้มนั้นทำให้เลือดสดของเขาไหลทะลักออกมาอีกครั้ง

“กองทหารเยี่ยนจิง…เล่ยิง…เป่ยเฟิง…เล่ยิง…” เสียงเขาสั่นเครือ รายงานพื้นที่สังกัดของตนเองออกมาอย่างอ่อนแรง…และชื่อลับที่ไม่ได้พูดถึงมาหลายปีนั้นด้วย…

ดวงตาของเฉินเป่ยหรี่ขึ้นเล็กน้อย มองเขาอย่างนิ่งสงบขนาดนี้

“ก่อนที่ฉันจะตาย…จะบอกฉันได้มั้ย…ชื่อประจำกองทหารของแก…” สายตาที่อ่อนแรงนั้นของเล่ยิงเบิกโตอีกครั้ง น้ำเลือดสีแดงสดไหลออกจากในตาเขา…เขาอยากรู้…เขาอยากรู้อย่างมากว่าตนเองตายในมือใคร เขาอยากตายตาหลับ

ทันใดนั้นเล่ยิงจับกริชปากนกอินทรีที่หักแตกเล่มนั้นไว้ ใช้เรี่ยวแรงท้ายที่สุดกระทำออกไป ใช้แรงเสียบหูซ้ายของตนเอง

“จึ้ก!” ชั่วขณะนั้นหูข้างซ้ายมีเลือดสดพุ่งกระจาย อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ขนาดเล็กชิ้นหนึ่งค่อยๆ ไหลออกมาตามเลือดสด…เครื่องดักฟัง เขาทำลายเครื่องดักฟังบนตัวของตนเองทิ้ง

เลือดสดในปากของเล่ยิงกระอักออกมาอีกครั้ง เขายกกริชขึ้นอย่างสั่นเทา…เล็งที่หูลูกตาซ้ายของตนเอง เสียบเข้าไปอีกครั้งหนึ่งแล้ว

“เฮือก!” เลือดสดกระจาย กลางลูกตาข้างซ้ายของเขาคือกล้องวงจรปิดที่ซ่อนตัวแบบไม่สามารถเห็นได้ด้วยตาเปล่าชิ้นนั้นพังแตกในชั่วขณะหนึ่ง…ไหลออกมาด้วยกันกับเลือดสดของเขา…

ทั้งกระบวนการนั้น เล่ยิงไม่ได้ส่งเสียงเลยสักนิด มีเพียงแต่ลมหายใจของเขาที่ยิ่งอ่อนแรงลง ลมหายใจแผ่วเบา เหลือเพียงการอ้อนวอนสุดท้ายที่ค้ำยันเขาไว้ ก่อนที่เขาจะตาย เขาอยากรู้สถานะของเฉินเป่ย

“ขอร้องนายล่ะ…นี่คือความปรารถนาสุดท้าย…ก่อนที่ฉันจะตาย…” เสียงเล่ยิงอ่อนแรงสั่นเครือ น้ำตาเลือดไหลออกมาจากในดวงตา

เฉินเป่ยค่อยๆ ถอนหายใจทีหนึ่ง สายตาของเขายังคงสงบนิ่งไร้ที่เปรียบ ไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อย แต่มุมปากของเขากลับเผยความซับซ้อนขึ้นมา…เขาเตะใต้เท้าฉับพลัน ปืนบนพื้นกระบอกนั้นของเล่ยิงถูกเขาเตะขึ้นกลางอากาศ

เฉินเป่ยคว้าปืนกระบอกนั้นด้วยมือข้างเดียว จากนั้นลั่นไกกราดยิงอย่างดุเดือดไปยังกำแพงสวนดอกไม้ที่อยู่ไกลออกไป

“ปังๆ——!” กระสุนนับไม่ถ้วนลอยทะลุ แหวกกลางอากาศ ยิงเข้าในกำแพงของสวนดอกไม้ทันที

เล่ยิงเลือดไหลออกมามาก สายตาอ่อนล้าของเขามองไปที่กำแพงนั้น…หลังจากมองเห็นรูบนกำแพงนั้น สายตาของเขาอึ้งทึ่งแล้ว…

บนกำแพง…รูนับไม่ถ้วนนั้นประสานเข้าด้วยกัน…แอบรวมตัวกันเป็นสัญลักษณ์อันหนึ่ง นั่น…คือมังกรตัวหนึ่ง

รูทั้งหมดประสานเข้าด้วยกันจนกลายเป็นภาพมังกรตัวหนึ่ง ชัดเจนขนาดนั้น แหลมคมขนาดนั้น สั่นสะเทือนจิตใจขนาดนั้น ดุจดาบแหลมเล่มหนึ่งที่ชี้ขึ้นท้องฟ้า ทำให้คนเคารพอย่างสุดซึ้ง สายตาเคร่งขรึมเลื่อมใส

สายตาของเล่ยิงจ้องภาพมังกรที่เกิดจากรอยกระสุนประสานกันบนกำแพงนั้นไม่ขยับ… ลูกตาของเขากำลังหดตัว ร่างกายของเขากำลังสั่นเทา

ริมฝีปากของเขาสั่นเทิ้ม ราวกับมีความตื่นตกใจยิ่งใหญ่และสั่นสะเทือนตื่นเต้น

“เป็น…นาย…” ในปากเล่ยิงกระอักเลือดอีกครั้ง นับวันลมหายใจยิ่งแผ่วลง…แต่ความตื่นตระหนกตกใจในสายตาของเขากลับขยายใหญ่ไร้ที่เปรียบ

กองทัพที่ลึกลับจนน่าตื่นตระหนกตกใจคนหนึ่งกำลังปรากฏขึ้นในสมองเขา เขาหัวเราะแล้ว…หัวเราะอย่างปลดปล่อย…หัวเราะแบบไม่มีพันธนาการ ที่แท้เป็นภาคตะวันออก… ที่แท้เป็นส่วนนั้น

เล่ยิงในเวลานี้ เดิมทีไม่สนใจความเจ็บปวดและเลือดสดทั่วตัวอีกแล้ว ปีนขึ้นมาจากพื้นแบบสั่นเทาไม่หยุด

นี่คือเล่ยิงฝืนกลั้นลมหายใจและเรี่ยวแรงสุดท้ายไว้…จากนั้นเขาลุกขึ้นมา เลือดไหลทะลักออกมาทั่วตัวอีกครั้ง เขาใกล้จะตายแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะตาย เขากลับใช้ลมหายใจสุดท้ายฝืนทนค้ำยันลุกขึ้นมาแล้ว…

“ปึง!” เล่ยิงคุกเข่าล้มลงที่พื้นทันใด คำนับศีรษะแบบสั่นเทาให้เฉินเป่ยทีหนึ่ง