หนุ่มเศรษฐีลึกลับ - ตอนที่ 497
บทที่ 497 เบาะแสการฟื้นฟูดานเถียน
เย่สวนไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิม เธอเดินเครื่องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง โน้มตัวลงช้อนเขาขึ้นมาไว้ สายตาที่กระหายเลือด ปรากฏสีสันขึ้นมาบ้าง แต่สีสันที่อยู่ในดวงตาของเธอก็หายไปอย่างรวดเร็ว กลับไปเป็นกระหายเลือดดั่งเดิม
เธอขยับฝีเท้า อุ้มร่างของลู่เสี้ยงหยางหายไปในหุบเขา
ลู่เสี้ยงหยางยังคงสลบไสล แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อาจทราบได้ว่าตัวเองสลบไปนานแค่ไหนกันแน่ เขารู้สึกว่าตัวเองฝันไป ภายในฝัน เขาได้เดินทางไปในที่ที่แสนไกล ที่นั่น เป็นสถานที่ที่มืดสนิทตลอดทาง ไร้แสงสว่างแม้แต่น้อย
ลู่เสี้ยงหยางขัดขืนสุดชีวิต เพื่อที่จะออกไปทางที่นี่ ในฝันเขาวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต
แต่ก็ไร้ประโยชน์ ไม่ว่าเขาจะวิ่งยังไง โลกใบนี้ก็มืดมนไปทั่วทุกทิศ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ กว่าแสงสว่างจะทอดลงมาจากบนฟ้ากะทันหัน สาดส่องเข้าสู่สายตาของเขา
เมื่อแสงสว่างทอประกายลงมา โลกที่มืดสนิทถึงได้ค่อยๆ แตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในที่สุดลู่เสี้งหยางก็หนีออกมาจากโลกที่ดำมืดนั้นได้
ซวบ!
ลู่เสี้ยงหยางลืมตาตื่นขึ้น ก็ได้พบว่าตัวเขากำลังนอนอยู่บนเตียงที่โรงพยาบาล
เมื่อนึกย้อนกลับไป ความทรงจำของเขาไหลทะลักออกมาราวกับกระแสน้ำ
เขาจำได้ว่า เขากับเย่สวนถูกนักฆ่าตามเอาชีวิต ตัวเขาสลบไปหลังจากที่ถูกมีดปักเข้ากลางหลัง
ใช่สิ เย่สวน ไม่รู้ว่าเย่สวนจะเป็นยังไงบ้าง
เมื่อนึกขึ้นได้ ลู่เสี้ยงหยางจึงรีบลุกออกจากเตียง แต่กลับพบว่าไม่ว่าสมองจะสั่งการอย่างไร ร่างกายก็ไม่ยอมทำตาม
ที่น่ากลัวไปกว่านั้น เขาไร้ความรู้สึกใดๆ เลยตั้งแต่หัวลงไป
ลู่เสี้ยงหยางหวาดกลัวขึ้นมา ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้?
การคาดเดาของเขา เขานึกถึงผลลัพธ์อันเลวร้าย อาจเป็นเพราะก่อนหน้าคนร้ายแทงเข้าที่หลังของเขา จนกระดูกสันหลังได้รับความเสียหาย
ไม่แน่ว่าตอนนี้เขาอาจจะเป็นอัมพาตไปแล้ว
ทั้งตัว มีเพียงแค่หัวเท่านั้นที่ยังใช้การได้!
ลู่เสี้ยงหยางแทบคลั่งเสียสติ ให้ตาย หลายวันก่อนดานเถียนถูกแทง ได้กลายเป็นขยะที่ไร้ค่า ไม่นึกเลยว่าตอนนี้จะไร้ค่ากว่าขยะเสียอีก ทั้งร่างมีเพียงแค่หัวที่ใช้การได้ ที่มันต่างอะไรกับคนตายกัน?
แต่ต่อให้เป็นอย่างนั้น เขาก็ยังคงเป็นห่วงความปลอดภัยของเย่สวน จึงปริปากตะโกนออกมา “มีคนไหม มีคนอยู่ไหม”
ไม่นานประตูห้องผู้ป่วยถูกเปิดออก พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามา เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางตื่นแล้ว เธอจึงเอ่ยขึ้นด้วยความยินดี “ในที่สุดคุณก็ตื่นขึ้นมาสักทีนะคะ”
ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยถาม “ผมสลบไปนานแค่ไหน?”
พยาบาลสาวกล่าว “สามวันสามคืนเต็มๆ”
อะไรนะ? สามวันสามคืน?
ลู่เสี้ยงหยางนิ่งไป
พยาบาลสาวเอ่ย “โอเค ฉันไม่รบกวนคุณแล้วดีกว่า ฉันจะไปแจ้งหัวหน้า”
เธอเอ่ยพร้อมกับเดินออกไปข้างนอก
“รอเดี๋ยว ผมมีคำถามที่ยังไม่ได้ถามคุณเลย…..” ลู่เสี้ยงหยางไร้คำพูด ทีแรกเขาคิดว่าสืบเรื่องราวของเย่สวนจากพยาบาลสาว แต่พยาบาลสาวเผ่นเร็วซะเหลือเกิน
หัวใจของลู่เสี้ยงหยางบีบรัดแน่น ด้วยความตื่นเต้นที่เกินเหตุ ทำให้เหงื่อไหลผุดเต็มหน้าผาก
บอกตามตรง เขาเข้าใจนักฆ่าดี
นักฆ่าทุกคนเพื่อไม่ทิ้งร่องรอยเบาะแสเอาไว้ เขาจะทำการฆ่าทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ทิ้งเสีย
ยังไงซะชีวิตที่ดับอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขาก็มีอยู่ไม่น้อย พวกเขาไม่สนใจหรอกหากมีคนตายเพิ่มขึ้นอีกคน
ยังดี ในขณะที่ลู่เสี้ยงหยางร้อนใจจนแทบแผดเผา ปรากฏร่างของคนสองคนเดินเข้ามา
เย่สวนและจูหยู่เจิน
นาทีนี้ ในใจของลู่เสี้ยงหยางทั้งดีใจและไม่สบอารมณ์
ดีใจ ที่เย่สวนปลอดภัยดี
ไม่สบอารมณ์ ที่เห็นผู้หญิงแก่อย่างจูหยู่เจิน
ดานเถียนของเขาถูกจูหยู่เจินทำลาย แม้ว่าเธอจะทำไปเพื่อรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ แต่ตอนนี้ เขาได้กลายเป็นที่ตายทั้งเป็นไปแล้ว นี่มันทรมานกว่าตายซะอีก
เหตุนี้ ลู่เสี้ยงหยางจึงมีความชิงชังจูหยู่เจินอยู่บ้าง
เป็นเรื่องธรรมดา ที่ลู่เสี้ยงหยางจะนึกโกรธ จับจ้องจูหยู่เจินนิ่ง “ผมจำได้ ว่าระหว่างเราไม่มีความสัมพันธ์ทางศิษย์อาจารย์แล้ว คุณมาทำไม ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ ออกไปซะ”
จูหยู่เจินไม่พูดอะไร ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความเสียใจและรู้สึกผิด
แม้ว่าที่เธอทำลายดานเถียนของลู่เสี้ยงหยาง เพราะไม่มีทางเลือกที่ต้องรักษาชีวิตของเขาเอาไว้ แต่กลับเป็นการทำลายลู่เสี้ยงหยาง
เย่สวนเกรงว่าลู่เสี้ยงหยางจะโกรธจนทำลายสุขภาพของตนเอง จึงหันไปทางจูหยู่เจิน พร้อมเอ่ยด้วยความรู้สึกผิด “อาจารย์จู อาจารย์ค่อยมาใหม่วันหลังดีกว่านะคะ”
จูหยู่เจินถอนหายใจ เธอนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะเอ่ยกับเย่สวน “ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ เธอออกมากับฉันหน่อย”
เย่สวนพยักหน้า ส่งสายตาอย่างเป็นกังวลลู่เสี้ยงหยาง ก่อนที่จะหมุนตัวเดินออกจากห้องผู้ป่วยไปกับจูหยู่เจิน “อาจารย์จู มีเรื่องอะไรว่ามาเลยค่ะ”
จูหยู่เจินหยุดฝีเท้า หันไปมองเย่สวน ด้วยความจริงจัง “หลายวันมานี้ฉันมาหนังสือโบราณไปทั่ว ในที่สุดก็ได้เบาะแสมาบ้าง มีหนังสือโบราณเล่มหนึ่งเคยพูดถึง ว่าดานเถียนของคนเราถูกแทงสามารถฟื้นฟูได้”
อะไรนะ?
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ร่างของเย่สวนแข็งทื่อ โทรศัพท์มือถือไหลออกจากมือร่วงหล่นลง ตกสู่พื้น
นี่เป็นข่าวดีที่สุด ที่เธอได้ยินมาหลายวันนี้
ขอเพียงแค่ดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางสามารถฟื้นฟูได้ นั่นก็หมายความว่าความสามารถของเขาก็สามารถฟื้นฟูได้ ถึงตอนนั้น รอยแผลที่กระดูกสันหลังของลู่เสี้ยงหยางเอง ก็เป็นไปได้ว่าจะฟื้นฟูด้วย
เมื่อนึกขึ้นได้อย่างนั้นเย่สวนดีใจอย่างมาก พลันเอื้อมมือกุมมือของจูหยู่เจินเอาไว้ “อาจารย์จูว่ายังไงนะ อาจารย์บอกว่าดานเถียนของลู่เสี้ยงหยางฟื้นฟูได้อย่างนั้นหรือ?”
จูหยู่เจินพยักหน้ารับอย่างหนักแน่น “ไม่ผิดหรอก การที่ฉันมาในวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้”
ดีจังเลย!
เย่สวนดีใจมากจนเกินพรรณนา ฟ้ามีตา ลู่เสี้ยงหยางมีทางรักษาแล้ว
หากแต่ประโยคต่อไปของจูหยู่เจิน เสมือนกับน้ำเย็นที่สาดเข้าที่หัวของเย่สวน ทำให้ความรู้สึกดีใจเมื่อสักครู่สลดลงไปมาก
“แต่เรื่องการฟื้นฟูดานเถียน ฉันเองก็เพียงแค่หาเบาะแสได้เพียงเล็กน้อย รู้แค่ว่าดานเถียนที่ถูกแทงสามารถฟื้นฟูได้ แต่ว่าจะด้วยวิธีไหนฉันไม่รู้หรอก ในหนังสือไม่ได้บอกเอาไว้” จูหยู่เจินรู้สึกผิดเล็กน้อย
ตุ่บ!
ไม่ทันจบประโยค ขาทั้งสองข้างของเย่สวนอ่อนยวบ กองกับพื้น หน้าถอดสี
จูหยู่เจินก็ไม่รู้วิธีการฟื้นฟูดานเถียน แล้วมันต่างอะไรกับการไม่ได้พูด?
“เอ่อ” เมื่อเห็นทีท่าของเย่สวน จูหยู่เจินลอยถอนหายใจ ฝืนยิ้มด้วยความขมขื่น “เธอวางใจเถอะ ฉันจะกลับไปหาข้อมูลเพิ่มเติม ขอเพียงแค่ฟื้นฟูได้จริงๆ ฉันต้องหาวิธีได้แน่”
“อืม ถ้างั้นก็ขอบคุณอาจารย์จูด้วยนะคะ” เย่สวนเอ่ยอย่างไร้เรี่ยวแรง
ต่อมา จูหยู่เจินไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลนานไปกว่านั้น เธอเดินออกไปอย่างเร่งรีบ
เย่สวนเดินเข้าไปที่ห้องพักของลู่เสี้ยงหยาง ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว เธอเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ควรที่จะเผชิญหน้ากับเขาอย่างไรดี
นิยายที่คุณอาจสนใจ
