หมอยาเสน่ห์หา - ตอนที่9คนน่าสงสาร

ตอนที่9คนน่าสงสาร

จริงๆแล้วชูเซี่ยอยากทราบเรื่องจ่ายเงินจากปากของท่าน อ๋องนางอยากทราบว่าเขาคิดยังไงกับเรื่องฉ่ายเว็นตกลง ไปในทะเลสาบคิดพักนึงนางจึงเอ่ยถามว่า”ท่านอ๋องข้าขอ คุยกับท่านสองต่อสองหน่อยได้หรือไม่?”

หลี่เฉินเย่นเห็นเธอทำตัวเหมือนแต่ก่อนที่พยายามทำ ทุกวิธีทางเพื่อหาโอกาสอยู่กับเขาสองต่อสองแล้วตั้งใจ ล่อลวงเขาจึงยิ้มเย็นชาว่า”ข้าคิดว่าเจ้าจะเปลี่ยนไปหลัง จากผ่านเรื่องนี้คิดไม่ถึงเลยเจ้ายังเหมือนเดิมอยู่ข้าไม่มี อะไรจะคุยกับเจ้าเจ้าควรทำตัวให้ดีไม่งั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้า ง่ายๆเหมือนวันนี้”พูดจบก็ออกไป

มีเหอจ้องนางแววตาแฝงไปด้วยความย่ามใจ

“ท่านพี่อยากจะคุยกับท่านอ๋องหรือได้แต่ต้องรอให้ฉ่า ยเป็นฟื้นขึ้นมาก่อนเท่านั้น”

เธอจงใจถามอย่างเบาๆ”เพียงแต่ฉ่ายเว็นจะฟื้นขึ้นมาได้ หรือไม่”
มีเหอยิ้มสายตามีความเยาะเย้ยอยู่”หมอเทพจูเก๋อก็เคย บอกว่าฉ่ายเว็นไม่มีวันฟื้นขึ้นได้แล้วท่านพี่คิดว่านางจะฟื้น มาได้หรือไม่ถึงแม้ท่านพี่จะบอกกับท่านอ๋องเป็นร้อยครั้ง ว่าท่านพี่ไม่ได้ทำแต่หลักฐานชัดเจนอยู่ท่านอ๋องจะเชื่อ การสารภาพของท่านพี่คนเดียวหรือไม่ท่านพี่ควรรู้ตัวไว้ อย่าก่อเรื่องอีกไม่เช่นนั้นชีวิตนี้อย่าคิดจะมีความสงบสุขอีก แน่นอนถ้าฉ่ายเว็นมีวันฟื้นขึ้นได้และบอกว่าใครเป็นฆาตกร ความสงสัยในตัวพี่จึงจะหมดมลทิน”

คำพูดที่เต็มไปด้วยการประชดและขู่ขวัญไม่ได้ทำให้ ชูเซี่ยโกรธแต่นางกลับดีใจมากที่ได้รับข้อมูลเหล่านี้นั่น แสดงว่าหลังฉ่ายเวินฟื้นขึ้นมาก็จะได้รู้ว่าใครเป็นฆาตกรถึง ตอนนั้นนางก็ไม่ต้องแบกภาระของฆาตกรอีก

มีเหอมองดูสีหน้าที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของชูเซี่ยก็คิด ว่าแผนตัวเองได้ผลแล้วจึงไม่อยากพูดกับนางอีกเลยพูด ว่า”วันนี้ท่านพี่ตบหน้าข้าข้าจะจำไว้ในใจและคืนกลับให้ เป็นสองเท่าในอนาคตแน่นอน!”พูดจบหันมองไปสาวใช้คน นั้นอย่างโกธรจัดและสั่งว่า “ไสหัวไป!แอืนางโง่!”

สาวใช้นั้นตามนางออกไปอย่างหวาดกลัวไม่กี่ก้าวก็หันกลับมาจ้องเขม็งไปยังชูเซี่ยชูเซี่ยเหลือบไปยังนางด้วย สายตาเย็นชาที่แหลมคมทำให้สาวใช้นั้นรีบหลบสายตา กลับไม่ทันระวังตัวจึงชนกับแผ่นกั้นตรงประตูจนพุ่งล้มออก ไปข้างหน้าและล้มบนหลังมีเหอพอดีแม้ว่าสาวใช้ที่อยู่ ข้างๆตะโกนให้ไปช่วยแต่มีเหอก็ยังถูกชนออกไปถึงสอง เมตรล้มลงบนพื้นท่าทางเหมือนหมากินขี้

ชูเซียรีบเดินออกไปยื่นมือให้สาวใช้นั้นพร้อมบ่น ว่า”หล่อนจะผลักพระชายารองได้อย่างไรกันทั้งๆที่เรื่อง ในวันนี้หล่อนช่วยนางอยู่แต่นางกลับทำอย่างนี้กับหล่อน ข้ารู้ว่าหล่อนต้องไม่พอใจแต่ยังไงนางก็เป็นท่านหญิงของ หล่อนหล่อนแก้แค้นนางในวันนี้ที่หลังจะอยู่ต่อได้อย่างไร”

มีเหอลุกขึ้นโดยความช่วยเหลือของสาวใช้ทรงผมแปลก ไปด้านหนึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นและขี้โคลนนางหันตัว กลับและตบหน้าสาวใช้คนนั้นพูดอย่างโกรธเกรี้ยวว่า”อีโง่ เอาหล่อนไว้ยังมีประโยชน์อะไรอีกไปให้พ้น”

สาวใช้รีบขอร้องว่า”พระชายารองหม่อมฉันไม่ได้ตั้งใจ เจ้าค่ะอย่าไล่หม่อมฉันออกไปเลยนะเจ้าค่ะหม่อมฉัน สาบานจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีกเจ้าค่ะหม่อมฉันขอร้อง”

มีเหอจะยอมเก็บหล่อนต่อไปได้ไงเพราะว่าท่านอ๋องไม่ พอใจกับนางอยู่แล้วถ้ายังเก็บสาวใช้คนนี้อยู่ท่านอ๋องอาจ จะสงสัยและไม่พอใจกับนางได้ยังไงนางก็ไม่ยอมให้ท่าน อ๋องมีความรู้สึกไม่พอใจกับนางแม้แต่นิดเดียวฉะนั้นสาวใช้ คนนี้นางจะไม่เก็บไว้อยู่ข้างกายอีกต่อไป

นางส่งสายตาให้กับสาวใช้ที่มีอายุมากกว่าคนหนึ่งและ ให้สาวใช้คนอื่นประคองนางกลับไปห้องนี้ก็เริ่มสงบขึ้นเมื่อ พวกเขาออกไป

แม่นมถอนหายใจว่า”เสี่ยวฉิงน่าจะโดนไล่ออกไปแล้ว

เจ้าค่ะ”

เสี่ยวจี้พูดอย่างโมโห”สมน้ำหน้าหล่อน”

แม่นมคิดแล้วพูดว่า”หล่อนก็ไม่มีทางเลือกแม่หล่อนป่วย หนักถ้าไม่ร่วมมือกับพระชายารองเพื่อขอเงินเพิ่มเงินเดือน เท่านั้นของหล่อนไม่พอที่จะไปหาหมอหรอก”

ชูเซี่ยนึกว่าเสี่ยวฉิงน่าจะเป็นสาวใช้เมื่อกี้ที่โดนตบคนที่น่าเกลียดชังจะต้องมีจุดที่น่าสงสารด้วยแม่หล่อนป่วย หนักหล่อนจึงทำเรื่องร้ายกาจเพื่อหาเงินรักษาแม่ถึงแม้ว่า ยกโทษไม่ได้แต่ความรักที่หล่อนมีต่อแม่ก็น่าสงสารทำให้ ชูเซียคิดถึงพ่อแม่ตัวเองขึ้นมาในใจก็อดเศร้าใจไม่ได้ สำหรับผู้ที่เป็นลูกไม่สามารถดูแลพ่อแม่เป็นบาปหนักและ เสียชีวิตก่อนพ่อแม่ยิ่งเป็นสิ่งที่ทำให้พ่อแม่รับไม่ไหวเธอ แค่คิดเท่านี้ก็รู้สึกเจ็บใจอย่างมาก