หม่ามี๊ตัวร้ายกับเสนาบดีตื๊อรัก - ตอนที่ 19 วีรบุรุษช่วยหญิงงาม

ยามเฉียวเวยเผชิญหน้ากับเสือหนุ่มโตเต็มวัยที่แข็งแกรงกำยำตัวหนึ่ง นางอาจรู้สึกหวาดกลัว ความต่างในด้านพละกำลังและความด้อยประสบการณ์ทำให้นางไม่อยากวัดฝีมือกับกรงเล็บของมัน 

แต่มนุษย์ไม่เหมือนกัน 

บนร่างกายมนุษย์มีจุดอ่อนมากมายนัก เพียงแค่จุดลมปราณสำคัญก็มีหนึ่งร้อยแปดจุด สามสิบหกจุดในนั้นเป็นจุดที่อันตรายถึงตาย เรียกว่าจุดตาย 

จุดตายยังแบ่งออกเป็นสี่ประเภทได้แก่ทำให้ชาไร้เรี่ยวแรง ทำให้เวียนหัวหน้ามืด ทำให้บาดเจ็บเบาและทำให้บาดเจ็บหนัก แต่ละประเภทมีทั้งหมดเก้าจุด 

มีบทเพลงเคล็ดวิชาอยู่บทหนึ่งร้องไว้ดังนี้…“กระแทกไป่ฮุ่ย[1]ล้มลงพื้น ฟาดเหว่ยหลีว์[2]มิอาจหวนคืน โจมตีจังเหมิน[3]สิบคนตายเสียเก้า จู่โจมไท่หยาง[4]ยาเหมิน[5]ย่อมพบยมบาล หักสันหลังมิอาจขยับกระดูก ล้มทรุดมินานวายชีวา” 

ขอเพียงเข้าใจเคล็ดเหล่านี้ จัดการยอดฝีมือธรรมดาย่อมมิใช่ปัญหา 

บุรุษร่างใหญ่โถมเข้าใส่เฉียวเวยในพริบตา ทว่าเฉียวเวยไม่แม้แต่จะกะพริบตา 

สายลมโถมเข้าใส่หน้า พัดเส้นผมดำขลับของนางให้ลอยพลิ้วดั่งผืนผ้าไหม 

นางยื่นมือหลบแขนบุรุษร่างใหญ่ที่เอื้อมมาหานาง แล้วจิ้มแผ่วเบาบนศีรษะของบุรุษร่างกำยำ เรื่องที่น่าเหลือเชื่อเกิดขึ้นแล้ว บุรุษร่างใหญ่ราวกับถูกอสนีบาตผ่า ดวงตาเหลือกลอย ร่างกายแข็งทื่อ ล้มตึงลงกับพื้นในทันใด 

ลูกกระจ๊อกทั้งสองเห็นพี่ใหญ่ถูกอีกฝ่ายเล่นงานอย่างโหดเหี้ยมกลับไม่กล้าเชื่อสายตาตนเองอย่างสิ้นเชิง พี่ใหญ่ของพวกเขาเป็นอันธพาลเลื่องชื่อในเมืองเชียวนะ ฝีมือนับว่าเป็นหนึ่งในร้อย! เพียงหนึ่งกระบวนท่าก็ถูกแม่นางน้อยผู้นี้ล้มได้เช่นไร 

แม่นางน้อยมีอาวุธลับใช่หรือไม่ 

ทั้งสองคนมองหน้ากัน 

“ทำอย่างไรดี ลุยหรือไม่ลุย” 

“…แน่นอนลุยสิ! ไม่เห็นพี่ใหญ่ถูกนางจัดการจนเป็นเช่นนั้นหรือ อย่างไรก็ต้องแก้แค้นให้พี่ใหญ่สิ!” 

ทั้งสองคนจำใจพุ่งเข้าใส่เฉียวเวย 

พวกเขาในตอนนี้ไม่เชื่อว่าเฉียวเวยจะทำอันใดพวกเขาได้จริง พี่ใหญ่เพียงไม่ระวังเท่านั้นจึงติดกับของนาง พวกเขาได้บทเรียนมาแล้วจึงระวังมือขวาของนางเป็นพิเศษ ยิ่งไปกว่านั้นสองคนยังกระหนาบโจมตี ไม่กลัวว่าจะจัดการนางไม่ได้! 

ทว่าสิ่งที่ทั้งสองคนไม่คาดคิดมาก่อนก็คือแม้พวกเขารวดเร็วแล้ว แต่เฉียวเวยเร็วกว่าพวกเขา พวกเขามองไม่ชัดสักนิดว่าเฉียวเวยเคลื่อนไหวเช่นไร ทันใดนั้นก็รู้สึกชาหนึบกลางศีรษะ ทั้งร่างสูญเสียความรู้สึกไปจนสิ้น 

พวกเขาล้มลงกองกับพื้น เบิกตาโพลงอย่างหวาดผวา 

เฉียวเวยก้มลงมองพวกเขา “ยังจะจัดการข้าอีกหรือไม่” 

จัดการบ้าอะไรเล่า ชีวิตบิดาเกือบไม่เหลือแล้ว ถ้าโดนอีกดอกคงตรงไปพบยมบาล… 

ทั้งสามคนส่ายศีรษะอย่างเจ็บปวด 

ความรู้สึกของการกระดิกกระเดี้ยวไม่ได้ แม้ไม่เจ็บปวดเท่าถูกคมดาบเฉือนร่าง แต่กลับยากทานทนยิ่งกว่า 

คนผู้หนึ่งขาชา พริบตาที่สะบัดมันเพื่อให้กลับมามีความรู้สึกยังยากจะทน ลองจินตนาการดูว่าหากชาทั้งร่างแล้วถูกระตุ้นให้ความรู้สึกกลับมาทั่วร่างพร้อมกันแต่กลับเป็นปกติไม่ได้ ต้องอดทนกับความทรมานก่อนหน้าที่จะกลับเป็นปกติอยู่เช่นนั้น… 

ความรู้สึกนี้เจ็บปวดจนวิญญาณแทบจะหลุดจากร่าง! 

“จอมยุทธ์หญิงไว้ชีวิตด้วย จอมยุทธ์หญิงไว้ชีวิตด้วย!” บุรุษร่างใหญ่ทนไม่ไหวแล้ว เขาไม่ได้ทุกข์ทรมานมานานมากแล้ว โฮ โฮ… 

ลูกน้องทั้งสองเมื่อเห็นพี่ใหญ่ยอมแพ้ก็พากันอ้อนวอนบ้าง 

เฉียวเวยเอ่ยว่า “หากเมื่อครู่ข้าขอร้องพวกเจ้าเช่นนี้ พวกเจ้าจะปล่อยข้าไปหรือไม่” 

ทั้งสามคนนิ่งอึ้ง แน่นอนว่า…ไม่ปล่อย 

เฉียวเวยเห็นสีหน้าของทั้งสามคนอยู่ในสายตา “ถ้าเช่นนั้นพวกเจ้าอาศัยอะไรมาขอร้องให้ข้าปล่อยพวกเจ้า ครอบครัวข้าเป็นแม่ม่ายกับลูกกำพร้า หนึ่งไม่ลักขโมยสองไม่ปล้นชิง อาศัยความสามารถแท้จริงค้าขายเล็กน้อยในตัวเมือง มีอะไรไปขัดตาพวกเจ้า” 

“ไม่…ไม่ใช่พวกเรา…” บุรุษร่างใหญ่ใกล้จะร้องไห้แล้ว 

“ข้าไม่สนว่าเป็นผู้ใด พวกเจ้ากลับไปก็จงบอกพวกเขาว่ากิจการนี้ข้าจะทำต่อแน่ หากพวกเขากล้ามาก่อความลำบากให้ข้าอีก ข้าจะไม่เพียงลงมือสั่งสอนง่ายๆ เท่านี้อีกแล้ว” 

บุรุษร่างใหญ่พยักหน้าหงึกหงัก “ขอรับๆ คำพูดของท่านจอมยุทธ์หญิง พวกเราจดจำไว้แล้ว…” 

เวรเอ๊ย สตรีนางนี้หาเรื่องยากเกินไปแล้ว ให้ราคาสูงอีกเท่าใด พวกเขาก็ไม่กล้ามาหาเรื่องนางอีก 

เมื่อเฉียวเวยได้คำรับประกันก็หมุนตัวเตรียมจะกลับไปที่รถม้าของตน ในตอนนี้เองร่างที่หลบๆ ซ่อนๆ อยู่ร่างหนึ่งก็แผ่นแผล็วขึ้นไปบนรถม้าของเฉียวเวยประหนึ่งมุสิก แล้วจับตัวเด็กคนหนึ่งด้านในออกมา! 

เฉียวเวยแววตาสั่นไหว “วั่งซู!” 

เฉียววั่งซูร้องไห้โฮ “ท่านแม่!” 

เฉียวเวยก่นด่าในใจว่าตนเองพลาดแล้ว มัวแต่สนใจจัดการอันธพาลสามคน คิดว่าคนรถของอีกฝ่ายคงจะขี้ขลาดเหมือนกับคนรถของตนเอง คิดไม่ถึงว่าจะเจ้าเล่ห์เช่นนี้! 

คนผู้นั้นเหมือนจะไม่คิดยุ่งกับเฉียวเวย เขาอุ้มเด็กน้อยได้ก็สับขาวิ่งทันที 

เขาเร็วยิ่งนัก เฉียวเวยสตรีคนหนึ่งไล่ตามไม่ทันแน่ หัวใจเฉียวเวยบีบรัด ขณะที่เฉียวเวยถูกอีกฝ่ายทิ้งห่างไกลออกไปอีก ด้านหน้าพลันมีเงาดำร่างหนึ่งทะยานเข้ามา ถีบคนรถจนปลิว! 

มือของคนรถคลายออกอย่างไม่ได้ตั้งใจ เฉียวเวยตะโกนดังลั่น “วั่งซู” 

เงาดำกระโจนอย่างฉับไว รับเฉียววั่งซูไว้ได้อย่างแม่นยำ 

เฉียวเวยวิ่งเข้าไปหาอย่างรวดเร็ว นางรับลูกน้อยมาจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายแล้วกอดไว้แน่น “วั่งซู!” 

เฉียววั่งซูกอดคอมารดา 

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวแล้วนะ” เฉียวเวยตบหลังมือของลูกสาวเบาๆ 

เฉียววั่งซูพยักหน้าทั้งที่ตาแดงระเรื่อ 

เฉียวเวยหันไปมองผู้มีพระคุณที่ช่วยบุตรสาวเอาไว้ เขาเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบสามสิบสี่ปีคนหนึ่ง เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคมคาย ดวงตาโตเปล่งประกายเจิดจ้า ลูกตาที่ราวกับนิลกวาดมองบนร่างสองแม่ลูกอย่างรวดเร็ว ในดวงตาเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ 

จากนั้นเขาก็ยกนิ้วชี้มือขวาเข้าปาก 

เฉียวเวยงงงัน นางคำนับเขาแล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณผู้มีพระคุณที่ลงมือช่วยเหลือ ขอถามชื่อแซ่ของผู้มีพระคุณได้หรือไม่” 

เด็กหนุ่มกะพริบดวงตาโตที่ชวนให้คนลุ่มหลงคู่นั้นแล้วมองมาหาเจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยในอ้อมแขนของเฉียวเวย 

เจ้าก้อนข้าวเหนียวน้อยถูกมองจนขัดเขินจึงบิดก้นหันหน้าไปซุกในอ้อมแขนของมารดา 

เฉียวเวยนึกขำ ขณะที่กำลังจะเอ่ยต่อ รถเทียม…ควายคันหนึ่งก็วิ่งเข้ามา 

ใช่แล้ว รถเทียมควายที่ทั้งใหญ่ทั้งกว้างและเรียบง่ายอย่างยิ่ง 

คนขับคือบุรุษผู้สวมหมวกสานปีกกว้างคนหนึ่ง เขาสวมเสื้อผ้าเนื้อหยาบ ใส่ถุงเท้ากับรองเท้าแตะสาน มือถือแส้อ่อนเส้นหนึ่งแต่ไม่ได้ใช้ ควายร่างสูงใหญ่กำยำเดินไปข้างหน้าด้วยตัวเองเหมือนรู้จักทาง 

 เฉียวเวยเคยเห็นผู้อื่นในหมู่บ้านต้อนวัว แต่มิเคยมีผู้ใดต้อนได้ประหนึ่งภาพวาดเช่นนี้ 

หมวกปีกกว้างบดบังโฉมหน้าของเขาไว้กว่าครึ่ง เผยออกมาเพียงปลายคางเกลี้ยงเกลากับนิ้วมือขาวผ่องที่งดงามดั่งหยก 

เหมือน…เคยเห็นเขาที่ไหน 

นึกออกแล้ว โรงน้ำชา! 

เขาก็คือบุรุษสวมหมวกบนโรงน้ำชาที่โยนเหรียญทองแดงเหรียญหนึ่งให้ตาเฒ่าหลี่เพื่อให้เขาเล่าเรื่องของจวนเอินปั๋วต่อ 

เหตุใดจึงมาพบเขาที่นี่ได้ 

“สือชี” 

เขาเอ่ยปาก 

เสียงน่าฟังราวกับเสียงเชลโล่ใต้แสงตะวัน ทุ่มต่ำและสุขุม 

เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าสือชีกระโดดขึ้นบนเกวียน 

เฉียวเวยเข้าใจแล้ว เด็กหนุ่มมาด้วยกันกับเขา เมื่อครู่ที่ลงมือก็คงจะทำตามที่เขาสั่ง 

เฉียวเวยอุ้มบุตรสาวเดินเข้าไปค้อมกายคำนับ “ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” 

บุรุษผู้นั้นผินหน้ามาเล็กน้อย เหตุเพราะหมวกที่สวมอยู่ เฉียวเวยจึงมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด แต่นางกลับรู้สึกว่าสายตาของเขาจับอยู่บนร่างของตน เย็นเยียบ ไร้ความรู้สึก 

เฉียวเวยตระหนักได้อย่างรวดเร็วว่าที่อีกฝ่ายลงมือมิใช่เพราต้องการช่วยผู้ใด แต่เพราะไม่ชอบถูกใครขวางทาง 

[1] ไป่ฮุ่ย จุดลมปราณกลางกระหม่อม เมื่อถูกโจมตีทำให้มึนศีรษะล้มหงายสิ้นสติ 

[2] เหว่ยหลีว์ จุดลมปราณระหว่างสุดปลายกระดูกสันหลังกับทวารหนัก หากถูกโจมตีจะทำให้ลมปราณทั่วร่างติดขัด เสริมลมปราณไม่ได้ 

[3] จังเหมิน จุดลมปราณหน้าซี่โครงแนวระนาบเดียวกับข้อศอก เมื่อถูกโจมตีจะทำให้ตับหรือม้ามกระทบกระเทือน ทำร้ายกะบังลมทำให้เลือดลมติดขัด 

[4] ไท่หยาง จุดลมปราณตรงขมับที่อยู่ระหว่างระดับของหางคิ้วกับปลายหางตา หากถูกโจมตีทำให้มึนงง ตาบอดหูดับ 

[5] ยาเหมิน จุดลมปราณกึ่งกลางท้ายทอย หากถูกโจมตีทำให้ส่งเสียงไม่ได้ มึนศีรษะหมดสติ