หลินเว่ยเว่ยสาวน้อยจอมพลัง - ตอนที่ 610 กำลังสัปหงกก็มีคนส่งหมอนมาให้

ตอนที่ 610 กำลังสัปหงกก็มีคนส่งหมอนมาให้

ส่วนเรื่องที่ซุ้มประตูเชิดชูเกียรติจะสร้างขึ้นได้หรือไม่ เจียงโม่หานและพวกพ่อค้าไม่กังวลกันแต่อย่างใด ในสายตาเจียงโม่หานคือแค่พระราชโองการประทานอนุญาตลงมาก็ช่วยประหยัดเงินหลายแสนตำลึงในการซ่อมคลองของราชสำนักได้แล้ว เหตุใดฮ่องเต้จะไม่ช่วย ?

ในใจพวกพ่อค้าคือตอนนี้องค์หญิงเว่ยเว่ยเป็นผู้ที่ฮ่องเต้ ‘โปรดปราน’ ยิ่งกว่าฟู่หวางของนางเสียอีก ขอเพียงนางเอ่ยปากก็แค่ซุ้มประตูไม่ใช่หรือ แล้วฮ่องเต้จะยังปฏิเสธอีกหรือไร ? อีกอย่างคือพวกเขาก็ทำเรื่องชอบธรรม แล้วเหตุใดรายชื่อจะขึ้นไปอยู่บนซุ้มประตูเชิดชูเกียรติไม่ได้ ?

เรื่องเงินแก้ปัญหาได้แล้ว แต่การขาดแคลนเสบียงในภาคตะวันตกเฉียงเหนือยังคงอยู่ในสภาวะรุนแรง แม้นายอำเภอเป่าชิงจะให้ยืมเสบียงมาแล้วก็ตาม ทว่าเรื่องซ่อมแซมคลองก็ไม่ใช่งานที่จะทำเสร็จภายในชั่วข้ามคืน หรือแม้แต่หนึ่งปีก็อาจยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ อาหารสำหรับผู้คนนับหมื่นทุกวัน วัตถุดิบที่ต้องใช้ก็ไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ แน่นอน !

พวกพ่อค้ารายย่อยกำลังอิจฉาพ่อค้ารายใหญ่ที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในภาคตะวันตกเฉียงเหนือ เพราะพวกเขาอาสาจะออกไปหาซื้อข้าวสารตามเมืองหรือตัวอำเภอต่าง ๆ ให้แก่ทางการและไม่คิดกำไรแม้แต่ส่วนเดียว ความต้องการของพวกเขาง่ายมาก ซุ้มประตูเชิดชูเกียรติอะไรนั่นพวกเขาไม่กล้าอาจเอื้อม แต่ใน ‘อนุสาวรีย์คุณธรรม’ ยังพอหารือกันได้

ส่วนบรรดาตระกูลเศรษฐีในชนบทที่มีข้าวสารอยู่ก็เลียนแบบโดยออกมาบริจาคข้าวสาร…เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วปัญหาเรื่องอาหารก็คลี่คลายไปได้เช่นกัน

แรงงานที่เคยกังวลว่าทางการจะหาอาหารมาไม่ได้มากพอแล้วลดปริมาณอาหารของพวกตนก็สบายใจได้เสียที แถมยังขยันทำงานยิ่งกว่าเดิมอีกด้วย ! เดิมทีก็มีแรงงานพออยู่แล้ว แต่ครอบครัวที่ส่งแรงงานมาคนเดียวก็ส่งมาทำเพิ่มอีกหลายคน…อย่างไรก็ว่างอยู่ ทำงานหนึ่งวันได้อาหารกินอิ่มท้องไปหนึ่งวัน แม้ไม่ได้ค่าแรง แต่ไม่ต้องกินของในบ้านตัวเองก็ช่วยประหยัดอาหารไว้กินในฤดูหนาวได้…

เงิน เสบียงและแรงงานต่างครบถ้วนแล้ว การซ่อมแซมคลองจึงเป็นไปได้อย่างราบรื่น เฉินหยุนที่เคยทำงานให้ภรรยานายอำเภอก็ถูกย้ายมาทำงานยังที่ว่าการอำเภอ ทำงานร่วมกับเจ้าหน้าที่ตำแหน่งเล็ก ๆ ในที่ว่าการ เขาต้องนับจำนวนคนที่เข้าและเลิกงานในทุกวันเพื่อคำนวณปริมาณอาหารที่ต้องใช้ แต่ละวันงานยุ่งจนหัวหมุน แต่ยังเต็มไปด้วยความหวัง !

ชาวหมู่บ้านคนบาปมีความรู้สึกเหมือนในเพลง ‘เหรินหมิน จวินตุ้ย จ้ง ยวี๋ ตั่ง ( กองทหารประชาชนภักดีต่อพรรคคอมมิวนิสต์ ) เพราะคนจากหมู่บ้านคนบาปอย่างพวกตนก็สามารถเข้าไปเป็นเจ้าหน้าที่ในที่ว่าการอำเภอได้เช่นกัน ! หมายความว่าต่อไปลูกหลานของพวกตนอาจได้เป็นเหมือนชาวบ้านทั่วไป เรียนหนังสือ สอบจอหงวนและเป็นขุนนาง ? มีผู้อาวุโสหลายคนร้องไห้ด้วยความดีใจ…ในที่สุดความมืดมิดก็ผ่านพ้นไป รุ่งอรุณกำลังใกล้มาเยือนแล้ว !

แม่ทัพเฉามาหาเรื่องเจียงโม่หาน “ดูเจ้าสิ แค่ซ่อมคลองก็ลากคนที่บ่อเกลือของพวกเราไปด้วย ! มันจะเสียมารยาทเกินไปแล้ว ! ! ”

“คนที่บ่อเกลือ? ไม่ใช่พวกนักโทษเนรเทศที่โดนบังคับมาทำงานหนักหรือขอรับ ? ” เจียงโม่หานไม่คิดว่านักโทษพวกนั้นจะหลบหนีมาจากเงื้อมมือแม่ทัพเฉาได้ เพราะวิธีจัดการคนของแม่ทัพเฉาโหดเหี้ยมมาก ! ชาติก่อนอีกฝ่ายถูกขนานนามว่าเป็นยมทูตแห่งขุมนรก ไม่ว่านักโทษคนนั้นจะดุร้ายขนาดไหน เมื่อถึงมือแม่ทัพเฉาแล้วผ่านไปไม่กี่วันก็จะถูกกำราบได้อย่างง่ายดาย !

แม่ทัพเฉาโมโหจนตบโต๊ะ “ในบ่อเกลือมีงานมากมายขนาดนั้น แค่พวกนักโทษไม่กี่คนจะไปพอใช้ได้อย่างไร ? แรงงานหลักในบ่อเกลือคือพวกชาวบ้านที่มาจากหมู่บ้านคนบาปแล้วก็ชาวบ้านที่อยู่โดยรอบ แต่ตอนนี้ถูกเจ้าลากไปซ่อมคลองขุดร่องน้ำหมดแล้ว หากปริมาณเกลือในปีนี้ไม่ถึงตามเกณฑ์ ข้าไม่เลิกราวีเจ้าแน่ ! ”

“ไม่เลิกราวีอย่างไร ? สู้กันสักยก ? มา มา มา ! เราสองคนมาสู้กัน ! ” หลินเว่ยเว่ยเดินเข้ามา พอได้ยินว่ามีคนขู่สามี นางก็อารมณ์เสียทันที ! ถึงแม้คนผู้นั้นจะเป็นบิดาของน้องสาวคนใหม่ก็เถิด !

เฉาอันหรานมองด้วยความสนุกสนานโดยไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร นางส่งเสียงกระตุ้น “ดี ดีเลย ! ท่านพ่อสู้กับพี่เว่ยเว่ย ดูสิว่าเพลงกระบี่ของสกุลเฉากับกระบวนท่ารำหอกของสกุลจ้าว อะไรจะร้ายกาจกว่ากัน ! ”

“ไป ไป ไปให้ไกล ! ” แม่ทัพเฉากลอกตาใส่บุตรสาวที่เข้าข้างคนนอก คนแรงเยอะหนึ่งคนสามารถเอาชนะยอดฝีมือได้ถึง 10 คน นางเข้าใจหรือเปล่า ? ตอนหมินอ๋องสู้กับบุตรสาวยังไม่กล้าเผชิญหน้าตรง ๆ เลย แล้วนางอยากเห็นบิดาขายหน้าหรือไร ?

ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่เข้ามารายงานว่าขบวนบรรทุกข้าวสารที่ส่งมายังที่ว่าการอำเภอโดนพวกโจรภูเขาปล้นไปทั้งคนและเสบียง !

เจียงโม่หานคลี่ยิ้มและพูดกับแม่ทัพเฉาว่า “กำลังสัปหงกก็มีคนส่งหมอนมาให้1 นี่ไม่ได้มีคนส่งแรงงานบ่อเกลือมาให้แล้วหรือขอรับ ! ! ”

แม่ทัพเฉาเข้าใจทันที “เจ้าหมายความว่า…ไปทำลายรังโจรภูเขา ? เจ้าคงไม่รู้ว่าโจรทางตะวันตกเฉียงเหนือลื่นอย่างกับปลาไหล ซ่อนรังไว้ลึกเชียวล่ะ ! เมื่อก่อนก็ใช่ว่าไม่เคยไปทำลาย แต่ทุกครั้งที่กองทัพไปถึงก็ไม่เห็นแม้แต่ขนเส้นเดียว ! ”

เจียงโม่หานครุ่นคิดสักพักหนึ่ง “เป็นแบบนี้ได้หรือไม่…ว่าชาวบ้านก็คือโจรภูเขา เดิมทีโจรภูเขาเหล่านี้ก็คือชาวบ้านในอำเภอหนิงซี ตอนพวกท่านไปบุกรังโจร พวกเขาเป็น ‘คนดี’ ที่อยู่ในคราบชาวนา พอได้ข่าวเรื่องขบวนขนเสบียงก็หยิบอาวุธปลอมตัวมาเป็นโจรอีกรอบ ? ”

“เป็นไปได้ ! เหตุใดข้าจึงคิดไม่ถึง ? ” แม่ทัพเฉาตบหน้าขา รู้แล้วว่าเหตุใดเวลาที่ขึ้นเขาถึงไม่พบร่องรอยพวกโจรเลย ไม่แน่ว่าพวกมันอาจอยู่ใต้จมูกและกำลังหัวเราะเยาะพวกตนอยู่ แม่ทัพเฉาโมโหขึ้นมาทันที…ต้องกำจัดโจรพวกนี้ให้ได้ !

เฉาอันหรานมีดวงตาเป็นประกาย นางเข้าไปอ้อนบิดา “ท่านพ่อ คราวนี้พาข้าไปทำลายรังโจรด้วยเถิด ! ท่านไม่ได้บอกว่าฝีมือข้าดีกว่าลูกน้องที่ไม่ได้เรื่องพวกนั้นมากหรือเจ้าค่ะ ? ”

“ไม่ได้ ! เจ้าไม่มีประสบการณ์จริง…ถ้าเจ้าประมือกับองค์หญิงเว่ยเว่ยได้เกิน 3 กระบวนท่าเมื่อใด พ่อจะพาเจ้าไปด้วย ! ” แม่ทัพเฉาโยนภาระไปให้หลินเว่ยเว่ย

หลินเว่ยเว่ยพูดด้วยรอยยิ้ม “ข้าเลี้ยงสุนัขผสมหมาป่าไว้ตัวหนึ่ง มันดมกลิ่นเก่งมาก ท่านพี่ ตอนที่ท่านไปทำลายรังโจร มันอาจช่วยท่านได้ ! ” แน่นอนว่าที่นางเอ่ยถึงคือ เจ้าดำ

เดิมทีก่อนเดินทางมานางคิดจะปล่อยเจ้าดำกลับสู่ผืนป่า แต่ใครจะไปรู้ว่าหลังจากเจ้าหมาป่าน้อยอยู่ในภูเขาได้ไม่กี่วัน มันก็แอบมาขึ้นเรือตอนที่พวกนางออกเดินทางตอนไหนก็ไม่รู้ จนเรือออกเดินทางมาได้หนึ่งวันแล้ว มันถึงค่อย ๆ แอบมาหาอะไรกินที่ห้องครัว หลินเว่ยเว่ยถึงได้เจอมันเข้า

เจ้าดำคงคิดว่าเจ้านายไม่ต้องการมันแล้วถึงได้แอบขึ้นเรือมาด้วย แม้จะหิวขนาดไหนก็ไม่กล้าออกมาเพราะกลัวจะโดนไล่กลับไป

เฉาอันหรานมีดวงตาเป็นประกายอีกครั้ง “พี่เว่ยเว่ย ท่านฝีมือดีขนาดนี้ วันทั้งวันเอาแต่อยู่ที่เรือนหลังก็น่าเสียดายจะตายไป ! พวกเราไปทำลายรังโจรด้วยกันเถิด ! ”

หลินเว่ยเว่ยกลอกตาใส่นางแล้วปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “เห็นข้าเป็นเหมือนเจ้าหรือไร คนที่ไม่มีอะไรทำทั้งวัน ! ข้ายุ่งจะตายไป ! คอกหมูของข้าก็เพิ่งสร้างได้แค่ครึ่งเดียว คอกกระต่ายก็ต้องมีคนคอยดู แล้วก็…ข้าคิดจะทำสวนผลไม้ ต่อไปเวลาคนในภาคตะวันตกเฉียงเหนือพูดถึงผลไม้ก็ต้องคิดถึงอำเภอหนิงซี ! ”

แม่ทัพเฉาเอ่ยขึ้นมาสั้น ๆ “มีความทะเยอทะยาน! ทว่าความฝันเป็นสิ่งที่ดี แต่พอทำจริงแล้วอาจไม่ประสบความสำเร็จ เจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่ว่าผลไม้บางชนิดต้องใช้เวลาปลูกหลายปีถึงจะเห็นผล สามีของเจ้าจะได้นั่งทำงานอยู่ในนี้สักกี่ปีกันเชียว ? ”

หลินเว่ยเว่ยคลี่ยิ้มให้เขา แต่ไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น แม้นางไม่ได้ตอบรับคำชวนของเฉาอันหราน แต่ก็ให้เจ้าดำและหลีชิงไปคุ้มกันนายอำเภอผู้เป็นสามี…แม้จะไปทำลายรังโจรภูเขา แต่จะขาดนายอำเภออย่างเจียงโม่หานได้อย่างไร นี่เป็นโอกาสดีที่จะได้สร้างผลงานและชนะใจราษฎร ! หลินเว่ยเว่ยตัดสินใจแล้วว่าในขณะที่บัณฑิตน้อยดำรงตำแหน่ง นางจะช่วยเขาแก้ปัญหาเรื่องโจรโฉดในดินแดนให้สิ้นซาก

[i]
1 กำลังสัปหงกก็มีคนส่งหมอนมาให้ หมายถึง อยากได้สิ่งใดก็ได้ตามนั้น