หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 16

บทที่ 16

แม่ทัพเป่ยเจิงเซ่าหมิงยวนเป็นหัวข้อสนทนาที่หมู่นี้แพร่สะพัดในเมืองหลวงไปจนถึงเมืองใกล้เคียงอย่างเห็นได้ชัด พอมีคนเอ่ยขึ้นมา บรรยากาศก็คึกคักขึ้นทันใด

 จุๆ แม่ทัพเซ่าช่างเก่งกาจโดยแท้ เพิ่งย่างวัยยี่สิบก็ได้รับบรรดาศักดิ์เป็นกวนจวินโหวแล้ว 

 นี่มีอะไรน่าประหลาดใจ แม่ทัพเซ่าเป็นดาวแม่ทัพลงมาจุติ ตอนเพิ่งอายุสิบสี่ก็ออกศึกจากเหนือจรดใต้แทนท่านแม่ทัพเซ่าผู้อาวุโสแล้ว บัดนี้กู้เมืองเยี่ยนคืนมาให้ต้าเหลียงเราได้ สร้างความดีความชอบครั้งใหญ่หลวง จะได้รับบรรดาศักดิ์เป็นกวนจวินโหวก็เป็นเรื่องสมศักดิ์ศรีเต็มภาคภูมิ! 

ท่ามกลางเสียงวิพากษ์วิจารณ์ระเบ็งเซ็งแซ่ จู่ๆ มีคนผู้หนึ่งกล่าวขึ้นแล้วถอนใจยาวเหยียด  ท่านแม่ทัพเซ่าจะทำเพื่อบ้านเมืองและปวงประชามิใช่ง่ายดายจริงๆ พวกท่านได้ยินหรือไม่ว่าตอนนั้นชาวต๋าจื่อ* ทางแดนเหนือจับฮูหยินของท่านแม่ทัพเซ่าไว้ข่มขู่ให้ท่านถอยทัพด้วยนะ 

หมอเทวดาหลี่ที่เพียงคิดจะฟังฆ่าเวลาพลันกำถ้วยชาแน่นขึ้น

เฉียวเจากลับไม่สะดุ้งสะเทือน นางดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาซับมุมปากแล้วยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบคำหนึ่ง

 เอ๊ะ แล้วถอยทัพหรือไม่  เหล่าคนที่มาจากทางทิศใต้ดูท่าทางไม่เคยได้ยินเรื่องนี้อย่างชัดเจน จึงพากันตื่นตระหนกอย่างช่วยไม่ได้

วีรกรรมของแม่ทัพเซ่าถูกผู้คนกล่าวขานถึงนับครั้งไม่ถ้วน ทว่าตอนนี้ได้บอกเล่าให้คนพวกนี้ฟังอีกรอบ ผู้พูดดูจะภาคภูมิใจเป็นอันมาก  ถอยไม่ได้อย่างแน่นอน ยามนั้นชาวฉียึดเอาเมืองเยี่ยนของพวกเราไป ได้กระทำอย่างไร้ความเมตตา เข่นฆ่าสังหารล้างเมืองไม่เว้นแม้แต่เด็กแบเบาะ ต่อมาอาศัยความได้เปรียบของที่ตั้งเมืองเยี่ยน ยังเล่นงานทัพต้าเหลียงเราจนหมดทางสู้ ผ่านมานานหลายปีเช่นนี้ พวกชาวบ้านแถบชายแดนทิศเหนือต้องทุกข์เข็ญเพียงใด มิใช่ง่ายดายกว่าจะมีโอกาสชิงเมืองเยี่ยนคืน พวกท่านว่าแม่ทัพเซ่าถอยทัพได้หรือไม่เล่า 

 ไม่ได้ๆ ไม่ได้เด็ดขาด  คนฟังสั่นศีรษะพร้อมกัน

แต่ไรมาแคว้นต้าเหลียงยกตนเป็นแคว้นแห่งสวรรค์ผู้ปกครองใต้หล้า ทุกผู้ทุกนามถือว่าการเป็นราษฎรแคว้นต้าเหลียงคือเกียรติยศ การสูญเสียเมืองเยี่ยนก็เหมือนดั่งตบหน้าชาวต้าเหลียงทุกคนฉาดใหญ่ ความรู้สึกนี้สะสมทับถมกันวันแล้ววันเล่าจนกลายเป็นบาดแผลในใจ คิดขึ้นมาคราใดไม่มีผู้ใดไม่เจ็บปวดเคืองแค้นและอัปยศอดสู

 เช่นนั้นท่านแม่ทัพเซ่าทำเช่นไรหรือ 

คนผู้นั้นกระดกถ้วยน้ำชาดื่มจนหมด ในดวงตาฉายประกายเลื่อมใสศรัทธาอย่างแรงกล้า  แม่ทัพเซ่าไม่รอให้ชาวต๋าจื่อพวกนั้นพูดจบ โก่งคันธนูยิงฮูหยินตนจนสิ้นชีพ ไม่ให้พวกนั้นมีอะไรมาข่มขู่ได้อีก เรียกขวัญทหารให้ฮึกเหิมเต็มเปี่ยม! 

 เฮือก…  เสียงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ดังเป็นทอดๆ

ถ้วยน้ำชาใบหนึ่งหล่นกระทบพื้นแตกละเอียดเป็นเศษเล็กเศษน้อย ดึงสายตาผู้คนให้หันไปมองทันใด

สีหน้าของหมอเทวดาหลี่บึ้งตึง หนวดเคราขาวโพลนสั่นกระเพื่อม เขาเอ่ยถามขึ้น  แม่ทัพเซ่าสังหารฮูหยินของเขาหรือ 

 ใช่แล้ว ท่านผู้เฒ่าเห็นว่าเป็นแม่ทัพเซ่าไม่ง่ายดายเช่นกันกระมัง เพื่อต้าเหลียงเราแล้ว แม่ทัพเซ่าต้องเสียสละมากเหลือเกิน… 

 ไม่ง่ายดายอะไรกัน ผายลม!  หมอเทวดาหลี่ลุกพรวดขึ้นยืนผรุสวาทเสียงดัง

เฉียวเจาเกือบสำลักน้ำชา นางยกผ้าเช็ดหน้าปิดปากไอเบาๆ

 นี่ตาเฒ่า พูดจาเช่นนี้ได้อย่างไรกัน  ได้ยินชายชราผู้นี้กล้าด่าแม่ทัพเซ่า ทุกคนไม่พอใจยกใหญ่

หมอเทวดาหลี่ไม่แยแสท่าทีของคนเหล่านี้สักนิด เขากล่าวอย่างฉุนเฉียว  พวกเจ้าล้วนบอกว่าเป็นเขาไม่ง่ายดาย แล้วฮูหยินของเขาเล่า ต้องตายอย่างน่าอนาถปานนั้นใครเคยคิดบ้าง ฮึ ข้าว่าเจ้าหนุ่มนั่นไม่เอาไหนต่างหากถึงเป็นต้นเหตุทำให้ฮูหยินของตนเองโดนชาวฉีจับตัวไป… 

ไม่รอให้เขาพูดจบ ผู้คนระดมขว้างปาสิ่งของต่างๆ ไม่ว่าซาลาเปาหรือถ้วยน้ำชาใส่หมอเทวดาหลี่ ในบรรดานั้นยังมีรองเท้าฟางเก่าขาดข้างหนึ่งปนอยู่ด้วย!

เฉียวเจาซึ่งคาดถึงผลลัพธ์ได้แต่แรกฉุดหมอเทวดาหลี่ออกวิ่ง พวกองครักษ์กลัวตกเป็นเป้าสายตาเลยไม่กล้าทำอะไรชาวบ้านเหล่านี้ เพียงเอาตัวขวางการโจมตีระลอกใหญ่นี้แทนหมอเทวดาชรา

เมื่อคนทั้งกลุ่มวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกลับขึ้นรถม้าแล้ว คนในเพิงน้ำชาถึงค่อยๆ คลายโทสะลงแล้วยกหัวข้อสนทนาก่อนหน้านี้มาพูดคุยกันต่อ

สายตาของเจียงหย่วนเฉาซึ่งยืนอยู่ใต้ต้นไป๋หยางไม่ไกลจากเพิงน้ำชามองตามรถม้าที่แล่นจากไป ริมฝีปากบางเม้มแน่น ดวงตาฉายอารมณ์ลึกล้ำ

ที่แท้…นางตายไปแล้ว

เจียงหย่วนเฉาแหงนคอมองผืนเมฆตรงขอบฟ้าทิศเหนือ ถอนใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง

เขานึกว่าสตรีอย่างนางไม่ว่าออกเรือนหรือไม่ จะต้องใช้ชีวิตดั่งใจปรารถนา คิดไม่ถึงว่าจะพบจุดจบเยี่ยงนี้

หากรู้เช่นนี้แต่แรก…

เจียงหย่วนเฉาไม่คิดต่ออีก หากอาการปวดหน่วงๆ ค่อยๆ แผ่ลามจากส่วนลึกของใจ นั่นมิใช่ความเจ็บปวดแบบเสียดแทง แต่คล้ายมีแรงบีบรัดจนเขาแค่หายใจก็เริ่มรู้สึกเจ็บไปด้วย

ถึงจะเลือนรางบางเบา และต่อให้เขายิ้มแย้มพูดคุยดุจปกติหรือเก็บงำความรู้สึกนึกคิดได้ลึกปานใด ก็ยังคงสลัดมันทิ้งไม่ได้

 ใต้เท้า…  ชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างกายเจียงหย่วนเฉาอดส่งเสียงเรียกไม่ได้

เขาอุปาทานไปเองหรือไม่ ถึงกับรู้สึกว่าใต้เท้าดูเศร้าสร้อยมาก นี่แทบจะเป็นเรื่องน่าแตกตื่นตกใจเลยทีเดียว

เจียงหย่วนเฉาดึงความคิดคืนมา มุมปากประดับรอยยิ้มบางๆ  ไปเถอะ 

บนรถม้า หมอเทวดาหลี่สะบัดมือเฉียวเจาออก สีหน้าของเขาโกรธเกรี้ยว

 แม่นางน้อยตัวดีฉุดข้าด้วยเหตุใด ข้ายังไม่ทันได้วางยาเลย 

น่าจะกรอกยาให้เจ้าพวกไม่รู้กาลเทศะกลุ่มนั้นกินจะได้ท้องเสียทุกคน

หมอเทวดาไม่ใช่คนพูดเสียงเบา พวกองครักษ์นอกรถม้าพากันย่นคอห่อไหล่โดยไม่รู้ตัว

ชีวิตนี้ช่างแสนยากเย็นนัก เดินทางติดตามหมอเทวดาต้องกลัวทุกเวลาว่าจะโดนเขาวางยา ยังต้องคอยกลัวว่าเขาจะวางยาผู้อื่นได้ทุกเมื่อ ซ้ำต้องกลัวอีกว่าจะสะสางปัญหายุ่งยากที่เกิดจากปากเขาเช่นไร

เหล่าองครักษ์ที่ตอนออกจากเมืองหลวงยังคึกคักกระชุ่มกระชวย แต่ตอนนี้กลับซูบซีดแก้มตอบต่างคิดคำนึงในใจ

 ท่านปู่หลี่จะถือสาหาความพวกเขาไปไยเจ้าค่ะ  ภายในตัวรถม้าตกแต่งให้นั่งสบาย เฉียวเจาพิงหมอนกระเบื้องเขียนลายเส้นหมึกดำใบหนึ่งคลี่ยิ้มบางๆ มิได้รู้สึกตัวสักนิดว่านางเป็นฮูหยินผู้เคราะห์ร้ายน่าสงสารของแม่ทัพเซ่าผู้นั้น

 ใครใช้ให้พวกเขาปากพล่อย  หมอเทวดาหลี่ยิ่งคิดยิ่งมีน้ำโห  ไม่เพียงปากพล่อย ยังเบาปัญญา! คำโบราณว่าไว้ไม่ผิด สามเรื่องมงคลของบุรุษ เลื่อนยศ ร่ำรวย ภรรยาม้วยมรณา! เป็นเจ้าหนุ่มบัดซบแซ่เซ่าไม่ง่ายดายอย่างไรหรือ เจ้ารอดูเถอะ รอเขากลับเมืองหลวง ไม่แน่อาจชุบตัวกลายเป็นราชบุตรเขย ถึงเวลานั้นใครยังจะจำได้ว่า… 

เขาพูดถึงตรงนี้แล้วเงียบไป เอนหลังพิงผนังรถม้าอย่างโมโหฮึดฮัด แต่หางตากลับเปียกชื้นขึ้นทีละน้อย

เขาจะไม่ถือสาได้อย่างไร นั่นเป็นเด็กที่เขาเห็นตั้งแต่เล็กจนโต

เขาเป็นหมอ อายุปูนนี้แล้วเห็นคนเกิดแก่เจ็บตายจนชาชิน แต่เด็กสาวผู้นั้นไม่เหมือนกัน

นางฉลาดเฉลียวปานนั้น ร่ำเรียนอะไรแค่สอนครั้งเดียวก็เข้าใจ ทั้งที่มีสติปัญญาดีเพียงนี้ กลับสามารถทำใจสงบนิ่งดูแลปรนนิบัติท่านปู่อย่างตั้งอกตั้งใจเต็มที่ ทั้งไม่รู้สึกเสียดายที่ต้องออกเรือนช้าปล่อยให้ช่วงวัยสาวแรกรุ่นอันสวยงามผ่านไปอย่างสูญเปล่า หลังจากท่านปู่ล่วงลับ นางเศร้าโศกแต่หักห้ามใจไม่ฟูมฟายได้ ถึงขั้นกลับมาเป็นฝ่ายปลอบใจเขา

นางดีถึงเพียงนี้ เหตุใด…เหตุใดเจ้าหนุ่มบัดซบนั่นหักใจยิงธนูสังหารนางได้ลงคอ

 ไม่รู้ว่าเจ้าหนุ่มบัดซบนั่นมีฝีมือยิงธนูเป็นอย่างไร ยิงได้แม่นยำหรือไม่นะ  หมอเทวดาหลี่ที่เสียใจและโกรธแค้นอยู่เปล่งเสียงถามขึ้นโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

เฉียวเจาได้ยินแล้วทั้งแปลบปลาบใจทั้งขบขัน นางเข้าใจความหมายคำพูดนี้ของหมอเทวดาหลี่ได้ จึงเอ่ยตอบอย่างทนดูเขาเสียใจเกินไปมิได้  แม่นมากเจ้าค่ะ ปักเข้ากลางอกพอดี ขาดใจตายในดอกเดียว ยังไม่รู้สึกว่าเจ็บมากด้วยซ้ำ 

หมอเทวดาหลี่ดึงสติคืนมาทันควัน  ข้าพูดออกมาแล้วหรือ 

เฉียวเจาพยักหน้า  อื้อ 

หมอเทวดาหลี่จ้องหน้าเฉียวเจาอย่างไม่ละสายตา  เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่เจ็บ 

เฉียวเจาพูดอธิบายด้วยสีหน้านิ่งสนิท  ท่านคิดดูสิเจ้าคะ แม่ทัพเซ่าเป็นใคร เขาเข้าสู่สมรภูมิตั้งแต่อายุสิบสี่ แต่พ่ายศึกนับครั้งได้ แล้วฝีมือยิงธนูจะอ่อนด้อยได้หรือ อีกอย่างหนึ่งจะอย่างไรนั่นก็เป็น…เอ่อ…ภรรยาของเขา ถ้าแค่นี้เขายังทำไม่ได้ ปล่อยให้ภรรยาตนเองต้องทนทรมานนานขึ้น จะไม่ไร้น้ำใจเกินไปหรือ 

อื้อ พอคิดเช่นนี้แล้ว เขาก็เป็นสามีผู้มากน้ำใจโดยแท้

เฉียวเจาเกือบทั้งฉิวทั้งขันเพราะความคิดของตนเองแล้ว

* ต๋าจื่อ เป็นคำเรียกชนเผ่าป่าเถื่อนทางทิศเหนือของจีนในสมัยโบราณ