หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 183

บทที่ 183

แรกวสันต์จวนมาเยือน สายน้ำอุ่นเป็ดรู้ก่อน*

ดวงตาเป็ดที่ปักเป็นสีเขียว เขาเคยเห็นมาแล้ว

ฤดูใบไม้ผลิของแดนเจียงหนาน* งดงามหนักหนา เฝ้าคะนึงหาหญิงในดวงใจยากลืมเลือน

ริมฝีปากของเจียงหย่วนเฉาไม่หลงเหลือรอยยิ้มให้เห็นอีก สีหน้าปึ่งชาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง เขาคว้าข้อมือเฉียวเจาหมับพานางเข้าไปในที่ว่าการ

พวกองครักษ์จินหลินตกใจจนอ้าปากค้าง

องครักษ์จินหลินสองคนที่จำหน้าหลีกวงเหวินได้สบตากันพลางคิดคำนึงอย่างใจตรงกัน

ใจร้อนเกินไปแล้ว ดีชั่วใต้เท้าก็ต้องรอให้บิดาของนางกลับไปแล้วสิ!

หลีกวงเหวินโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง “บัดซบ! ปล่อยบุตรสาวข้านะ”

ถึงเขามีเรือนกายผอมบาง แต่พละกำลังที่ปลดปล่อยออกมาในเวลานี้กลับไม่น้อยเลย ทั้งพวกองครักษ์จินหลินกำลังงุนงงกับการกระทำของท่านสิบสามของพวกตนอยู่ ชั่วขณะที่เขาโถมเข้าใส่ก็โดนชนกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง

เจียงหย่วนเฉากล่าวคำหนึ่งห้วนๆ โดยไม่เหลียวหลัง “เชิญพวกเขาไปนั่งในเรือนก่อน”

เมื่อมีคำกล่าวนี้ของผู้บังคับบัญชา องครักษ์จินหลินก็รู้ว่าต้องทำอย่างไร พวกเขาเชื้อเชิญกึ่งบังคับพวกฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งเข้าสู่เรือนทันที

เฉียวเจาไม่คิดว่าเจียงหย่วนเฉาจะเสียสติกะทันหัน ร่างนางเซถลาอย่างตั้งตัวไม่ติดจนกระเทือนถูกบาดแผล แต่กลับพูดไม่ได้อีก นางเจ็บจนน้ำตาร่วงทันใด

เมื่อเห็นน้ำตาของเด็กสาวอย่างไม่ทันตั้งตัว เจียงหย่วนเฉาอึ้งไป เขาคลายมือออกโดยไม่รู้ตัว

เฉียวเจายืนตัวตรงมองเขาโดยไม่ปริปาก

เจียงหย่วนเฉายื่นมือปิดประตูดังปัง

ภายในห้องเล็กๆ มีเพียงเขากับนางสองคน

“นี่ได้มาจากที่ใด” เขากระตุกถุงผ้าปักจากตรงเอวของเฉียวเจาแล้วยื่นไปตรงหน้านาง

ถุงผ้าปักใบนี้?

ดวงตาของเฉียวเจาเปล่งประกายวูบหนึ่ง หรือจะบอกว่าเมื่อครั้งที่นางช่วยชีวิตเขาไว้โดยไม่ตั้งใจในตอนนั้น เขาสังเกตเห็นถุงผ้าปักเช่นนี้

คนผู้นี้ไม่เสียทีที่เป็นองครักษ์จินหลิน ผ่านมาตั้งนานหลายปี ถึงกับจดจำถุงผ้าปักพกติดกายของเด็กสาวที่พานพบกันโดยบังเอิญได้อย่างแม่นยำเช่นนี้

“ไฉนไม่พูดไม่จา” เจียงหย่วนเฉายกมือดันตัวเฉียวเจาไปชิดผนังห้อง ดวงตาทั้งคู่ตรึงแน่นอยู่ที่นางราวกับตะขอเกี่ยว

เฉียวเจาหลับตาลง นี่เป็นเรื่องยุ่งยากที่เหนือคาดจริงๆ

บนเปลือกตาพลันมีบางสิ่งอุ่นๆ แตะลงมา เป็นนิ้วมือของอีกฝ่าย

“ลืมตาขึ้น” บุรุษผู้มีรอยยิ้มเป็นนิจใช้ปลายนิ้วลูบไล้เปลือกตาของนาง พลางพูดสั่งเสียงเย็นๆ

แล้วความเย็นเช่นนี้หาใช่ความเย็นที่ไร้ความร้อน มันละม้ายภูเขาไฟโดนหิมะน้ำแข็งปกคลุมไว้ที่พร้อมจะปะทุได้ทุกเมื่อ

เหตุใดเขาต้องสนใจมันถึงเพียงนี้ แม่นางเฉียวขุ่นเคืองแกมสงสัย

นางลืมตาขึ้นจะดีกว่า คนผู้นั้นอยู่ใกล้แค่เอื้อมจนรับรู้ถึงลมหายใจได้แล้ว

“สิ่งนี้…ไปได้มาจากที่ใดกันแน่” นัยน์ตาทั้งคู่ของชายหนุ่มคมปลาบดุจใบมีด หมายมองทะลุไปถึงความคิดในใจของคนตรงหน้า

สุ้มเสียงของเขาทุ้มต่ำลง หากคำเตือนที่แฝงอยู่ในนั้นเด่นชัดเหลือเกิน “คุณหนูหลี ข้าไม่อยากพูดซ้ำเป็นครั้งที่สามนะ”

ถ้าไม่ใช้วาจาพิฆาตอีกฝ่าย ก็ใช้กำลังกำจัดอีกฝ่ายทิ้ง จนใจที่ยามนี้แม่นางเฉียวไม่มีทั้งสองอย่าง แม้นนางจะโกรธเคืองสุดจะกล่าว ก็ได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม จับมือของเจียงหย่วนเฉาขึ้นมา

เขาหลุบตาลง

ฝ่ามือเรียวบางนุ่มนิ่มของเด็กสาวมีขนาดเล็กกว่าเขามากมายนัก นางใช้นิ้วชี้เขียนทีละขีดๆ เป็นตัวอักษรตรงกลางฝ่ามือเขา

นางเขียนคำแรกว่า ‘เจ็บ’ ก่อน จากนั้นเหลือบตามองเขาเงียบๆ

จู่ๆ เจียงหย่วนเฉาก็ไม่ใคร่กล้ามองตาเด็กสาวกะทันหัน

เมื่อครู่นี้เขา…วู่วามเกินไปจริงๆ!

“คุณหนูหลี ตอนนี้ท่านพูดไม่ได้?”

เฉียวเจากะพริบตา

หากไม่ใช่เช่นนั้นจะเป็นนางกินอิ่มแล้วไม่มีอะไรทำ จึงชม้ายชายตาให้เขาตลอดตอนอยู่นอกที่ว่าการหรืออย่างไร

ในใจชายหนุ่มรู้สึกผิดอยู่หลายส่วน แต่ถุงผ้าปักใบนั้นเป็นเรื่องที่เขาอยากรู้จนทนรอไม่ไหว กระทั่งผู้มีความอดทนเฉกเขาก็ไม่อาจสะกดความร้อนรนนี้ไว้ได้

“ถุงผ้าปักใบนี้เป็นของท่านใช่หรือไม่”

เฉียวเจาพยักหน้า

“เพราะอะไรท่านถึงมีถุงผ้าปักเช่นนี้ แล้วไฉนถึงปักตาเป็ดเป็นสีเขียว” เจียงหย่วนเฉาหลับตาแล้วลืมตาขึ้นจ้องนางเขม็ง “ข้าเคยเห็นถุงผ้าปักเช่นนี้มาก่อน อย่าบอกว่านี่เป็นแค่ความบังเอิญ”

เขาสืบเท้าขึ้นหน้าหนึ่งก้าว ใช้นิ้วเชยคางเด็กสาวขึ้นแล้วกล่าวเอื่อยๆ “คนที่เป็นองครักษ์จินหลินปกติแล้วไม่เชื่อเรื่องความบังเอิญ คุณหนูหลี ท่านเป็นคนฉลาด อย่าทดสอบความอดทนของข้าดีหรือไม่”

เขาก้มศีรษะแล้วยื่นหน้าไปริมใบหูเฉียวเจา พลางพูดกระซิบ “อย่าลืมนะว่าบิดามารดาและคนในครอบครัวท่านล้วนดื่มชาอยู่ในห้องด้านข้าง”

ดวงตาของเฉียวเจาทอประกายกร้าววูบหนึ่ง องครักษ์จินหลินล้วนเป็นพวกบัดซบเลือดเย็นไร้ความรู้สึกดังคาด!

ก่อนหน้านี้พบกันหลายครั้ง ดีชั่วเจ้าคนตรงหน้าผู้นี้ยังรักษากิริยามารยาทดูเป็นผู้เป็นคนอยู่ แต่พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับตนเองก็เผยธาตุแท้ออกมาจนสิ้น

ทว่าแค่ถุงผ้าปักใบหนึ่ง เขาจะคาดคั้นอย่างไม่ลดละไปด้วยเหตุใดกัน

เป็นคราครั้งแรกที่เฉียวเจาจับต้นชนปลายไม่ถูกโดยสิ้นเชิง

หากเปลี่ยนเป็นฉือชั่นซึ่งมีนิสัยเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย นางยังไม่รู้สึกแปลกใจ แต่เจียงหย่วนเฉาในความรู้สึกของนางเป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึกพอสมควร คนที่ได้นั่งตำแหน่งผู้ช่วยผู้บัญชาการกององครักษ์จินหลินตั้งแต่อายุยังน้อยได้ จะควบคุมตนเองไม่อยู่จนฉุดนางเข้ามาในห้องต่อหน้าธารกำนัลเช่นนี้ได้อย่างไร คนผู้นี้ฟั่นเฟือนไปแล้วหรือ

“เจ้ามีความสัมพันธ์อะไรกับสกุลเฉียวแห่งจยาเฟิงกันแน่”

เฉียวเจาสั่นสะท้านไปทั้งกาย

เจียงหย่วนเฉาจ้องตาเฉียวเจาตรงๆ พร้อมเอ่ยถามซ้ำ “หรือจะพูดว่าเจ้ากับคุณหนูใหญ่สกุลเฉียวมีความสัมพันธ์อะไรกัน”

เฉียวเจากลับสงบจิตใจลงได้แล้ว นางอยากเหยียดมุมปากขึ้นทว่าทำไม่ได้ ได้แต่ใช้นิ้วขีดเขียนบนฝ่ามือเขาว่า ‘คุณหนูเฉียวกับท่านมีความสัมพันธ์อะไรกัน’

เจียงหย่วนเฉาตอบไม่ออก

คุณหนูเฉียวกับเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน แน่นอนว่าไม่มีความสัมพันธ์ใดต่อกันสักนิด

ความเกี่ยวข้องเพียงประการเดียวคือเขาลอบมีจิตปฏิพัทธ์ต่อคุณหนูเฉียวข้างเดียว ส่วนคุณหนูเฉียวไม่มีทางได้รับรู้อีกแล้ว และเขาก็หมดโอกาสที่จะได้เอื้อนเอ่ยออกจากปากไปตลอดกาล

นัยน์ตาสุกใสแวววาวทั้งคู่ของเด็กสาวดำขลับดุจน้ำหมึก ต่อให้อยู่ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นางยังปราศจากท่าทางแตกตื่นลนลานให้เห็น มีเพียงความสงบเยือกเย็น

กระนั้นสายตาเช่นนี้ก็ทำให้เขาปล่อยใจลอยไปไกลโดยไม่รู้ตัว หวนประหวัดถึงคนผู้นั้นครั้งแล้วครั้งเล่าอยู่ไม่วาย

เจียงหย่วนเฉาพูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าอารมณ์ชั่ววูบนี้มาจากที่ใด ขณะมองสบดวงตาคู่นี้ เขากล่าวอย่างช้าๆ ว่า “ข้าชมชอบนาง”

ใช่…มันง่ายดายเพียงนี้ เพราะชมชอบนาง แต่มิทันได้ครอบครองก็ต้องสูญเสียไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ส่งผลให้เขาอยากไขว่คว้าร่องรอยทุกอย่างที่ทิ้งไว้บนโลกนี้ของเด็กสาวที่เคยทำให้หัวใจเขาสั่นคลอนผู้นั้นอยู่ร่ำไป

รวมถึงถุงผ้าปักใบนี้ด้วย

ชั่วพริบตาที่ได้ยินคำตอบ เฉียวเจาตะลึงลานไปหมด

เจียงหย่วนเฉาชมชอบ…คุณหนูเฉียว? คุณหนูเฉียวหมายถึงนาง หรือจะพูดว่าเจียงหย่วนเฉาชมชอบนาง…

เจียงหย่วนเฉาชมชอบ…เฉียวเจาหรือ

“เพราะอะไรถึงมองข้าเช่นนี้” สายตาแปลกพิกลของเด็กสาวทำให้ชายหนุ่มรู้สึกกระดากกระเดื่องอยู่หลายส่วน พาให้เขากลับมามีสติยั้งคิดดุจเก่า

เขาต้องเสียสติไปแล้วเป็นแน่ ถึงพูดเรื่องนี้กับสาวน้อยวัยสิบสามสิบสี่ผู้หนึ่ง

“คุณหนูหลี ตอนนี้ท่านสมควรตอบข้าได้แล้ว” เจียงหย่วนเฉาแบมือออกเป็นเชิงให้เฉียวเจาเขียนต่อ

เฉียวเจายกมือขึ้น นิ้วมือเรียวดุจลำเทียนยังไม่ทันแตะถูกมืออีกฝ่าย นางก็พลันเขียนไม่ออกเสียแล้ว

นี่มันแปลกประหลาดเกินไปจริงๆ นางต้องกลับไปตั้งสติก่อน

นางเอี้ยวตัวไปเขียนอักษรหลายตัวบนผนังอย่างรวดเร็วว่า ‘พูดไปเรื่องยาว’ จากนั้นชี้ที่ปากตนเอง

เจียงหย่วนเฉานิ่งเงียบไปนานสองนานกว่าจะพยักหน้าในที่สุด “ตกลง รอเมื่อท่านหายดี ข้าจะไปหาท่าน”

เฉียวเจาระบายลมหายใจเฮือก

ในเวลานี้เองเสียงเคาะประตูถี่รัวก็ดังขึ้นระลอกหนึ่ง

* แรกวสันต์จวนมาเยือน สายน้ำอุ่นเป็ดรู้ก่อน มาจากบทประพันธ์ของซูซื่อหรือซูตงพัว (ค.ศ. 1037-1101) บรรยายถึงทิวทัศน์ยามหลังหิมะละลายเมื่อเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ

* เจียงหนาน คือคำเรียกที่ราบลุ่มแม่น้ำทางด้านใต้ของแม่น้ำฉางเจียง (แยงซีเกียง) ปัจจุบันคือทางใต้ของมณฑลเจียงซู อันฮุย และด้านเหนือของมณฑลเจ้อเจียง