หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 22

บทที่ 22

บิดามารดาและญาติพี่น้องสิ้นชีพในกองเพลิงทั้งหมด คุณชายเฉียวที่รอดตายมาได้ยังมีแก่ใจไปเยี่ยมคารวะสหาย นี่ไม่ปกติอย่างเห็นได้ชัด

 ข้าได้รับข่าวจากผู้ใต้อาณัติว่าเมื่อสามวันก่อนคุณชายเฉียวมาถึงเมืองหลวงแล้วพำนักอยู่ในจวนเสนาบดีโค่วที่เป็นญาติทางฝั่งมารดา แต่เรื่องที่เขาเข้าเมืองหลวงยังไม่แพร่ออกไปขอรับ 

เจียงถังพยักหน้าแล้วกล่าวกับเจียงหย่วนเฉา  ส่งคนจับตาดูไว้ต่อไป ถึงข่าวที่พวกเราสืบมาไม่จำเป็นต้องทูลรายงานฮ่องเต้ทั้งหมด แต่ก่อนจะทำอะไรต้องมั่นใจ เพื่อป้องกันมิให้วันดีคืนดีโดนใครเล่นงานอย่างไม่ทันตั้งตัว 

 ท่านพ่อบุญธรรมวางใจได้ ข้าทราบดีขอรับ 

เจียงถังหยักยิ้ม  ข้าเชื่อมือเจ้าเสมอ ส่วนเรื่องของสกุลเฉียวจะปิดบังต่อไปมิได้อีก ถึงเวลาสมควรทูลรายงานฮ่องเต้แล้ว 

เมื่อเห็นบุตรชายบุญธรรมส่งสายตาเป็นเชิงถาม เขาก็เอ่ยอธิบายต่อ  กวนจวินโหวกลับมาแล้ว ตอนนี้เขากำลังเป็นที่โปรดปราน อีกทั้งภรรยาเขายังพลีชีพเพื่อบ้านเมือง ถ้าฮ่องเต้ไม่ทรงทราบเรื่องของสกุลเฉียวเลย วันหน้าจะกริ้วเอาได้ อีกประการหนึ่งตาเฒ่าโค่วสิงเจ๋อไม่เคลื่อนไหวเรื่อยมา เกรงว่าคงรอเวลานี้อยู่เช่นกัน 

ใบหน้าเจียงหย่วนเฉาฉาบด้วยรอยยิ้มสุภาพนุ่มนวล แต่จิตใจกลับมิได้นุ่มนวลเช่นนั้น เมื่อหูได้ยินถึงแค่คำว่า ‘พลีชีพเพื่อบ้านเมือง’ คำไม่กี่คำนี้ก็ทำให้เขาทั้งเจ็บทั้งจุกตรงหน้าอกละม้ายโดนมีดเล่มเล็กๆ ปักเข้ากลางใจ

 เป็นอะไรไปหรือ  เจียงถังจับสังเกตได้ว่าบุตรชายบุญธรรมผิดปกติไป เขาจึงเอ่ยปากถามไถ่

เจียงหย่วนเฉาดึงสติคืนมา รอยยิ้มของเขาแสนบางเบา  เป็นคราแรกที่ได้ยินว่าสตรีพลีชีพเพื่อบ้านเมืองขอรับ 

เจียงถังรู้สึกชอบกลในใจอยู่บ้าง ทว่าเจียงหย่วนเฉากลับเป็นปกติดังเดิมแล้วลุกขึ้นบอกอย่างเคารพนับถือ

 ท่านพ่อบุญธรรม ข้าเร่งเดินทางติดต่อกันมาหลายวัน เนื้อตัวเลอะเทอะมอมแมม อยากกลับไปชำระกายผลัดอาภรณ์ แล้วค่อยมารับฟังคำชี้แนะสั่งสอนจากท่านอีกทีขอรับ 

 จะกลับไปที่ใดเล่า ข้าจัดเตรียมเรือนว่างๆ ไว้ให้เจ้าแต่แรก พักที่นี่ไปก่อน เรือนของเจ้าไม่มีคนอยู่มานาน ซ่อมแซมให้เรียบร้อยแล้วค่อยกลับไปอยู่ 

เจียงหย่วนเฉารับคำอย่างโอนอ่อนคล้อยตาม

เจียงถังกล่าวยิ้มๆ  คราวนี้หร่านรานคงดีใจน่าดู 

เจียงหย่วนเฉาเพียงยกยิ้มมุมปากมิได้พูดตอบอันใด

ชั้นบนของเพิ่งน้ำชาริมถนน ฉือชั่นเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ดื่มน้ำชาอย่างเนือยๆ

ถนนเบื้องล่างกว้างขวางว่างโหรงเหรง หลังกองทหารเป่ยเจิงเคลื่อนผ่านไปแล้ว ชาวเมืองทั้งหลายที่ยืนต้อนรับอยู่สองข้างทางก็วิ่งตามไปด้วย ทิ้งไว้แต่เศษดอกไม้และผ้าเช็ดหน้าซึ่งถูกย่ำเหยียบจนสกปรกเกลื่อนพื้น ไม่หลงเหลือความสดใสงดงามเฉกเช่นคราแรกอีกแล้ว

 คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าเจ้าเซ่าหมิงยวนจะเป็นที่นิยมชมชอบปานนี้ 

 นานทีปีหนจะเห็นคุณชายฉืออิจฉานะขอรับ พรืด…  หยางโฮ่วเฉิงเอ่ยประชดประชันพร้อมหลุดหัวเราะพรืดอย่างขบขัน

ฉือชั่นยกขาถีบ  พูดจาส่งเดชอะไร อีกหน่อยมีเขาช่วยแบ่งเบาเรื่องน่าปวดหัวพวกนั้นไปครึ่งหนึ่ง ข้าสมควรขอบคุณเขาต่างหากเล่า 

จูเยี่ยนด้านข้างเอ่ยเสนอขึ้นพร้อมรอยยิ้ม  จะว่าไปแล้วพวกเราไม่ได้สังสรรค์กับถิงเฉวียนมานานหลายปีแล้วนะ 

เซ่าหมิงยวน มีชื่อรองว่าถิงเฉวียน

ทั้งสี่เป็นสหายรักกันมาแต่วัยเยาว์ ย่อมมีไมตรีต่อกันมิใช่สามัญ ทว่าหลังจากเซ่าหมิงยวนสวมเกราะออกรบตั้งแต่อายุสิบสี่ปีก็ได้พบปะกับสามคนนี้น้อยครั้งมาก นานวันเข้ามิตรภาพของอีกสามคนจึงลึกซึ้งแน่นแฟ้นกว่าบ้างเป็นธรรมดา

ถึงกระนั้นก็ตาม สหายรักที่คบหากันมายาวนานกลับเมืองหลวงแล้ว พวกเขายังคงดีอกดีใจ

หยางโฮ่วเฉิงทบทวนความทรงจำแล้วกล่าวขึ้น  เคยเจอกันตอนพิธีมงคลของเขา แต่พวกเรายังไม่ทันจะก่อกวนเรือนหอ เจ้าคนผู้นั้นก็วิ่งโร่ไปทำศึกอีกแล้ว เฮ้อ…พวกเจ้าว่าในใจถิงเฉวียนเป็นสุขหรือไม่ ภรรยาเขา… 

พอพูดถึงตรงนี้ ทั้งสามคนพากันนิ่งเงียบไป

สุดท้ายยังคงเป็นฉือชั่นที่ปริปากขึ้นก่อน  จะไม่เป็นสุขได้อย่างไร พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าวันนี้เขาเป็นที่นิยมชมชอบเพียงใด วันหน้าไม่ว่าองค์หญิงหรือคุณหนูสูงศักดิ์ เขาจะเลือกคนใดก็ได้มิใช่หรือ ช่างเถอะ เลิกพูดเรื่องชวนให้อารมณ์เสียพรรค์นี้ กลับไปค่อยเรียกเขาออกมาดื่มสุรากัน 

จูเยี่ยนกับหยางโฮ่วเฉิงสบตากันแล้วต่างทำหน้าจนปัญญา

เจ้าคนผู้นี้ปากไม่ตรงกับใจอีกแล้ว ทั้งที่ในพวกเขาสี่คน ฉือชั่นกับถิงเฉวียนสนิทกันมากที่สุด วันนี้เขายังรีบร้อนมาตั้งแต่เช้าตรู่และกินอาหารไปตั้งหลายจาน

ฉือชั่นลุกขึ้นเดินทอดน่องไปทางบันไดลงชั้นล่าง ทว่าหมุนกายกลับกลางคันมาเอ่ยถามพลางยิ้มที่มุมปาก  ดูเหมือนข้าจะเห็นต้นกระบองเพชรลอยไปพร้อมกับดอกไม้เต็มฟ้า พวกเจ้าเห็นหรือไม่ 

 เห็นแล้วๆ เป็นแม่นางน้อยแซ่หลีปาออกไป  หยางโฮ่วเฉิงยิ้มย่องผ่องใส

ฉือชั่นกับจูเยี่ยนล้วนจ้องหน้าเขา

เจ้าคนผู้นี้ตื่นเต้นอะไรกัน

 ดูทีว่านางหายป่วยแล้ว มือแม่นไม่เลว  ฉือชั่นยกมือโบกให้คนข้างหลัง  แยกย้ายเถอะ ต่างคนต่างกลับเรือนได้แล้ว 

วังขององค์หญิงใหญ่ฉางหรงตั้งอยู่ในแถบที่รุ่งเรืองที่สุดของเมืองหลวง มีอาณาเขตกว้างขวาง ในอุทยานยังปลูกพรรณไม้แปลกหาดูได้ยากไว้มากมาย

กลางหมู่มวลบุปผานานาสีสัน สตรีโฉมงามเฉิดฉายออกเรือนแล้วนางหนึ่งนั่งเอนหลังอยู่บนตั่งไม้ไผ่ มือหนึ่งเท้าคาง มือหนึ่งถือพัดกลมโบกไปโบกมาตามเรื่องตามราว

ตรงปลายเท้ามีบุรุษชุดสีดำแกมเขียวผู้หนึ่งคุกเข่าข้างหนึ่งบีบขาให้นางเบาๆ ส่วนเบื้องหน้านางยังมีบุรุษชุดแพรกำลังปอกเปลือกองุ่นอย่างบรรจงอีกคน

เขามีนิ้วมือเรียวยาว ตัดแต่งเล็บมืออย่างสะอาดเรียบร้อย ปอกเปลือกองุ่นอย่างชำนิชำนาญเสร็จลูกหนึ่งก็ยื่นไปจ่อข้างริมฝีปากของอีกฝ่าย

นางกินองุ่นจากมือบุรุษชุดแพรแล้วค่อยคายเมล็ดลงกลางฝ่ามือเขา

องุ่นที่ปลูกในโรงเรือนไม่ใคร่มีรสชาติ องค์หญิงใหญ่กินไม่กี่ลูกก็โบกมือไปมา บอกกับนางข้าหลวงหน้าตาหมดจดที่ยืนอยู่ข้างกายว่า  ตงอวี๋ไปเรียกคนผู้นั้นมานี่ที 

ตงอวี๋เข้าใจความหมาย นางขานตอบเสียงหนึ่งแล้วหมุนกายเดินออกไป ไม่นานนักก็พาสตรีออกเรือนแล้วนางหนึ่งมา

นางสวมเสื้อคลุมผ่าหน้าสีทองอ่อน มุ่นผมเป็นมวยเมฆาปักปิ่นทองเหลืองอร่ามสี่คู่กับปิ่นดอกไม้ไหวทองคำอีกหนึ่งแท่งอย่างหรูหราภูมิฐานยิ่ง หากใบหน้านางกลับเหลืองซีดยิ่งกว่าปิ่นทอง ดูแก่ชราร่วงโรยจนทำให้คะเนอายุไม่ถูก

สตรีออกเรือนแล้วนางนั้นมาถึงตรงหน้าองค์หญิงใหญ่ฉางหรงก็คุกเข่าลงอย่างแข็งทื่อ  บ่าวขอถวายพระพรเพคะ 

 บอกหลายครั้งแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องเรียกตนเองว่าบ่าวต่อหน้าข้า  องค์หญิงใหญ่ฉางหรงโยนพัดกลมไปด้านข้างอย่างเฉื่อยชา เชิดหน้าขึ้นแล้วกล่าวเสียงเนิบนาบ จากนั้นก็กวักมือเรียก  เข้ามา 

พอนางเดินเข่าเข้ามาใกล้ องค์หญิงก็ยื่นเท้าเปลือยเปล่าขาวเนียนเชยคางนางขึ้น ทั้งที่เสียงพูดแผ่วนุ่มแต่กลับเผยรอยเหยียดหยามจากส่วนลึกในใจออกมา  ฮึ…ข้าไม่มีบ่าวเช่นนี้หรอกนะ 

เสียงฝีเท้าดังขึ้น นางข้าหลวงตงอวี๋กระซิบบอกที่ข้างหูองค์หญิงใหญ่  องค์หญิง คุณชายกลับมาแล้วเพคะ 

องค์หญิงใหญ่ฉางหรงทอดสายตามองไกลไปที่ฉือชั่นซึ่งกำลังเดินมาหาแวบหนึ่ง ดึงความสนใจคืนมาแล้วเอาเท้าเปลือยเปล่าถูไถกับข้างแก้มสตรีออกเรือนแล้วนางนั้น  เช็ดให้สะอาดแล้วสวมรองเท้าให้ข้าด้วย 

นางประคองเท้าขององค์หญิงใหญ่ด้วยสองมือ แล้วเช็ดอย่างระมัดระวังราวกับเป็นของล้ำค่าหายาก ชายงามกับข้ารับใช้ที่รายล้อมอยู่รอบตัวองค์หญิงล้วนเห็นเป็นเรื่องปกติ

ฉือชั่นเดินเข้ามาใกล้แล้วแสดงคารวะ  ท่านแม่ 

เขามองสตรีออกเรือนแล้วผู้นั้นปราดหนึ่ง บอกไม่ถูกว่าในใจรู้สึกเช่นไร

ครั้งนั้นตอนได้พบกับสตรีผู้นี้เป็นครั้งแรก เขาอยากฟันกระบี่สังหารนางแทบใจจะขาด แต่มารดาห้ามไว้ บัดนี้เขาปราศจากความรู้สึกใดแล้ว ถึงขั้นเศร้าใจแทนนาง

ไม่ว่าภูษาอาภรณ์หรือแก้วแหวนเงินทอง มารดาเขาไม่เคยให้นางต้องขัดสนสิ่งของพวกนี้ ทว่านางกลับดูสูงวัยกว่าสตรีวัยเดียวกันมิใช่แค่สิบปี

องค์หญิงใหญ่ฉางหรงพยักหน้าอย่างขอไปที นางมิได้สนใจฉือชั่นนัก ใช้ขาข้างที่สวมรองเท้าเสร็จแล้วเตะแก้มอีกฝ่าย กล่าวด้วยรอยยิ้มพริ้มพราย  อยู่กับข้าเป็นอย่างไร เจ้ากับบุตรชายบุตรสาวคู่นั้นของเจ้าได้เสพสุขกับลาภยศสรรเสริญไม่สิ้นสุด ดีกว่าอยู่กับเจ้าผีอายุสั้นที่ได้แต่แอบยักเงินเก็บเอาไว้เองผู้นั้นมากกระมัง 

 เพคะ  สตรีออกเรือนแล้วไม่กล้าหลบ นางพยักหน้าถี่รัว

 ดังนั้นสตรีเราอย่ามีสายตาคับแคบอย่างนั้น มิใช่ว่าใครๆ จะมีบุญวาสนาอย่างเจ้านะ  องค์หญิงใหญ่ฉางหรงเยาะเย้ยอีกฝ่ายจนพอใจแล้วก็โบกมือไปมา

ตงอวี๋พานางออกไปทันที

องค์หญิงใหญ่ฉางหรงมิได้สั่งให้ชายงามที่ปรนนิบัติตนอยู่ถอยออกไป นางมองฉือชั่นด้วยท่าทางไม่แยแสอันใด เอ่ยปากกล่าวขึ้นว่า  เจ้ายุ่งกับภาพวาดของอาจารย์เฉียวที่ข้าสะสมไว้ใช่หรือไม่