หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 25

นายหญิงรองหลิวซื่อเพิ่งกลับไป นายท่านใหญ่หลีกวงเหวินก็กลับมาแล้ว เขาก้าวเข้าเรือนชิงซงด้วยสีหน้าฉงนสงสัย

 ท่านแม่ เรียกข้ากลับจากสำนักราชบัณฑิตด้วยเรื่องใดหรือขอรับ 

หลีกวงเหวินมีอายุสามสิบกว่า รูปร่างสูงสะโอดสะอง หน้าตาผ่องใสเกลี้ยงเกลาดั่งหยก มองไม่เห็นร่องรอยของผู้เคยต่อสู้แข่งขันอยู่บนเส้นทางการเป็นขุนนางแม้สักกระผีก

ทุกคราที่ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งมองเห็นบุตรชายคนโตเป็นอย่างนี้ นางทั้งปลื้มปีติทั้งสะท้อนใจ

ในด้านเล่าเรียนศึกษา บุตรชายคนโตมีพรสวรรค์โดดเด่นอย่างน่าทึ่ง สอบขุนนางได้เป็นทั่นฮวาหนึ่งในสามบัณฑิตชั้นเอกตั้งแต่อายุยังน้อย จากนั้นเข้าสู่สำนักราชบัณฑิตมีอนาคตรุ่งโรจน์ก้าวไกล ประกอบกับรูปลักษณ์ชวนมอง ยามนั้นแม้ว่าความเป็นอยู่ของครอบครัวยังยากลำบาก ก็มีตระกูลสูงศักดิ์มั่งมีไม่น้อยถูกตาต้องใจเขา ตู้ซื่อซึ่งเป็นธิดาของท่านป๋อ* ถึงได้ออกเรือนกับบุรุษต่ำศักดิ์กว่าเช่นเขา

กระนั้นใครจะรู้ว่าบุตรชายคนโตไม่เหมาะจะเป็นขุนนางเลย รายงานตัววันแรกก็ล่วงเกินเบื้องบนแล้ว ถึงมีลูกพี่ลูกน้องในจวนตะวันออกช่วยคุ้มหัวไว้ไม่ถึงกับถูกปลดจากตำแหน่งหรือไล่ออกจากราชการ แต่กลับย่ำอยู่กับที่ไม่ก้าวหน้าไปที่ใด ต่อมาหลังให้กำเนิดบุตรชายหลีฮุย ตู้ซื่อก็เสียชีวิตจากการคลอดยาก หากมิใช่จับพลัดจับผลูได้แต่งงานใหม่กับเหอซื่อ ดีไม่ดีคงยากจะหาภรรยาได้อีก

แต่ว่าในสายตาของมารดาผู้หนึ่ง บุตรชายมิได้ติดนิสัยละโมบในลาภยศสรรเสริญของพวกขุนนางมาด้วยก็รู้สึกอิ่มเอมใจแล้ว

ชิงอวิ๋นสาวใช้อาวุโสยกน้ำชามาให้หลีกวงเหวิน เห็นเขายกขึ้นดื่มแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งถึงเอ่ยบอกว่า  หลานเจากลับมาแล้ว 

หลีกวงเหวินพ่นน้ำชาในปากออกมา

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งปรายตามองชิงอวิ๋นที่เม้มปากแอบยิ้มก่อนจะหันมาขึงตาใส่เขา  ตื่นตระหนกอะไรไม่เข้าท่า 

หลีกวงเหวินยังคงทำหน้างุนงง

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งส่งสายตาบอกชิงอวิ๋น นางก็พาพวกสาวใช้ที่รอรับใช้อยู่ในห้องออกไป

 หลานเจาได้ท่านหมอเทวดาผู้โด่งดังลือลั่นพากลับมาส่ง ข้ายับยั้งความคิดของท่านป้าสะใภ้ใหญ่ของเจ้าที่จะส่งตัวนางไปศาลบรรพชนของตระกูลไว้ได้ แต่ถึงกระนั้นชื่อเสียงความบริสุทธิ์ของหลานเจาสูญสิ้นไปแล้ว เห็นทีว่าวันหน้าคงออกเรือนได้ยาก เจ้าเป็นบิดานางมีความคิดเห็นเช่นไรบ้าง 

หลีกวงเหวินหายตกตะลึงแล้วตั้งสติได้ เขากล่าวพึมพำ  เลี้ยงดูกันไป 

เขากลัวอีกฝ่ายจะไม่วางใจ จึงหยุดคิดเล็กน้อยแล้วพูดต่อท้าย  มารดาของนางมีเงินขอรับ 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งหมดสิ้นคำพูด  … 

บุตรชายผู้นี้ช่างเถรตรงดีแท้

เมื่อได้ยินบุตรชายกล่าวเช่นนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งรู้ว่าคงไม่เกิดโศกนาฏกรรมครอบครัวอะไรแล้ว นางคร้านจะมองใบหน้าที่หล่อเหลาอย่างไร้ประโยชน์ของบุตรชาย จึงโบกมือไล่เขาออกไป

จนกระทั่งรอบข้างเงียบสงบลงในที่สุด ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งถึงสั่งกำชับชิงอวิ๋น  ไปที่เรือนหยาเหอบอกคุณหนูสามว่าสองวันนี้ไม่ต้องคารวะยามเช้า แล้วก็ไม่ต้องไปสำนักศึกษา อยู่ในห้องว่างๆ ก็คัดลอกพระธรรมเสีย 

ชิงอวิ๋นรู้แก่ใจว่าคุณหนูสามคงต้องอยู่อย่างนี้ไปชั่วชีวิตแล้ว ครั้นนึกถึงนิสัยยโสโอหังในกาลก่อนของอีกฝ่าย ในใจนางก็มิบังเกิดความรู้สึกเวทนาสงสารแต่อย่างใด นางขานรับคำหนึ่งแล้วไปบอกความที่เรือนหยาเหอ

การอยู่อาศัยในเมืองหลวงนั้นมิใช่ง่ายดาย จวนตะวันตกมีอาณาบริเวณจำกัดจำเขี่ย นอกจากคุณชายสามหลีฮุยทายาทสืบสกุลรุ่นหลานเพียงผู้เดียวที่มีเรือนพำนักแยกต่างหากเมื่ออายุเต็มสิบสองปี พวกบุตรสาวล้วนอยู่เรือนเดียวกับบิดามารดา

หลีกวงเหวินออกจากเรือนชิงซงกลับไปที่เรือนหยาเหอ ตามปกติเขาจะไปพักผ่อนในห้องหนังสือเป็นนิจ แต่หนนี้กลับตรงดิ่งไปยังเรือนกลาง

ในห้องด้านข้างปีกขวา เหอซื่อกำลังโอบกอดเฉียวเจาพลางเช็ดน้ำตา พอเห็นหลีกวงเหวินเข้ามา แววตาของนางทอประกายยินดีวูบหนึ่งก่อนเดินไปหาพร้อมกล่าว  ท่านพี่ เจาเจากลับมาแล้วเจ้าค่ะ 

หลีกวงเหวินไม่เหลือบแลนาง สาวเท้าผ่านข้างกายนางไปที่เบื้องหน้าบุตรสาวเลย

เฉียวเจามองดูอยู่ห่างๆ เห็นสีหน้าเหอซื่อสลดลงวูบเดียวก็กลับเป็นปกติอย่างรวดเร็ว นางลอบทอดถอนใจ

ในความทรงจำของแม่นางน้อยหลีเจา กลับเห็นว่าบิดาหมางเมินมารดาเป็นเรื่องสมควรดีแล้ว

 ท่านพ่อ…  นางลุกขึ้นแสดงคำนับต่อหลีกวงเหวิน

เขาดูจะประหลาดใจอยู่พอสมควร จึงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมก่อนจะสั่งให้นางลุกขึ้น พิศดูซ้ำๆ แล้วเอ่ยปากพูดว่า  กลับมาก็ดีแล้ว วันหน้าประพฤติตัวดีๆ อย่าก่อปัญหาสร้างเรื่องอีก 

 ลูกทราบแล้วเจ้าค่ะ  การพูดโต้ตอบตามธรรมเนียมมารยาทเช่นนี้รับมือง่ายที่สุด เฉียวเจาย่อมไม่หวั่นเป็นธรรมดา

นางดูออกว่าความรู้สึกที่หลีกวงเหวินมีต่อบุตรสาวผู้นี้มาจากความผูกพันทางสายเลือดระหว่างพ่อลูกเพียงประการเดียว ไม่ได้รักใคร่เอ็นดูไปมากกว่านั้นแม้สักส่วนหนึ่ง

แน่นอนว่าเมื่อได้ปะติดปะต่อจากที่แต่ก่อนแม่นางน้อยหลีเจาคอยจ้องหาเรื่องพี่น้องที่เกิดกับภรรยาคนแรกคู่นั้นอย่างไร เฉียวเจาก็ไม่แปลกใจสักนิด

หลีกวงเหวินดูท่าทางไม่คุ้นเคยกับการรั้งอยู่ในห้องนี้นานๆ เขานั่งอยู่ชั่วประเดี๋ยวหนึ่งเห็นภรรยากับบุตรสาวไม่พูดไม่จา ก็ผงกศีรษะเล็กน้อยกับเหอซื่อ  อย่างนั้นข้ากลับห้องก่อนนะ 

เขานอนในห้องหนังสือมานานแล้ว

เหอซื่อลุกลนอยู่สักหน่อย  นี่ท่านพี่จะออกไปแล้วหรือเจ้าคะ 

ตอนแรกนางนึกว่าบุตรสาวกลับมาแล้ว สามีต้องมีเรื่องพูดมากมาย นางกำลังเค้นสมองเรียบเรียงถ้อยคำอยู่ ไม่นึกว่าเขาเตรียมจะออกไป

ระหว่างที่นางนิ่งงันเพียงชั่วอึดใจ หลีกวงเหวินก้าวออกนอกประตูไปแล้ว

เหอซื่อเหม่อมองตามแผ่นหลังเขาไปอย่างใจลอยอยู่บ้าง

คู่สามีภรรยาที่เฉียวเจาเคยเห็น บ้างก็รักมั่นกลมเกลียวเฉกท่านปู่ท่านย่า บ้างก็ยกย่องให้เกียรติซึ่งกันและกันเช่นท่านพ่อท่านแม่ นางไม่เคยรู้เลยว่ายังมีความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาที่ห่างเหินดั่งคนแปลกหน้าเยี่ยงนี้ด้วย

นางย้อนคิดถึงตนเอง

นางแต่งเข้าจวนจิ้งอันโหวสองปี ว่าไปแล้วนางกับเซ่าหมิงยวนต่างหากคือคนแปลกหน้าอย่างแท้จริง

แต่ทั้งหมดนี้กลายเป็นเรื่องอดีตไปแล้ว กระทั่งความเคืองแค้นเล็กๆ น้อยๆ ก็สลายหายไปพร้อมกับต้นกระบองเพชรมีหนามรอบตัวที่ขว้างออกไปต้นนั้นมากกว่าครึ่ง นางปรารถนาแค่ได้พบหน้าพี่ชายคนโตโดยเร็วที่สุด ถ้าเหตุไฟไหม้ครั้งนั้นมีลับลมคมใน นางก็จะชำระแค้นให้พ่อแม่ญาติพี่น้องอย่างสุดความสามารถ

เฉียวเจาหลุบตาลงเพ่งมองนิ้วมือเรียวยาวของตน

ไม่ว่าเปลือกกายเป็นอะไร นางก็คือเฉียวเจาคนเดิม เฉียวเจาคนที่เป็นหนี้บุญคุณใครก็จะขอทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ติดค้างกันและกันสุดความสามารถ แล้วพระคุณของบิดามารดาผู้ให้กำเนิดเลี้ยงดูนาง จะหมดสิ้นสูญหายไปเพราะเปลี่ยนมาอยู่ในอีกร่างหนึ่งได้อย่างไร

ต่อให้วันหน้าต้องประสบคลื่นลมแรงบาดผิวปานคมดาบ นางจะไม่พรั่นพรึงเด็ดขาด

 เจาเจา เจ้าเป็นอะไรไป  เหอซื่อเห็นบุตรสาวมีสีหน้าเลื่อนลอยแล้วใจคอไม่สู้ดี นางรู้สึกอยู่ร่ำไปว่าทันทีที่ไม่ระวัง บุตรสาวก็จะหายตัวไปแล้ว

เฉียวเจากลอกดวงตาดำขลับสุกใสไปมา คลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน  ท่านแม่ ข้าหิวแล้วเจ้าค่ะ 

เหอซื่ออึ้งงันไปแล้วจู่ๆ ขอบตาก็เปียกชื้น นางเบือนหน้าไปทางอื่นอย่างยากจะควบคุมไว้ได้ จากนั้นหมุนกายแล้วกล่าวขึ้นว่า  แม่จะไปสั่งให้เรือนครัวเล็กเตรียมของอร่อยๆ ให้เจ้าเดี๋ยวนี้เลย 

นางเดินออกจากห้องอย่างลุกลน ยืนในลานเรือนสูดลมหายใจลึกๆ เฮือกหนึ่งก่อนล้วงผ้าเช็ดหน้าออกมาแอบซับน้ำตา

หลายปีมานี้ บุตรสาวไม่เคยกล่าววาจากับนางอย่างสุภาพนุ่มนวลปานนี้เลย

 นายหญิง…  สตรีออกเรือนแล้วที่แต่งกายแบบสาวใช้ผู้หนึ่งส่งเสียงเรียกนางเบาๆ

เหอซื่อยิ้มทั้งน้ำตา  ฟางมามา ข้าจำได้ว่าหัวสิงโตราดน้ำแดง* เป็นอาหารที่ท่านถนัดที่สุด วันนี้เข้าครัวทำให้เจาเจาสักครั้งเถอะนะ 

ฟางมามาลอบรำพึงอย่างสะท้อนใจคำหนึ่งว่า สงสารหัวอกคนเป็นมารดานัก

คุณหนูสามดื้อด้านหัวแข็งตั้งแต่วัยเยาว์ นางดูแคลนชาติตระกูลของมารดา อีกทั้งเพราะเสียงซุบซิบนินทาพวกนั้นทำให้โกรธเคืองชิงชังมารดาที่ใช้อุบายแต่งเข้ามาเป็นภรรยาคนที่สอง ถึงนางไม่เคยทำสีหน้าดีๆ กับเหอซื่อ แต่เหอซื่อมีบุตรสาวผู้นี้ผู้เดียว ยังคงทะนุถนอมนางประหนึ่งไข่มุกล้ำค่า ทว่าลึกๆ ในใจไหนเลยจะไม่เสียใจ

บัดนี้เท่าที่มองดูอยู่ห่างๆ นางเห็นว่าคุณหนูสามออกไปตกระกำลำบากข้างนอกมาครั้งหนึ่งกลับวางตัวดีขึ้น

ทว่าถึงตอนนี้ความประพฤติดีขึ้นก็สายเกินการณ์ คุณหนูสามโตถึงเพียงนี้ถูกล่อลวงไป ชั่วชีวิตนี้คงจบสิ้นแล้ว

 นายหญิงอย่ากล่าวเช่นนี้ ขอเพียงคุณหนูสามไม่รังเกียจ ข้าต่างหากที่ยินดีทำให้นางกินทุกวันเจ้าค่ะ 

เหอซื่อเต็มตื้นในใจ นางไปเฝ้าดูที่เรือนครัวเล็กด้วยตนเอง

ไม่ถึงครู่หนึ่งมีสาวใช้มารายงานที่เรือนกลาง  คุณหนูสาม พี่ชิงอวิ๋นของเรือนชิงซงมาที่นี่เจ้าค่ะ 

ชิงอวิ๋น?

เฉียวเจารับสืบทอดความทรงจำของหลีเจามาแล้วจำเป็นต้องเปิดดูไม่ต่างจากอ่านหนังสือตำรา หลังนิ่งคิดครู่หนึ่งถึงนึกออกว่าเป็นสาวใช้อาวุโสข้างกายฮูหยินผู้เฒ่าเติ้ง เหล่าเจ้านายทั่วทั้งจวนตะวันตกยังต้องให้เกียรตินางอยู่หลายส่วน จึงสั่งให้สาวใช้เชิญนางเข้ามา

* ป๋อ คือหนึ่งในบรรดาศักดิ์ที่ฮ่องเต้พระราชทานให้เชื้อพระวงค์หรือขุนนางชั้นสูง เรียงตามลำดับดังนี้ กง โหว ป๋อ จื่อ หนาน

* หัวสิงโตราดน้ำแดง หรือหมูก้อนราดน้ำแดง เป็นอาหารขึ้นชื่อชนิดหนึ่งของจีน ทำจากหมูสับปรุงรสปั้นเป็นก้อนกลมแล้วนำไปทอดก่อนราดด้วยซอสน้ำแดง บางตำรับยัดไข่นกกระทาไว้ด้านในด้วย