หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 26

 พี่ชิงอวิ๋นเชิญนั่งเจ้าค่ะ  เฉียวเจาไม่ได้ลุกขึ้น ทว่ากล่าววาจาอย่างมีมารยาทมาก

ชิงอวิ๋นประหลาดใจอยู่บ้าง มองเฉียวเจาซ้ำอีกคราแล้วแสดงคำนับกล่าวขึ้น  มิบังอาจ ข้านำความของท่านฮูหยินผู้เฒ่ามาบอกเจ้าค่ะ 

เฉียวเจารับฟังชิงอวิ๋นบอกความต่อด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

ไม่ต้องคารวะยามเช้า ไม่ต้องไปสำนักศึกษา นี่คือวันหน้าไม่อนุญาตให้ข้าออกนอกเรือนหรือ…

แคว้นต้าเหลียงในยุคนี้ไม่เคร่งครัดขนบธรรมเนียมโบราณนัก สตรีไม่ถูกห้ามออกไปข้างนอก แม้เป็นหญิงสาวยังไม่ออกเรือนหากอยากไปตลาดเดินซื้อของ เพียงบอกกล่าวให้ผู้อาวุโสรับทราบ แล้วสาวรับใช้ทั้งสาวและแก่ตามไปด้วยก็ได้แล้ว

เฉียวเจาเป็นคนนิ่งขรึม ไม่ใคร่สนใจการไปร่วมงานเลี้ยงต่างๆ รวมถึงไปเดินเล่นชมตลาด แต่นางไม่ออกจากเรือนไม่ได้

หากถูกเก็บตัวไว้ในเรือนเหมือนโดนขังกรง แล้วนางจะพบหน้ากับพี่ใหญ่อย่างไรดี

 รบกวนพี่ชิงอวิ๋นเรียนให้ฮูหยินผู้เฒ่าทราบด้วยว่าข้าเข้าใจแล้ว อีกสักพักไว้ข้าคัดลอกพระธรรมเรียบร้อยแล้วจะนำไปมอบให้ท่าน 

ชิงอวิ๋นไปแล้ว ในห้องนอกจากเฉียวเจาแล้วเหลือแต่อาจู

นางยังไม่กลับไปห้องของตนเอง เพราะสาวใช้ที่ดูแลรับใช้หลีเจาในกาลก่อนยังไม่มาปรากฏตัวตรงหน้า

 อาจู นวดขมับให้ข้าที 

 เจ้าค่ะ  อาจูขานตอบคำหนึ่งแล้วเดินอ้อมไปข้างหลังเฉียวเจา

เฉียวเจาเอี้ยวคอไต่ถามนาง  ทำเป็นหรือไม่ 

นางจับมือของอาจูมาแตะตรงหว่างคิ้วของตนเอง  เริ่มกดนวดจุดอิ้นถังตรงกึ่งกลางหว่างคิ้วจากบนลงล่าง…ถูกต้อง ระวังน้ำหนักมือ… 

จบท่านวดชุดหนึ่ง เฉียวเจาถามอาจูต่อ  จำได้แล้วใช่หรือไม่ 

อาจูทำหน้าเหลอหลา  …  คุณหนูชอบพูดล้อเล่นจริงๆ

แม้ว่าสาวใช้จะโง่เขลาไปสักหน่อย (เฉียวเจาตัดสินเอาจากสามัญสำนึกของตน) แต่นางไม่ใจร้อน จับมืออาจูแล้วแสดงให้ดูอีกรอบหนึ่ง

อุ้งมือของอาจูมีเหงื่อออกไม่หยุด

 อย่าตื่นเต้น ทำไม่เป็นก็ค่อยๆ ฝึกได้ ไม่ยากเลย 

อาจูได้ยินถ้อยคำแรกของคุณหนูตนแล้วถอนใจโล่งอก แต่พอฟังถึงคำสุดท้ายก็หลั่งเหงื่อมากขึ้นอีก

เฉียวเจาจำต้องยอมแพ้  ไปล้างมือก่อนเถอะ วันหน้าข้าค่อยสอนเจ้าอีกที 

อาจูไปล้างมือด้วยท่าทางเหมือนได้รับอภัยโทษ ด้านเฉียวเจายกนิ้วมือนวดขมับไปมา

อันว่าความสำเร็จอยู่ที่คน นางจำเป็นต้องหาทางออกจากสถานการณ์ที่ถูกกักขังไว้นี้ให้ได้ ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มต้นจากคัดลอกพระธรรมก่อนเถอะ ใกล้ถึงวันประสูติของพุทธองค์แล้ว

ไม่นานนักอาจูก็กลับมาแล้วพบว่าคุณหนูหลับไปแล้ว

เด็กสาวหลับตาพิงหมอนอิง แพขนตายาวเฟื้อยหลุบลงปิดทอดเงาดำเป็นแนว พาให้สีหน้าดูอิดโรยอยู่หลายส่วน

อาจูอดบีบมือตนเองไม่ได้ คุณหนูเหน็ดเหนื่อยอย่างนี้ เมื่อครู่ยังอดทนสอนนางเช่นนั้น ไฉนนางโง่เขลาปานนี้นะ

อาจูตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะฝึกท่ากดนวดจุดชุดนั้นให้เป็นโดยเร็ว นางเอาผ้าห่มผืนบางห่มให้เฉียวเจาอย่างเบาไม้เบามือ

ยามนี้เองกลิ่นหอมลอยเข้ามา ตามด้วยเสียงเบิกบานของเหอซื่อ  เจาเจา อาหารเสร็จแล้ว เจ้ารีบ… 

พอเข้าห้องมาเห็นภาพนี้ เสียงพูดของเหอซื่อหยุดชะงักไป แต่เฉียวเจาลืมตาขึ้นแล้ว

 อาหารเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ ข้ากำลังหิวจนนอนไม่หลับ 

เหอซื่อกุลีกุจอยกอาหารจัดวางบนโต๊ะ นางคีบหัวสิงโตราดน้ำแดงชิ้นหนึ่งวางลงในชามเฉียวเจาเองกับมือ พลางกล่าวเสียงนุ่ม  เจาเจาลองชิมดูเร็วเข้า นี่เป็นของถนัดของฟางมามาเชียวนะ 

เฉียวเจากินคำหนึ่งแล้วพบว่าเนื้อหมูสับนุ่มเนียน หอมกรุ่นเข้มข้นถึงเครื่องตามต้นตำรับแท้ รสชาติอร่อยล้ำแผ่จากปลายลิ้นเอิบอาบซาบซ่านลงไปถึงกระเพาะ  อร่อยมากเจ้าค่ะ 

 ชอบก็ดีแล้ว เจาเจากินให้มากๆ นะ เจ้าซูบลงไปตั้งเยอะ  พอเห็นบุตรสาวถูกใจ มิได้แสดงท่าไม่เหลียวแลไยดีดังเช่นแต่ก่อน เหอซื่อถึงรู้สึกโล่งอกไปที

 ท่านแม่กินด้วยสิเจ้าคะ  เฉียวเจาใช้ตะเกียบกลางคีบหมูก้อนครึ่งชิ้นวางลงในชามมารดา

เหอซื่อนิ่งงันไป รู้สึกขอบตาร้อนผ่าวอีกคำรบหนึ่ง

เมื่อสองแม่ลูกกินอาหารร่วมกันอย่างอบอุ่นเป็นสุขแบบที่ยากจะเกิดขึ้นตลอดหลายปีมานี้แล้ว เฉียวเจาพาอาจูกลับไปที่เรือนเล็กฝั่งซ้ายของเรือนใหญ่

ส่วนทางเรือนเล็กฝั่งขวาของเรือนหยาเหอเป็นที่พำนักของคุณหนูใหญ่หลีเจี่ยว บุตรสาวของนายท่านใหญ่หลีกวงเหวินที่เกิดกับภรรยาเก่า และก็เป็นคุณหนูที่อายุมากที่สุดของทั้งจวนตะวันออกและจวนตะวันตก ปีนี้นางย่างวัยสิบหกปีแล้ว

เรือนเล็กฝั่งซ้ายจัดเก็บทำความสะอาดใหม่ไว้แต่แรก ทางเดินหินศิลาเขียวแคบๆ ถูกกวาดจนสะอาดเกลี้ยงไม่มีฝุ่นเกาะ ต้นทับทิมในลานเรือนแตกหน่อใหม่แล้ว กอกล้วยริมหน้าต่างเขียวชอุ่มร่มครึ้ม

สาวใช้สามคนวิ่งออกมาต้อนรับ  คุณหนูกลับมาแล้วหรือเจ้าคะ 

สองคนเป็นสาวใช้ทำงานต่ำต้อย คนหนึ่งชื่อสือหลิว คนหนึ่งชื่อชิวโอ่ว ส่วนสาวใช้ประจำตัวเพียงคนเดียวชื่อว่าปิงลวี่

เฉียวเจาจำได้ว่าน่าจะมีสาวใช้อีกคนหนึ่งชื่อว่าซวงหง

เหอซื่อที่มาเป็นเพื่อนนางกล่าวไขความกระจ่าง  ซวงหงนางตัวดีนั่นปล่อยให้เจ้าหลงทางหายตัวไป ถูกข้าเฉดหัวไปแล้ว 

 อย่างนั้นก็ให้อาจูแทนที่นางเถอะเจ้าค่ะ 

เหอซื่อมองอาจูแวบหนึ่งอย่างไม่ใคร่วางใจ

เฉียวเจารู้ว่านางเป็นห่วงอะไร จึงชี้ไปที่อาจูพลางบอก  นางเป็นคนที่หมอเทวดาหลี่มอบให้ข้าเจ้าค่ะ 

เหอซื่อหมดความเห็นทันใด

 ขอบคุณคุณหนูเจ้าค่ะ  อาจูคำนับเฉียวเจาแล้วยืดตัวขึ้นสบตากับปิงลวี่

ปิงลวี่เบนสายตาออกอย่างดูแคลน พลางแค่นเสียงฮึขึ้นจมูก

 ท่านแม่ ท่านกลับไปพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ 

 เจ้าเองก็เข้านอนแต่หัวค่ำนะ วันนี้แม่จะไม่ให้คนพวกนั้นมากวนใจเจ้า  เหอซื่อกลับไปอย่างอาลัยอาวรณ์

เฉียวเจารู้ว่าคำนี้หมายถึงบุตรชายบุตรสาวคู่นั้นของภรรยาเก่า คุณหนูใหญ่หลีเจี่ยวกับคุณชายสามหลีฮุย

เมื่อต้นปีหลีฮุยเข้าไปเล่าเรียนในสำนักศึกษาหลวง ส่วนพวกคุณหนูของจวนตะวันตกไปที่สำนักศึกษาหญิงในจวนตะวันออกทุกวัน ตอนนี้ล้วนยังไม่เลิกเรียน

เฉียวเจาเข้าใจได้ในที่สุดแล้วว่าเหตุไฉนนายท่านใหญ่สกุลหลีเย็นชากับเหอซื่อถึงเพียงนี้

เดิมทีหลีกวงเหวินมีความรักมั่นคงต่อภรรยาคนแรก อีกทั้งบุตรชายบุตรสาวสองคนที่นางทิ้งไว้ให้ก็ดีเลิศ ขณะที่หลีเจากลับจ้องจับผิดพี่ชายพี่สาวไปเสียทุกเรื่อง ส่วนเหอซื่อคิดแต่จะช่วยบุตรสาว ไม่เก็บงำความไม่พึงใจต่อลูกเลี้ยงทั้งสองคนแม้แต่น้อย หากทำให้สามีพอใจได้ต่างหากเป็นเรื่องแปลก

ดูทีว่าความสัมพันธ์อันย่ำแย่ของสามีภรรยาคู่นี้ มีแม่นางน้อยหลีเจาเป็นตัวการสุมไฟจริงๆ

เฉียวเจาตรากตรำเดินทางมาหลายวัน นางแช่น้ำร้อนชำระกายจนหนำใจแล้วถึงเอนกายลงบนเตียงนอนหลับไป

ท้องนภามืดสลัวลงทีละน้อย แสงสนธยาแผ่คลุมไปทั่วผืนฟ้า

เซ่าหมิงยวนก้าวออกจากประตูวัง เพียงรู้สึกอ่อนล้าไปทั้งสรรพางค์กาย

องครักษ์ประจำตัวจูงม้ามาให้ เขาเหินกายขึ้นหลังอาชามุ่งหน้าไปยังตรอกชิงเชวี่ยอย่างนิ่งเงียบตลอดทาง

จวนจิ้งอันโหวตั้งอยู่ในตรอกแห่งนี้ มันเคยเป็นคฤหาสน์ธรรมดาๆ หลังหนึ่งอยู่ท่ามกลางหมู่คฤหาสน์ของผู้สูงศักดิ์มากมาย ทว่าเพลานี้เป็นเพราะมีเซ่าหมิงยวนอยู่ ราวกับว่ากระทั่งกระเบื้องหลังคาแก้วสีเขียวก็ล้วนดูเจิดจรัสกว่าหลังอื่น

ประตูใหญ่ของจวนจิ้งอันโหวเปิดรออยู่นานแล้ว เซ่าจิ่งยวน ซื่อจื่อของจิ้งอันโหวนำพาคนทั้งจวนออกมายืนอยู่บนบันได แลเห็นผู้มาถึงแต่ไกลก็รีบก้าวลงบันไดไปต้อนรับ

ตอนเซ่าหมิงยวนพลิกกายลงจากหลังม้า เขาก็เดินมาถึงตรงหน้าแล้ว

 พี่ใหญ่ 

เซ่าจิ่งยวนตบไหล่น้องชาย  น้องรองกลับมาแล้วในที่สุด ท่านพ่อท่านแม่รออยู่ด้านใน 

เขากวาดตามองเสื้อคลุมไหล่สีขาวปลอดของเซ่าหมิงยวนแล้วไม่พูดอะไรมาก

สองพี่น้องเดินตรงไปที่โถงกลางพร้อมด้วยผู้คนในจวนล้อมหน้าล้อมหลัง

พอเห็นบุรุษวัยกลางคนเรือนกายผ่ายผอมผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าประตูไกลๆ เซ่าหมิงยวนก็เร่งฝีเท้าเข้าไปคุกเข่าลงข้างหนึ่ง  ท่านพ่อ ลูกอกตัญญูกลับมาแล้วขอรับ 

ใบหน้าของจิ้งอันโหวดูซีดขาวผิดปกติ เขาโน้มตัวไปประคองบุตรชายให้ลุกขึ้นพลางเอ่ยยิ้มๆ  กลับมาก็ดีแล้ว รีบเข้าไป…  เขายังพูดไม่จบก็ไออย่างรุนแรง

แววห่วงใยจุดวาบขึ้นในดวงตาเซ่าหมิงยวนทันที

หลายปีก่อนบิดาป่วยหนักอยู่ที่แดนเหนือ กลับมาพักฟื้นที่เมืองหลวงได้สองสามปียังคงไม่กระเตื้องขึ้น เขากลับมาหนนี้ได้เห็นท่าน อาการพิษเย็นถึงกับหนักมากขึ้น

ทุกคนเดินเข้าไปในเรือน

เซ่าหมิงยวนมองปราดเดียวก็เห็นเสิ่นซื่อฮูหยินของจิ้งอันโหวนั่งนิ่งอยู่ตรงเก้าอี้ไท่ซือ นางได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจากทางนี้ก็มิได้เหลือบตาขึ้น

หวังซื่อพี่สะใภ้ใหญ่ยืนอยู่ข้างกายนาง

เซ่าหมิงยวนสาวเท้าเข้าไปคุกเข่าลง เสื้อคลุมไหล่สีขาวเกลี้ยงดุจหิมะขาวบริสุทธิ์แผ่ปูเต็มพื้น

 หมิงยวนคำนับท่านแม่ขอรับ 

สายตาของเสิ่นซื่อมองกวาดผ่านเสื้อคลุมสีขาวบริสุทธิ์อย่างช้าๆ นางกล่าวเสียงเย็น  ไม่กลับมาหลายปี พอมาถึงก็เอาสิ่งอัปมงคลมาให้ข้า!