หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 274

บทที่ 274

บุรุษที่มารุมตอมพวกนี้ เฉียวเจาไม่ต้องการทั้งนั้น ตอนนี้นางอยากรู้ที่สุดคือเซ่าหมิงยวนสืบถามสถานการณ์ของพี่ใหญ่ได้หรือไม่

ฉือชั่นเห็นสีหน้าของเฉียวเจานิ่งเรียบแล้วว้าวุ่นใจชอบกล ส่งผลให้เขาบีบมือแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว

เฉียวเจาดึงความคิดคืนมาแล้วสบตากับฉือชั่น ในดวงตาเขานางเห็นแวววาดหวังและหวาดหวั่น

เฉียวเจาเพิ่งแจ่มแจ้งในบัดดลว่าที่แท้ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉือชั่นพูดประชดประชันจับผิดเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกชมชอบนี้นั่นเอง

ท่านปู่เคยบอกว่าพวกเราไม่รับรักจากคนผู้หนึ่งได้ แต่ต้องรู้จักให้เกียรติความรักของเขา เพราะความรู้สึกที่ไม่ว่าใครก็ตามทุ่มเทให้ล้วนเป็นสิ่งดีงาม ไม่แบ่งแยกสูงศักดิ์ต่ำต้อย

“พี่ฉือ ข้าไม่คิดจะออกเรือนเจ้าค่ะ” เฉียวเจาพูดจากใจจริง

“ไม่ออกเรือน?” ฉือชั่นคิดไม่ถึงว่าที่รอเขาอยู่คือคำตอบเช่นนี้

เฉียวเจาผงกศีรษะ “ใช่ ฉะนั้นพี่ฉืออย่าสิ้นเปลืองเวลากับข้าเลยเจ้าค่ะ”

หยางโฮ่วเฉิงที่ฟังอยู่ด้านข้างอ้าปากหวอ

คุณหนูหลีไม่คิดออกเรือน?

นางเพิ่งอายุเท่าไรกัน ถึงกับพูดว่าชาตินี้จะไม่ออกเรือน

สือซีเอ๋ย ถึงแม้วันนี้เจ้าทำไม่ถูก แต่ในฐานะสหายรักยังคงหวังว่าเจ้าจะไม่ถูกหลอกลวงนะ พวกพี่สาวน้องสาวของข้าก็ชอบพูดบ่อยๆ ว่าจะอยู่ข้างกายท่านพ่อท่านแม่ไม่ออกเรือนตลอดชาติ ผลปรากฏว่าพออายุชักมากขึ้นล้วนรู้สึกว่าโดนถ่วงรั้งไว้เสียแล้ว

หยางโฮ่วเฉิงส่งสายตาให้ฉือชั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เขาไม่สังเกตเห็น เพียงเอาแต่ทำท่าทางครุ่นคิดอย่างจริงจัง

ฉือชั่นตรึกตรองครู่หนึ่งแล้วคลายมือออก “ไม่ออกเรือนก็อยู่ด้วยกันได้”

เฉียวเจาอึ้งงัน “…” ไม่ค่อยเข้าใจ ความหมายของเขาคืออยากให้ข้าเป็นนางบำเรอใช่หรือไม่

ท่านปู่มิได้บอกนางว่าความรักเช่นนี้ยังจำเป็นต้องให้เกียรติหรือไม่กันแน่ จริงๆ แล้วนางเริ่มบังเกิดอารมณ์ชั่ววูบอยากตบหน้าเจ้าคนผู้นี้สักฉาด

หยางโฮ่วเฉิงตกใจจนชาชินไปแล้ว เขาตะกายตัวลุกขึ้นในที่สุด “ไม่ใช่นะ สือซี วันนี้เจ้ายังตื่นไม่เต็มตาใช่หรือไม่”

อย่าว่าแต่คุณหนูหลียังเป็นบุตรสาวของอาลักษณ์ในสำนักราชบัณฑิต ต่อให้เป็นหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป เอ่ยปากบอกให้นางเป็นนางบำเรออย่างนั้นก็ต้องโดนถ่มน้ำลายรดหน้าเช่นกัน

“เจ้าพูดจาส่งเดชอะไรของเจ้า” ฉือชั่นตวัดสายตามองหยางโฮ่วเฉิงอย่างปึ่งชา

ช่วงเวลาที่สำคัญอย่างนี้ของชีวิตเขา ไฉนมักมีคนทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้นอยู่ร่ำไป

“เป็นเจ้าที่พูดจาส่งเดชมากกว่า เจ้าอยากให้คุณหนูหลีเป็นนางบำเรอหรือ”

“นางบำเรอ? พูดอะไรบ้าบอไร้สาระ” ฉือชั่นขมวดคิ้ว

หยางโฮ่วเฉิงชี้ฉือชั่นแล้วค่อยชี้ไปที่เฉียวเจา “ไม่แต่งงานแต่อยู่ด้วยกัน นี่มิใช่นางบำเรอแล้วคืออะไร”

ฉือชั่นเพิ่งตระหนักได้ภายหลังว่าคำกล่าวเมื่อครู่นี้ทำให้คนตีความผิดได้ง่ายจริงๆ แต่เขาไม่ได้หมายความเช่นนี้แท้ๆ เขาแค่เห็นว่าถ้าหลีซานจะไม่ออกเรือนแน่ๆ เช่นนั้นเขาก็ไม่ตบแต่งภรรยา ขอเพียงเขากับนางได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว

อันที่จริงก่อนจะพบกับหลีซาน เขาก็ไม่สนใจอยากแต่งงานแต่แรกอยู่แล้ว

ฉือชั่นพิศดูสีหน้าของเฉียวเจาพลางคิดในใจ ดูเหมือนนางจะโกรธแล้ว

“หลีซาน ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น ความจริงข้าเป็น…” ข้าเป็นนายบำเรอของเจ้าก็ได้นะ ขอแค่ได้อยู่ด้วยกัน

น่าเสียดายที่ถ้อยคำของชายหนุ่มถูกเฉียวเจาตัดบท “พี่ฉือ เป็นข้าที่ไม่พูดให้กระจ่างเอง ข้าอยากอยู่คนเดียว ไม่คิดจะอยู่กับใครทั้งนั้น”

เหตุไฟไหม้ในครอบครัวนางมีเงื่อนงำซับซ้อน พี่ชายยังโดนจับเข้าคุกหลวงจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรมิอาจคาดเดา อีกทั้งเบื้องหลังเรื่องนี้ซ่อนเร้นความจริงใดไว้กันแน่ และจะมีอันตรายอะไรบ้างก็ล้วนยังไม่ล่วงรู้ นางจะมีแก่จิตแก่ใจไปใคร่ครวญเรื่องอื่นได้เช่นไร

ยังไม่เอ่ยถึงว่านางมีความรู้สึกฉันสหายกับฉือชั่นเท่านั้น ถึงจะเป็นความรักฉันชายหญิง นางก็ไม่มีทางฉุดเขาลงมาในบ่อโคลนเช่นนี้

“ใครทั้งนั้นหรือ”

“ใช่ ไม่ว่าใครทั้งนั้น” ยามเฉียวเจากล่าวคำนี้ เงาร่างคนผู้หนึ่งวาบผ่านเข้ามาในห้วงความคิด ใบหน้าของคนผู้นั้นซีดขาวจนเกินกว่าเหตุ แต่กลับไม่ลดทอนรัศมีความห้าวหาญผ่าเผย เรือนกายก็ยังสวยงามสมส่วนยิ่ง…

เอ่อ…ข้าคิดไปถึงที่ใดกันล่ะนี่

เฉียวเจาดึงความคิดที่เตลิดเพริดไปอย่างควบคุมไม่อยู่กลับมา

ไม่ว่าใครก็ตามอย่างแน่นอน นางเคยเป็นภรรยาของเซ่าหมิงยวนมาแล้วครั้งหนึ่ง น่าเบื่อเหลือแสน

ฉือชั่นเปล่งเสียงหัวร่อเบาๆ

เฉียวเจามองเขาอย่างสงบนิ่ง

“หลีซาน” ฉือชั่นเรียกคำหนึ่ง

ชะรอยว่าสารภาพความในใจไปแล้ว ความรู้สึกอันลึกซึ้งที่ถั่งโถมใส่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพวกนั้นทำให้ยามเขาเอื้อนเอ่ยคำเรียกขานว่า ‘หลีซาน’ ออกจากปากฟังดูอ่อนโยนกว่าปกติอย่างบอกไม่ถูก

หยางโฮ่วเฉิงสะดุ้งเฮือก น่าอึดอัดใจนัก เพราะอะไรในเวลานี้เซ่าหมิงยวนกับจูเยี่ยนล้วนไม่อยู่ด้วยนะ ในสภาพการณ์เช่นนี้เขาควรทำอย่างไรกันแน่

จะห้ามดีหรือไม่ห้ามดี

ในใจคุณชายหยางเอ้อร์ขัดแย้งกันชั่วครู่แล้วเลือกที่จะมองดูเงียบๆ

ฉือชั่นยื่นมือไปคิดจะลูบเส้นผมสีดำขลับของเฉียวเจา แต่สุดท้ายก็หดคืนไปแล้วพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “เจ้าจงจำไว้ว่าข้าไม่ใช่ใครทั้งนั้น ข้าคือฉือชั่น”

กล่าวจบฉือชั่นไม่รอดูท่าทีของเฉียวเจา เขาย่างเท้าเดินออกไปข้างนอกทันที

ในห้องเหลือเพียงเฉียวเจากับหยางโฮ่วเฉิง

เขาเกาท้ายทอยพลางเอ่ย “คุณหนูหลี ข้าอยู่หรือไม่จริงๆ แล้วไม่สำคัญสักนิด ท่านถือเสียว่าวันนี้ไม่มีข้าอยู่ก็แล้วกัน”

หยางโฮ่วเฉิงกล่าวคำนี้ทิ้งไว้แล้วก้าวขาวิ่งไปเลย

ถ้อยคำนั้นยังวนเวียนอยู่ในห้วงความคิดของหญิงสาว เจ้าจงจำไว้ว่าข้าไม่ใช่ใครทั้งนั้น ข้าคือฉือชั่น

นางกดๆ หว่างคิ้วอย่างละเหี่ยใจ

ดังนั้นสิ่งที่นางพูดพวกนั้นล้วนเปลืองน้ำลายแล้วใช่หรือไม่

หยางโฮ่วเฉิงก้าวออกมาก็เห็นสหายรักยืนทอดสายตามองไปยังที่ไกลอยู่เงียบๆ ตรงระเบียงทางเดิน

เขาเดินไปหาฉือชั่นแล้วยืนเคียงข้างกัน “สือซี วันนี้เจ้าโดนผีเข้าแล้วกระมัง”

ฉือชั่นแทบโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ เขาสารภาพรักอย่างจริงจังเช่นนี้ คนเป็นสหายไม่ประทับใจก็ช่างเถิด ยังบอกว่าเขาโดนผีเข้าอีก

เพราอะไรเขาถึงคบหาแต่สหายแย่ๆ หรือไร

“ข้าพูดจริงๆ นะสือซี คุณหนูหลียังอายุไม่ถึงสิบสี่…”

ฉือชั่นปรายตามองหยางโฮ่วเฉิงอย่างเย็นชา “ข้าผ่านเวลาที่ยังไม่ย่างสิบสี่มาเหมือนกัน ตอนนี้ก็เติบใหญ่แล้วไม่ใช่หรือ นางยังอายุไม่ถึงสิบสี่แล้วอย่างไร ข้ารอได้”

สิบสี่ปี สิบห้าปี สิบหกปี…

“ตราบเท่าที่นางไม่ออกเรือน ข้าสามารถรอไปได้เรื่อยๆ”

“แล้วถ้านางออกเรือนล่ะ” ได้ยินคำนี้ของสหายรัก จิตใจของหยางโฮ่วเฉิงชักหนักอึ้งชอบกล

เมื่อครู่เขามองอยู่ด้านข้าง ดูไม่ออกว่าคุณหนูหลีมีจิตปฏิพัทธ์ต่อสือซีแม้แต่เศษเสี้ยว

หัวใจของฉือชั่นคล้ายถูกบีบรัดคราหนึ่ง แต่เขายังพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เช่นนั้นคนที่แต่งงานกับนางต้องเป็นข้าแน่นอน”

หยางโฮ่วเฉิงยกนิ้วโป้งขึ้น อย่าเพิ่งสนใจว่าจะกลายเป็นความจริงได้หรือไม่ เขานับถือความมั่นใจในตนเองของสหายรัก

เฉียวเจาซึ่งยืนอยู่หน้าประตูได้ยินคำกล่าวของฉือชั่นเต็มสองหู นางหมุนกายเดินกลับไปเงียบๆ

สองคนยืนอยู่นอกเรือน หนึ่งคนนั่งอยู่ในเรือน เวลาล่วงผ่านไปอย่างเชื่องช้าท่ามกลางความร้อนรุ่มใจ