หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 311

บทที่ 311

เซ่าหมิงยวนยื่นห่อผ้าส่งให้นาง “เป็นของกินที่สือซีไหว้วานข้านำมาให้ท่าน”

เฉียวเจารับมาเปิดออกต่อหน้าเขา ในนั้นมีขนมสอดไส้มังสวิรัติจากร้านเก่าแก่ดั้งเดิมหลายห่อ ยังมีแตงหวานหนึ่งลูก

แตงหวานเป็นสีเหลืองทองส่งกลิ่นหอมหวานชื่นใจ

เฉียวเจาไม่รู้ว่าสมควรพูดอะไรไปชั่วขณะ

“สือซียังฝากความข้ามาบอกต่อคุณหนูหลีด้วย” เซ่าหมิงยวนสัมผัสได้ว่าบรรยากาศชักเริ่มอึดอัด เขาจึงรีบกล่าวขึ้น

“พี่ฉือมีอะไรจะบอกข้าหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างสงบนิ่ง

“เขาบอกว่า…” เซ่าหมิงยวนมองนัยน์ตาดำขลับของเด็กสาวแล้วสองจิตสองใจเล็กน้อย “ให้ท่านรักษาเนื้อรักษาตัว สองปีนี้เขาจะมานะพยายาม วันหน้าจะตบแต่งท่านเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามประเพณี”

เฉียวเจาทำสีหน้าปึ่งชา

ตบแต่งข้าเป็นภรรยาอย่างถูกต้องตามประเพณี?

เช่นนั้นข้าต้องซาบซึ้งใจอย่างเหลือแสนใช่หรือไม่ แล้วยังต้องขอบคุณ ‘พ่อสื่อ’ ที่นำความมาบอกผู้นี้ด้วยสินะ

สายตาเย็นเยียบของเด็กสาวทำให้แม่ทัพหนุ่มทำอะไรไม่ถูกอยู่สักหน่อย

เขาแค่นำความมาบอกต่อ…ทั้งมิได้มีเจตนาจับคู่ ทั้งไม่คิดจะกีดกันขัดขวาง สตรีอย่างคุณหนูหลีย่อมมีความคิดเป็นของตนเอง ไม่น่าจะว่อกแว่กไหวเอนไปกับสิ่งรอบข้าง

ทว่าเพราะอะไรนางถึงโมโหอีกแล้ว

“แม่ทัพเซ่าถอดเสื้อออกเถอะ รีบฝังเข็มให้ท่านเสร็จโดยไว ข้าจะกลับอารามแล้วเจ้าค่ะ”

“อ้อ” เซ่าหมิงยวนยกมือขึ้นปลดสายรัดเอว

สำหรับเรื่องเปลื้องอาภรณ์พรรค์นี้ คนบางคนคุ้นชินแล้วอย่างเห็นได้ชัด

เฉียวเจาเลิกคิ้วขึ้น

ไม่สำเหนียกถึงความผิดของตนสักนิดเลยหรือนี่ เขาเป็นแม่ทัพใหญ่คุมกำลังทหารไว้ในมือผู้หนึ่งกลับแย่งหน้าที่ของแม่สื่อไม่รู้สึกละอายใจเลยหรือ

เฉียวเจาอดนึกไปถึงราตรีก่อนหน้าไม่ได้

บุรุษตรงหน้าผู้นี้ใช้นางเป็นผ้าห่มตลอดคืน ทำเอานางหนาวแทบกลายเป็นน้ำแข็ง แต่ตอนนี้เขาบอกนางว่ามีชายอื่นจะพยายามตบแต่งนางเป็นภรรยา? มิหนำซ้ำทำสีหน้าเห็นดีเห็นงามด้วย

แม่นางเฉียวยิ่งคิดยิ่งขุ่นเคือง นางเหยียดนิ้วชี้จิ้มที่กล้ามหน้าท้องของคนบางคน พลางพูดเสียงเย็นๆ “แม่ทัพเซ่าใช้ยาดีขนานใดลบเลือนรอยแผลเจ้าคะ ตรงนี้หายเร็วน่าดู”

เซ่าหมิงยวนหน้าแดงก่ำเหมือนลูกตำลึงสุก

เฉียวเจาปรายตามองเขาอย่างเฉยเมย ไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจแม้แต่น้อยนิด นางฝังเข็มเงินตรงหน้าอกเขาไปพลาง พูดอย่างมึนตึงไปพลาง “แม่ทัพเซ่ายังเอาตนเองไม่รอด วันหน้าอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นจะดีกว่าเจ้าค่ะ”

เซ่าหมิงยวนอ้าปากออกทว่าไม่กล้าแก้ตัว

ข้าเปล่านะ ข้าก็แค่บอกความต่อเท่านั้นเอง!

ทว่าวันนี้ท่าทางของคุณหนูหลีดูน่ากลัวเหลือเกิน ถ้าเขาพูดอธิบาย เกิดนางจิ้มตัวเขาอีกจะทำเช่นไร

แม่ทัพหนุ่มซึ่งรู้แจ้งถึงจุดนี้แล้วปิดปากอย่างสงบเสงี่ยม จนกระทั่งเฉียวเจาดึงเข็มเงินออกก็ยังคงไม่ปริปาก

เฉียวเจาเห็นเขาสวมเสื้อเงียบๆ จึงเอ่ยถามขึ้น “มีข่าวของปิงลวี่กับเฉินกวงหรือยังเจ้าคะ”

“ยังไม่มี ข้าส่งคนไปเสาะหาพวกเขาแล้ว” พอเห็นนางเริ่มไต่ถามเป็นการเป็นงาน เซ่าหมิงยวนก็ลอบระบายลมหายใจอย่างโล่งอก “เท้าของคุณหนูหลีดีขึ้นบ้างหรือไม่”

“ปรุงยามาประคบร้อนกับแช่เท้าจนอาการบวมลดลงแล้ว อีกไม่นานก็จะเดินได้เป็นปกติ ถึงเวลาไม่ต้องรบกวนพวกซือฟู่ของอารามซูอิ่งแบกข้าลงมาอีก”

“ล้วนเป็นเพราะต้องฝังเข็มให้ข้า คุณหนูหลีถึงได้วุ่นวายเช่นนี้”

“แม่ทัพเซ่าช่วยชีวิตข้าไว้ ไม่ต้องกล่าววาจาตามมารยาทพรรค์นี้ ข้าจะกลับอารามซูอิ่งแล้วเจ้าค่ะ”

เซ่าหมิงยวนล้วงของสิ่งหนึ่งจากแขนเสื้อส่งให้นาง “คุณหนูหลีเก็บสิ่งนี้ไว้ให้ดี”

“นี่คืออะไรเจ้าคะ” เฉียวเจาพิศดูของที่อยู่ในมือเขา

มันเป็นของชิ้นเล็กๆ ยาวไม่ถึงสามชุ่น มีรูเล็กๆ กลมมน คล้ายหยกแต่ไม่ใช่หยก คล้ายกระดูกแต่ไม่ใช่กระดูก ดูไม่ออกว่าทำจากวัสดุอะไร

ถึงเฉียวเจาจะมีความรู้กว้างขวางก็ยังมองไม่ออกว่านี่เป็นของอะไร

เซ่าหมิงยวนไขความกระจ่าง “สิ่งนี้เรียกว่าขลุ่ยกระดูก ทำมาจากกระดูกคอของสัตว์ป่าชนิดหนึ่งในแดนเหนือ เสียงขลุ่ยสั้นห้วนแต่ดังกังวานไกล คุณหนูหลีพกมันไว้ติดตัว ตอนนี้ถนนบนเขาโดนตัดขาด ท่านยังเดินเหินไม่สะดวก ถ้าพบปัญหาอะไรก็เป่ามัน ข้าได้ยินได้ในระยะห่างระหว่างอารามซูอิ่งกับวัดต้าฝู”

เฉียวเจากำขลุ่ยกระดูกเลาเล็กๆ ไว้ในมือเพียงรู้สึกว่ามันเย็นเฉียบดุจหยก ปากกลับเอ่ยขึ้นว่า “ต่อให้เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ แม่ทัพเซ่าได้ยินก็เข้าไปไม่ได้ตามสะดวก อารามซูอิ่งไม่อนุญาตให้ฆราวาสชายเข้าใกล้เจ้าค่ะ”

เซ่าหมิงยวนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “กฎเป็นของตายตัว แต่คนพลิกแพลงได้ คุณหนูหลีเก็บไว้ให้ดีเท่านั้นเป็นพอ”

“ได้ ข้าจะเก็บไว้ ขอบคุณแม่ทัพเซ่ามากเจ้าค่ะ”

เฉียวเจากลับถึงอารามซูอิ่งแล้วลูบขลุ่ยกระดูกที่เซ่าหมิงยวนมอบให้ไปมาพลางคิดคำนึงในใจ

คนผู้นั้นกลับละเอียดรอบคอบนัก ทว่าขลุ่ยเลานี้คงไม่ได้ใช้ประโยชน์กระมัง

บนภูเขาเงียบสงบ เวลาล่วงผ่านไปหลายวันอย่างเชื่องช้าดุจสายน้ำ

ยามนี้เฉียวเจาสามารถเดินเท้าไปวัดต้าฝูฝังเข็มขับพิษให้เซ่าหมิงยวนเองได้แล้ว อีกทั้งไปๆ มาๆ นางกับเณรน้อยเสวียนจิ่งยังสนิทคุ้นเคยกันมากขึ้นด้วย

วันนี้หลังเฉียวเจาฝังเข็มให้เซ่าหมิงยวนแล้วเตรียมตัวกลับ เสวียนจิ่งตัวน้อยอุ้มกระต่ายตัวหนึ่งมาจากที่ใดก็สุดรู้ “สีกา ขาของกระต่ายตัวนี้มีเลือดออก ท่านสอนวิธีทำแผลของมันให้ข้าได้หรือไม่”

“ได้สิ”

กลางเขาพบเห็นสมุนไพรป่าได้ทุกหนแห่ง เฉียวเจาพาเสวียนจิ่งไปเก็บสมุนไพรห้ามเลือดกำหนึ่ง สอนให้เขาบดละเอียดแล้วพอกที่แผลบนตัวกระต่าย จากนั้นใช้ผ้าพันทับให้เรียบร้อยและผูกเก็บปลายเป็นเงื่อนผีเสื้ออย่างสวยงาม

“เสร็จแล้ว ไว้พรุ่งนี้พวกเราค่อยใส่ยาใหม่ให้มันด้วยกัน”

เสวียนจิ่งพยักหน้าหงึกหงัก “ได้ สีกาช่วยชีวิตกระต่ายไว้ เป็นบุญกุศลไม่สิ้นสุด”

เฉียวเจาอดหัวร่อไม่ได้ นางยกมือบีบแก้มเขา “อย่างนั้นข้าสมควรขอบคุณเจ้ากระต่ายตัวนี้”

“สีกา อาตมาพาท่านไปส่งที่อารามซูอิ่งเถอะ”

“ไม่ต้องแล้ว กระต่ายได้รับบาดเจ็บ ซือฟู่น้อยยังต้องดูแลมันไม่ใช่หรือ ข้ากลับไปเองก็ได้”

“แล้วท่านจำทางได้หรือไม่” เสวียนจิ่งถามอย่างเป็นห่วง

เฉียวเจากลั้นยิ้มไม่อยู่ “จำได้แน่นอน จากวัดต้าฝูไปที่อารามซูอิ่งมีอยู่แค่ทางเดียวมิใช่หรือ”

“ไม่ใช่นะ สีกา อาตมาจะแอบบอกให้ท่านรู้ไว้ ความจริงยังมีอีกทางหนึ่ง แต่ถนนเส้นนั้นต้องอ้อมไกล อีกทั้งต้องข้ามสะพาน แต่สะพานแห่งนั้นขาดไปตั้งแต่เมื่อครั้งกระโน้น ก่อนอาตมาจะเกิดเสียอีก ดังนั้นพอนานวันเข้าก็ไม่มีคนจำได้”

“แล้วซือฟู่น้อยรู้จักได้อย่างไรล่ะ”

เสวียนจิ่งหน้าแดง “มีครั้งหนึ่งอาตมาหลงทางก็เลยไปเจอเข้า อาตมากลัวท่านหลงทางถึงได้บอกท่านไว้”

“ซือฟู่น้อยวางใจได้ ข้าจะเดินไปตามทางที่พวกเราไปกลับทุกวัน ไม่มีทางหลงเด็ดขาด”

เสวียนจิ่งลุกขึ้นยืน มือหนึ่งอุ้มกระต่าย มือหนึ่งปัดฝุ่นบนจีวรออก “ถ้าอย่างนั้นอาตมาก็วางใจแล้ว สีกา พรุ่งนี้พบกันใหม่”

“พรุ่งนี้พบกัน”

เฉียวเจากล่าวล่ำลากับเณรน้อยแล้วย่ำเท้าไปตามถนนบนเขากลับสู่อารามซูอิ่ง

ที่นั่นตั้งอยู่สูงกว่าวัดต้าฝู แต่มีอาณาบริเวณเล็กกว่ามาก อารามทั้งหลังซ่อนตัวอยู่กลางแมกไม้เขียวขจี

หญิงสาวคุ้นเคยกับเส้นทางสายนี้เป็นอย่างดี นางก้าวเดินด้วยฝีเท้าปราดเปรียวไปถึงด้านหน้าอารามแล้วผลักประตูเข้าไป

นางกินอาหารกลางวันวันนี้ที่วัดต้าฝู ทั้งยังไปเก็บสมุนไพรเป็นเพื่อนเสวียนจิ่ง จึงกลับมาช้ากว่าปกติอยู่บ้าง

ภายในอารามเงียบเชียบ เวลานี้เหล่าซือฟู่ทั้งหลายน่าจะนอนพักกลางวันอยู่ ทว่าเฉียวเจายิ่งเข้าไปข้างในก็ยิ่งรู้สึกได้รางๆ ว่าไม่ชอบมาพากล คลับคล้ายตนกลายเป็นเหยื่อตัวหนึ่งที่กำลังเดินเข้าสู่กับดักที่วางไว้ล่วงหน้าทีละก้าว โดยมีผู้ล่าใจที่เย็นจับจ้องอยู่ในที่ลับ

นางค่อยๆ ชะลอฝีเท้า ชำเลืองมองสองข้างทางหางตา ทันใดนั้นนางเหลือบเห็นรอยเท้ารอยหนึ่งตรงด้านข้างแปลงสมุนไพร

นั่นเป็นรอยเท้าของบุรุษข้างหนึ่ง

เฉียวเจาหมุนกายขวับ