หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 334

บทที่ 334

“จากข่าวที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของกวนจวินโหวสืบมาได้ ท่านป้าสะใภ้ใหญ่กับหลันซื่อฮูหยินของมู่เอินป๋อสนิทสนมกันมาก ฤดูหนาวปีกลายคุณหนูใหญ่ของจวนมู่เอินป๋อล้มป่วยจากไป อาการของนางคล้ายคลึงกับอาการตอนพิษหอมสูญกำเริบ”

“คุณหนูใหญ่ของจวนมู่เอินป๋อแซ่เฉิงใช่หรือไม่เจ้าคะ” เฉียวเจาไต่ถาม

เฉียวโม่ผงกศีรษะ “น้องเจารู้จักคุณหนูเฉิงหรือ”

“เคยได้ยินเจ้าค่ะ คุณหนูใหญ่สกุลเฉิงเดิมเป็นหัวหน้าชุมนุมฟู่ซาน”

ตอนที่นางคิดจะเข้าร่วมชุมนุมฟู่ซานนั้นเคยสืบความเป็นมาของชาวชุมนุมคนสำคัญๆ ไว้โดยเฉพาะ และได้รู้เรื่องของหัวหน้าชุมนุมฟู่ซานเป็นคนแรก

คุณหนูเฉิงคือบุตรสาวคนโตสายเลือดภรรยาเอกของมู่เอินป๋อ ทว่ามารดาบังเกิดเกล้าด่วนจากไป ถึงกระนั้นนางโฉมงามดุจบุปผา มีความสามารถล้นเหลือ ไม่ต้องเอ่ยถึงอื่นใดเพียงดูจากว่านางได้เป็นหัวหน้าชุมนุมฟู่ซานทั้งที่ในเมืองหลวงมีสตรีโดดเด่นอยู่เกลื่อนกล่นก็พอจะบ่งบอกได้ทุกสิ่งแล้ว เพียงน่าเสียดายที่หญิงงามมักอาภัพ คุณหนูเฉิงยังไม่ออกเรือนก็ต้องลาลับโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร

หลันซื่อฮูหยินคนปัจจุบันของมู่เอินป๋อเป็นภรรยาคนที่สอง นางคือบุตรสาวคนเล็กของสมุหราชเลขาธิการหลันซาน

“จะอาศัยแค่ว่าเหมาซื่อกับฮูหยินของมู่เอินป๋อสนิทสนมกัน และอาการป่วยของคุณหนูเฉิงคล้ายกับตอนพิษหอมสูญกำเริบ ก็ยืนยันว่าฮูหยินของมู่เอินป๋อเป็นคนจัดหาพิษหอมสูญมาให้เหมาซื่อได้แล้วหรือ อย่าลืมว่าอาการตอนพิษหอมสูญกำเริบไม่ต่างจากโดนลมเย็นเท่าไรนะเจ้าคะ” แม้นเฉียวเจาเชื่อถือในการสืบข่าวของเซ่าหมิงยวน ยังชี้ข้อน่าสงสัยขึ้น

“เจาเจา ไม่ว่าอย่างไรนางคือท่านป้าสะใภ้ใหญ่ของพวกเรา เอาแต่เรียกว่าเหมาซื่อ…”

“พี่ใหญ่ลืมไปหรือว่าตอนนี้ข้าคือหลีเจา เดิมทีนางก็มิใช่ท่านป้าสะใภ้ใหญ่ของข้าแล้ว”

เมื่อไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายโลหิตแล้ว สำหรับญาติพี่น้องในอดีตนางดูแต่ความรักใคร่ผูกพันเท่านั้น หากเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกรักใคร่ผูกพันกันและถึงขั้นปองร้ายพี่ชายของนาง จะนับเป็นป้าสะใภ้อะไรอีก

“เจ้านี่นะ” เฉียวโม่ยกมือยีหัวน้องสาว เขาพูดกลับเข้าเรื่องเดิม “ไม่ใช่เท่านี้แน่นอน น้องเจารู้หรือไม่ว่าจวนมู่เอินป๋อมีอะไรโด่งดังมากที่สุด”

“พี่ใหญ่โปรดชี้แนะสอนสั่งเจ้าค่ะ” เห็นพี่ชายไม่ติดใจกับคำที่ตนใช้เรียกขานเหมาซื่ออีก เฉียวเจาอารมณ์ดีพอดู นางกล่าวพร้อมรอยยิ้มละไม

“จวนมู่เอินป๋อมีชื่อโด่งดังที่สุดคือโรงหมอจี้เซิง ตกทอดต่อๆ กันมานานนับหลายร้อยปี ในช่วงระหว่างนี้สกุลเฉิงประสบผ่านความรุ่งเรืองตกต่ำสลับกันไปจนกระทั่งราชวงศ์นี้มีคนในตระกูลได้เป็นฮองเฮา ถึงนับว่าย่างกลับเข้าสู่หมู่ชนสูงศักดิ์อีกคราหนึ่ง แต่มีเพียงโรงหมอจี้เซิงที่ยืนหยัดมั่นคงเรื่อยมา”

“ข้าก็เคยได้ยินได้ฟังเรื่องพวกนี้มาบ้างเล็กๆ น้อยๆ เจ้าค่ะ” เฉียวเจาขบคิดครู่หนึ่งก่อนเอ่ยถาม “เกี่ยวข้องกับโรงหมอจี้เซิง?”

เฉียวโม่พยักหน้า “น้องเจารู้อยู่แล้วว่าพิษหอมสูญเป็นของหายากมาก ย่อมไม่มีตามโรงหมอทั่วไป ตอนผู้ใต้บังคับบัญชาของกวนจวินโหวสืบสาวไปถึงโรงหมอจี้เซิง พบว่ามีหมอแซ่หานผู้หนึ่งมาจากทิศใต้ เวลานั้นหมอหานผู้นั้นมาขออาศัยครอบครัวที่เป็นญาติห่างๆ ผลปรากฏว่าไม่ถึงหนึ่งปี คนในครอบครัวของญาติห่างๆ ท่านนั้นทยอยกันตายเพราะอาการโดนลมเย็น…”

เฉียวเจาได้ยินแล้วโคลงศีรษะ โดนลมเย็นอาจคร่าชีวิตคนได้ แต่คนทั้งครอบครัวตายด้วยอาการโดนลมเย็นไปทีละคนนี้พบได้ไม่มากนัก

“หมอหานท่านนั้นได้รับทรัพย์สมบัติของครอบครัวญาติห่างๆ ไปแล้วเปิดโรงหมอแห่งหนึ่ง น่าเสียดายที่โชคไม่ดี เปิดไม่ถึงสองปีก็พลั้งมือรักษาคนป่วยที่มาจากตระกูลผู้มีอำนาจตายไปคนหนึ่ง โรงหมอเลยโดนคนทุบพัง ตัวเขาเองก็ถูกตีขาหักข้างหนึ่ง ต่อมาฮูหยินของมู่เอินป๋อเป็นคนช่วยจัดการให้เขาเข้าไปอยู่ในโรงหมอจี้เซิง…” เฉียวโม่เล่าเรื่องที่สืบเสาะมาได้ให้น้องสาวฟังอย่างละเอียด “ขณะนี้เกือบมั่นใจได้แล้วว่าท่านป้าสะใภ้ใหญ่ได้พิษหอมสูญมาจากฮูหยินของมู่เอินป๋อ แต่ยังไม่ได้หลักฐานมัดตัวมาไว้ในมือ เพื่อไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นเลยยังไม่แตะต้องหมอผู้นั้นในเวลานี้”

“สืบเรื่องพวกนี้ได้ในเวลาสั้นๆ เท่านี้ก็หาได้ยากมากแล้วเจ้าค่ะ”

หมู่นี้เกิดเรื่องขึ้นต่อๆ กันไม่หยุดหย่อน นางคิดไม่ถึงเลยว่าเซ่าหมิงยวนจะสืบพบเบาะแสได้รวดเร็วเพียงนี้

“พี่ใหญ่ เช่นนี้แสดงว่าคนที่อยากเล่นงานท่านจริงๆ คือสมุหราชเลขาธิการหลันซานหรือเจ้าคะ”

เฉียวโม่ถอนใจเบาๆ เฮือกหนึ่ง “บางทีกระมัง สิงอู่หยางแม่ทัพคั่งวอนั้นใกล้ชิดกับหลันซานอยู่แต่เดิม เขาคิดจะเล่นงานข้าก็มิใช่เรื่องเหนือความคาดหมาย ข้ากำลังคิดว่าต่อให้ได้หลักฐานมัดตัวมาแล้วไปวางเบื้องพระพักตร์โอรสสวรรค์ สุดท้ายอาจไม่เกิดผลลัพธ์อะไรก็เป็นได้”

สมุหราชเลขาธิการหลันซานอยู่ในราชสำนักใช้มือเดียวปิดฟ้ามาเกือบยี่สิบปี หากบอกว่าในกาลก่อนเขาคิดว่าฮ่องเต้โดนขุนนางโฉดปิดหูปิดตา เช่นนั้นหลังได้พบปะกับโอรสสวรรค์พระองค์นี้อย่างใกล้ชิด และประสบกับเคราะห์ภัยโดนจองจำครั้งหนึ่ง เขาค่อยๆ ตาสว่างแล้วว่าไม่มีฮ่องเต้หมิงคังให้ท้าย หลันซานจะกุมอำนาจไว้ผู้เดียวได้อย่างไร

“อยากได้หลักฐานมัดตัวนั้นยากมากเจ้าค่ะ” เฉียวเจาเอ่ยปากพูด

หมอหานผู้นั้นเป็นคนของฮูหยินของมู่เอินป๋อ ต้องไม่ทิ้งหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรใดๆ ไว้เป็นแน่ และถึงเขารับสารภาพ เพียงอาศัยคำให้การข้างเดียว อย่าว่าแต่จะสั่นคลอนตำแหน่งสมุหราชเลขาธิการของหลันซาน ถึงอยากจัดการหลันซื่อฮูหยินของมู่เอินป๋อก็ยังปราศจากหนทางใด

ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงว่าต่อให้มีหลักฐานมัดตัวก็ตามที อาจเป็นดั่งเช่นที่พี่ใหญ่กังวลใจว่าฮ่องเต้เต็มใจจะแตะต้องหลันซานหรือไม่ยังบอกได้ยากยิ่ง

“เรื่องนี้เจ้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็พอ เจาเจา ไหนเล่ามาบ้างสิว่าเจ้าอยู่ในภูเขาหลายวันนั้นพบเจอเหตุการณ์อะไรบ้าง”

“เขาไม่ได้บอกกับพี่ใหญ่หรือเจ้าคะ”

เฉียวโม่ยิ้มน้อยๆ “เขาน่ะใครรึ”

เฉียวเจามองพี่ชายตาขุ่น “พี่ใหญ่ ข้าพูดจริงจังเจ้าค่ะ”

“เขาย่อมไม่บอกอะไรมากแน่นอน จะอย่างไรในสายตาเขาเจ้าคือหลีเจา เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังมากไปไม่เหมาะ”

แม้ว่าพี่ชายจะพูดไปตามเนื้อผ้าด้วยท่าทางเอาจริงเอาจัง แต่เฉียวเจารู้สึกว่าเขากำลังสัพยอกตนอยู่อย่างไรชอบกล นางทำหน้าตึงกล่าวว่า “ตกลงพี่ใหญ่อยากรู้เรื่องในภูเขาหรือไม่เจ้าคะ”

“อยากรู้สิ น้องเจาอย่าโมโหเลยนะ”

“ข้าไม่ได้โมโห”

“ได้ๆ ไม่โมโห เจาเจารีบเล่าเถอะ”

เฉียวเจาเล่าโดยเลือกส่วนที่เล่าได้ให้เฉียวโม่ฟัง

ครั้นเห็นว่าใกล้เที่ยงวันรอมร่อ เซ่าหมิงยวนยังไม่กลับมา นางจึงเอ่ยสั่งปิงลวี่ “เจ้ากลับไปที่จวนก่อน บอกให้อาจูนำยาลบรอยแผลไปส่งให้ที่จวนสกุลเจียงที”

ฝ่ายเจียงซือหร่านตั้งตารอคอยอยู่ตลอดนับแต่เฉียวเจากลับไป นางรอแล้วรอเล่าก็ยังไม่ได้รับของเสียที ครั้นถือแส้ตั้งท่าจะไปคิดบัญชีกับเฉียวเจา ทางจวนสกุลหลีก็ส่งของมาให้ในที่สุด

นางเอายาลบรอยแผลเข้าไปที่วังหลวง

องค์หญิงเจินเจินได้ยินว่าเจียงซือหร่านมาหา รีบเชิญนางเข้ามาอย่างอดใจรอไม่ไหว

“ซือหร่าน ได้ข่าวของหมอเทวดาหลี่แล้วใช่หรือไม่”

เจียงซือหร่านกระอักกระอ่วนใจอยู่สักหน่อย “ยังไม่มีข่าวของหมอเทวดาหลี่ แต่ข้านำของสิ่งนี้มาให้เจ้า”

องค์หญิงเจินเจินพิศดูกล่องหยกใบเล็กกะทัดรัดที่อีกฝ่ายยื่นมาให้ “นี่คืออะไรหรือ”

“ยาของหมอเทวดาหลี่ ลบรอยแผลได้”

ในดวงตาขององค์หญิงเจินเจินมีแววผิดหวังผุดขึ้นลึกๆ นางลูบใบหน้าเบาๆ กล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “บนหน้าข้านี้มิใช่บาดแผลนะ”

นางไม่สมควรตั้งความหวัง แต่ไรมาเจียงซือหร่านถูกประคบประหงมเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ ยามพบปัญหายังต้องให้คนอื่นสะสางให้ ไหนเลยจะช่วยนางได้จริงๆ

“ซือหร่าน ความหวังดีของเจ้าข้าขอรับไว้ด้วยใจ ทว่ายานี้ข้าคงไม่ได้ใช้…”

“อย่างไรก็ต้องลองดูสิ นี่น่ะเป็นยาของหมอเทวดาหลี่เชียวนะ ไม่แน่ว่าอาจรักษาอาการเนื้อเน่าบนหน้าเจ้าได้ผล”

ได้ยินอีกฝ่ายคะยั้นคะยอเช่นนี้ องค์หญิงเจินเจินชักสองจิตสองใจ

เจียงซือหร่านยอมลดศักดิ์ศรีขอยากล่องนี้มาจากเฉียวเจา ย่อมหวังว่ามันจะใช้ประโยชน์ได้แน่นอน ด้วยเหตุนี้นางพูดกล่อมต่อ “เจินเจิน เจ้าคิดดู ยาของหมอเทวดามีเงินพันชั่งก็ยังหาไม่ได้ ถึงอย่างไรหน้าเจ้ากลายเป็นเช่นนี้แล้ว ถึงใช้แล้วไม่ได้ผล คงไม่หนักหนาไปกว่านี้กระมัง”

สองเค่อผ่านไป เจียงซือหร่านเห็นองค์หญิงเจินเจินที่ทายาแล้วตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง

แย่แล้ว อาการหนักขึ้นจริงๆ!