หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 379

บทที่ 379

เฉียวเจาปรับตัวไม่ค่อยทันในชั่วขณะ

ถึงพักนี้จะคุ้นเคยกับขั้นตอนพวกนี้ก็ตามที แต่วันนี้เขาถอดอย่างคล่องแคล่วว่องไวไปบ้างหรือไม่

“เจาเจาเริ่มได้เลย”

นางเม้มมุมปากและพยักหน้า

คนบางคนเอนกายลงนอนอย่างเชื่อฟัง

เพราะพิษไอเย็นในกายถูกขับออกไปได้ไม่น้อย ผิวกายของเขาไม่ดูซีดขาวปานนั้นอีกแล้ว มันแผ่ประกายวาวๆ ละม้ายไข่มุก

แผงอกครัดเคร่ง กล้ามหน้าท้องเป็นลอนชัด มีร่องลึกพาดเป็นแนวจากกลางท้องหายเข้าไปใต้กางเกงขายาว

สายตาของเฉียวเจาหยุดอยู่ตรงนั้น นางรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติ แต่นึกไม่ออกในชั่วครู่ชั่วยาม

หลังจากเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงแล้ว ยามเฉียวเจาจ้องมองตรงนั้นกลับนึกกระดากกระเดื่องอยู่บ้าง นางดึงสายตาคืนเงียบๆ และหยิบเข็มเงินออกจากถุงผ้า

นิ้วมือนางจับเข็มเงินแตะลงบนกลางอกอีกฝ่ายแล้วชะงักกึก

นางเลื่อนสายตาลงล่างมองไปที่จุดบางจุดซ้ำอีกครา กระจ่างแจ้งในที่สุดว่าความรู้สึกไม่ปกตินั่นมาจากที่ใด

ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยเผยเนื้อตัวมากถึงเพียงนี้!

ทุกครั้งเขาจะดึงกางเกงขึ้นสูงๆ แทบจะถึงใต้อกเลยทีเดียว หากมิใช่ว่าจุดที่ฝังเข็มเป็นบริเวณรอบอก นางคงสงสัยว่าเขาสวมกางเกงแทนเสื้อตัวในได้แล้ว

ครั้นเห็นนางเพ่งมองตรงนั้น เซ่าหมิงยวนเริ่มหน้าร้อนวาบๆ แต่ยังหลุบตาลงไม่ขยับตัว

เฉียวเจาดึงสายตากลับไปมองที่ชายหนุ่ม เห็นเขานอนนิ่งสงบเสงี่ยมให้มองดูตามสบายแล้วขุ่นเคืองใจอย่างสุดระงับ

นี่เขาจะทำอะไร!

หรือคิดว่าเปลือยกายมากขึ้นข้าก็จะยอมรับเขา

เจ้าคนบ้าผู้นี้เห็นข้าเป็นคนเช่นใด ข้าเป็นพวกตัณหาหน้ามืดพรรค์นั้นใช่หรือไม่

แม่นางเฉียวสีหน้าบูดบึ้งแล้ว

แม่ทัพหนุ่มทำตาปริบๆ อย่างงุนงง

เพราะอะไรเจาเจาถึงโมโห เมื่อก่อนนางชอบมองชัดๆ ซ้ำยังชอบจับ…

เซ่าหมิงยวนนึกถึงคำพูดของเฉินกวงที่ว่า ‘ยิ่งหน้าหนายิ่งดี’

นี่ก็ไม่มีอะไรน่าลำบากใจ เขาสามารถทำได้อย่างเต็มที่

คนบางคนแอบให้กำลังใจตนเองก่อนจะยื่นมือไปจับมือเรียวงามของเด็กสาวมาวางบนหน้าท้องของตน แต่แล้วดวงหน้าหล่อเหลาก็เหยเกทันที

เฉียวเจาหลุบตามองเข็มเงินที่ปักอยู่บนท้องเขาแล้วหลุดหัวเราะพรืดอย่างกลั้นไม่อยู่

ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำอย่างกระดากอาย เขาลืมไปว่ามือเจาเจาถือเข็มเงินเอาไว้

“เจ็บหรือไม่”

“ไม่เจ็บ”

เฉียวเจาค้อนเขาวงหนึ่ง “สมน้ำหน้า!”

นางกำลังเตรียมฝังเข็มให้เขา จู่ๆ มาจับมือนางด้วยเหตุใดเล่า

“แม่ทัพเซ่าอยากลองดูว่าเข็มจะแทงเข้าไปได้หรือไม่หรือเจ้าคะ” เด็กสาวยื่นนิ้วมือเรียวดุจลำเทียนไปจิ้มเบาๆ ตรงหน้าท้องชายหนุ่ม

เซ่าหมิงยวนลอบสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง ไม่กล้าเปล่งเสียงพูด

“อย่าขยับยุกยิกอีก” เฉียวเจาดึงเข็มเงินออกแล้วเอ่ยเตือน

“ได้”

เขามองดูเด็กสาวที่ก้มหน้าฝังเข็มให้ตนด้วยสายตาจดจ่อ

ดังคำกล่าวว่า ‘ทุกสรรพสิ่งย่อมเป็นไปตามกรรม’

ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไปเสาะหาน้ำแข็งพันปีให้เจาเจา พิษไอเย็นในตัวคงไม่กำเริบหนัก แล้วถ้าอาการไม่สาหัสถึงเพียงนี้เจาเจาไม่มีทางยื่นมือช่วยเป็นแน่ เช่นนั้นเขาก็ไม่มีโอกาสได้รู้จักนิสัยใจคอของนางและมีจิตปฏิพัทธ์ต่อนาง

และถ้าเขาเห็นเจาเจาเป็นเช่นเด็กสาวธรรมดาๆ นางหนึ่ง พี่เฉียวโม่ก็ไม่มีทางมอบถุงผ้าแพรใบนั้นให้เขาเป็นแน่

เซ่าหมิงยวนไม่โง่เขลา เฉียวโม่มิได้แพร่งพรายตัวตนแท้จริงของเฉียวเจาทันที แต่ทำท่าจะพูดไม่พูดหลายครั้งหลายหน แสดงว่านางไม่คิดจะให้เขารู้ตั้งแต่ต้น

เซ่าหมิงยวนเพียงคิดถึงตรงนี้ก็หวาดผวาไม่หาย

หากเป็นอย่างนั้นจะน่าเสียดายสักปานใดกัน

เคราะห์ดีที่ทุกสิ่งล้วนเหมาะเจาะพอดีเช่นในยามนี้

เฉียวเจาดึงเข็มออกแล้วสังเกตเห็นคนบางคนมองตนอยู่อย่างเคลิ้มลอย นางอดขมวดคิ้วไม่ได้ “เสร็จแล้ว สวมเสื้อลุกขึ้นเถอะ”

เซ่าหมิงยวนนอนนิ่งไม่ขยับ

“เป็นอะไรหรือ”

“มือชา เจาเจาเอาเสื้อมาให้ข้าได้หรือไม่”

เฉียวเจาหยิบเสื้อของเขาแล้วเลิกคิ้วพลางถาม “แม่ทัพเซ่า ยังต้องให้ข้าพยุงท่านลุกขึ้นด้วยใช่หรือไม่”

แม่ทัพหนุ่มยิ้มอย่างอ่อนโยน “ก็ดี”

ก็ดีกับผีน่ะสิ!

แม่นางเฉียวผู้สุขุมเป็นนิจสบถด่าคำหนึ่งในใจอย่างเหลืออด นางขว้างเสื้อใส่หน้าชายหนุ่ม จากนั้นหมุนกายออกเดินไป

ท่าทีโกรธเคืองอย่างเห็นได้ชัดของหญิงสาวทำให้เซ่าหมิงยวนสะดุ้งโหยง เขาดีดตัวขึ้นจากเตียงแล้วกระโดดลงพื้นไปรวบตัวนางไว้ทางข้างหลัง

“เจาเจา อย่าไปนะ”

เฉียวเจาเขม็งเกลียวไปทั้งเนื้อทั้งตัว

นางรู้สึกถึงแผงอกอุ่นจัดของอีกฝ่ายอย่างแจ่มชัด ถึงอย่างไรนี่ต่างจากยามสวมอาภรณ์ ต่างกันในแบบที่ทำให้คนหน้าแดงจรดใบหูและแข้งขาอ่อนระทวย

เซ่าหมิงยวนกอดเฉียวเจาไว้แล้วถึงรู้สึกตัว เขาตะลึงงันไป

เขายังไม่สวมเสื้อตัวนอกก็กอดเจาเจา นางต้องโกรธแทบแย่กระมัง

เขาไม่ได้คิดจะถูกเนื้อต้องตัวนางเลย เมื่อครู่นี้เป็นท่าทีตอบสนองตามสัญชาตญาณแต่ประการเดียว

แต่เจาเจาคงไม่ฟังเขาอธิบายเป็นแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้คนบางคนกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอย่างเป็นไรเป็นกัน ซ้ำยังยื่นหน้าไปกระซิบวิงวอนริมใบหูของคนในวงแขน “เจาเจา อย่าไปนะ…”

ลมหายใจเย็นเฉียบดุจน้ำแข็งพ่นรดใส่ลำคอขาวผ่องของนางที่ค่อยๆ แดงซ่านละม้ายดอกท้อผลิบานดอกแล้วดอกเล่า

เด็กสาวตัวแข็งทื่อไปหมด นางหวนประหวัดถึงคืนนั้นในถ้ำกลางเขาอย่างช่วยไม่ได้

ราตรีแสนยาวนาน นางกับเขาต่างอยู่ในสภาพร่างกายเปลือยเปล่าจวบจนฟ้าสาง…

พอเห็นเฉียวเจาไม่มีอาการตอบสนอง เซ่าหมิงยวนตกลงใจเด็ดเดี่ยวพูดอย่างตรงไปตรงมาทันทีว่า “เจาเจา ข้ามอบใจให้เจ้ามาเนิ่นนานแล้ว…เจ้าเป็นภรรยาของข้าอีกครั้งดีหรือไม่”

เฉียวเจาเรียกสติคืนมา นางยกมือขึ้นพยายามแกะมือเขาออก กล่าวด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ “เซ่าหมิงยวน ปล่อยมือนะ”

“ข้าไม่ปล่อย”

เขาไม่เชื่อว่านางจะเห็นเขาเป็นคนแปลกหน้าที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ ต่อกันแม้แต่น้อย ด้วยนิสัยของเจาเจา หากในใจไม่มีเขาอยู่สักเศษเสี้ยว ไม่มีทางยอมให้เขาทำเช่นนี้เป็นอันขาด

ฝ่ายเฉียวเจานึกว่าตนเองหูฝาดไป

เซ่าหมิงยวนพูดอะไรนะ เจ้าคนพาลผู้นี้เป็นใครกันแน่

“เซ่าหมิงยวน ท่านไปร่ำเรียนลูกไม้ของคนเจ้าชู้ประตูดินพวกนี้มาจากที่ใด ตกลงท่านจะปล่อยมือหรือไม่”

“ไม่ปล่อย ขืนข้าปล่อยเจ้าก็ไม่ยอมพบข้าแล้ว”

อย่างน้อยต้องรอพรุ่งนี้ถึงจะได้พบกัน เขารอไม่ไหว

เผชิญกับคนพาลพรรค์นี้ เฉียวเจาโกรธจนทำอะไรไม่ถูก

นางถูกเขาพันธนาการไว้กับอ้อมอกแนบแน่นไม่กล้าแม้แต่จะดิ้นขัดขืน เพราะทำอย่างนั้นมันไม่น่าดูเอาเสียเลย

“เซ่าหมิงยวน ท่านคิดจะทำอะไร หวังใช้กำลังข่มเหงหรือ” เฉียวเจาพยายามควบคุมน้ำเสียงให้เยือกเย็นมากที่สุด

คนบางคนกล่าวตามสัตย์จริง “มิกล้าคิด”

“เช่นนั้นท่านปล่อยมือนะ ถึงอย่างไรคงพูดคุยกันเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ไม่ได้กระมัง” พูดจบเฉียวเจายังดูแคลนตนเองที่ใช้น้ำเสียงประนีประนอมเฉกนี้

สำหรับพวกเจ้าชู้ประตูดินพรรค์นี้ ไม่สมควรตบหน้าฉาดใหญ่ๆ รึ

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าอย่าหันหลังเดินหนีไปนะ” เซ่าหมิงยวนโอบร่างแบบบางของเด็กสาวไว้ พลันรู้สึกว่าความคิดของเฉินกวงถูกต้องเหลือเกิน

“ได้” เฉียวเจาเดือดดาลจนหลับตาลง

มือใหญ่ที่รัดตัวนางไว้คลายออกกะทันหัน เฉียวเจาหมุนกายขวับเงื้อมือขึ้นด้วยสีหน้าโกรธกรุ่นๆ

เซ่าหมิงยวนหลับตาลง ถึงขั้นก้มศีรษะไปให้นางตบได้ถนัดมือ

เฉียวเจากัดริมฝีปากสุดแรง นางลดมือลง

รออยู่นานครู่หนึ่ง เซ่าหมิงยวนถึงลืมตาขึ้น

นัยน์ตาของเขาเป็นสีดำสีขาวตัดกันชัดและแจ่มกระจ่างอย่างมาก ยามนี้ในนั้นฉายแววฉงนชัดเจนแลดูใสซื่อดุจเด็กน้อย

นางยกเท้าเตะหน้าแข้งบุรุษตรงหน้าทีหนึ่ง พลางกล่าวอย่างฉุนเฉียว “เซ่าหมิงยวน ท่านคาดเดาได้อยู่แล้วว่าข้าทำอะไรท่านไม่ได้ใช่หรือไม่”

“ข้าเปล่านะ ข้ารู้สึกว่าเจ้าจะทำอย่างไรกับข้าก็ได้ต่างหาก”

ข้อแม้คือห้ามไม่ไยดี หาไม่แล้วเขายังคงต้องทำหน้าหนาต่อไป