หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 415

บทที่ 415

มันเป็นภาพวาดกองหิน

บนกระดาษสีขาวมีกองหินโดดเดี่ยวกองหนึ่งแค่นี้ ลายเส้นหยาบๆ จนแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะหาตำแหน่งที่ตั้งของมันได้พบ

เซ่าหมิงยวนกลับพบว่าสีหน้าของเฉียวเจาผิดปกติไปบ้าง “เจาเจา?”

นางเพ่งมองกองหินที่ปรากฏบนกระดาษอย่างเหม่อลอย ขยับๆ ริมฝีปากถึงเปล่งเสียงพูดออกมาได้ประโยคหนึ่งคล้ายว่าต้องใช้เรี่ยวแรงจนหมดทั้งกาย “ข้ารู้ว่าที่นี่คือที่ใด”

เขาโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างห้ามไม่อยู่ “เป็นสถานที่ใดหรือ”

เฉียวเจาเหลือบตาขึ้นสบตาเขา แพขนตายาวดุจปีกแมลงกระพือขึ้นลงเบาๆ นางเม้มปากแล้วพูด “นี่คือสวนหินในสวนดอกไม้เรือนข้า”

เซ่าหมิงยวนอึ้งงันไปในคราแรก จากนั้นถึงรู้สึกว่าเดิมก็สมควรเป็นเช่นนี้

ภาพกองหินหยาบๆ ไม่มีจุดเด่นใดกองหนึ่งเช่นนี้ถูกวาดอยู่โดดๆ บนกระดาษสีขาว หากไม่ได้เป็นสิ่งที่เจาเจาคุ้นเคยมากที่สุด มีหรือท่านพ่อตาจะจงใจให้คนมอบต่อให้นาง

ทอดสายตามองไปทั่วหล้ายามนี้ นอกจากเจาเจาแล้ว เกรงว่าไม่ว่าใครก็ตามได้สารฉบับนี้ไปล้วนต้องงุนงงไม่เข้าใจ

ชายหนุ่มอดนับถือในความสุขุมรอบคอบของใต้เท้าเฉียวไม่ได้

สารฉบับนี้น่าจะเกิดจากการคาดคะเนสถานการณ์ไปในทางร้ายมากที่สุดของท่านพ่อตาเขา

“สวนหินในสวนดอกไม้เรือนข้ามีโพรงจุดหนึ่ง ทิศทางของปากโพรงเป็นช่องลมโกรกพอดี สมัยข้าเป็นเด็กพอถึงฤดูร้อนมักจะหลบอยู่ในนั้นรับลมเย็นเสมอ ดังนั้นทุกๆ เส้นสายโค้งเว้าของมันล้วนจดจำได้แม่นยำ ถึงแม้กองหินในภาพนี้จะวาดหยาบๆ ทว่าข้ามองปราดเดียวก็แน่ใจว่าเป็นที่นั่นอย่างไร้ข้อกังขา” เฉียวเจาลูบไล้กระดาษสารพลางพูดพึมพำ “ไม่รู้ว่าในโพรงสวนหินเก็บซ่อนอะไรไว้ แล้วมันเสียหายไปในเหตุไฟไหม้ครั้งนั้นหรือไม่”

“ไปดูก็สิ้นเรื่อง”

“นายอำเภอหวังจับตาดูอยู่นะ”

แผนล่องูออกจากถ้ำเป็นเรื่องหนึ่ง เมื่อมีของสำคัญต้องไปค้นหาจริงๆ ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง สำหรับคนที่คุ้นเคยกับการเป็นผู้ควบคุมสถานการณ์เสมอ เป็นธรรมดาที่ไม่อยากให้เกิดปัญหาใหม่แทรกขึ้น

“ตอนดึก”

นางนิ่งขึงไปเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า “ได้”

ยามเที่ยงคืนผืนฟ้าค่อนข้างขมุกขมัว มีเมฆดำบดบังดวงจันทร์ไว้พอดี ดวงดาวทอแสงริบหรี่บางตา

ภายนอกมืดสนิทจนน่าพรั่นใจ

ในความมืดชายหนุ่มคว้ามือเฉียวเจาขึ้นมาพร้อมกระซิบบอก “ไม่มีแสงจันทร์กลับทำอะไรได้สะดวก”

แม่นางเฉียวไม่รู้ว่าจะพูดตอบอย่างไรดีโดยสิ้นเชิง

ไม่มีแสงจันทร์ทำอะไรได้สะดวก ด้วยเหตุนี้คนบางคนก็สามารถจูงมือนางได้อย่างเปิดเผยหรือ

แน่นอนว่าคราครั้งนี้เฉียวเจามิได้ขัดขืน

แต่ละเรื่องต้องรู้จักแยกแยะหนักเบาเร็วช้า การไปค้นดูสวนดอกไม้เรือนสกุลเฉียวให้แน่ชัดเป็นเรื่องสำคัญ ในค่ำคืนเฉกนี้นางมองไม่เห็นแม้แต่ทางเดิน มีคนจูงมือไว้ย่อมอุ่นใจ หาไม่แล้วหากหกล้มลงไป เจ็บตัวกลับไม่เป็นอะไร แต่ทำให้คนอื่นไหวตัวทันต่างหากถึงน่าปวดศีรษะ

เฉียวเจาโอนอ่อนคล้อยตามเช่นนี้ทำให้เซ่าหมิงยวนอมยิ้มน้อยๆ

มือของเด็กสาวนุ่มนิ่มราวกับไร้กระดูก เขาออกแรงบีบทีหนึ่งอย่างอดใจไม่อยู่

นางพูดเอ็ดเสียงเบาๆ “เซ่าหมิงยวน”

ในม่านราตรีเขามองไม่เห็นสีหน้าของนาง เพียงรู้สึกว่าเสียงเรียก ‘เซ่าหมิงยวน’ ละม้ายขนนกซุกซนที่สะกิดหัวใจเขาให้คันยุบยิบ

“อย่าส่งเสียง” ชายหนุ่มยื่นหน้าไปพูดเบาๆ ข้างใบหูนาง

พูดจบเขาพลันโอบเอวนางไว้พร้อมกับกระโดดตัวลอยขึ้นจากพื้น ใช้อีกมือหนึ่งเกาะขอบกำแพง

อีกฟากหนึ่งของกำแพงเป็นความมืดมิดอันธการ ต้นไม้ใบหญ้าเป็นเงาดำตะคุ่มๆ ประหนึ่งภูตผียืนอยู่นิ่งๆ

เซ่าหมิงยวนพาเฉียวเจาทิ้งตัวลงพื้นอย่างไร้สุ้มเสียง เขากระซิบถาม “ยืนทรงตัวได้แล้วหรือยัง”

นางพยักหน้าตอบ

เขาปล่อยมือจากเอวเล็กบางแล้วบอกเบาๆ “เช่นนั้นไปกันเถอะ”

“จัดการคนที่เฝ้าดูอยู่แล้วหรือ” เฉียวเจาถามเสียงค่อย

“จัดการแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนี้ ตอนนั้นคนผู้นั้นกำลังหลับสบาย รอพรุ่งนี้เขาตื่นขึ้นก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร เพียงนึกว่าตนเองเผลอหลับไป”

ทั้งสองกุมมือกันเดินตัดผ่านสวนซิ่งจื่อท่ามกลางผืนรัตติกาล

คฤหาสน์หลังใหญ่ของสกุลเฉียวเหลือเพียงซากกำแพงหักพังทอดตัวเป็นแนวในความมืดแฝงความน่าสะพรึงกลัว

กระนั้นในใจเฉียวเจาหาได้หวาดกลัวต่อเรือนที่ใช้ชีวิตอยู่มานานไม่ ขณะที่นางให้เซ่าหมิงยวนจับจูงมือเดินไป ตรงกลางอกมีเพียงความระทมขมขื่นเท่านั้น

นางกับบุรุษข้างกายหมั้นหมายกันมานานแสนนาน เขาคือคนที่ท่านปู่เลือกให้ด้วยตนเอง

ช่วงสองปีก่อนท่านปู่ล่วงลับ ได้เร่งรัดให้นางออกเรือนโดยตลอด เห็นได้ว่าในใจท่านวาดหวังอยากให้นางแต่งงานมาก

ใช่หรือไม่ว่าท่านปู่ยังวาดหวังอีกว่าสักวันหนึ่งนางกับบุรุษผู้นี้จะจูงมือกันเดินเข้าสู่เรือนในสวนซิ่งจื่อมาเยี่ยมท่าน

เมื่อคิดคำนึงถึงตรงนี้ เฉียวเจาบีบมือที่กุมฝ่ามือใหญ่สากด้านของเขาแน่นขึ้น

ชายหนุ่มย่อมรับรู้ได้ เรียวคิ้วของเขาที่เร้นอยู่ในเงามืดเลิกขึ้นเล็กน้อย

“เดินระวังๆ” เขากระซิบบอกที่ข้างหูเด็กสาว

“ไปทางนี้” ที่นี่เป็นเรือนของนาง ถึงเฉียวเจาหลับตาก็ยังจดจำได้ทุกซอกมุม

นางจับมือเซ่าหมิงยวนไว้แน่นขณะเดินสลับหยุดพักจนไปถึงด้านข้างสวนหิน

สวนดอกไม้ด้านหลังเป็นจุดที่คงสภาพเดิมไว้ได้มากที่สุดหลังเหตุไฟไหม้ สวนหินที่ก่อสร้างนานหลายปีกับสระน้ำไม่ไกลนักไม่เปลี่ยนแปลงไปเท่าไร มีเพียงกลิ่นเหม็นเน่าของใบไม้ลอยมาจากในน้ำจางๆ ไม่หลงเหลือภาพความงามของดอกบัวแรกแย้มบานเฉกในวันวานให้เห็นอีกต่อไป

ปากโพรงหินคล้ายสัตว์ดุร้ายอ้าปากใหญ่มหึมาซ่อนตัวอยู่ในความมืดสนิท

เวลานี้เองเซ่าหมิงยวนถึงจุดตะเกียงดับยากที่พกติดตัวมา ใช้เรือนกายสูงใหญ่บดบังแสงไฟไว้แล้วก้มตัวมองเข้าไปข้างในโพรงหิน

มาตรว่าปากทางเข้าจะคับแคบ แต่ภายในกว้างไม่น้อย ใต้แสงไฟที่ส่องสว่างมองเห็นฝุ่นดินเกาะกับหญ้าขึ้นรกเต็มไปหมด นอกเหนือจากนี้ก็ไม่มีอย่างอื่นอีก

“แม่ทัพเซ่า ข้าจะเข้าไปดู รบกวนท่านส่องไฟให้ข้าด้วย”

เขารั้งตัวนางไว้ “ข้าเข้าไปเถอะ ในนั้นสกปรก”

“ไม่ต้อง ท่านตัวสูง เข้าไปก็มือไม้เก้งก้าง อีกอย่างหนึ่งไม่คุ้นที่ทางเท่าข้าด้วย”

เขายังจับมือนางไว้ “รอสักครู่”

เฉียวเจาหยุดยืนมองเขา

เซ่าหมิงยวนชูตะเกียงมองสำรวจทั้งสี่ทิศ จากนั้นก้มตัวลงเก็บไม้ไผ่ปล้องหนึ่งตรงริมสระน้ำ เขาถือมันไว้ในมือแล้วแหย่เข้าไปในโพรงหิน

เขาตรวจดูทุกๆ ซอกมุมอย่างละเอียด ไม่ปล่อยให้จุดใดหลุดรอดไปได้

ทันใดนั้นมีบางอย่างพันกับไม้ไผ่ก่อนเคลื่อนตัวขึ้นไปด้านบนอย่างว่องไว

ใต้แสงตะเกียงเฉียวเจามองเห็นได้ชัดถนัดตาว่านั่นเป็นงูสีเขียวตัวหนึ่ง

นางไม่ได้ร้องอุทาน แต่หน้าซีดเผือดทันใด

ไม่ต้องตรองดูก็รู้ว่าถ้าเมื่อครู่นางเข้าไปทันที ดีไม่ดีเจ้างูตัวนี้อาจจะเลื้อยมาบนตัวนางก็เป็นได้

“เซ่าหมิงยวน…” นางส่งเสียงเรียกเบาๆ

เขายื่นมือจับงูแล้วขว้างไปไกลๆ ด้วยความเร็วดุจสายฟ้าแลบถึงเบือนหน้ามาถามนาง “ตกใจหรือไม่”

เฉียวเจาส่ายหน้า “ไม่”

“เข้าไปเถอะ ระวังหน่อยนะ” เซ่าหมิงยวนยืดตัวขึ้นแล้วโยนไม้ไผ่ทิ้งไปบนพื้นเบาๆ

“ขอบคุณมาก” เฉียวเจาอาศัยแสงไฟสลัวมองเห็นดวงหน้าของอีกฝ่ายได้รางๆ

ในยามราตรีดวงตาของเขายิ่งแจ่มกระจ่างเป็นประกายชวนพิศอย่างมาก

จู่ๆ หญิงสาวก็ไม่กล้ามองต่ออีก นางจึงก้มศีรษะลอดเข้าไป

เซ่าหมิงยวนวางตะเกียงไว้ตรงปากทางเข้า ด้านในโพรงหินก็สว่างไสวทันใด

เฉียวเจายกมือลูบไล้ผนังของโพรงหิน

นางคุ้นเคยกับทุกจุดในนี้ หลับตาลงก็ยังนึกภาพออกได้

ท่านพ่อเพียงมอบกระดาษที่วาดรูปสวนหินให้นางแผ่นหนึ่ง เพื่อจะบอกนางว่าที่นี่เก็บซ่อนสิ่งใดไว้นะ

นางคลำหาไปตามผนังหินทีละชุ่น ค้นดูตามซอกหินซึ่งซ่อนของได้ตามความทรงจำจนทั่วแล้วก็ไม่พบอะไรสักอย่าง

ทันใดนั้นบุรุษที่ยืนอยู่ด้านนอกปากโพรงก็ดับตะเกียงพร้อมกับเรือนกายสูงใหญ่แทรกเข้ามา