หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 47

ชั่วพริบตาที่ภิกษุต้อนรับเดินไปถึงหน้าฮูหยินผู้เฒ่าเจียงก็ดึงดูดสายตาของทุกคนทั้งนอกห้องในห้องไปที่นาง หญิงชราพลันบังเกิดความรู้สึกตัวเบาหวิวๆ ด้วยความปลาบปลื้มลำพอง กระทั่งชั่วขณะที่เลื่อนสายตาไปมองคัมภีร์พระธรรมที่ภิกษุต้อนรับถือประคองด้วยสองมือก็ยังไม่มีท่าทีใดๆ

จวบจนนางตื่นจากภวังค์ฝันหวานแสนสั้นนั่น เห็นตัวอักษรในคัมภีร์พระธรรมได้ชัดถนัดตา ในใจดิ่งลงวูบกะทันหัน

ลายมือนี้ไม่ใช่ของทั้งคุณหนูใหญ่หลีเจี่ยวทั้งคุณหนูรองเจียวเจียว

ตามธรรมเนียมเดิมที่ผ่านมา คัมภีร์พระธรรมลายมือพวกคุณหนูจวนตะวันตกจะจัดใส่กล่องใบหนึ่งส่งมาให้

ระยะนี้ดวงตาข้างขวาของนางเกือบบอดแล้ว ได้แต่อาศัยตาซ้ายมองสิ่งของ ไหนเลยจะอดทนเปิดอ่านไปทีละเล่ม แต่นางเจาะจงดูของหลานเจี่ยวแล้วก็กวาดตาดูผ่านๆ เล่มที่วางถัดไปข้างใต้ นางบอกได้จากประสบการณ์ว่าเป็นของหลานเยียนแน่นอน

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงคิดทบทวนอย่างรวดเร็ว

คัมภีร์พระธรรมที่เขียนด้วยลายมือของจวนสกุลหลี นางดูของหลานเจี่ยวกับหลานเจียวอย่างละเอียด ของหลานซูพลิกเปิดข้ามๆ ส่วนของหลานเยียนกวาดตามองปราดหนึ่ง เช่นนั้นก็เหลือของหลานเจากับหลานฉานเท่านั้น

หลานฉานยังวัยเยาว์ ไม่มีทางเขียนอักษรได้เช่นนี้เด็ดขาด ไม่สิ ต่อให้ทั่วทั้งเมืองหลวงก็ยังไม่มีใครเขียนตัวอักษรนี้ออกมาได้

นี่ต้องเป็นอาจารย์เฉียวกลับชาติมาเกิดชัดๆ!

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงตวัดหางตามองฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งซึ่งนั่งอยู่ข้างกายอย่างฉับไว สังเกตเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากแล้วใจกระตุกวูบหนึ่ง

ที่แท้คู่สะใภ้ของนางรู้เรื่องนี้ดีแก่ใจ เช่นนั้นถึงจะเหลือเชื่อปานใด ก็เหลือความเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียว

หลานเจา?!

หญิงชรานิ่งเงียบไปสร้างความฉงนสงสัยให้แก่ภิกษุต้อนรับ  ฮูหยินผู้เฒ่า? 

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงดึงสติคืนมาอย่างว่องไว กล่าวด้วยใบหน้าประดับรอยยิ้มน้อยๆ  เป็นของคุณหนูรองของจวนข้าเอง 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งไอโขลกๆ เสียงดัง ฝืนข่มความตื่นตะลึงไว้ แล้วจ้องหน้าฮูหยินผู้เฒ่าเจียงตาเขม็ง

นางคิดไม่ถึงจริงๆ ว่าท่านเซียงจวินผู้ยึดถือธรรมเนียมมารยาทอย่างเคร่งครัดเสมอมาจะกระทำเรื่องที่เป็นดังคำกล่าวว่าต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ* ต่อหน้าต่อหน้านางได้

ก่อนหน้านี้ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งเพียงกังวลใจว่าพอส่งคัมภีร์พระธรรมไปที่จวนตะวันออกแล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเห็นเล่มของหลานเจาแล้วจะใช้เล่ห์เพทุบาย ถึงเจตนาวางไว้ล่างสุดเป็นเล่มสุดท้าย อีกฝ่ายสายตาไม่ดี นอกจากหลานเจี่ยวที่มีฝีมือพอๆ กันกับหลานเจียวมาโดยตลอดแล้ว นางคงไม่อดทนพอจะดูของคนอื่นๆ

ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเจียงซื่อผู้นี้ถึงกับแย่งเอาเกียรติยศของหลานเจาไปประเคนให้หลานเจียว!

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งโมโหแทบอกแตก ตั้งท่าจะเอ่ยปากไม่ทันไรก็เห็นสายตาตักเตือนของคู่สะใภ้

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงกล่าวขึ้นอีกครั้ง  เจียวเจียว ยังไม่มาตรงนี้อีก 

หลีเจียวเดินนวยนาดฝ่าสายตาชมเชยแกมอิจฉาของผู้คนมาถึงข้างกายท่านย่าของตน ในใจนางแสนยินดีปรีดา ทั้งมีความรู้สึกว่ามันสมควรเป็นเช่นนี้อยู่แล้ว จวบจนนางกวาดตามองคัมภีร์พระธรรมที่ภิกษุต้อนรับถือประคองไว้อย่างระมัดระวังแวบหนึ่งโดยไม่ตั้งใจถึงได้นิ่งงันไป

ไม่ถูกต้อง นี่มิใช่เล่มที่ข้าเขียนแต่อย่างใด!

หลีเจียวก้มหน้าลงเล็กน้อย ทำให้คนรอบข้างสุดปัญญาจะลอบพิศดูสีหน้าของนางที่ตกอยู่ในความตะลึงพรึงเพริดได้ มีคนกล่าวเยินยอขึ้นแล้ว  ท่านเซียงจวิน คุณหนูรองของจวนท่านช่างสุขุมเยือกเย็นดีแท้ ไม่เสียทีที่ท่านเป็นผู้อบรมสั่งสอนมาเองกับมือ 

หญิงชราฟังแล้วชุ่มชื่นหัวใจเปรียบประหนึ่งได้ดื่มน้ำบ๊วยเปรี้ยวแช่น้ำแข็งถ้วยหนึ่งในวันอากาศร้อนจัด ความลังเลใจเล็กน้อยในตอนแรกถูกสลัดทิ้งไปไม่เหลือหลอแล้ว

นางทุ่มกายทุ่มใจอบรมบ่มเพาะหลานเจียว มิใช่ตั้งตารอคอยสิ่งนี้อยู่หรือ

หญิงชราลอบหยิกนางทีหนึ่ง ด้วยกลัวว่าหลีเจียวจะเผลอตัวแสดงพิรุธออกมา

หลีเจียวสะดุ้งได้สติ แม้นในใจงุนงงสุดจะกล่าว ทว่าสีหน้าสงบนิ่งดังเก่าแล้ว

 เชิญสีกาตามอาตมาไปเถอะ อู๋เหมยซือไท่ของอารามซูอิ่งอยากพบ 

เสียงอุทานดังขึ้นเป็นทอดๆ ในห้อง ส่วนนอกห้องมีเสียงฝีเท้าวุ่นวายสับสน

เสี้ยวขณะนี้ หลีเจียวตื่นเต้นจนแทบสิ้นสติแล้ว

อู๋เหมยซือไท่ก็คือองค์หญิงใหญ่ท่านนั้น หลายปีมานี้นางไม่เคยพบคนนอกเลย เวลานี้ของทุกปีเกียรติยศอันสูงสุดของเหล่าคุณหนูจวนต่างๆ ก็คือได้รับคำชมคำสองคำจากซือไท่ท่านนี้เท่านั้นเอง แต่วันนี้อู๋เหมยซือไท่อยากพบนางหรือนี่

หลีเจียวลืมเรื่องตามหาเจ้าของลายมือในคัมภีร์พระธรรมตัวจริงว่าเป็นผู้ใดไปแล้ว นางเดินเชิดหน้ายืดอกตามภิกษุต้อนรับออกนอกประตูไปที่อารามซูอิ่ง ท่ามกลางสายตาที่จับจ้องมองตามด้วยความชื่นชมประทับใจนับไม่ถ้วน

เสียงระเบ็งเซ็งแซ่ดังขึ้นภายในโถงหมิงซินฉับพลัน พวกฮูหยินในโถงอื่นๆ พากันรุดมาที่นี่อย่างอดรนทนไม่ไหว ส่งผลให้ห้องโถงเล็กๆ เบียดเสียดแออัดจนไม่มีช่องว่าง

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงรับฟังคำสรรเสริญเยินยอจากทุกคนอย่างหน้าชื่นตาบาน

ขณะที่ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งตีหน้าขรึมไม่เอื้อนเอ่ยวาจา

สบช่องอีกฝ่ายไปล้างมือ นางตามออกไปไล่เลียงเสียงเบาๆ  ท่านเซียงจวิน คัมภีร์พระธรรมเล่มนั้นไม่ใช่ลายมือของหลานเจียวกระมัง 

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงมองซ้ายมองขวาทันที เห็นว่าปลอดผู้คนถึงถอนหายใจโล่งอก นางกล่าวอย่างไม่ลุกลี้ลุกลน  ใช่แล้วจะมีอันใด ไม่ใช่แล้วจะมีอันใด เหตุใดรึ น้องสะใภ้จะพูดออกมาต่อหน้าทุกคนหรือ 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งโกรธจนมือไม้สั่น ที่แท้นี่หรือคือที่เรียกว่าลูกหลานเชื้อพระวงศ์ เมื่อกระชากเปลือกหุ้มสูงศักดิ์ชั้นนั้นออกแล้ว ช่างน่าเกลียดอัปลักษณ์อย่างสุดแสน

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว นางจะเปิดโปงได้เช่นไร ถึงเวลาชื่อเสียงของชาวจวนสกุลหลีทั้งหมดจะย่อยยับในชั่วข้ามราตรี

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเห็นสีหน้าของนางแล้วเผยยิ้มอย่างแจ่มแจ้ง นางรู้อยู่แล้วว่าขอแค่ชิงลงมือก่อน เติ้งซื่อก็ต้องยอมรับอย่างหมดทางเลือก

เมื่อคิดถึงว่าจะอย่างไรวันหน้ายังต้องพบหน้ากันเสมอๆ ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงถอนใจเฮือกหนึ่ง  น้องสะใภ้ ท่านลองตรองดูนะ ชื่อเสียงของหลานเจาก็หมดสิ้นไปแล้ว ต่อให้โดดเด่นมีหน้ามีตาในวันประสูติของพุทธองค์จะมีประโยชน์อันใดอีก 

 ดังนั้นก็ควรเอาเกียรติที่พึงเป็นของหลานเจายกให้ผู้อื่นหรือ 

ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงหยักยิ้ม  ไฉนเป็นคนอื่นเล่า ล้วนเป็นคุณหนูในจวนสกุลหลี หลานเจียวได้ดิบได้ดี พี่น้องคนอื่นก็ได้พึ่งใบบุญไปด้วย ดั่งเช่นหลานเจี่ยวเป็นต้น หลังจากถูกถอนหมั้นแล้วคิดจะหาคู่ครองที่สมหน้าสมตาคงไม่ง่ายดาย แต่หลังจากวันนี้ ใครบ้างจะไม่ชมเชยว่าจวนสกุลหลีอบรมเลี้ยงดูบุตรหลานได้ดี บุตรชายคนเล็กของจวนฉางชุนป๋อเป็นพวกเกเรเหลือขออยู่แต่แรกแล้ว วันหน้าเรื่องสู่ขอหมั้นหมายของหลานเจี่ยวก็จะราบรื่นขึ้น 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งฟังแล้วอ้าปากค้าง เอ่ยเสียงงึมงำ  พูดเช่นนี้ ข้ายังสมควรกล่าวขอบคุณสินะ 

ความหน้าหนาไร้ยางอายเยี่ยงนี้ วันนี้นางได้บทเรียนแล้วจริงๆ

 พู่กันแท่งเดียวเขียนอักษร ‘หลี’ สองตัวมิได้* น้องสะใภ้น่าจะกระจ่างแจ้งดี  พูดกันถึงขั้นนี้แล้ว ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงเอ่ยด้วยน้ำเสียงแกมตักเตือน

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งแค่นหัวเราะเสียงหนึ่งก่อนสะบัดหน้าเดินหนีไป

พวกนางกลับถึงห้องโถงไล่หลังกัน ฮูหยินผู้เฒ่าเจียงถูกเหล่าฮูหยินรุมล้อมทันที แม้แต่ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งยังได้รับเสียงชมสองสามคำ แต่หูนางได้ยินกลับรู้สึกเพียงว่ามันช่างเสียดสีเย้ยหยัน

พวกหญิงสาววัยเยาว์ยืนอยู่ตามระเบียงยาวนอกโถงรับรองจนเนืองแน่น

ตู้เฟยเสวี่ยดึงหลีเจี่ยวมาคุยซุบซิบกัน  พี่เจี่ยว คุณหนูรองของจวนท่านเขียนอักษรได้ดีปานนั้นจริงๆ หรือ 

นางตวัดข้อมือชี้ไปทางจูเหยียน  สวยกว่าของพี่เหยียนหรือไม่เจ้าคะ 

หลีเจี่ยวนั้นไม่อยากล่วงเกินคุณหนูของจวนไท่หนิงโหว แต่จะพูดถึงญาติผู้น้องของตนในทางไม่ดีกับคนอื่นก็ไม่เหมาะอีก นางจึงกล่าวอย่างอ้อมค้อม  เรื่องนี้ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ปกติลายมือของน้องเจียวกับข้าต่างกันไม่มาก ดูทีว่าน้องเจียวคงซ่อนคมไว้กระมัง 

ซ่อนคม? ฮึ…คนจำพวกที่มีดีแค่ห้าส่วนแท้ๆ แต่อยากอวดให้เห็นเป็นสิบส่วนใจจะขาดอย่างหลีเจียวนะหรือจะรู้จักซ่อนคม

เรื่องในวันนี้พิลึกพิลั่นมากจนนางงุนงงไปหมดแล้วจริงๆ

ข่าวที่คัมภีร์พระธรรมลายมือคุณหนูรองของจวนสกุลหลีถูกตาต้องใจอู๋เหมยซือไท่แพร่สะพัดไปทุกซอกมุมในวัดต้าฝู

เวลานี้ของปีก่อนๆ ผู้คนน่าจะแยกย้ายกันแล้ว แต่อู๋เหมยซือไท่ยอมพบคนนอกอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในอดีตย่อมกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของทุกคนขึ้นมา ถ้วยน้ำชาของฮูหยินทั้งหลายถูกรินเติมหนแล้วหนเล่า ไม่มีใครเอ่ยคำว่า ‘กลับ’ สักคน

เมื่อปราศจากเสียงอึกทึกครึกครื้นของวัดต้าฝู บนทางเดินเล็กๆ เชื่อมสู่อารามซูอิ่งเงียบเชียบสุขสงบ หลีเจียวเดินตามหลังภิกษุต้อนรับไปเรื่อยๆ พลันรู้สึกประหม่าตื่นเต้นอยู่บ้าง

* ต้นหลี่ตายแทนต้นท้อ สำนวนเดิมหมายถึงพี่น้องรักใคร่กลมเกลียวยอมตายแทนกันได้ ต่อมาความหมายเปลี่ยนเป็นการสลับตัวให้อีกคนได้รับเคราะห์แทน

* พู่กันแท่งเดียวไม่สามารถเขียนอักษรสองตัวพร้อมกันได้ เขียนได้ทีละตัว ในที่นี้สื่อถึงคนสกุลหลีเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน มีสายสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด ไม่อาจแบ่งแยกได้