หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 55

ถึงบอกว่าเป็นสหายเก่า แต่ก็แค่คนรู้จักเท่านั้น การไปตอแยกับองครักษ์จินหลินสักคนอาจสร้างปัญหายุ่งยากมากพอจะทำให้เฉียวเจาหันหลังเดินหนีไป

เจียงหย่วนเฉามองตามแผ่นหลังที่จากไปอย่างเร่งรีบ แล้วมีอยู่ชั่วพริบตาหนึ่งที่เขาอยากหาคันฉ่องสักบานมาส่องดูว่าตนมีรูปโฉมน่าเกลียดน่ากลัวจนทำให้คนตกใจหนีไปได้ใช่หรือไม่

เขาเป็นคนตัวสูงขายาว เดินไม่กี่ก้าวก็ไล่ตามทันเด็กสาวที่ร่างกายยังไม่เจริญเติบโตเต็มที่

เฉียวเจามองคนที่ขวางอยู่ข้างหน้า พลางเอ่ยถามด้วยสีหน้านิ่งสนิท  ท่านอามีเรื่องใดหรือเจ้าคะ 

เจียงหย่วนเฉารู้สึกแสลงหู อดกล่าวท้วงขึ้นไม่ได้  แม่นางน้อย หากเจ้าเต็มใจ เรียกข้าว่าพี่เจียงก็ได้นะ 

ครั้นเห็นสีหน้าราบเรียบดุจผิวน้ำของเด็กสาว เขารีบพูดเสริมขึ้น  เมื่อครู่พบกับกวนจวินโหว ไม่เห็นได้ยินเจ้าเรียกเขาว่าท่านอาเลย 

เขากับกวนจวินโหวรุ่นราวคราวเดียวกันแท้ๆ นี่มิใช่เลือกที่รักมักที่ชังหรือ

เรียกเซ่าหมิงยวนว่าท่านอา?

ความคิดนี้ทำให้เฉียวเจาตะขิดตะขวงใจอย่างมาก

ไม่ว่าเป็นฉือชั่นหรือเจียงสือซานตรงหน้านี้ สำหรับนางในร่างเดิม พวกเขาเป็นเพียงคนที่เคยพานพบกันโดยบังเอิญ ทว่าเซ่าหมิงยวนแตกต่างออกไป เขาคือ…

เฉียวเจานิ่งคิดแล้วจนวาจา

นางกับเซ่าหมิงยวนยังนับว่าพานพบกันโดยบังเอิญไม่ได้ด้วยซ้ำ อีกทั้งเจอหน้ากันครั้งแรกก็ถูกเขายิงธนูสังหารในดอกเดียว…

แต่จะอย่างไรคนผู้นั้นได้ชื่อว่าเป็นสามีนาง แล้วนางก็อยู่ในฐานะภรรยาของเขามาสองปีกว่า ไหนเลยจะเรียกขานเขาด้วยคำว่า ‘ท่านอา’ ออกจากปากได้

ภาพคนผู้นั้นผุดวาบขึ้นในห้วงความคิดเฉียวเจา

ท่าทางเหนื่อยอ่อนไปทั้งสรรพางค์กาย หน้าตามอมแมมจากการตรากตรำเดินทาง ปลายคางมีไรหนวดเขียวครึ้ม แต่กลับขับเน้นใบหน้าให้ยิ่งขาวกระจ่างเย็นเยียบปานหยกน้ำแข็ง กระนั้นในดวงตาเขาแฝงรอยอบอุ่นอยู่ ทำให้คนที่เพ่งมองเข้าไปแล้วถูกกระตุ้นความรู้สึกอ่อนละมุนลึกๆ ในใจขึ้นมา

แม่ทัพที่มือเปื้อนเลือดมาเหลือคณานับผู้หนึ่งกลับมีลักษณะท่าทางที่ขัดแย้งกันเยี่ยงนี้…

 พวกท่านไม่เหมือนกันเจ้าค่ะ  เฉียวเจาตอบตามสัตย์จริง

 ไม่เหมือนกันอย่างไร  เจียงหย่วนเฉาถามด้วยรอยยิ้มกว้าง

ต่อให้เจ้าหนุ่มผู้นั้นจะผิวขาวกว่าเขาเล็กน้อย และรูปงามกว่าเขาเล็กน้อย ก็สามารถปฏิบัติอย่างไม่เท่าเทียมเช่นนี้ได้หรือ เด็กสาวสมัยนี้ออกจะมองแต่เปลือกนอกเกินไปแล้ว

อันว่าศีลธรรมถดถอย จิตใจคนเสื่อมลงเป็นความจริง!

บางทีอาจเพราะเฝ้าดูแม่นางน้อยผู้นี้มานานเหลือเกิน เมื่อได้พูดคุยกันนางซึ่งๆ หน้าในที่สุด แม้แต่เจียงหย่วนเฉาเองก็ไม่สังเกตเห็นว่าตนพูดจามากกว่าปกติ

เฉียวเจากะพริบตาปริบๆ คนผู้นี้พาลหาเรื่องอยู่กระมัง นางคิดเช่นไรแล้วเกี่ยวข้องอันใดกับเขา องครักษ์จินหลินล้วนตอแยด้วยไม่ได้จริงๆ

นางถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วกล่าวตอบ  มีสตรีมองเขาอยู่มากมาย ข้าเรียกขานเขาว่าท่านอา กลัวจะถูกกระหน่ำปาด้วยรองเท้าผ้าปักจนตายเจ้าค่ะ 

เจียงหย่วนเฉาอึ้งงันไปแล้วเปล่งเสียงหัวร่อเบาๆ

เสียงพูดของเขาสุภาพมาก เสียงหัวเราะก็นุ่มนวล พาให้สีหน้าแลดูอ่อนโยนไปด้วย หากมีเพียงเสี้ยวเวลาตอนเขาพูดหยอกล้อนางอยู่นี้ที่รอยยิ้มแผ่ไปถึงดวงตา มันละม้ายสายฝนในราตรีวสันต์ บางเบานุ่มนวลทว่าห่มคลุมด้วยไอหนาวเยือก ผู้ใดเผอเรอก็จะโดนความเย็นโดยไม่ทันตั้งตัว

เฉียวเจาไม่ชมชอบคนที่มีอุปนิสัยเช่นนี้ตามสัญชาตญาณ นางชื่นชมบุรุษอย่างท่านปู่ ดื่มสุราจนหนำใจ หัวเราะเสียงดัง ใช้ชีวิตอย่างอิสรเสรี ใจกว้างเปิดเผย

 ดังนั้นท่านอาเจ้าคะ ข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่  เฉียวเจาถาม

 เรียกข้าว่าพี่เจียง 

 พี่เจียง ข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่  เฉียวเจาโอนอ่อนตามอย่างหัวไว

คนผู้นี้ดูท่าทางอายุมากกว่านางแปดเก้าปี เรียกท่านอาก็ไม่เห็นเสียมารยาทชัดๆ กลับหมกมุ่นอยู่กับคำเรียกขานเช่นนี้ ก็ไม่รู้ว่าประสงค์อะไร

 พวกเราไม่เคยพบหน้ากันมาก่อนจริงๆ หรือ  เจียงหย่วนเฉาทำสีหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม

แม่นางเฉียวตีหน้าเคร่งขรึม  พี่เจียงชอบกล่าวล้อเล่นยิ่งนัก บุตรสาวตระกูลใหญ่ที่อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือนอย่างข้านี้จะเคยพบหน้าท่านที่ใดได้เจ้าคะ 

อยู่กับเหย้าเฝ้ากับเรือน? แล้วคนที่โดนล่อลวงไปก่อนหน้านี้เป็นใครกัน

แม่นางน้อยผู้นี้มีหน่วยก้านเป็นองครักษ์จินหลินอยู่มาก พูดโกหกตาไม่กะพริบหน้าไม่เปลี่ยนสีได้

เฉียวเจาหยักยิ้มมองเจียงหย่วนเฉา

แน่จริงก็เปิดโปงข้าสิ อย่างนั้นข้าก็จะถามว่าเขาเฝ้าดูเด็กสาวผู้หนึ่งตลอดทางมีจุดประสงค์ใด

พอคิดถึงจุดนี้ เฉียวเจาพลันฉุกคิดขึ้นได้ ประเดี๋ยวก่อน!

พวกฉือชั่นสามคนลงใต้เป็นการฆ่าเวลาคลายความเบื่อของพวกคุณชายสูงศักดิ์แต่อย่างเดียวเท่านั้น ตามหลักแล้วไม่มีทางดึงดูดความสนใจขององครักษ์จินหลินได้ หรือจะพูดว่าไม่ใช่เพราะเจียงสือซานสังเกตเห็นพวกฉือชั่นก่อนถึงค่อยสังเกตเห็นนางภายหลัง

ถ้าเช่นนั้นตอนนั้นพวกนางสี่คนดึงดูดความสนใจของเจียงสือซานที่ใดหรือ

เฉียวเจาขบคิดต่อไปอีกก็ได้คำตอบว่า…สวนซิ่งจื่อและสกุลเฉียว

หรือว่าคนของกององครักษ์จินหลินจับตาดูตระกูลของข้ามาโดยตลอด

เฉียวเจาเหลือบตาขึ้นมองเจียงหย่วนเฉาอย่างระงับใจไม่อยู่

ใช่หรือไม่ว่าคนผู้นี้ล่วงรู้เบื้องหลังบางอย่างของเหตุไฟไหม้ครั้งนั้น

หัวใจของเด็กสาวเต้นรัวแรง แต่พอสังเกตเห็นสายตาของเจียงหย่วนเฉาที่มองตนอยู่อย่างพินิจ นางเผยรอยยิ้มฉับพลัน  แต่พวกเราจะทำความรู้จักกันไว้สักหน่อยก็ได้นะเจ้าคะ 

ไม่แน่อาจมีโอกาสสืบดูสถานการณ์ได้?

 …  เจียงหย่วนเฉาอึ้งงัน เด็กสาวสมัยนี้ล้วนมีนิสัยผิดประหลาดเช่นนี้แล้วหรือ เขาหยั่งความคิดนางไม่ออกโดยสิ้นเชิง

ขณะที่เจียงหย่วนเฉาตกตะลึงอยู่ เฉียวเจาเอ่ยบอกอย่างเปิดเผย  ข้าแซ่หลี เป็นบุตรสาวของอาลักษณ์หลี อยู่ในลำดับที่สามของตระกูล เรือนพำนักอยู่ในตรอกซิ่งจื่อบนถนนสายตะวันตกเจ้าค่ะ 

ถึงอย่างไรเรื่องพวกนี้เห็นทีว่าคนผู้นี้คงรู้กระจ่างแจ้งแก่ใจหมดแล้ว นางไม่มีความจำเป็นอันใดต้องปิดบัง

เจียงหย่วนเฉาถอยหลังหนึ่งก้าวอย่างตื่นตัวระวังภัย แม่นางน้อยบอกกับเขาอย่างละเอียดลออไปเพื่ออะไร เขามิได้คิดไปสู่ขอที่เรือนเสียหน่อย

 ไม่ทราบว่าเรือนพำนักของพี่เจียงอยู่แห่งหนใดหรือเจ้าคะ 

สีหน้าของเจียงหย่วนเฉาแปรเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขากระแอมกระไอก่อนกล่าว  แค่กๆ ข้านึกขึ้นได้กะทันหันว่ามีเรื่องด่วน ขออำลาก่อนล่ะ 

ว่าแล้วเขาก็ประสานมือคำนับ ก้าวขายาวๆ ของตนหันหลังเดินจากไปเลย ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็หายลับไปไม่เห็นร่องรอย

ในดวงตาของเฉียวเจาซึ่งยืนอยู่ที่เดิมมีรอยยิ้มผุดขึ้น

ถึงกับตกใจหนีไปเลยหรือนี่

นางโคลงศีรษะ และหมุนกายออกเดินไป

เจียงหย่วนเฉากลับไปถึงใต้ต้นไม้ พูดกับผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนที่รออยู่ด้วยสีหน้าขึงขัง  ไปเถอะ 

ผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนทำสีหน้าชอบกล

 เหตุใดรึ 

 ใต้เท้า เมื่อครู่นี้… 

 ห้ามเอ่ยเรื่องเมื่อครู่นี้กับคนอื่น!  ใบหน้าของเจียงหย่วนเฉาขึงตึง

กลับมาเมืองหลวงไม่อิสระเหมือนเมื่อครั้งอยู่ที่จยาเฟิง เรื่องบางเรื่องระมัดระวังไว้ก่อนเป็นดี เขาไม่อยากให้แม่นางน้อยผู้นั้นตกอยู่ในสายตาคนพวกนั้นในตอนนี้

เจียงหย่วนเฉาเดินไปครุ่นคิดไป นางเคยเจอเขาที่ใดแน่

ผู้ใต้บังคับบัญชาสองคนสบตากัน

คนที่ปริปากขึ้นก่อนหน้านี้พูดกระซิบว่า  ข้าตาฝาดไปใช่หรือไม่ ไฉนข้ารู้สึกว่าแม่นางผู้นั้นทำให้ใต้เท้าตกใจหนีมานะ 

อีกคนพยักหน้าอย่างเห็นด้วยเต็มที่

เจียงหย่วนเฉาชะงักฝีเท้ากึก หันหน้ามามองผู้ใต้บังคับบัญชาคนที่พูดด้วยสายตาปึ่งชา

คนผู้นั้นแข้งขาสั่นกระตุก เดินลิ่วๆ เข้าไปพูดกับเขา  ใต้เท้าอภัยให้ด้วย ข้าพูดจาส่งเดชขอรับ 

อีกคนไล่กวดตามมา ดีใจที่ตนเองไม่ได้เอ่ยปากเมื่อครู่นี้ เขารีบเสนอหน้ากับเจ้านายอย่างลุกลี้ลุกลน  นั่นสิ พูดเรื่องจริงส่งเดชไปได้ 

เจียงหย่วนเฉานิ่งงัน ข้าตาบอดไปแล้ว ถึงเลือกคนพรรค์นี้เป็นคนสนิทถึงสองคน

 ไสหัวไป 

จากนั้นเจียงหย่วนเฉาซึ่งอับอายจนพาลโกรธก็สะบัดแขนเสื้อจากไป