หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 68

เฉียวเจานั่งตัวตรงทันควันไม่ปล่อยตัวตามสบายอีก  กวนจวินโหวไปที่จวนเสนาบดีโค่วหรือ หลังจากนั้นล่ะ 

เขาไปที่เรือนท่านตาเพื่อ…แจ้งข่าวการตายหรือ

เซ่าหมิงยวนต้องได้พบกับพี่ใหญ่เป็นแน่!

เพียงคิดถึงความเป็นไปได้นี้ เฉียวเจาก็ยากจะรักษาความใจเย็นไว้ได้อยู่สักหน่อย

อาจูกลับตอบไม่ได้ นางส่ายหน้าพลางกล่าว  ข้าได้ยินมาแค่นี้เจ้าค่ะ ซ้ำยังเป็นเพราะพวกท่านป้าเดิมพันกันว่ากวนจวินโหวไปจวนเสนาบดีจะโดนไล่ตีออกมาหรือไม่ 

 ไม่โดน  เฉียวเจากลับมาสุขุมหนักแน่นดุจเก่า นางเห็นสายตากังขาของอาจูจึงพูดอธิบาย  กวนจวินโหวยิงธนูสังหารภรรยาเฉียวซื่อ เป็นการทำเพื่อบ้านเมือง เสนาบดีโค่วเป็นขุนนางคนสำคัญของราชสำนักต้องไม่สร้างความลำบากใจให้เขา 

นางอาจกล่าวพินิจพิเคราะห์ถึงท่าทีของญาติพี่น้องต่อเรื่องที่นางถูกสามีสังหารกับมืออย่างเยือกเย็นได้ แต่กลับบรรยายความรู้สึกในใจตนเองไม่ถูก

ท่านตาคงไม่ตำหนิโทษเซ่าหมิงยวนอย่างแน่นอน แต่พี่ใหญ่เล่า

เฉียวเจาจมอยู่ในภวังค์ความคิดไม่เอื้อนเอ่ยวาจาต่อ

อาจูเห็นเช่นนั้นก็ถอยออกไปเงียบๆ

จวนเสนาบดีโค่ว

เพราะเสนาบดีโค่วกับบุตรชายไปประชุมขุนนางแต่เช้า พอคนในจวนได้ยินว่ากวนจวินโหวมาเยี่ยมคารวะ คนที่ต้อนรับเขาคือฮูหยินผู้เฒ่าเซวียกับลูกสะใภ้ใหญ่เหมาซื่อ

เซ่าหมิงยวนสวมเสื้อคลุมสีขาวกลางเก่ากลางใหม่ เขาเห็นฮูหยินผู้เฒ่าก็แหวกชายเสื้อคลุมไปด้านข้างคุกเข่าลงข้างหนึ่งทันที  หลานเขยหมิงยวนขอคำนับท่านยายและท่านป้าสะใภ้ขอรับ 

ชายหนุ่มรูปโฉมคมคายหมดจด เมื่อเก็บงำรังสีพิฆาตของนักรบผู้อาจหาญอหังการไว้ ก็ดูคล้ายคุณชายสูงศักดิ์ในตระกูลใหญ่ที่มีวิชาความรู้สูง คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าผู้อาวุโสอย่างเคารพนบนอบ

ฮูหยินผู้เฒ่าเซวียนิ่งเงียบไปเป็นเวลานาน

คนหนุ่มซึ่งคุกเข่าบนพื้นก็มิได้มีสีหน้าร้อนรนสักน้อยนิด ทั้งปราศจากท่าทางภาคภูมิใจที่ได้บรรดาศักดิ์เป็นโหวตั้งแต่วัยหนุ่ม แม้เวลาล่วงผ่านไปทีละน้อยทีละนิด เขายังคงอยู่ในอิริยาบถคุกเข่าโดยไม่กระดิกตัว

สาวใช้วัยเยาว์ที่รอรับใช้ในห้องต่างมองไปทางท่านโหวหนุ่มผู้หล่อเหลาไม่เป็นสองรองใครท่านนี้ซ้ำๆ อย่างอดใจไม่อยู่

นี่คือสามีของคุณหนูเฉียวของพวกนางเอง หน้าตาช่างหล่อเหลาเหลือเกิน ทั้งมีความสามารถล้ำเลิศ น่าเสียดายแค่ว่าคุณหนูของพวกนางไร้วาสนา…

 ช่างเถิด ท่านโหวลุกขึ้นเถอะ  ฮูหยินผู้เฒ่าเซวียปริปากขึ้นในที่สุด

เซ่าหมิงยวนไม่ขยับ  ข้ารู้ตัวว่าเป็นคนบาปหนา ไม่กล้าขอให้ท่านยายอภัยให้ เพียงอยากวิงวอนท่านยายโปรดอนุญาตให้ข้าพบกับพี่ชายภรรยาสักคราขอรับ 

 ท่านโหวอยากพบเฉียวโม่หรือ 

 ขอรับ หีบศพของภรรยาข้าตั้งอยู่ในจวนจิ้งอันโหว ข้าอยากบอกเรื่องนี้ต่อเขาด้วยตนเอง 

 เฉียวโม่เขา…  ฮูหยินผู้เฒ่าเซวียอ้ำๆ อึ้งๆ สุดท้ายก็ส่ายหน้าพลางกล่าวทอดถอนใจ  ช่างเถิด ชิ่งมามา พาท่านโหวไปพบคุณชายเฉียว 

สาวใช้วัยราวสี่สิบห้าสิบผู้หนึ่งเดินมา  เชิญท่านโหวตามข้ามาเจ้าค่ะ 

เซ่าหมิงยวนโขกศีรษะให้ฮูหยินผู้เฒ่าเซวียทีหนึ่งถึงลุกขึ้นตามชิ่งมามาออกไป

เขาเพิ่งออกไป มีเด็กสาวชุดสีเขียวนางหนึ่งก้าวออกมาจากหลังฉากกั้น

 ชิงหลัน!  เหมาซื่อขมวดคิ้ว

เด็กสาวชุดสีเขียวเป็นบุตรสาวคนรองของเหมาซื่อ นามโค่วชิงหลัน

โค่วชิงหลันไม่กลัวเสียงดุของมารดาอย่างเห็นได้ชัด หมุนกายยื่นมือไปดึงเด็กสาวกระโปรงสีน้ำเงินจากด้านหลังฉากกั้นออกมาอีกคน

เด็กสาวกระโปรงสีน้ำเงินอายุมากกว่าโค่วชิงหลันเล็กน้อย พอถูกนางดึงตัวออกมาเช่นนี้ก็ใบหน้าแดงเรื่อ ขึงตาใส่นางพลางพูด  น้องชิงหลัน ปล่อยมือเร็วเข้า 

โค่วชิงหลันกล่าวด้วยรอยยิ้มละไม  พี่จื่อโม่อย่าขุ่นใจไปเลย ข้าปล่อยมือก็สิ้นเรื่อง 

เมื่อน้องสาวปล่อยมือแล้ว เด็กสาวกระโปรงสีน้ำเงินยอบกายคำนับฮูหยินผู้เฒ่าเซวียกับเหมาซื่ออย่างแช่มช้อย  ท่านย่า ท่านแม่ 

เหมาซื่อถอนใจเฮือก  จื่อโม่ ไยเจ้าถึงทำตัวเหลวไหลตามน้องสาวไปด้วย 

ไม่รอให้โค่วจื่อโม่อ้าปากกล่าววาจา โค่วชิงหลันก็ชิงพูดตัดหน้า  ท่านแม่ ท่านอย่าตำหนิพี่ใหญ่เลย เป็นข้าสนใจใคร่รู้อย่างมากว่ากวนจวินโหวที่รบไม่เคยแพ้ท่านนั้นมีรูปโฉมโนมพรรณเป็นเช่นไร ถึงได้ชวนพี่ใหญ่มาดูเจ้าค่ะ 

สุ้มเสียงของเด็กสาวดั่งเสียงนกขมิ้น นางบอกกล่าวจุดประสงค์ของตนโดยไม่ปิดบังแต่อย่างใด กลับทำให้เหมาซื่อจนปัญญา ได้แต่หันหน้าไปเอ่ยกับฮูหยินผู้เฒ่าเซวีย  ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าค่ะ ล้วนเป็นข้าที่ตามใจเด็กสองคนนี้จนเหลิงเอง… 

ฮูหยินผู้เฒ่าเซวียส่ายหน้าแล้วกล่าว  พวกนางอยู่ในวัยอยากรู้อยากเห็น ก็มิใช่เรื่องแปลกอันใดที่จะอยากเห็นหน้าท่านโหวชื่อดังลือลั่นผู้นั้น  ว่าแล้วก็มองหลานสาวสองคน สีหน้าหญิงชราขรึมลง

 แต่วันหน้าห้ามทำอย่างนี้อีกนะ ถึงแม้ญาติผู้พี่ของเจ้าจากไปแล้ว ทว่าเขายังได้ชื่อว่าเป็นพี่เขยของพวกเจ้าอยู่ เกิดแพร่ออกไปคงทำให้คนว่ากล่าวเอาได้ว่าจวนเสนาบดีโค่วไร้ธรรมเนียม 

โค่วชิงหลันแลบลิ้น  ข้าสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ ข้าแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้นเอง 

ฮูหยินผู้เฒ่าเซวียมองเหมาซื่อแวบหนึ่ง  เหมาซื่อ พาพวกนางออกไปเถอะ 

นางเข้าใจความหมายของมารดาสามีได้ ขณะนี้กวนจวินโหวยังอยู่ในจวน ปล่อยให้พวกคุณหนูเดินไปเดินมาตามชอบใจก็ไม่เหมาะไม่ควรจริงๆ

เพียงทว่า…

เหมาซื่อคิดไปถึงแม่ทัพหนุ่มที่คุกเข่าอยู่เบื้องหน้าฮูหยินผู้เฒ่าเซวียเมื่อครู่นี้ ค่อยมองบุตรสาวที่รูปโฉมดุจบุปผาดั่งหยกงามสองนางอีกคราหนึ่ง จิตใจของผู้เป็นมารดาก็สั่นคลอน

กวนจวินโหวผู้นี้รู้ธรรมเนียมมารยาทดีกว่าที่นางนึกภาพไว้ เพิ่งอายุยี่สิบเศษก็ได้รับตำแหน่งบรรดาศักดิ์สูงส่ง ภายภาคหน้าต้องมีอนาคตรุ่งโรจน์ก้าวไกล จะว่าไปแล้วก็เป็นบุตรเขยดีๆ ที่หาได้ยาก

ท่านพ่อสามีใกล้จะเกษียณอายุราชการรอมร่อ ตำแหน่งของสามีนางก็ไม่เลื่อนไม่ลดมาโดยตลอด ถึงเวลาเรื่องคู่ครองของบุตรสาวก็จะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เลือกคนสูงศักดิ์ก็ไม่ได้คนต่ำศักดิ์ก็ไม่ดีแล้ว

เหมาซื่อเก็บความคิดนี้ไว้ในใจ พาบุตรสาวสองคนกลับถึงเรือนแล้วส่งบ่าวรับใช้ไปสืบความเคลื่อนไหวที่เรือนพำนักของหลานชาย

ชิ่งมามานำทางเซ่าหมิงยวนไปยังเรือนหลังหนึ่งในมุมทิศตะวันตกเฉียงเหนือของจวนเสนาบดี

เรือนชื่อว่า ‘ทิงเฟิง’ หลังนี้ตั้งแยกออกมาไกลมาก เงียบเชียบวังเวงจนได้ยินเสียงใบไผ่ต้องลมดังซ่าๆ

ชิ่งมามาหยุดฝีเท้า กล่าวอย่างอ่อนน้อม  ท่านโหวโปรดรอสักครู่ คุณชายเฉียวไม่ใคร่สะดวกใจจะพบคน ข้าเข้าไปขออนุญาตก่อนนะเจ้าคะ 

 รบกวนด้วย  เซ่าหมิงยวนยืนรออย่างสงบในลานเรือน

ผ่านไปครู่หนึ่งมีเสียงความเคลื่อนไหวดังลอยมา เซ่าหมิงยวนเหลือบตาขึ้นก็แลเห็นบุรุษหน้าหยกแห่งสกุลเฉียวซึ่งเคยมีโอกาสพบหน้ากันคราหนึ่งกำลังสาวเท้าก้าวใหญ่เดินมาหา

ชายหนุ่มที่เดินมาสวมชุดสีขาวตัดกับผมสีดำ ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ามีสีแค่สองสีนี้ เห็นท่วงทีกิริยาของเขาเพียงรู้สึกว่าสง่าผึ่งผายอย่างหาที่เปรียบมิได้ แต่ครั้นสายตาหยุดที่ใบหน้าซีกซ้ายของเขา กลับชวนให้บังเกิดความหวาดกลัวคล้ายเผชิญหน้ากับปีศาจดุร้ายโหดเหี้ยมทันใด

ถึงจะเคยเห็นคุณชายเฉียวในสภาพนี้มาก่อนแล้ว ชิ่งมามายังคงก้มหน้าหลุบตาลงไม่กล้ามองซ้ำ นางคิดคำนึงในใจ

คุณชายเฉียวเสียโฉมแล้วหน้าตาเหมือนปีศาจร้าย เหตุใดไม่ปกปิดสักหน่อยนะ

พริบตาเดียวเฉียวโม่ก็หยุดยืนตรงหน้าเซ่าหมิงยวน

นัยน์ตาสีดำสนิททั้งคู่ที่ยังสุกใสดุจเดิมของเขาสงบลุ่มลึก ยามมองมาอย่างนี้ เบื้องหน้าเซ่าหมิงยวนละม้ายมีภาพดวงตาคล้ายคลึงกันคู่หนึ่งผุดวาบขึ้นกะทันหัน

ตอนเฉียวซื่อภรรยาของเขายืนอยู่บนกำแพงเมืองแล้วสบตากับเขาอยู่ไกลๆ สายตาของนางก็กระจ่างใสสงบนิ่งเยี่ยงนี้

เพลานั้นเขาไม่กล้ามองซ้ำแม้แต่แวบเดียว กลับไม่รู้ว่าสายตาเพียงแวบนั้นจะประทับฝังลงกลางใจ ไม่กล้าลืมเลือนตลอดไป

 พี่เฉียวโม่…  เซ่าหมิงยวนเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน เสียงของเขาแหบต่ำ

แววตาสงบนิ่งเฉยคู่นั้นพลันแปรเปลี่ยนไป เสียงกังวานใสของบุรุษที่นุ่มนวลดุจสายน้ำประหนึ่งลมพัดผ่านป่าไผ่  เซ่าหมิงยวน? 

 ขอรับ 

 น้องเขยข้า สามีของน้องสาวคนโตของข้า เซ่าหมิงยวน? 

 เป็นข้าเอง  เซ่าหมิงยวนเปล่งเสียงอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทั้งที่แทบยืนอยู่ไม่ไหว แต่เขาจำต้องยืนนิ่งตัวตรง ตอบคำถามซักไซ้ที่ง่ายดายทว่าหนักอึ้งจากญาติสนิทมากที่สุดในโลกของเฉียวซื่อ

 ท่านไม่ได้ปกป้องน้องสาวข้าให้ดี 

 ถูกต้อง 

 ข้าถามท่านสักคำ ท่านยิงธนูสังหารน้องสาวข้าเคยนึกเสียใจหรือไม่ 

เซ่าหมิงยวนนิ่งเงียบไปชั่วอึดใจก่อนตอบ  ไม่นึกเสียใจ 

ถึงย้อนเวลากลับไปได้ เขาก็ยังคงตัดสินใจเลือกทำอย่างนั้น

แม้นไม่นึกเสียใจ ทว่ารู้สึกผิด

รู้สึกผิดไปชั่วชีวิต!

เพียงแต่ถ้อยคำนี้ เขาไม่มีสิทธิ์พูดกับญาติพี่น้องของเฉียวซื่อ

 ดีมาก  เฉียวโม่ยกกระบี่ในมือขึ้นแทงไปตรงกลางอกเซ่าหมิงยวนทันที