หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 73

เหตุการณ์ดำเนินไปตามคำกล่าวของสาวใช้น้อยปิงลวี่ดังคาด หลายวันที่ผ่านมา หลีเจียวล้วนยกเหตุผลว่าป่วยเก็บตัวอยู่ในห้องมิได้ไปสำนักศึกษาหญิง ส่วนพวกคุณหนูสี่ประจักษ์ถึงความร้ายกาจของเฉียวเจาแล้วก็ไม่กล้าก่อกวน ด้านคุณหนูใหญ่หลีเจี่ยวในตอนนี้ก็นับว่าสงบเสงี่ยมดี ส่งผลให้ชีวิตของเฉียวเจา ณ ขณะนี้เริ่มสุขสงบไร้คลื่นลม

ทุกวันนางจะไปแสดงคารวะต่อผู้อาวุโสตรงเวลา ไปสำนักศึกษาหญิง ฟังท่านพ่อเล่าเรื่อง ยามว่างก็สอนสาวใช้เดินหมาก นับได้ว่าผ่านเวลาแต่ละวันไปได้อย่างไม่ยากทานทน พริบตาเดียวก็ถึงวันที่ต้องไปอารามซูอิ่งแล้ว

เช้าตรู่ เฉียวเจาแต่งกายพร้อมพรักนั่งตัวตรงอยู่หน้าโต๊ะประทินโฉมให้อาจูสางผมแล้ว

พวกเด็กสาวยังไม่ต้องเกล้าผมเป็นมวยแบบสลับซับซ้อน อาจูมุ่นมวยแกละให้นางอย่างชำนิชำนาญเสร็จ เลือกปิ่นมุกลายดอกไม้ประดับทับทิมจากลิ้นชักหีบคันฉ่องมาลองทาบกับเรือนผม นางเห็นเฉียวเจาเลิกคิ้วขึ้น

อาจูเป็นคนละเอียดอ่อน เห็นดังนั้นก็เก็บปิ่นดอกไม้กลับเข้าที่เดิมอย่างรู้กาลเทศะทันที

เวลานี้เองปิงลวี่วิ่งเข้ามา พวงแก้มแดงระเรื่อจากการออกแรงวิ่ง นางถือดอกติงเซียง* ช่อหนึ่งด้วยสองมือ ไต่ถามเฉียวเจา  คุณหนู สวยหรือไม่เจ้าคะ 

ดอกไม้ดอกเล็กสีขาวอมม่วงเป็นพวงๆ ยังมีหยดน้ำค้างเกาะอยู่ดูงดงามบริสุทธิ์ส่งกลิ่นหอมสดชื่น

เฉียวเจาจึงกล่าวขึ้น  สวยมาก 

ปิงลวี่ได้ยินแล้วยิ้มหน้าบานเป็นกระด้ง นางเลือกดอกติงเซียงสดใหม่ที่สุดสองพวงเสียบประดับมวยผมของเฉียวเจา

เด็กสาวในคันฉ่องมีเรียวคิ้วโก่งดังคันศร มวยผมดำสลวยล้อมกรอบด้วยดอกไม้เล็กๆ สีขาวอมม่วง ขับเน้นให้แต้มไฝแดงตรงหว่างคิ้วดูโดดเด่นจับตาขึ้นทันทีทันใด

อาจูรอคำสั่งจากเฉียวเจา

นางผงกศีรษะ  พอแล้วล่ะ 

วิหคเขียวมิส่งสารนอกเมฆา ติงเซียงในม่านฝนโศกโศกา

ชื่อดอกติงเซียงนี้กลับพ้องกับสภาพการณ์ในยามนี้ของนางเป็นอย่างยิ่ง

ปิงลวี่จับๆ ดึงๆ เสื้อกั๊กสีชมพูบานเย็นบนตัว  คุณหนู วันนี้ข้าสวมอาภรณ์ตัวนี้งามหรือไม่เจ้าคะ 

เด็กสาวอ่อนเยาว์ใส่ชุดสีสันสดใสเช่นนี้ล้วนชวนมอง เฉียวเจาพยักหน้าพูดชมจากใจจริง  งามมาก 

ปิงลวี่โล่งอก  คุณหนูรู้สึกว่างามก็พอแล้ว แค่คิดถึงว่าต้องไปอารามซูอิ่ง ข้าก็ไม่รู้ว่าจะแต่งกายอย่างไรดีเจ้าค่ะ 

เฉียวเจาเดินออกไปพลางฟังสาวใช้พูดเจื้อยแจ้วอยู่ข้างกายโดยปราศจากสีหน้ารำคาญสักน้อยนิด

สองนายบ่าวก้าวเข้าโถงใหญ่ของเรือนหยาเหอไปแสดงคารวะต่อเหอซื่อก่อน

เหอซื่อรออยู่ในนั้นแต่แรก นางเห็นเฉียวเจาแล้วตาเป็นประกาย ลุกขึ้นเข้าไปจูงมือบุตรสาว  เจาเจา เมื่อคืนหลับสบายหรือไม่ 

 หลับสบายมากเจ้าค่ะ  เฉียวเจาสังเกตเห็นรอยคล้ำใต้ตามารดา แววตาของนางไหววูบหนึ่ง

เหอซื่อกล่าวอย่างกระดากใจ  พอคิดว่าเจ้าจะไปอารามซูอิ่งวันนี้ แม่นอนไม่หลับทั้งคืน ประเดี๋ยวก็ตื่นเต้นที่เจาเจาของข้าจะไปพบอู๋เหมยซือไท่แล้ว ประเดี๋ยวก็เป็นห่วงว่าเจ้าจะสร้างความไม่พึงใจให้ท่านซือไท่โดยไม่ทันระวัง 

เฉียวเจาฟังแล้วอบอุ่นในอกจางๆ นางหงายมือขึ้นกุมมือเหอซื่อพร้อมพูดปลอบ  ท่านแม่วางใจได้ ข้าเคยพบกับท่านซือไท่แล้วมิใช่หรือเจ้าคะ 

 อื้อ จริงสินะ เจาเจาเคยพบท่านมาแล้ว  เหอซื่อฉุกคิดขึ้นได้ นางจูงเฉียวเจาเดินไปข้างนอก  พวกเรารีบไปคารวะท่านฮูหยินผู้เฒ่ากันเถอะ 

สองแม่ลูกเดินออกจากเรือนก็เห็นหลีกวงเหวินยืนอยู่กลางลานเรือน

ใต้แสงอรุณรุ่ง หลีกวงเหวินในชุดลำลองสีเขียวยืนสง่าอยู่ตรงนั้น รอบกายละม้ายอาบไล้ด้วยประกายแสงเรื่อเรือง ทำให้เหอซื่อบังเกิดความรู้สึกรางๆ ประหนึ่งว่ากาลเวลาสิบกว่าปีนี้มิเคยทิ้งร่องรอยไว้บนตัวบุรุษผู้นี้ รูปโฉมโนมพรรณของเขายังคงเดิมเฉกเดียวกับแวบแรกที่นางเห็นเขา

 ท่าน…ท่านพี่ วันนี้ไม่ไปที่ว่าการหรือเจ้าคะ  ทันทีที่เห็นหลีกวงเหวิน ความดุดันปากร้ายของเหอซื่อล้วนอันตรธานหายไปสิ้น เหลือแต่เสียงพูดตะกุกตะกัก

หลีกวงเหวินนิ่งเงียบอึดใจหนึ่งก่อนตอบ  วันนี้เป็นวันพัก 

เขาทอดสายตาข้ามตัวเหอซื่อมองตรงไปที่ตัวเฉียวเจา

ถ้าเจาเจาเป็นบุตรชายก็คงดี เช่นนั้นเขาก็ให้นางอยู่ข้างกายตลอดเวลาได้ จะเดินหมากหรือดูนางเขียนตัวอักษรเมื่อไรก็สะดวก น่าเสียดายเป็นบุตรสาว เหอซื่อเลยโชคดีโดยไม่ต้องทำอะไร

หลีกวงเหวินตวัดหางตามองภรรยาอย่างไม่พึงใจอยู่มาก

 เอ่อ…วันพักนั่นเอง วันพักก็ดีเจ้าค่ะ…  พอเหอซื่อตกประหม่าก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

เฉียวเจาทนฟังต่อไปไม่ได้จริงๆ นางเอ่ยถามหลีกวงเหวิน  ท่านพ่อมีธุระหรือเจ้าคะ 

 อื้อ ข้าได้ยินว่าวันนี้เจ้าจะไปเยี่ยมคารวะอู๋เหมยซือไท่หรือ 

 เจ้าค่ะ 

หลีกวงเหวินพยักหน้า กล่าวปลอบบุตรสาวด้วยสีหน้าเคร่งขรึม  ไม่ต้องตื่นเต้นนะ แม้ว่าเมื่อก่อนอู๋เหมยซือไท่จะมีฐานะสูงศักดิ์เป็นถึงองค์หญิง แต่บัดนี้ออกบวชแล้ว ไม่ว่าคนภายนอกจะมองเช่นไร นางก็คือผู้ทรงศีลผู้หนึ่ง 

เฉียวเจายิ้มแล้ว  ทราบแล้วเจ้าค่ะ ไม่ตื่นเต้นเจ้าค่ะ 

ไม่ตื่นเต้น?

หลีกวงเหวินอ้าปากออก ถ้อยคำที่เตรียมคิดไว้ล่วงหน้าจนเต็มหัวพลันหมดประโยชน์เสียแล้ว

บุตรสาวกล่าวเช่นนี้จะไม่ให้เขาพูดปลุกปลอบตามหน้าที่ของผู้เป็นบิดาแล้วหรือ

เฉียวเจามองเขาเงียบๆ ไฉนรู้สึกว่าท่านพ่อตกประหม่าอยู่

 ไม่ตื่นเต้นก็ดี อย่างนั้นข้าออกจากเรือนก่อนล่ะ  วันนั้นได้ยินผู้รับใช้ในร้านหนังสือจี๋กู่บอกว่าวันนี้ที่ร้านจะวางขายหนังสือเรื่องเล่าเล่มใหม่ เขาไปแย่งซื้อสักเล่มได้พอดี

หลีกวงเหวินมิได้แยแสเหอซื่อ กล่าวคำนี้กับเฉียวเจาจบแล้วก็หมุนกายเดินไปถึงหน้าประตู แล้วเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ เขาจึงหยุดฝีเท้าหันหลังมาบอกอย่างขึงขัง  เจาเจา ถ้าอยู่ที่อารามซูอิ่งแล้วอึดอัดใจ วันหน้าก็ไม่ต้องไปแล้วนะ 

เขาไม่เคยหวังพึ่งพาบุตรสาวไต่เต้าเลื่อนตำแหน่ง เป็นคนแต่งตำราพงศาวดารในสำนักราชบัณฑิตแสนสบายอยู่ว่างๆ ก็อู้งานได้ ถึงแม้เบี้ยหวัดจะน้อยไปสักนิด ปกติไม่มีเงินคล่องมือ ดีที่นอกจากซื้อเรื่องเล่าปกิณกะบ้างแล้วก็ไม่มีอะไรใช้สอยมากนัก

สำหรับเหอซื่อนั้น นางมีเงินมีทองไม่ต้องให้เขาเลี้ยงดู อีกทั้งเขาก็เลี้ยงไม่ไหว

เฉียวเจานิ่งงันไปก่อนเม้มปากยิ้ม  ทราบแล้วเจ้าค่ะ 

หลีกวงเหวินถึงเดินเอ้อระเหยลอยชายออกไปอย่างสบายใจเต็มที่

เหอซื่อยืนนิ่งไม่พูดไม่จาอยู่ที่เดิมเป็นนาน

เฉียวเจายื่นมือไปวางทาบหลังมือของอีกฝ่าย  ท่านแม่ พวกเราไปเรือนชิงซงกันเถอะเจ้าค่ะ 

เรื่องระหว่างท่านพ่อกับท่านแม่ นางยื่นมือแทรกส่งเดชหาได้เหมาะสมไม่

ใช่ว่าคนจิตใจดีเหมือนกันสองคนเหมาะจะครองคู่กันเสมอไป

ดังเช่นเหอซื่อกับหลีกวงเหวินตรงหน้า หรืออดีตองค์หญิงใหญ่กับท่านปู่

คำว่า ‘รัก’ ช่างทำให้คนเป็นทุกข์ทบทวีโดยแท้

เฉียวเจาผู้ไม่เคยหวั่นไหวกับบุรุษใดนึกสะทกสะท้อนใจ

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งกำลังรอคอยเฉียวเจามาหาอยู่ เห็นนางเข้าประตูมาก็มองสำรวจขึ้นๆ ลงๆ นางแต่งกายเรียบง่ายดุจเก่า มีแค่ดอกติงเซียงบนเรือนผมเป็นสีสันสดใสหนึ่งเดียว กลับเสริมส่งให้ดูงามกระจ่างตาไปทั้งสรรพางค์กายยิ่งขึ้น

อื้อ รูปโฉมของหลานเจาถอดเค้ามาจากเหอซื่อ ในบรรดาหลานๆ ของทั้งจวนตะวันออกตะวันตกจัดได้ว่าโดดเด่นที่สุด

มาตรว่าเด็กสาวสวมอาภรณ์เช่นนี้จะดูสมถะเกินไป แต่กลับพอเหมาะพอสมอย่างหาได้ยาก

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งลอบแก้ต่างแทนหลานสาวในใจ ครั้นกวาดตาไปมองปิงลวี่ที่ตามหลังมาติดๆ แวบหนึ่งก็อดชอบใจมิได้

สาวใช้ผู้นี้สวมสีชมพูบานเย็นทั้งชุดกลับเป็นมงคล

 เตรียมตัวพร้อมหมดแล้วหรือ  ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งกวักมือเรียกเฉียวเจา

นางแสดงคารวะแล้วเดินเข้าไปหา  พร้อมแล้วเจ้าค่ะ 

อันที่จริงไม่มีอะไรจำเป็นต้องเตรียมทั้งสิ้น ตัวไปให้ถึงเท่านั้นเป็นพอ

ดังนั้นทั่วทั้งจวนนี้ คงมีนางคนเดียวที่ไม่ตื่นเต้น

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งดึงเฉียวเจามาพูดกำชับกำชาสองสามคำเช่นเดียวกับเหอซื่อและหลีกวงเหวิน ถึงพูดเร่งให้นางออกจากเรือน

ในตอนนี้เองชิงอวิ๋นเดินเข้ามารายงาน  ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านเซียงจวินของจวนตะวันออกส่งคนมาบอกว่าเตรียมรถม้าให้คุณหนูสามแล้วเจ้าค่ะ 

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งหุบยิ้มมุมปาก กล่าวเสียงเรียบเฉย  ฝากความกลับไปถึงคนของจวนตะวันออก บอกว่าข้าเป็นคนพูดแล้วกันว่าคุณหนูสามออกไปแล้ว 

หรือว่าจวนตะวันตกไม่มีรถม้ากันเล่า

ฮึ…รถม้าของจวนตะวันตก หลานสาวก็ต้องเป็นคนของจวนตะวันตกน่ะสิ ต่อแต่นี้ทางที่ดียายเฒ่าเซียงจวินใจไม้ไส้ระกำของจวนตะวันออกผู้นั้นอยู่ห่างๆ จากเรือนตะวันตกยิ่งไกลเท่าใดได้ก็ยิ่งดี!

ด้วยเหตุฉะนี้เฉียวเจานั่งรถม้าคันเล็กของจวนตะวันตกออกจากเรือนมุ่งหน้าไปวัดต้าฝู

* ดอกติงเซียง หมายถึงดอกไลแล็ก ออกดอกเป็นช่อ แต่ละช่อมีดอกหนาแน่นมาก ลักษณะของดอกคล้ายกับปมเงื่อนเล็กๆ ที่เกาะเกี่ยวกัน จากลักษณะดังกล่าวทำให้ชาวจีนนำมาเปรียบเปรยกับความทุกข์ร้อน ปมปัญหาที่ยังไม่คลี่คลาย ดอกติงเซียงจึงมีอีกชื่อหนึ่งว่า ‘ดอกร้อยปม’