หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 87

หมอเทวดาหลี่นั่งอยู่บนรถม้าเรียบร้อยแล้วยังไม่สบอารมณ์อยู่มาก พูดตำหนิเซ่าหมิงยวนไม่หยุดปาก “ข้าว่านะเจ้าหนุ่ม เจ้าทำอะไรได้บ้าง มาผิดที่แล้วก็ไม่รู้จักปริปากบอกสักคำ”

ชายหนุ่มถูกด่าอย่างไร้ความผิด เขาพูดแก้ต่างด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “ข้าไม่คุ้นเคยกับที่นี่ขอรับ”

มิใช่แค่ถนนสายตะวันตกนี้ ถึงเป็นที่ที่เขาไปบ่อยๆ เมื่อครั้งวัยแรกรุ่น บัดนี้ล้วนแปลกตาไปมาก

อ้อ…บนถนนสายตะวันตกมีสถานที่หนึ่งซึ่งเขาคุ้นเคยมากในความทรงจำ นั่นก็คือหอชุนเฟิง

เขาเคยเป็นเด็กหนุ่มคึกคะนองมาก่อน เคยห้อม้าตะโกนร้องเพลงกับเหล่าสหายรักเฉกเดียวกับพวกคุณชายมากมายในเมืองหลวง เพียงแต่ในปีที่เขาอายุสิบสี่ปี บิดาซึ่งเป็นดั่งเสาหลักล้มป่วยที่แดนเหนือ คนทั้งวงศ์ตระกูลเจียนล่มจมอับปาง ในเวลานั้นเขาสวมชุดนักรบเพื่อท่านและตัดสินใจลาจากความรุ่งเรืองเฟื่องฟูของเมืองหลวงไปอย่างแน่วแน่

ก่อนออกเดินทาง สหายรักซึ่งยังเป็นเด็กหนุ่มใกล้เติบโตเป็นผู้ใหญ่เลี้ยงส่งอำลาเขาที่หอชุนเฟิง

เพลานั้นพวกเขาอายุยังน้อย ยามอยู่ในเรือนไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มสุรา ทว่าวันนั้นทุกคนดื่มจนเมาหัวทิ่มหัวตำที่นั่น หยางเอ้อร์ยังกอดขาเขาร่ำร้องเสียงสะอึกสะอื้นจะตามเขาไปแดนเหนือด้วยกัน สุดท้ายเขาหมดความอดทนกับเจ้าส่วนเกินที่เกาะติดขาตนเองในที่สุด ตีท้ายทอยหยางเอ้อร์จนสลบให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป

ก่อนไปจากเมืองหลวง เขานึกแต่เพียงว่าจะช่วยแก้ปัญหาเร่งด่วนเฉพาะหน้าให้ท่านพ่อชั่วคราวเพื่อคุ้มครองชาวตระกูลทุกคน แต่เมื่อไปถึงแดนเหนือจริงๆ ได้เห็นชาวเป่ยฉีทำร้ายราษฎรต้าเหลียงอย่างไร้ความเมตตาพวกนั้นกับตา เขาชักดาบสู้แล้วก็ไม่มีโอกาสได้เก็บกลับเข้าฝักอีกเลย

พวกชาวต๋าจื่อเป็นเดรัจฉานที่สามารถลักพาตัวชาวต้าเหลียงตามชายแดนไปแล่เนื้อหมักเกลือทำเป็นเสบียงแห้งในฤดูหนาวที่ขาดแคลนพืชพันธุ์ธัญญาหาร เป็นคนโฉดชั่วที่ผลัดกันย่ำยีสตรีต้าเหลียงต่อหน้าผู้คน จากนั้นก็เฉือนเต้านมของพวกนางมาย่างไฟจนสุกกินแกล้มสุราฤทธิ์แรงพลางหัวเราะกันเสียงดัง

คราใดที่คิดถึงเรื่องพวกนี้ เมืองหลวงที่หรูหรางดงามเมื่อครั้งเป็นเด็กหนุ่มก็จะไร้ซึ่งสีสัน กลายเป็นภาพฝันเลือนรางในความทรงจำของเขา

สำหรับเขาแล้ว คำกล่าวที่ว่า ‘ไม่กำจัดผู้รุกรานแผ่นดิน จะมีเหย้าเรือนไปเพื่ออันใด’ มิใช่ถ้อยคำองอาจห้าวหาญอันใด มันเป็นเพียงทางเลือกเดียวของบุรุษที่มีมโนสำนึกผู้หนึ่ง

ชั่วเวลาที่คนทั้งสองพูดคุยกันไปได้สองคำ รถม้าก็หยุดจอด สารถีตะโกนบอกจากข้างนอก “ท่านหมอเทวดา ถึงแล้วขอรับ”

หมอเทวดาหลี่ไม่ขยับกาย เอื้อมมือไปแหวกม่านประตูออกไต่ถามสารถีที่กระโดดลงรถม้าไปแล้ว “หนนี้ไม่ผิดอีกใช่หรือไม่”

“ไม่ผิดแล้วๆ เมื่อครู่ข้าวิ่งไปถามยามเฝ้าประตู ที่นี่คือจวนตะวันตกของสกุลหลีอย่างแน่นอนขอรับ” สารถีกล่าวเสียงปนหอบ

“เอาล่ะ ถ้าผิดอีกล่ะก็ ข้าจะวางยาเบื่อหนูเจ้าสักห่อให้ตายๆ ไปเสีย”

ภายในเรือนชิงซง คุณหนูใหญ่หลีเจี่ยวกำลังพูดคุยยิ้มหัวกับฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งอย่างสนุกสนาน

ในบรรดาคุณหนูทั้งสี่คนของจวนตะวันตก หลีเจี่ยวกำพร้ามารดาตั้งแต่เล็ก จึงได้รับความเมตตาสงสารจากฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งมากที่สุด ยิ่งได้อยู่ร่วมกันมานานหลายปีนี้ ในใจหญิงชราแล้วนางย่อมต่างจากผู้อื่น

ขณะที่หญิงชรากำลังเปล่งเสียงหัวร่อไม่หยุดกับวาจาชวนหัวของหลานสาวคนโตนั้นเอง สาวใช้อาวุโสนามชิงอวิ๋นก็เข้ามารายงาน

“ฮูหยินผู้เฒ่า ยามประตูมารายงานอยู่ด้านนอกว่าหมอเทวดาหลี่มาเยี่ยมคารวะเจ้าค่ะ”

“หมอเทวดาหลี่?” หญิงชราประหลาดใจอยู่บ้าง “ฟังไม่ผิดแน่นะ? เป็นท่านหมอเทวดาหลี่จริงๆ หรือ”

“ไม่ผิดเจ้าค่ะ ข้าซักถามสาวใช้ที่มาบอกความซ้ำหลายหน”

ชิงอวิ๋นเป็นคนหนักแน่นรอบคอบมาแต่ไหนแต่ไร ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งไม่กังขาอีก ตบหลังมือหลีเจี่ยวเบาๆ แล้วกล่าวว่า “เจี่ยวเอ๋อร์ เจ้ารออยู่ในนี้อย่าออกไปนะ”

แม้จะพูดว่าด้วยอายุอานามของหมอเทวดาแล้ว สตรีในเรือนไม่จำเป็นต้องหลบเลี่ยงกันเสียงครหา แต่เขามาเยือนถึงเรือนเช่นนี้เป็นคราแรก ยังไม่รู้ว่านิสัยใจคอของหมอเทวดาผู้นี้เป็นอย่างไร ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งถึงสั่งให้หลานสาวหลบหน้าหลบตาด้วยความสุขุมรอบคอบไว้ก่อน

“เจ้าค่ะ” หลีเจี่ยวพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งให้ชิงอวิ๋นประคองเดินไปที่นอกประตูใหญ่ด้วยตนเอง

พอหมอเทวดาเห็นนางก็ผงกศีรษะหงึกหงัก “คราวนี้ถูกต้องแล้ว”

เขามองเห็นสายตาแฝงรอยฉงนจางๆ ของฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งแล้วมิได้พูดอธิบายอะไรต่อ เพียงบอกจุดประสงค์ที่มาตามตรงทันทีว่า “วันนี้ข้ามาที่นี่เพราะอยากพบหลานสาวบุญธรรมของข้าผู้นั้น”

“เชิญท่านหมอเทวดาเข้าไปนั่งในจวนก่อน”

หมอเทวดาพยักหน้าแล้วก้าวขาเดินเข้าไป

เซ่าหมิงยวนรับปากไว้ว่าจะคุ้มครองความปลอดภัยให้เขาก็ไม่กล้าชะล่าใจ เดินตามไปด้วยอย่างเงียบๆ

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งกวาดสายตามองไปที่ตัวชายหนุ่มรอบหนึ่ง รู้สึกได้รางๆ ว่าองครักษ์คนนี้ผิดจากสามัญอยู่สักหน่อย แต่มิได้ขบคิดให้ลึกลงไป นางเดินย้อนกลับไปยังเรือนชิงซงพร้อมกับหมอเทวดาหลี่

เมื่อทั้งคู่เข้าไปนั่งในโถงเรือนแล้ว ชิงอวิ๋นยกชาร้อนสองถ้วยมาวางให้ทันที

“ไม่คิดว่าเจ้าหลานอกตัญญูนั่นยังทำให้ท่านหมอเทวดาต้องเป็นห่วงพะวงอีก ข้าละอายแก่ใจจริงๆ”

แต่ไรมาหมอเทวดาหลี่ไม่ชอบถ้อยคำแสดงมารยาทเหล่านี้ เขาโบกมือไปมาพลางกล่าว “ท่านฮูหยินผู้เฒ่าไม่จำเป็นต้องพูดจาตามมารยาทอีกแล้ว ตอนนี้หลานสาวบุญธรรมข้าอยู่ที่ใด เชิญนางออกมาให้ข้าได้เห็นหน้าเถอะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งบอกยิ้มๆ “ช่างบังเอิญนัก เพราะวันนี้ฝนตก พวกหลานสาวล้วนไม่ได้ไปสำนักศึกษาหญิง ท่านหมอเทวดากรุณารอสักครู่ ข้าจะสั่งให้คนไปตามหลานเจามาเดี๋ยวนี้เลย”

นางกล่าวจบก็เอ่ยสั่งชิงอวิ๋น “ไปที่เรือนหยาเหอเชิญคุณหนูสามมาที่นี่”

“เจ้าค่ะ” ชิงอวิ๋นขานรับแล้วออกไปทำตามคำสั่ง

หลีเจี่ยวซึ่งซ่อนตัวอยู่ห้องด้านในได้ยินเสียงสนทนาดังลอยมาจากโถงเรือนแล้วลอบกัดฟันกรอดๆ

ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดหลีซานถึงได้บังเอิญโชคดีอะไรนักหนา หลังถูกลักพาตัวไปแล้วไม่ต้องตกทุกข์ได้ยากสักน้อยนิดไม่ว่า ยังได้รู้จักกับหมอเทวดาอีก

ไม่รู้ว่ารูปโฉมโนมพรรณของหมอเทวดาเป็นอย่างไร

หลีเจี่ยวบังเกิดความสนใจใคร่รู้จึงแอบเคลื่อนกายมาที่หน้าประตู แหวกม่านแล้วมองลอดออกไปข้างนอกอย่างระมัดระวัง

เป็นเพราะตำแหน่งที่เด็กสาวยืนอยู่ทำให้คนที่นางมองเห็นในแวบแรกมิใช่หมอเทวดาหลี่ แต่เป็นเซ่าหมิงยวนที่ยืนอยู่ข้างกายเขา

ยังพาองครักษ์มาด้วยหรือนี่

หลีเจี่ยวขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็คลายออก

จริงสิ ได้ยินว่าตอนนี้หมอเทวดาท่านนี้พักอยู่ในวังรุ่ยอ๋อง ออกมาข้างนอกมีองครักษ์ของวังอ๋องคอยคุ้มครองก็เป็นเรื่องปกติ

นางไม่สนใจองครักษ์เท่าไร เลื่อนสายตาไปหยุดที่ตัวหมอเทวดาหลี่

หลังพินิจดูอยู่ชั่วอึดใจ หลีเจี่ยวยกมุมปากโค้งขึ้นเงียบๆ

หมอเทวดาที่เรียกขานกัน ดูไปแล้วเป็นชายชราธรรมดาๆ ผู้หนึ่งเท่านั้น ยังไม่ชวนมองเทียบเท่าองครักษ์ผู้นั้นเลยนะ

เมื่อคิดไปเช่นนี้ นางก็เบนสายตากลับไปที่ตัวองครักษ์หนุ่มอีกครา

เขามองมาทางนี้แวบหนึ่งราวกับรับรู้ได้ แล้วดึงสายตากลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่บ่งบอกอารมณ์ใด

แต่ชั่วพริบตานั้น หลีเจี่ยวรู้สึกเพียงว่าในหัวสมองอื้ออึงไป นางลนลานถอยกลับไปซ่อนตัวหลังม่านประตู หัวใจเต้นโครมครามจนแทบกระดอนออกมานอกอก

องครักษ์ผู้นั้น องครักษ์ผู้นั้น…

นางยกมือกุมอกจวบจนอารมณ์สงบลงทีละน้อยๆ ถึงยื่นนิ้วเรียวงามกลมกลึงไปแหวกม่านออกเป็นรอยแยกเล็กๆ อีกที เพ่งพิศชายหนุ่มที่ยืนหลุบตาอยู่ด้านข้างหมอเทวดาอย่างนอบน้อมผู้นั้น

นางดูไม่ผิด นั่นมิใช่องครักษ์ที่ใดเลย แต่เป็นกวนจวินโหวที่นางเห็นตรงริมถนนในวันประสูติของพุทธองค์

หรือจะมีคนหน้าตาคล้ายกัน

ไม่ๆ

วันนั้นเพราะหลีซานพูดคุยกับกวนจวินโหวต่อหน้าธารกำนัล นางยืนอยู่ริมถนนจึงจดจำลักษณะของกวนจวินโหวได้อย่างแม่นยำ

คนที่แต่งกายเป็นองครักษ์ในโถงเรือนคือกวนจวินโหวอย่างปราศจากข้อสงสัย

เหตุใดเขาต้องแต่งกายเป็นองครักษ์ หากที่สำคัญกว่าคือเพราะอะไรกวนจวินโหวถึงติดตามหมอเทวดามาที่จวนสกุลหลี

ปัญหาเหล่านี้วนเวียนอยู่ในใจหลีเจี่ยว ทำให้ห้วงความคิดของนางยุ่งเหยิงไปหมด

ในเวลานี้เองเสียงรายงานของสาวใช้ดังมาจากข้างนอก “คุณหนูสามมาแล้วเจ้าค่ะ”

หลีเจี่ยวสะดุ้งโหยง นางหยุดความคิดที่สับสนอลหม่านไว้ แล้วมองไปทางหน้าประตู

ม่านประตูทำจากผ้าเนื้อละเอียดสีเขียวแกมดำถูกเลิกขึ้น เฉียวเจาเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้มพริ้มพรายประดับมุมปาก