หวนคืนอีกครา สู่ห้วงเวลาแสนงาม - บทที่ 92

“นั่นสิ ท่านย่าก็เห็นว่าอยู่อย่างสุขสงบดีกว่า”

เรื่องบางเรื่องทั้งสองฝ่ายต่างรู้แก่ใจดีเท่านั้นเป็นพอ ไม่จำเป็นต้องเอื้อนเอ่ยออกมา ทว่าในใจฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งกลับวางเฉียวเจาอยู่ในตำแหน่งใหม่แล้ว

สตรีที่ไม่เลอะเลือนในเรื่องสำคัญผู้หนึ่งถึงดูแลเรือนหลังไม่ดี อย่างมากก็น่าหนักใจเล็กน้อย แต่ไม่ร้ายแรงถึงชีวิต

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งมองหลานสาวด้วยสายตาอ่อนโยน นางลอบถอนใจยาวเหยียด

หลานสาวของนางเป็นหยกดิบชิ้นหนึ่งแท้ๆ น่าเสียดายที่คนใต้หล้ามีตาหามีแววไม่ ไม่รู้ว่าได้ตบแต่งภรรยาเช่นนี้ถึงมีวาสนาอย่างแท้จริง

ช่างเถิด ชื่อเสียงของหลานเจาแปดเปื้อนมลทิน ถ้าอยู่ในตระกูลของตนเองจนแก่เฒ่า ไม่แน่อาจเป็นความโชคดีของลูกหลานสกุลหลีก็เป็นได้

ครั้นฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งบังเกิดความคิดนี้ขึ้น ย่อมจะไม่เห็นเฉียวเจาเป็นหลานสาวธรรมดาๆ อีกต่อไป นางตบหลังมือของเด็กสาวเบาๆ พลางกล่าว “ถ้าเป็นอย่างนี้ เจ้าจะให้คำตอบท่านเซียงจวินเช่นไร”

เฉียวเจากะพริบตาปริบๆ “ไว้วันพรุ่งนี้ข้าจะส่งคนไปขอพบท่านหมอเทวดาที่วังรุ่ยอ๋องเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งอึ้งงันไป “ท่านย่าเห็นท่านหมอเทวดาใส่ใจเจ้าอยู่มาก หากเจ้าส่งคนไปเชิญ ท่านคงจะตอบตกลงกระมัง”

เฉียวเจาเปล่งเสียงหัวเราะ “ไปเชิญคนที่วังรุ่ยอ๋องก่อนค่อยว่ากันอีกทีนะเจ้าคะ”

รอถึงวันพรุ่งนี้ค่อยไปที่วังรุ่ยอ๋อง เกรงว่าจะเชิญท่านหมอเทวดาไม่ได้แล้ว

ท่านปู่หลี่พูดว่าธรณีประตูวังอ๋องสูงเข้าได้ยาก บอกนางว่ามีเรื่องใดให้ส่งข่าวถึงเซ่าหมิงยวนเพื่อหยั่งเชิงว่านางรู้จักเขาหรือไม่ แต่ในความคิดของนาง ท่านยังแย้มพรายเป็นนัยๆ อีกชั้นหนึ่งว่าหลังจากนี้ท่านปู่หลี่ไม่อยู่ที่วังรุ่ยอ๋องแล้ว

นางรู้จักท่านปู่หลี่มาสิบกว่าปีจึงรู้นิสัยของเขาดี

สถานที่อย่างวังของรุ่ยอ๋องนั้นเป็นที่ที่ท่านปู่หลี่รังเกียจชิงชังเป็นพิเศษ บัดนี้มีเซ่าหมิงยวนมาขอความช่วยเหลือด้วยตนเองอย่างไม่ง่ายดาย ถ้าไม่รีบอาศัยบารมีของเขาช่วยให้หลุดพ้นจากที่นั่นต่างหากถึงเป็นเรื่องแปลก

มิไยว่ารุ่ยอ๋องจะป่วยเป็นโรคอะไรก็คงไม่พึงใจที่เห็นท่านปู่หลี่จากไป พรุ่งนี้นางส่งคนไปเชิญหมอเทวดาก็จะเท่ากับไปสะกิดความไม่พอใจของเขาอีก ถ้าผลลัพธ์ออกมาดีสิถึงแปลก

ในส่วนของนางได้พยายามอย่างเต็มที่ในเรื่องนี้แล้ว ต่อให้ท่านเซียงจวินของจวนตะวันออกผู้นั้นยกฐานะผู้อาวุโสขึ้นข่มอีก นางก็ไม่มีหนทางใดๆ เหมือนกัน ถึงอย่างไรหมอเทวดาหลี่ไม่อยู่ที่วังอ๋องมิใช่เรื่องที่ผู้ใดจะควบคุมได้ แล้วคงจะบีบคั้นหลานสาวเช่นนางถึงตายไม่ได้กระมัง

กิตติศัพท์ไร้ความเมตตาอย่างนั้น ท่านเซียงจวินผู้นั้นคงไม่อยากแบกรับไว้

เพียงทว่า…

เฉียวเจานึกไปถึงเซ่าหมิงยวนอีก

เขาพาท่านปู่หลี่ออกจากวังรุ่ยอ๋องอย่างนั้นก็ต้องติดค้างน้ำใจรุ่ยอ๋องไม่น้อย

แม่ทัพซึ่งอยู่ในตำแหน่งสำคัญเช่นเขาติดค้างน้ำใจองค์ชายพระองค์หนึ่งไม่ใช่เรื่องดีอะไร

เฉียวเจาคิดไปถึงอาการพิษเย็นของเซ่าหมิงยวนก็เข้าใจการกระทำของเขาได้

ติดค้างน้ำใจก็แค่สร้างปัญหายุ่งยาก แต่ไม่ขับพิษเย็นอาจถึงตายได้ ถึงเขาไม่แจ่มแจ้งถึงอันตรายของมัน ความเจ็บปวดทรมานที่เกิดจากการได้รับพิษเย็นนั้นมิใช่คนธรรมดาจะทานทนไหว

“คิดอะไรอยู่หรือ” ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งยีๆ ผมของหลานสาวแผ่วเบา

เมื่อครู่หลานเจายังดูเป็นคนฉลาดเจนจัดอยู่เลย ตอนนี้ทำตาลอยๆ จนคนเป็นท่านย่าอย่างนางอดหยอกล้อไม่ได้

หญิงชราคิดไปเช่นนี้ก็เพิ่มน้ำหนักมือมากขึ้น ส่งผลให้มวยแกละสองข้างบนศีรษะนางหลุดลุ่ยทันใด

ปอยผมปรกลงบังหน้าผากเรียบเนียนของเด็กสาว นางยกมือกุมหน้าผาก พูดอย่างตกใจแกมจนปัญญา “ท่านย่า ท่านทำผมข้ายุ่งหมดแล้วเจ้าค่ะ”

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งหัวร่อเสียงดัง ความแตกต่างกันสุดโต่งเช่นนี้ช่างน่าเอ็นดูจริงๆ “หรงมามา เข้ามาสางผมให้หลานเจาที”

หรงมามาที่รออยู่ด้านนอกได้ยินเสียงเรียกก็เข้ามา เห็นเฉียวเจาที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงแล้วไม่ได้แสดงสีหน้าผิดปกติแม้แต่น้อย นางคลี่ยิ้มเอ่ยชม “คุณหนูสามดูแลเส้นผมได้สวยงามมากเจ้าค่ะ”

ถ้อยคำนี้ของหรงมามาไม่ใช่การเยินยอ

เรือนผมของแม่นางน้อยหลีเจาดกหนาอยู่แต่เดิม มาตรว่าตั้งแต่กลับถึงจวนสกุลหลี เฉียวเจาไม่มีแก่ใจจะแต่งกายประทินโฉมตนเอง การกินอยู่นอนหลับประจำวันก็ทำไปตามนิสัยเดิมในอดีต

นางไม่เคยชินกับการใช้น้ำมันใส่ผมที่ซื้อมาจากร้านขายเครื่องประทินโฉม เลยเขียนตำรับหนึ่งมอบให้อาจูไปซื้อสมุนไพรกับดอกไม้สดมาทำเป็นน้ำปรุงใส่ผมง่ายๆ

เส้นผมยาวเฟื้อยทั้งศีรษะจึงนุ่มสลวยเงางามดุจเส้นไหมก็ไม่ปานโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว

หรงมามาสยายผมของเฉียวเจาลงแล้วใช้หวีนอแรดสางจากโคนไปถึงปลายรวดเดียวไม่ติดขัด นางกล่าวอย่างอัศจรรย์ใจ “ฮูหยินผู้เฒ่า ท่านดูสิ ข้าพูดไม่ผิดกระมังเจ้าคะ คุณหนูสามวางใจได้ ข้าจะทำผมทรงที่งามเป็นพิเศษให้ท่านแน่นอน”

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งพูดยิ้มๆ อยู่ด้านข้าง “ข้าว่าเจ้าคงเบื่อหน่ายที่ต้องสางผมหงอกขาวเหมือนฟางข้าวของยายเฒ่าอย่างข้ามานานแล้วกระมัง”

บรรยากาศภายในห้องชื่นมื่นกลมเกลียวขึ้นมาทันใด ไม่ตึงเครียดเฉกเช่นก่อนหน้านี้

ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งคิดคำนึงในใจว่านี่ต่างหากคือชีวิตที่นางปรารถนา เพียงหวังว่าจะเป็นเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ได้ตลอด

นางไม่ถามเฉียวเจาต่อว่าจะเอาตัวรอดจากคำขอร้องของฮูหยินผู้เฒ่าเจียงด้วยวิธีการใด

เมื่อประจักษ์ได้ว่าเฉียวเจาผิดแผกไปจากหลานสาวคนอื่นๆ ฮูหยินผู้เฒ่าเติ้งก็รู้สึกได้รางๆ ว่า ในเมื่อหลานเจาไม่อยากให้โรคตาของท่านเซียงจวินหายดี เช่นนั้นก็ต้องทำได้แน่นอน

หญิงชราเลื่อนสายตาไปเล็กน้อย ในคันฉ่องสลักเสลาลวดลายสะท้อนเงาของดวงหน้างามพริ้มเพรากับเรือนผมนุ่มสลวยเงางามของสาวน้อย หากสิ่งที่ดึงดูดใจจนละสายตาไม่ได้ เป็นท่วงทีกิริยาของนางที่ทำให้ทุกสิ่งรอบตัวสงบนิ่งลงได้

เหอซื่อเลี้ยงดูบุตรสาวให้เป็นเช่นนี้ไม่ได้ จู่ๆ ความคิดนี้ก็ผุดขึ้นในหัวฮูหยินผู้เฒ่าเติ้ง

นางตรึกตรองเป็นนานจนกระทั่งหรงมามาสางผมให้เฉียวเจาเสร็จแล้วถึงลงความเห็นว่า น่าจะสืบทอดมาจากข้า…

เฉียวเจาที่มุ่นผมใหม่เรียบร้อยกล่าวอำลาท่านย่าแล้วเดินกลับไป ระหว่างทางได้พบกับหลีกวงเหวินที่อาภรณ์เปียกฝนไปมากกว่าครึ่ง

“ท่านพ่อเลิกงานแต่หัววันอย่างนี้เลยหรือเจ้าคะ”

เขากล่าวเสียงฮึดฮัด “ทะเลาะกับสหายขุนนางผู้หนึ่ง อยู่ที่นั่นแล้วไม่สบอารมณ์!”

“…” เฉียวเจาอึ้งงัน ทุกคราในเวลาเช่นนี้ นางมักไม่รู้ว่าสมควรทำอย่างไรดีอยู่ร่ำไป จะปลอบใจท่านพ่อที่หนีงานกลับเรือนก็ฝืนมโนธรรมในใจอยู่บ้างไม่มากก็น้อย

หลีกวงเหวินรออยู่นานสองนานก็ไม่เห็นบุตรสาวกล่าวคำปลอบใจ เขาจึงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความน้อยอกน้อยใจอย่างที่ตัวเขาเองก็ไม่ทันสังเกต “เจ้าไม่รู้ว่าสหายขุนนางผู้นั้นน่าโมโหเพียงใด ข้าเดินหมากกับเขา ชนะเขาได้ไม่กี่แต้ม แต่เขากลับไม่ยอมจำนน”

“หลังจากนั้นเล่าเจ้าคะ”

“หลังจากนั้นข้าก็พูดว่านี่จะมีอะไรให้ไม่ยอมจำนน ถ้าเปลี่ยนเป็นบุตรสาวข้าคงชนะท่านไปเมื่อครึ่งชั่วยามก่อนแล้ว” หลีกวงเหวินยิ่งพูดยิ่งหัวเสีย “เจ้าว่าคนผู้นั้นใจแคบปานใด เขาทำหน้าบึ้งพูดคำเดียวว่าครึ่งชั่วยามก่อนเพิ่งเริ่มเดินหมากแล้วก็คว่ำกระดานหมากเลย”

เฉียวเจานิ่งเงียบสนิท ด้วยเหตุฉะนี้ท่านพ่อที่เคารพถึงหนีงานด้วยความโกรธเคืองเพราะเดินหมากกับคนในสำนักราชบัณฑิตแล้วทะเลาะกัน

“เสื้อผ้าของท่านพ่อเปียกแล้ว รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ ข้ากลับห้องก่อนนะเจ้าคะ” เฉียวเจาย่อเข่ากล่าวขอตัวกับบิดา

หลีกวงเหวินยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เขาหัวเราะแหะๆ “เจาเจาเอ๊ย ท่านพ่อยังมีเรื่องที่ไม่ได้บอก”

“ท่านพ่อยังมีเรื่องใดเจ้าคะ” ในใจเฉียวเจาบังเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี

สายฝนที่สาดมาทางด้านข้างกระเซ็นเข้าตาของหลีกวงเหวิน เขาขยับตัวไปทางด้านในของระเบียงยาวแล้วขยี้ตาพลางพูด “เขาคว่ำโต๊ะเพราะไม่เชื่อมิใช่รึ ข้าเลยบอกว่าข้าไม่ได้คุยโอ่ ถ้าไม่เชื่อรอวันใดลองดวลหมากกับบุตรสาวคนรองของข้าสักยกเป็นอันสิ้นเรื่อง”

เขามองเฉียวเจาปราดหนึ่งอย่างระมัดระวังแล้วพูดยิ้มๆ “จากนั้นพวกข้าก็ตบมือสัญญานัดหมายกันวันพรุ่งนี้ เจาเจา เจ้าคงช่วยท่านพ่อกระมัง”

เฉียวเจาตอบคำไม่ถูกอยู่บ้าง “เอ่อ…”

พอเห็นบุตรสาวไม่สนใจไยดี หลีกวงเหวินก็ถอนใจเฮือกก่อนกล่าว “เขาบอกแล้วว่าถ้าท่านพ่อไม่สามารถพิสูจน์ว่าไม่ได้พูดโอ้อวดก็ให้ข้าไสหัวออกจากสำนักราชบัณฑิตไปเสีย”

“เขาเป็นสหายขุนนางของท่านไม่ใช่หรือเจ้าคะ” สหายขุนนางไม่น่าจะมีอำนาจทำเช่นนี้กระมัง

“เอ่อ…แม้จะเป็นสหายขุนนางในสำนักราชบัณฑิต แต่คำพูดของเขามีน้ำหนัก”

“เขาสนิทสนมกับผู้บังคับบัญชาของท่านพ่อหรือเจ้าคะ”

“นั่นกลับมิใช่ เขาเป็นมหาบัณฑิตหัวหน้าสำนัก”

“หา?”

เข้าใจแล้ว สหายขุนนางตามที่ท่านพ่อเรียก ที่แท้เป็นเสนาบดีกรมพิธีการควบตำแหน่งหัวหน้าสำนักราชบัณฑิตนั่นเอง