หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 329 มอบพลังภายในให้เจ้าครึ่งหนึ่ง
บทที่ 329 มอบพลังภายในให้เจ้าครึ่งหนึ่ง
เมื่อมองเห็นบาดแผลลึกเปื้อนเลือดบนหลังของเย่แจ๋หยิ่ง หลานเยาจึงโยนระเบิดใส่จื่อเฟิงยังจะเข้ามาโจมตีพวกเขาต่อ
หลังจากเสียงอันกึกก้องดังขึ้น หลานเยาเยาก็พาเย่แจ๋หยิ่งหลบอยู่ข้างๆทุ่งดอกไม้
พอวางร่างของเย่แจ๋หยิ่งลง นางก็หยิบดอกกระดูกขาวสีขาวออกมา แล้วทาลงบนตัวของเขา เพื่อที่จะหยุดให้หนอนพิษกู่จิ้นเข้าสู่ร่างกายเขาไปมากกว่านี้
ขณะที่หลานเยาเยากำลังลุกขึ้นยืน ก็หันไปเห็นหานแสที่กำลังต่อสู้อยู่กับจื่อซี ถึงแม้เขาจะยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจื่อซี แต่อย่างน้อยพวกเขาก็จัดการไปได้แล้วคนหนึ่ง
จื่อเฟิงที่ถูกสกัดด้วยระเบิดก็เริ่มขาดการควบคุม
หลานเยาเยาจึงรีบหยิบ——น้ำปรโลก ยาต้นกำเนิดตัวหนึ่งออกมาจากระบบรักษาโรคภัยไข้เจ็บ แล้วสาดใส่เขา
หลังจากที่สาดไป ฤทธิ์ของมันก็ออกผลทันที แล้วการเคลื่อนไหวของจื่อเฟิงก็เริ่มช้าลง
นางจึงใช้โอกาสนี้ พุ่งตรงเข้ายังตัวของจื่อเฟิงทันที เพียงครู่เดียวก็มาถึงหน้าเขา ในขณะที่เขากำลังแกว่งมือไปมา นางก็รีบเดินไปด้านหลังของเขา ก่อนจะรวบรวมแรงทั้งหมดกระโดดขึ้นไปขี่คอของจื่อเฟิง จากนั้นก็ใช้มือปิดปากของเขาเอาไว้ ทันใดนั้นน้ำปรโลกที่ออกมาจากฝ่ามือก็ค่อยไหลลงคอของเขาไป
พอรู้สึกว่าเพียงพอแล้ว นางก็กัดนิ้วของตัวเอง เพื่อมอบยาต้นกำเนิดตัวที่สอง โดยการให้เลือดของตัวเองไหลลงไปในคอของจื่อเฟิงเช่นเดิม เพื่อป้องกันเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด
หลังจากที่ทำเสร็จเรียบร้อย นางก็กระโดดลงมาจากไหล่ของจื่อเฟิง
แต่ว่า……
นางได้รับบาดเจ็บสาหัสเกินไป จึงล้มลงไปกับพื้น แต่นางก็ยังพยายามถอยหนีเพื่อไม่ให้ได้รับผลกระทบ
แล้วจื่อเฟิงก็ลุกมาพลันกรีดร้อง แล้วปล่อยพลังภายในไปทั่วทุกสารทิศ และปล่อยหมัดออกมาอย่างมั่วซั่ว
หลังจากนั้น！
เขาก็กุมหัวแล้วร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด แล้วพลังภายในก็ค่อยหมดไปๆ จนในที่สุดก็ล้มลงไปนอนบนทะเลดอกไม้
ตอนนี้ก็เหลือเพียงจื่อซีคนเดียวแล้ว
หลานเยาเยาที่ยังไม่ทันได้หายใจเข้าปอด ก็ได้ยินเพียงเสียง“ปัง”ดังขึ้นมา
แล้วร่างของใครบางคนก็กระเด็นมาอยู่ข้างกายของนาง……
ไม่จำเป็นต้องดูนางก็รู้ว่าเป็นหานแส！
หลังจากที่หานแสถูกเหวี่ยงลงมาบนพื้น เลือดสีแดงสดก็พุ่งออกมาจากปากของเขา จนเลือดสาดกระเด็นไปเปื้อนหน้าของเขา
ครั้งนี้ที่ล้มลงมาเขาก็ลุกขึ้นไม่ไหวอีกแล้ว ทันที่กระอักเลือดออกมาเขาก็หมดสติลงไป
จื่อซีที่ส่งเสียงครวญ“ฮา”ออกมา พร้อมกับบินเข้ามา
หลานเยาเยาที่ใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษ จึงทำได้เพียงฝืนตัวเองให้ลุกขึ้นมา
ในทำนองเดียวกัน นางก็สาดน้ำปรโลกใส่จื่อซี แล้วใช้โอกาสในขณะที่เขากำลังอ่อนแรง แต่ยังจะเข้ามาโจมตีหานแสนั้น ใช้มือเข้าไปปิดปากจื่อซีเอาไว้
แต่ว่า……
ครั้งกลับพลาด เพราะจื่อซีเข้ามาบีบมือของนางเอาไว้โดยตรง
หมดหนทาง ตอนนี้นางทำได้เพียงยอมรับความเจ็บปวดราวมือจะหักจากการถูกบีบ แล้วพยายามดีดน้ำปรโลกใส่ตัวเขา
แล้วยาตัวที่สองก็คือ——เลือดของนาง ไม่ต้องให้นางได้ป้อน จื่อซีก็ดูดมันเข้าไปแล้วจำนวนมาก ……
จากนั้น！ จื่อซีก็ล้มลงไปกองกับพื้น นางเองก็ล้มลงไปเช่นกัน แล้วหมดสติไป
พอฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง นางก็ได้เห็นดอกกระดูกขาวสีขาวครีม ทั้งขาวและมีกลิ่นหอม กำลังปลิวไสวเอนตามสายลม
“อื้อ……”
หลานเยาเยาพยายามลุกขึ้น แต่ก็ไม่ทันระวังจนไปกระทบกับแผลเข้า
พอมองไปด้านข้าง ก็เห็นคนสองคนนอนอยู่เคียงกันนั่นก็คือ หานแส จื่อซี
เหมือนจะหายไปสองคน
จื่อเฟิงกับเย่แจ๋หยิ่ง！
เมื่อมองไปยังบาดแผลบนท้องที่ได้ถูกพันแผลใหม่แล้ว หลานเยาเยาก็ถึงกับขมวดคิ้วหนัก ก่อนที่จะพยายามลุกขึ้น
แล้วถึงได้พบว่า ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่ในทุ่งดอกกระดูกขาวสีแดง
มีคนพาพวกเขามาไว้ในที่ปลอดภัยแล้ว……
เมื่อมองไปรอบ ๆ นางก็พบว่ามีคนอยู่ในทะเลดอกไม้และเมื่อนางเพ่งมองเข้าไป ก็เห็นว่าเป็นเย่แจ๋หยิ่ง
เขากำลังลากร่างไร้สติของจื่อเฟิงออกมา และบาดแผลบนตัวเขานั้น ก็ยังไม่ได้รับการพันแผลด้วย
หลังจากที่ลากคนออกมาจากทะเลดอกไม้
เย่แจ๋หยิ่งก็หันหน้ามา สบตาเข้ากับสายตาของนาง
หลังจากที่เห็นนางฟื้นขึ้นมา เย่แจ๋หยิ่งก็นิ่งงัน ไม่พูดไม่จา เพียงลากจื่อเฟิงมาไว้ข้างๆของจื่อซีอต่อ
เพิ่งวางจื่อเฟิงลงไป เขายังไม่ทันได้ลุกขึ้น ก็มีกรีชอันแหลมคม ต่อมาบนคอของเขาแล้ว
“เยาเยา……”เสียงของเขาต่ำ
“อย่าขยับ！”
หลานเยาเยาจีบกริชในมือแน่น ด้วยสีหน้าที่เย็นชา
จากนั้น จู่ๆก็หัวเราะขึ้นมา
“เหอะๆๆ······”
“ท่านคงคิดไม่ถึงสินะ！ว่าข้ายังไม่ตาย แม้แต่สวรรค์ยังไม่ให้ข้าตาย เย่แจ๋หยิ่ง ท่านทำลายข้าด้วยมือของท่านเอง วันนี้ข้าก็จะทำลายท่านด้วยมือของข้าเช่นกัน ข้าจะทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของท่าน”
บางทีการกระทำของเย่แจ๋หยิ่งก่อนหน้านี้ทำให้สับสน ……
บางทีอาจจะกลัวว่านี่จะเป็นแผนการของเย่แจ๋หยิ่งอีกครั้ง……
ดังนั้น นางจึงต้องใจร้าย
“อืม เจ้าลงมือเถอะ！”
เย่แจ๋หยิ่งไม่ได้มีการตอบโต้ใดๆ ไม่มีการอธิบาย และยิ่งไม่มีการต่อต้าน เขาทำเพียงแต่หลับตาลงอย่างเงียบๆ รอให้นางลงมือ
ราวกับว่าถูกท่าทางแบบนี้ของเขาทำให้รู้สึกโมโห หลานเยาเยาจึงได้ตัดสินใจ ออกแรงมือหวังจะแทงคอของเขา
แต่ถึงอย่างนั้นในใจของนางที่มีเลือดกระอักอยู่เมื่อความโกรธประทุขึ้น จึงทำให้นางกระอักเลือดออกมาจากปาก
“หลานเยาเยา เจ้าเป็นอะไรไป？”
เย่แจ๋หยิ่งที่เห็นสถานการณ์！ก็รีบกริชในมือของนางเหวี่ยงออกไป ก่อนที่จะสะกดจุดให้กับนาง แล้วถ่ายทอดกำลังภายในเพื่อทำการรักษานางทันที
ทำการรักษาได้สักพัก หลานเยาเยาที่จิตใจกำลังสับสนก็ได้พบว่า เย่แจ๋หยิ่งนั้นไม่ได้ใช้กำลังภายในเพื่อรักษานาง แต่กลับส่งพลังภายในให้กับนางโดยตรง
“ท่านทำอะไร？”
“มอบพลังภายในให้เจ้าครึ่งหนึ่ง จงดูแลตัวเองให้ดี”ไม่สนว่านางจะยอมรับหรือไม่ เขาก็ต้องมอบให้กับนาง
“พลังภายใน？หึ ข้าไม่ต้องการพลังภายในของท่าน ข้าไม่ต้องให้ท่านมาช่วย และยิ่งไม่ต้องการความรู้สึกจอมปลอมของท่านด้วย ชาตินี้ทั้งชาติข้าไม่อยากจะเห็นหน้าท่านอีก ไสหัวไปให้พ้นหน้าข้าซะ ไสหัวไป！”
“เย่แจ๋หยิ่ง ท่านมีสิทธิ์อะไรต้องมาช่วยชีวิตข้าเอาไว้ด้วย？ท่านอยากให้ข้ามีชีวิตต่อไปอย่างอับอายและเจ็บปวดทรมานงั้นหรือ？”
“ท่านได้ยินหรือไม่ ว่าข้าเกลียดท่าน หากท่านช่วยข้า รออีกสักพักข้าก็จะฆ่าท่าน เช่นเดียวกับที่ท่านอยากจะฆ่าข้าอย่างไรปราณี”
“ได้ยินหรือไม่ คนสารเลว ปล่อยข้า ท่านฟังไม่เข้าใจหรืออย่างไร？”
“……”
เสียดาย……
ไม่ว่านางจะพูดจารุนแรงทำร้ายจิตใจขนาดไหน เย่แจ๋หยิ่งก็ไม่กล่าวตอบสิ่งใด เพียงแต่ถ่ายทอดพลังภายในให้นางต่อไป
หลังจากผ่านมาได้สักระยะ ในที่สุดเย่แจ๋หยิ่งก็ดึงมือกลับ พร้อมกับคลายจุดให้นาง
หลานเยาเยาหยิบกริชขึ้นมาหวังแทงไปยังหัวใจของเขา……
แต่กลับปรากฏว่า เย่แจ๋หยิ่งนั้นทนไม่ได้อีกต่อไป ล้มลงไปนอนกองกับพื้น
พอมองดูเย่แจ๋หยิ่งลงไปสลบกับพื้น หลานเยาเยาก็ถือกริชนิ่งไปสักพัก ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เอ๊ะ……”
จะบ้าตาย！
นางพูดบ่นพึมพำอยู่หลายคำ พลางหยิบยาออกมาทำแผลให้กับเขา หลังจากทำแผลเสร็จ นางก็ได้หยิบน้ำปรโลกกับดอกกระดูกขาวสีขาว และตามด้วยเลือดของตัวเอง มาทำเป็นยาถอนพิษ
ยาต้นกำเนิดทั้งสามครบแล้ว
แต่การทำยาถอนพิษต้องใช้เวลาสักระยะ ใช้เครื่องใช้ในระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บทำยาถอนพิษน่าจะดีกว่า
หลานเยาเยาหันไปเห็นดอกกระดูกสีแดงฉานปรากฏขึ้นมาตรงหน้า หากก่อนหน้านี้ไม่มีการเคลื่อนไหว พิษกู่จิ้นก็คงจะไม่สามารถออกมาจากดอกกระดูกขาวได้ และยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่มันจะบินออกไปจากทะเลดอกไม้นี้ได้
แล้วในตอนนั้นพวกหนอนพิษกู่จิ้นก็พากันคลานออกมา พากันเบียดคลานออกจากทุ่งทะเลดอกไม้ ตรงไปยังทางหุบเขาจิ้น
แย่แล้ว！
ราชครูแห่งราชวงศ์เก่าได้ทำการควบคุมพิษกู่แล้ว