หวางเฟยเสด็จ ท่านอ๋องหลีกไป - บทที่ 533 กลไกเริ่มทำงาน นกในกรง

บทที่ 533 กลไกเริ่มทำงาน นกในกรง

ขณะเดียวกันกับตอนนี้

เสียงร้องที่น่าเวทนาทางนั้นล้มลงพื้น ด้านหลังของหลานเยาเยาทางนี้ปรากฏเงาร่างร่างหนึ่งขึ้นทันใด มีดสั้นชี้ไปตรงด้านหลังต้นคอของนางโดยตรง ในนาทีนั้นที่มีดสั้นแทงเข้ามา หลานเยาเยาก็หายตัวไปต่อหน้าบุคคลผู้นั้นทันที

หลังจากที่งงงันครู่หนึ่ง

บุคคลผู้นั้นรีบมองดูสังเกตรอบๆ กระทั่งหมุนตัวตรวจดูด้านหลังหลายครั้งเพื่อป้องกันการซุ่มโจมตี แต่ก็ไม่ได้อะไรเลย

ราวกับว่าหลานเยาเยาไม่เคยได้ปรากฏตัวโดยสิ้นเชิง

“เฮ้ ด้านบนนี่!”

เสียงที่มาอย่างกะทันหัน ทำให้คนผู้นั้นตกใจ ขณะที่เงยหน้าขึ้นในพริบตาอย่างไม่รู้ตัว ก็เบิกตาโพลงทันใด

ผงสีขาวเทลงมาในทันที ทำให้บนหน้าของคนผู้นั้น บนเส้นผม กระทั่งบนร่างกาย ล้วนเปรอะเปื้อนผงสีขาวแล้ว

ทำให้คนผู้นั้นตกใจจนหน้าถอดสี รีบปัดผงแป้งเหล่านั้นทิ้งอย่างลนลาน แต่จะปัดอย่างไรก็ไม่หมด

เขาตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง :

“บุก พวกเจ้ารีบบุก จับนางให้ข้า ต้องการจับเป็น”

นาทีนั้นที่เสียงของเขาสิ้นสุด หลานเยาเยาที่อยู่ด้านบนหัวของเขา แฉลบร่างกายทันที เหาะออกไปนอกสายตาของคนผู้นั้นอย่างฉับพลัน

ในความมืดสลัว ได้ยินเพียงเสียงต่อสู้ที่จอแจ รวมทั้งเสียงร้องที่เวทนาดังขึ้นไม่ขาดหู แต่ก็มองไม่เห็นสถานการณ์การต่อสู้ของคนเหล่านั้น ทำให้จิตใจคนที่ถูกผงสีขาวสาดผู้นั้นหวาดผวายิ่งขึ้น สีหน้ายิ่งซีดขาวเรื่อยๆ

จนถึงเสียงการต่อสู้หยุดลง เสียงร้องที่เวทนาสิ้นสุด

“ปึ่ง” เสียงหนึ่ง ศพไร้วิญญาณศพหนึ่ง ลอยตรงมาทางเขา จากนั้นก็เป็นทิศทางโค้งตกลงมาที่ข้างเท้าของเขา กระแทกบนพื้น ทรายบางๆฟุ้งขึ้น

หลังจากความกลัวของคนผู้นั้นก็ถอยหลังไปสองสามก้าว ผุดเหงื่อเย็นๆทั้งตัว

พริบตานั้นดาบยาวย้อมเลือดด้ามหนึ่งกดลงไปที่ทรวงอกของเขา หลานเยาเยาในชุดสีแดงปรากฏตัวขึ้นทันใด มุมปากยกขึ้นด้วยความพอใจเป็นอย่างมาก

“นี่ไม่ใช่หลานชายรุ่นที่……ของราชครูเทียนเวิงหรือ? รุ่นที่เท่าไหร่แล้ว ข้าลืมไปแล้ว”

เผชิญหน้ากับเทพธิดาที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหัน หลานของราชครูเทียนเวิง……หลานชายหวาดผวาในทันที เขาไม่กล้าขยับ เกรงกลัวมือของเทพธิดาจะสั่น หัวของเขาก็จะย้ายที่อยู่แล้ว

หลังจากเห็นหน้าคนตรงหน้าชัดเจนแล้ว

หลานชายรุ่นที่ห้าของใครคนนั้นก็เบิกตาโพลงอีกครั้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เชื่อหลานเยาเยา :

“ท่าน ท่านคือเทพธิดา?”

เทพธิดาที่เขาเคยพบงดงามหยาดเยิ้มเป็นที่สุด งดงามที่สุดในเมือง ไหนเลยจะเป็นแบบตอนนี้ที่ผมขาวพันศีรษะ ลักษณะโฉมหน้าหมองหม่น?

“ไม่เชื่อ? เช่นนั้นก็ลองดู”

เสียงของหลานเยาเยาเย็นชาลงทันใด ดาบยาวที่ชี้ตรงลำคอของเขาเคลื่อนไปด้านในลำคอเล็กน้อย เลือดไหลเป็นรอยลงมาตามรอยขวาง ยังไม่เข้าไปในเสื้อผ้า

“อย่าอย่าอย่า ข้าเชื่อ ข้าเชื่อว่าท่านเป็นเทพธิดา อย่าเพิ่งฆ่าข้า ความจริงข้าก็ไม่ได้มีความผิดมหันต์ พ่อแม่พี่น้องของข้าทั้งหมดอยู่ในมือของราชครูเทียนเวิง มาที่นี่ก็เพราะถูกบังคับทำอะไรไม่ได้”

เสียงที่ได้ยินเป็นเทพธิดาอย่างไร้ข้อกังขา

เพียงแค่ทำไมนางถึงได้กลายเป็นท่าทางเช่นนี้ นั่นก็ไม่รู้ได้ อาจเป็นเพราะฝึกฝนอะไรไม่ดีทำให้ประสบกับผลย้อนกลับ

“ราชครูเทียนเวิงอยู่ที่ไหน?”

ขี้เกียจพูดไร้สาระ เขาน่าสงสารหรือไม่ ถูกบังคับทำอะไรไม่ได้หรือไม่ไม่เกี่ยวกับนาง

ยิ่งไปกว่านั้น เช่นคนอย่างเขานี้หรือว่าบนมือไม่เคยเปื้อนเลือดของคนบริสุทธิ์สักหน่อยเชียวหรือ?

ตอนนี้นางอยากรู้เพียงราชครูเทียนเวิงอยู่ที่ไหน อย่างอื่นไม่สำคัญ

“พวกท่านล้วนไม่ใช่คู่ต่อกรของเขา ทำไมต้องรนหาที่ตาย เขาต้องการอะไรให้เขาก็ได้แล้ว เช่นนี้ทุกคนก็ล้วนปลอดภัยไม่มีเรื่อง”

แน่นอนว่าไม่ได้ดีที่สุด เพียงรอให้ราชครูเทียนเวิงแก่ตายแล้ว พวกเขาเหล่านั้นญาติพี่น้องที่ถูกบีบบังคับอย่างร้ายแรง ถึงจะสามารถหลุดพ้นจากสภาพที่เลวร้ายได้ ควบคุมอำนาจที่เขาเหลือไว้

“หยุดไร้สาระ นำทาง”

ก่อนหน้านี้ที่ส้งเย่นกุยได้เผยพละกำลังที่เหมือนกำลังภายในออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ อยู่เหนือราชครูเทียนเวิงอย่างแน่นอน ดังนั้นแม้ว่าจะหายาฉางตานพบก่อนก็ไร้ปัญหา ตอนนี้นางก็มีวิธีต่อกรกับราชครูเทียนเวิงแล้ว

หลังจากทิ้งเครื่องหมายที่มีเพียงหนึ่งเดียวให้ส้งเย่นกุยและจื่อเฟิงแล้ว หลานเยาเยาก็ขู่บังคับให้คนผู้นั้นไปตามหาราชครูเทียนเวิง

เดินได้ครู่หนึ่ง

หลานเยาเยามองดูรอบๆ และมองดูคนที่คล้ายกับกำลังหาทางอีก อดขมวดคิ้วไม่ได้

“เจ้ารู้ว่าเขาอยู่ไหนจริงหรือ?”

“รู้คร่าวๆ” คนผู้นั้นให้ความสนใจกับดาบบนคอที่เปื้อนเลือดอยู่ตลอด เวลานี้ได้ยินคำพูดของนาง เขารีบหยุดฝีเท้าลงทันที

“ชีวิตคนอย่าพวกเรานี้ ราชครูเทียนเวิงไม่ได้ใส่ใจโดยสิ้นเชิง ก่อนหน้านี้ฝืนเปิดทางเข้าก็ใช้ชีวิตของพวกเราครึ่งหนึ่งแลกมา

ทันทีที่ทางเข้าเปิด เขาก็พาคนไม่กี่คนเข้ามาก่อน แต่ก่อนหน้านี้ ข้าเคยเห็นเส้นทางแผนที่ที่มือเขาชี้ เป็นทางนี้ ไม่ผิดแล้ว”

จุดนี้เขากล้ารับรอง

แต่ว่า ได้รับการบังคับจากผู้อื่น แน่นอนว่าเขาไม่สามารถพูดความจริงทั้งหมดได้

ชีวิต เขายังต้องการนะ!

“อ๋อ ใช่หรือ?”

หลานเยาเยาไม่ได้พลาดความเจ้าเล่ห์ที่แวบผ่านในตาของเขาอย่างกะทันหัน ในใจเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาเสียงหนึ่งและไม่ได้พูดอะไร ก็ให้เขานำทางต่อ

คราวนี้เดินมาถึงพระราชอุทยานของภูเขาปลอม

หลานเยาเยารู้สึกถึงความผิดปกติ จึงได้หยุดฝีเท้าลง คนที่เดินอยู่ด้านหน้าก็รับรู้ถึงสถานการณ์หยุดลงด้วย

คนผู้นั้นแกล้งทำเป็นไม่รู้ : “ทำไมหรือ?”

“ดูท่าแล้วต้องเสียเวลาหน่อยแล้ว” หลานเยาเยามุมปากยกขึ้น

ที่นี่มีคนซุ่มอยู่

หนึ่งคน

สองคน

สามคน…….

จากกลิ่นอายที่นาสามารถรับรู้ได้ ไม่ต่ำกว่าห้าคนเด็ดขาด อีกทั้งวิทยายุทธกำลังภายในของคนเหล่านี้เทียบกับนักฆ่าก่อนหน้านี้ เป็นผู้ที่มีฝีมือเก่งกาจมากกับผู้ที่มีฝีมือธรรมดาอย่างแน่นอน

หลานเยาเยามองดูคนผู้นั้นแวบหนึ่ง

คนผู้นั้นรู้ว่าเทพธิดารู้แล้ว รีบโบกมืออธิบายทันที :

“ไม่ใช่คนของข้า พวกเขาฟังคำสั่งจากราชครูเทียนเวิงโดยตรง และฟังเพียงคำสั่งของราชครูเทียนเวิง พบพวกเขา นี่อธิบายได้ว่าข้าพามาถูกทางแล้ว”

“เหอะ!”

นางเปล่งเสียงไม่พอใจออกมาอย่างเย็นชาเสียงหนึ่ง

ในใจได้คิดแผนรับมือไว้ดีแล้ว กำลังวางแผนจะดำเนินการ ฉับพลันนั้นก็เกิดเสียงดังครั่นครื้นขึ้น เงาร่างคนในที่ลับวิ่งพล่านออกมาอย่างรีบร้อน แม้ว่าจะมาทางนาง แต่ก็ไม่ใช่มาโจมตีนาง

เหมือนว่าเป็น……การหนีตายมากกว่า

ถูก ก็คือหนีตาย!

เห็นเพียงคนผู้นั้นแฉลบตัวผ่านไปทางข้างกายนางอย่างฉับพลัน ด้านหลังตามมาติดๆภูเขาปลอมลูกหนึ่งที่สูงเท่าตัวคนก็เกิดเสียงดังสนั่นตาม ด้วยความรวดเร็ว เฉกเช่นฟ้าแลบ

หลานเยาเยากล้าพนัน นักฆ่านั้นโดนบีบบังคับให้ใช้แรงกำลังทั้งร่างกาย จึงไม่ได้ถูกภูเขาปลอมชนตายโดยตรง

“ปึ่ง” เสียงดังสนั่น

ภูเขาปลอมสูงเท่าตัวคนชนเข้ากับเสาทองคำตรงทางเดิน ทำให้เสาทองคำแตกเป็นสี่ห้าเสี่ยงในพริบตา นักฆ่าวิ่งหนีเร็วแค่ไหน ก็ถูกก้อนทองคำที่ระเบิดแตกตีเข้าที่ศีรษะ ชั่วพริบตาตกลงมาจากอากาศกระทบพื้น หลังจากนั้นก็ถูกชิ้นส่วนทองคำมากมายทับถม

หากคิดว่าเป็นเพียงเช่นนี้นั้นก็ผิดมหัต

ต่อจากนั้น ทำให้หลานเยาเยาเบิกตาโพลงตกตะลึงพูดไม่ออกก็คือ ภูเขาปลอมที่งดงาม เหมือนกับว่าจะสูญเสียการควบคุม ทั้งหมดวิ่งพล่านไปมาอย่างบ้าคลั่งรวดเร็ว จากนั้นก็ลอยกระโดดขึ้นมา

ทำให้นักฆ่าเก่งกาจหลายคนที่คิดว่าหลบซ่อนที่ภูเขาปลอมเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด ตกใจจนต้องเหาะจากไปโดยรอบๆเป็นการเฉพาะ

ทันใดนั้น!

ภูเขาปลอมสีทองอร่ามลูกหนึ่งประทับเข้าในม่านตา โจมตีมาทางด้านหน้าของนางอย่างเร็วเป็นสุด

แย่แล้ว!

เย็นหงทำบ้าอะไรอยู่?

นางตกใจจนกลืนน้ำลายไม่ทัน ก็ใช้ความสามารถที่มีทั้งหมด คิดต้องการสลัดการตามโจมตีของภูเขาปลอม

ทีแรกหลานเยาเยาคิดอยากเหาะจากไปจากที่ภูเขาปลอมก่อน กระทั่งเหาะออกจากพระราชอุทยาน กลับคิดไม่ถึง……

คนมีความคิดเช่นนี้ไม่ได้มีเพียงนางผู้เดียวแน่นอน

และนักฆ่าที่อยู่ด้านหน้าของนาง นางเห็นด้วยตาของตัวเองนาทีนั้นที่เขาเพิ่งจะต้องการเหาะออกไปจากพระราชอุทยาน ก็โดนด้ายสีทองที่เชื่อมต่อกันทั้งบนและล่างตัดเป็นเส้นๆ

“อึก……”

ในที่สุดหลานเยาเยาก็หักใจกลืนน้ำลายลงไป

ล่อให้ภูเขาปลอมที่โจมตีด้วยความเร็วเป็นที่สุดทั้งสองชนเข้าด้วยกัน เข้าไปดูใกล้ๆ

ให้ตายสิ!

การออกแบบกลไกหลุมพรางของที่นี่ไม่ต้องสมบูรณ์แบบเกินไป

ด้ายสีทองยกขึ้นมาจากพื้นทีละเส้นทีละเส้น ยืดออกไปถึงด้านบนสุด พันรอบพระราชอุทยาน เป็นวงแน่นขึ้นมา และคนที่อยู่ในพระราชอุทยานก็เหมือนกับนกในกรง ในขณะเดียวกันก็ไม่สามารถบินออกไปได้ ทั้งยังต้องรับการโจมตีจากภูเขาปลอม

เป็นเช่นนี้ต่อไป คนด้านในพระราชอุทยาน ไม่โดนภูเขาปลอมโจมตีตาย ก็จะหมดแรงตาย..