หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 481 เรื่องจริง! นี่คือลูกสาวของเธอ! (3) / ตอนที่ 482 เรื่องจริง! นี่คือลูกสาวของเธอ! (4)

ตอนที่ 481 เรื่องจริง! นี่คือลูกสาวของเธอ! (3)

ตอนนี้ไข้ลดลงแล้ว เด็กหญิงถึงได้เริ่มกระตือรือร้น

เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของเหนียนเสี่ยวมู่ เสี่ยวลิ่วลิ่วก็เข้ามาใกล้ทันที “แม่คนสวยไม่สบายใจเหรอ เสี่ยวลิ่วลิ่วจุ๊บๆ ก็อารมณ์ดีแล้ว!”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวลิ่วลิ่วจูบลงบนแก้มของหญิงสาวครั้งหนึ่ง

“…” เหนียนเสี่ยวมู่พลันรู้สึกอบอุ่นหัวใจ

เธอกำลังจะพูดแก้คำเรียกของเด็กหญิง ทว่ากลับพูดอะไรไม่ออก

หญิงสาวอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วขึ้นมา แล้วลงไปชั้นล่าง

เหนียนเสี่ยวมู่ทำการบ้านเป็นเพื่อนเสี่ยวลิ่วลิ่ว และรออวี๋เยว่หานกลับมาไปพร้อมๆ กัน

“นี่คือปาปา”

“พี่คือแม่คนสวย”

“แล้วก็มีเสี่ยวลิ่วลิ่ว…”

เสี่ยวลิ่วลิ่วกำลังวาดรูป สิ่งที่คุณครูให้เด็กๆ วาด ก็คือครอบครัว

เจ้าตัวเล็กฉลาดมาก ไม่เหมือนเด็กคนอื่น ที่เอาแต่วาดไก่เขี่ยไป

เธอแยกนิ้วนับสมาชิกในครอบครัวของตัวเองอย่างจริงจังมาก

เมื่อคิดดูแล้ว เด็กหญิงก็วาดเพิ่มอีกคนหนึ่ง ปากเล็กๆ พลางพูดพึมพำ “มีคุณทวดด้วย คุณทวดรักเสี่ยวลิ่วลิ่วที่สุด ต้องวาดให้สวยๆ หน่อย…”

เหนียนเสี่ยวมู่มองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร ทันใดนั้นก็นึกถึงรายงานตรวจสุขภาพขึ้นมา

จนถึงตอนนี้ เธอยังไม่รู้ว่าลูกที่เธอให้กำเนิด เป็นเด็กผู้หญิงหรือเด็กผู้ชาย

ถ้าเป็นเด็กผู้หญิง จะน่ารักเหมือนเสี่ยวลิ่วลิ่วหรือเปล่า

ต้องน่ารักเหมือนกันแน่นอน

เธอได้ยินพวกสาวใช้ในคฤหาสน์ตระกูลอวี๋แอบคุยกันอยู่บ่อยๆ ว่าถึงแม้เสี่ยวลิ่วลิ่วจะหน้าตาเหมือนอวี๋เยว่หาน แต่นิสัยกลับเหมือนเธอมาก จึงเหมือนเด็กหญิงมีวาสนากับเธอ

เสี่ยวลิ่วลิ่วไม่ใช่ลูกสาวของเธอ แต่ก็ยังเหมือนเธอขนาดนี้ ถ้าเป็นลูกของเธอ จะต้องนิสัยเหมือนกับเธออย่างแน่นอน

แถมทำให้คนรักใคร่มากด้วย

ครั้นคิดถึงตรงนี้ เหนียนเสี่ยวมู่ก็คิดถึงอีกเรื่องหนึ่งด้วย

อวี๋เยว่หานนิสัยฉุนเฉียว นิสัยของเสี่ยวลิ่วลิ่วไม่เหมือนเขาอย่างแน่นอน อย่างนั้นคนที่เสี่ยวลิ่วลิ่วเหมือน ก็คือแม่ที่ให้กำเนิดเธอ…

‘ฉันบอกกับเธอตามตรง ผู้หญิงที่คุณชายหานรักฝังใจ มีแต่แม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วมาโดยตลอด! ถึงผู้หญิงคนนั้นจะจากไปแล้ว แต่ในหัวใจของเขาก็ไม่เคยที่ว่างอื่นให้ใคร ส่วนเธอ เป็นเพราะเธอหน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนั้น ก็เลยกลายมาเป็นตัวแทนของอีกคนเท่านั้นแหละ!’

‘เหนียนเสี่ยวมู่ เธอมันน่าสงสารจริงๆ คิดว่าตัวเองเจอผู้ชายที่รักเธอแล้ว แต่สุดท้ายกลับพบว่าเป็นแค่ความฝัน คนที่เขารักไม่ใช่เธอ! เธอก็เป็นแค่ตัวแทน พอแม่แท้ๆ ของเสี่ยวลิ่วลิ่วปรากฏตัวขึ้น เธอต้องถูกตัดหางปล่อยวัดแน่!’

เสียงของเหวินหย่าไต้ดังขึ้นที่ข้างหูอีกครั้ง

เหนียนเสี่ยวมู่เริ่มตัวแข็งทื่อขึ้นทีละส่วน

ชายหนุ่มเลือกเธอ ไม่เพียงเพราะเธอหน้าตาคล้ายกับผู้หญิงคนนั้นอยู่หลายส่วน แต่เป็นเพราะนิสัยของพวกเธอคล้ายกันมากด้วยสินะ?

เธอกัดริมฝีปาก พลางเตือนตัวเองว่าอย่าคิดมากอีก

ขณะที่เงยหน้าขึ้น เธอก็เห็นคุณนายใหญ่อวี๋กำลังเข้ามาจากข้างนอก พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“พวกเธอไม่ต้องประคองฉันหรอก วันนี้ยายแก่อย่างฉันอารมณ์ดี แค่เดินเล่นรอบคฤหาสน์สักสองรอบไม่เป็นไรหรอก!”

ครั้นเห็นเหนียนเสี่ยวมู่ หญิงชราก็ทักทายอย่างเบิกบานใจทันที

“เสี่ยวมู่มู่ของฉัน เธอมานี่เร็ว มาหาย่าตรงนี้!”

“…”

หญิงสาวดึงสติกลับมา แล้วรีบร้อนยืนขึ้น “คุณนายใหญ่ ข้างนอกหนาวออกอย่างนี้ ออกมาทำไมกันคะ”

“คุณนายใหญ่อะไรกัน แก้ไปตั้งกี่รอบแล้ว ก็ยังแก้ไม่ได้สักที ต้องเรียกย่าสิ!” คุณนายใหญ่อวี๋เหมือนกับกำลังให้ของมีค่า เธอหยิบหล่องเครื่องประดับสีแดงมาจากข้างหลัง “วันนี้ฉันเอาของดีมาให้เธอด้วย!”

คุณนายใหญ่พูดพลางเปิดกล่อง

กำไลมังกรคู่หงส์งดงามคู่หนึ่งกำลังเปล่งประกายแสงระยิบระยับ

สวยเหลือเกิน

ตอนที่ 482 เรื่องจริง! นี่คือลูกสาวของเธอ! (4)

คุณนายใหญ่อวี๋จับมือของเหนียนเสี่ยวมู่ หลังจากสวมให้เธอแล้ว หญิงชราก็มองซ้ายมองขวา

ยิ่งมองยิ่งพอใจ!

“คุณย่า ของขวัญนี้…”

“ชู่! เยว่หานไม่รู้เรื่องนี้ ฉันแอบเตรียมไว้” คุณนายใหญ่ยิ้มเหมือนจิ้งจอกเฒ่าไม่มีผิด พลางจับมือเหนียนเสี่ยวมู่ไว้ แล้วแขวะต่อ

“เขาชอบทำอะไรลึกลับ ไม่เคยบอกอะไรฉันทั้งนั้น ย่าก็ไม่รู้ว่าพวกเธออยากจัดงานหมั้นเป็นจีนหรือแบบตะวันตก อย่างนั้นให้ย่าเตรียมตามธรรมเนียมเก่าแก่ก่อนแล้วกัน ถ้าเธอไม่ชอบ พวกเราค่อยว่ากันก็ได้!”

“คุณย่า…”

เหนียนเสี่ยวมู่มองคุณนายใหญ่อวี๋ที่รักและเอ็นดูเธอมาก อยู่ๆ ก็ขอบตาแดงก่ำอย่างอดไม่อยู่

หญิงชรายินดีจะเตรียมงานหมั้นให้พวกเขาขนาดนี้ เธอน่าจะได้ยินเรื่องที่งานประมูลมาแล้ว

แต่เธอน่าจะยังไม่รู้ ว่าอวี๋เยว่หานไม่ได้ซื้อแหวนวงนั้นให้เธอ

เมื่อเขาพาเม่ของเสี่ยวลิ่วลิ่วกลับมา พวกเขาก็จะอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก ส่วนเธอที่เป็นตัวแทน ก็ควรรู้จักที่จะออกไปเอง

คุณนายใหญ่เตรียมกำไลมังกรคู่หงส์ให้เธอ แต่เธอคงจะไม่ได้ใช้…

“เด็กโง่ เรื่องน่ายินดีขนาดนี้ จะร้องไห้ทำไม ถ้าอวี๋เยว่หานเห็นเข้า เขาจะคิดว่ายายแก่อย่างฉันรังแกเธอนะ แบบนั้นฉันคงเสียใจแย่!” คุณนายใหญ่อวี๋ปลอบหญิงสาว พลางสั่งให้พ่อบ้านนำกำไลมังกรคู่หงส์ไปเก็บให้ดี

ขณะที่อยากพูดอะไรบางอย่าง โทรศัพท์มือถือของเหนียนเสี่ยวก็ดังขึ้น

หญิงสาวมองคุณนายใหญ่อวี๋แทนการขอโทษ แล้วเดินไปรับโทรศัพท์อีกด้านหนึ่ง

ในหัวของเธอคิดถึงเรื่องอื่นอยู่ตลอด เมื่อได้ยินเสียงที่ดังมาจากปลายสาย หญิงสาวก็ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถามอีกครั้ง

“ตู้เซฟอะไรนะคะ”

“คืออย่างนี้ค่ะ คุณเหนียนใช้ตู้เซฟของธนาคารเรามาเป็นเวลานาน ตอนนี้หมดอายุแล้วค่ะ รบกวนคุณมาจัดการขั้นตอนเช่าต่อหรือถอนเช่าที่ธนาคารโดยเร็วที่สุดด้วยนะคะ” เสียงสดใสของพนักงานธนาคารดังมาจากปลายสาย

เหนียนเสี่ยวมู่ตะลึงไปครู่หนึ่ง ถึงจะดึงสติกลับมาได้ “ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”

หลังจากวางสายแล้ว เธอก็ก้มลงมองการแจ้งเตือนครั้งหนึ่ง เป็นสายจากธนาคารจริงๆ

เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองเก็บอะไรไว้ที่ธนาคาร…

“คุณย่า ฉันมีธุระต้องออกไปข้างนอกค่ะ ช่วยดูแลเสี่ยวลิ่วลิ่วสักครู่นะคะ”

“เยว่หานเรียกเธอไปออกเดตหรือเปล่า รีบไปเถอะ อย่าให้เขารอจนร้อนใจ ฝากเหลนรักไว้กับฉันนี่แหละ!” คุณนายใหญ่อวี๋เร่งเร้าด้วยสีหน้าเบิกบานใจ

เมื่อได้ยินชื่อนั้น เหนียนเสี่ยวมู่ก็เม้มปาก เพื่อปกปิดความโดดเดี่ยวในแววตาเอาไว้

หญิงสาวไม่ได้อธิบายกับคุณนายใหญ่อวี๋ แต่ถือกระเป๋าออกจากคฤหาสน์ตระกูลอวี๋ไป

หลังจากถึงธนาคาร และบอกกล่าวเจตนาของตนเองแล้ว ก็มีพนักงานนำเธอไปจัดการขั้นตอนต่างๆ

เหนียนเสี่ยวมู่จำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น จึงจำไม่ได้ว่าเคยเก็บของอะไรไว้ที่ธนาคารโดยสิ้นเชิง

ครั้นจัดการขั้นตอนทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอถึงจะเดินไปข้างหน้าตู้เซฟของตัวเอง ตามคำชี้แนะของพนักงาน

เธอกดแสกนลายนิ้วมือที่ด้านบนตู้เซฟ เมื่อมีเสียงติ๊ดดังขึ้น ประตูตู้เซฟก็เปิดออก

หญิงสาวคิดไว้ว่าข้างใจจะมีเครื่องประดับมีค่า หรือสิ่งของที่มีราคาอย่างอื่น ทว่าคาดไม่ถึงเลย ว่าสิ่งที่ตัวเองเห็นจะเป็นซองจดหมายซองหนึ่ง ทำเอาเธอขมวดคิ้วในทันที

จดหมายอะไรกัน มีค่าจนถึงขั้นต้องเช่าตู้เซฟเพื่อเก็บมันเลยเหรอ

เหนียนเสี่ยวมู่หยิบซองจดหมายออกมา และพบว่าเป็นจดหมายที่ยังไม่เคยเปิดออกมาก่อน จึงตะลึงไปเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือไปฉีกซอง ดึงกระดาษข้างในออกมา

ในซองจดหมายบรรจุรายงานการตรวจดีเอ็นเอเอาไว้ฉบับหนึ่ง

หลังจากกวาดสายตามองดูแล้ว เหนียนเสี่ยวมู่ก็ต้องตะลึงงันไปทันที เมื่อเห็นผลตรวจที่ท้ายกระดาษ!

เธอไม่กล้าเชื่อสายตาตัวเอง จึงอ่านรายงานในมือตั้งแต่ต้นจนจบอีกครั้ง อยู่ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา!

“เสี่ยวลิ่วลิ่ว…”