หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 515 คุณคือคนที่สลักลึกอยู่ในใจ (3) / ตอนที่ 516 คุณคือคนที่สลักลึกอยู่ในใจ (4)

ตอนที่ 515 คุณคือคนที่สลักลึกอยู่ในใจ (3)

เขาไม่ยอมมาเจอหน้าเธอ

เธอนึกวิธีอื่นไม่ออกแล้วจริงๆ จึงทำได้แค่ให้ตัวเองไปปรากฏตัวในรายการโทรทัศน์ต่างๆ

แบบนี้ เมื่อเขาเปิดดูโทรทัศน์ เขาก็จะมีโอกาสเห็นหน้าเธอ…….

ตอนนั้นเธอไร้เดียงสาขนาดไหนกันนะ

คิดว่าขอแค่มีโอกาสปรากฏตัวต่อหน้าเขา ให้เขาได้เห็นหน้าเธอ เขาก็จะไม่มีวันลืมเธอ

รักคนคนหนึ่ง รักจนทำเรื่องงี่เง่าได้มากมาย

ต่อให้เขาปฏิเสธเธอเป็นหมื่นครั้ง เธอก็ยังพยายามให้มันมีครั้งที่หมื่นหนึ่งเพื่อที่จะโผล่ไปให้เขาเห็นหน้า เธอยิ้มแล้วโบกมือให้เขาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “บังเอิญจัง เราเจอกันอีกแล้ว”

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ ก็ยังเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อยู่ดี

“คุณจำได้ไหม ครั้งหนึ่งที่มหาวิทยาลัยจัดงานการแสดง คุณเต้นรำเพลงหนึ่งทำเอาคนอึ้งไปทั้งมหาลัยเลย” เซี่ยเฟิงพูดถึงตรงนี้ แล้วก็รู้สึกประหม่าจนต้องยกแก้วน้ำข้างกายขึ้นจิบอึกหนึ่ง จากนั้นก็มองไปยังเธอ

“ซ่างซิน ความจริงผมเริ่มชอบคุณตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว”

“……”

“ผมไม่เคยนึกมาก่อนเลย ว่าหลังจากเรียนจบแล้ว เรายังจะมีโอกาสได้เจอกันอีก แล้วก็ยิ่งไม่เคยคิดมาก่อน ว่าคุณจะยินดีมานัดดูตัวกับผม ตอนที่ผมรับโทรศัพท์ ผมดีใจจนนอนไม่หลับทั้งคืนเลย!”

เซี่ยเฟิงพูดอย่างตื่นเต้น จากนั้นก็เอื้อมมือไปจับมือทั้งสองข้างของซ่างซิน

เขากุมมือเธอไว้อย่างตื่นเต้น

เมื่อมองเห็นภาพนี้ ถังหยวนซือที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ ก็บีบแก้วน้ำในมือไว้แน่น

นิ้วเรียวขาว ทำราวกับจะบีบแก้วน้ำให้แตกคามือ

ชายหนุ่มกัดฟันแน่น จ้องเขม็งไปที่มือทั้งสองที่ยังคงกุมกันอยู่แน่น ใช้ความพยายามทั้งหมดที่มีเพื่อที่จะอดทนไม่ลุกเดินเข้าไป แยกพวกเขาออกจากกัน!

ดูเหมือนว่าซ่างซินจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง จู่ๆ ก็หันไปมองทางด้านเขาแวบหนึ่ง

ถังหยวนซือรีบดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว วางแก้วน้ำลง ยังคงทานอาหารต่ออย่างนิ่งสงบ

ราวกับว่าไม่ว่าคนรอบข้างจะทำอะไร ก็ไม่มีผลกระทบอะไรกับเขาทั้งสิ้น

มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดี ตอนนี้ขนาดสิ่งที่เขาทานเข้าไปคืออะไร เขายังไม่รู้เลย

พนักงานเดินเข้ามาตรงหน้าอีกรอบอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็เสิร์ฟซุปให้เขา

ความสนใจทั้งหมดของถังหยวนซืออยู่จดจ่ออยู่ที่โต๊ะของซ่างซินที่อยู่ข้างๆ ไม่ได้สังเกตว่าน้ำซุปยังคงร้อนอยู่ เขาหยิบช้อนแล้วตักซุปเข้าปาก

น้ำซุปร้อนๆ ทำเอาสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปในทันที!

แต่กลัวว่าหญิงสาวจะสังเกตเห็นความผิดปกติ เขาจึงจำใจกลืนมันลงไป จากนั้นก็ยกแก้วน้ำขึ้น ดื่มน้ำอย่างเอาเป็นเอาตาย!

การสารภาพรักของเซี่ยเฟิงยังไม่สิ้นสุดลง

“ผมรู้ว่าถ้าเปรียบเทียบกับครอบครัวคุณแล้ว ผมไม่มีสิทธิ์ไปชอบคุณ”

“……” อือ ไม่ผ่านจริงๆ ซินเอ๋อร์ของเขา สมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุดในโลก ถังหยวนซือลอบเสริมในใจขึ้นอีกประโยคหนึ่ง

“แต่ว่าผมจริงใจกับคุณจริงๆ ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ขอแค่คุณยินดีจะคบกับผม ผมจะอาศัยความสามารถของตัวเอง ทำให้คุณมีชีวิตที่ดี!”

“……” ความจริงใจมันกินได้หรือไง นายพยายาม ซ่างซินก็ต้องพยายาม เธอโดดเด่นกว่านายตั้งเยอะ นายไม่มีทางเทียบกับเธอได้ ถังหยวนซือสบถหึ

“ผมได้ยินมาว่าการแบบนางแบบไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ถ้าเกิดว่าคุณเหนื่อย ก็ไม่ต้องฝืนตัวเอง ผมเลี้ยงคุณได้”

“……” เลี้ยง? เรื่องที่ซ่างซินไม่อยากทำ ก็จะมีไม่ใครบังคับให้เธอทำ สิ่งที่เธอรังเกียจที่สุดก็คือคนที่เห็นผู้หญิงเป็นแค่เครื่องประดับติดตัว เอะอะก็ก็อ้างว่าทำเพื่อเลี้ยงดูเธอ

ถังหยวนซือกำลังรอเวลา ที่ซ่างซินจะสะบัดมือของเซี่ยเฟิงออก

การดูตัวล้มเหลว!

เซี่ยเฟิงจับมือของซ่างซินแน่นขึ้น “ซ่างซิน ผมจริงจังนะ คุณจะให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหม เราลองมาคบกันดู?”

ตอนที่ 516 คุณคือคนที่สลักลึกอยู่ในใจ (4)

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ถังหยวนซือก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางซ่างซิน

ห้องที่พวกเขานั่งนั้นดูเป็นส่วนตัว

แม้ว่าจะเป็นโต๊ะที่อยู่ข้างๆ กัน แต่ว่าตรงกลางยังคงมีพวกต้นไม้กั้นวางอยู่

ซ่างซินนั่งเอนตัวไปทางด้านหน้าเล็กน้อย ใบหน้าถูกกระถางต้นไม้บังเอาไว้มิด

เขามองเห็นสีหน้าของเธอไม่ชัดเจน แต่ว่าก็ยังคงไม่ได้ยินเสียงเอ่ยปฏิเสธของเธอ ในใจเริ่มหนักอึ้งลง

เซี่ยเฟิงไม่ใช่สไตล์ที่เธอชอบ

ถ้าเป็นตอนปกติ เธอคงจะปฏิเสธไปอย่างชัดเจน

แต่ว่าตอนนี้……

เธอกลับลังเล

และอาจจะตอบตกลง……

พอคิดได้แบบนี้ สีหน้าของถังหยวนซือก็เปลี่ยนไป

“ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” ในที่สุดซ่างซินก็เอ่ยพูด แต่ว่าไม่ใช่การปฏิเสธ

คำพูดนี้ของเธอ ดูเหมือนจะดูตื่นเต้นมากกว่า เหมือนจะหาข้ออ้างไปทำให้ใจสงบลง เพื่อพิจารณาให้ดี

เมื่อได้ยินว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธเขาในทันที สีหน้าของเซี่ยเฟิงก็เปลี่ยนเป็นยินดี รีบปล่อยมือเธอ “อือ ไม่รีบ ผมรอคุณกลับมา”

น้ำเสียงอ่อนโยนนั้น เหมือนกับแฟนหนุ่มที่เป็นห่วงแฟนสาวของตัวเอง

ถังหยวนซือได้ยินก็รู้สึกอึดอัดใจ

พอเงาของซ่างซินหายวับไป เซี่ยเฟิงก็รีบเรียกพนักงานให้เดินเข้ามาหา สั่งให้พนักงานช่วยหาดอกกุหลาบให้เขาช่อหนึ่ง “เอาที่ดีที่สุด แพงก็ไม่เป็นไร……”

ยังไม่ทันที่จะพูดจบ ร่างสง่างามของถังหยวนซือก็เดินมาหยุดตรงหน้าเขา

ชายหนุ่มค่อยๆ เอ่ยพูดขึ้น ทีละคำ “คุณอาจไม่ต้องการมันแล้ว”

เซี่ยเฟิง “……” !!

ในห้องน้ำ

ซ่างซินปิดประตู นั่งลงบนฝาชักโครกที่ไม่ได้เปิดขึ้น สองมือกุมใบหน้าของตัวเอง ห่อตัวเข้าหากัน ไม่กี่อึดใจ น้ำตาก็ไหลผ่านนิ้วมือออกมา

เธอกัดริมฝีปาก อดกลั้นเอาไว้ ไม่ให้มีเสียงร้องไห้เล็ดรอดออกมา

คำสารภาพรักของเซี่ยเฟิง มันจริงใจมาก ทำให้คนซาบซึ้งได้ง่ายๆ

แต่ว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าถังหยวนซือ เธอรู้สึกเหมือนเป็นแค่การเย้ยหยัน

ครั้งหนึ่ง เคยมีใครคนหนึ่ง กอดเธอเอาไว้ในอ้อมกอดแน่น

กระซิบเบาๆ ที่ข้างใบหูของเธอ

“เสี่ยวซินซิน เสี่ยวซินซินของพี่ พี่รอไม่ไหวแล้ว เธอต้องรีบโตนะ”

“ต่อจากนี้ พี่จะอยู่ข้างเธอตลอดไป”

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะไม่มีทางปล่อยมือของเธอ……”

แต่ว่าตอนนี้ ผู้ชายรักมั่นคงคนนั้น นั่งอยู่ข้างๆ เธอ มองดูผู้ชายอีกคน สารภาพรักกับเธอ โดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย

มีเรื่องอะไรที่น่าเย้ยหยันมากกว่าเรื่องนี้อีกไหม

ถ้าเกิดเรื่องคืนนั้น ไม่มากพอที่จะทำให้เธอตัดใจ อย่างนั้นตอนนี้ เธอก็คงต้องตัดใจได้แล้วจริงๆ

ในสายตาของเขา เธอก็คงเป็นแค่ผู้หญิงน่ารำคาญคนหนึ่ง ตอนนี้มีคนยินดีรับเอาความน่ารำคาญนั้นไปจากเขา เขาคงมีความสุขถึงจะถูก จะมาหยุดยั้งมันได้อย่างไร

ในใจเธอรอคอยอะไรอยู่กันแน่

หลังจากเรื่องคืนนั้น ระหว่างพวกเธอมันก็เป็นไปไม่ได้อีกแล้ว……

ซ่างซินเดินออกมาจากห้องน้ำ ยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือ กวักน้ำสาดใส่ใบหน้าตัวเอง

น้ำเย็น ทำให้สติของเธอกลับมา จิตใจก็สงบลง

หญิงสาวมองดูตัวเองในกระจก แววตามีแต่การเยาะเย้ยตัวเอง

ในเมื่อตัดสินใจจะเริ่มต้นใหม่แล้ว ก็อย่าได้หันกลับไปอีก

เธอสูดหายใจลึก ทำใจเตรียมตอบรับคำสารภาพของเซี่ยเฟิง ปรับอารมณ์ให้เป็นปกติ จากนั้นก็เดินออกไป

เมื่อเดินกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง เซี่ยเฟิงกลับไม่ได้นั่งอยู่แล้ว

คนที่นั่งอยู่ กลับกลายเป็นถังหยวนซือแทน

เขาถอดสูทหนาของตัวเองออก แล้วพาดไว้ที่พนักพิงด้านหลังอย่างลวกๆ ไม่ได้เรียกให้พนักงานช่วยนำไปแขวนให้

เนคไทถูกแกะออกหลวมๆ แม้กระทั่งกระดุมเสื้อก็ถูกปลดออกสองเม็ด……

เขานั่งพิงพนักพิง มือข้างหนึ่งพาดไปยังที่วางแขน แล้วเคาะเบาๆ

ท่าทีสบายๆ ราวกับกำลังรอแฟนสาวของตัวเองเดินกลับมา