หวานรักจับหัวใจท่านประธาน - ตอนที่ 615 ความเย็นชาและเงียบขรึมของคุณชายหาน ตอนที่ 616 อวี๋เยว่หาน ฉันจะฆ่าคุณ!

ตอนที่ 615 ความเย็นชาและเงียบขรึมของคุณชายหาน

วินาทีนั้น เธอถูกความรู้สึกเหมือนทั้งโลกทอดทิ้งจู่โจมอย่างแรง

จนแทบจะทำให้เธอเป็นบ้า…

“ไม่เป็นไร ผมอยู่นี่แล้ว” อวี๋เยว่หานกอดเธอ มือใหญ่ลูบศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน ราวกำลังปลอบเด็กตัวโตคนหนึ่ง

ปกติเธอมีความรู้สึกปลอดภัยอยู่เสมอ แต่ช่วงนี้เกิดเรื่องมากมาย

รวมถึงพบว่าตัวเองเคยให้กำเนิดลูกคนหนึ่ง และเด็กคนนั้นก็คือเสี่ยวลิ่วลิ่ว

เธอจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้ แม้กระทั่งจำไม่ได้ว่าตั้งท้องเสี่ยวลิ่วลิ่วอย่างไร ทว่าฟ่านอวี่กลับนำความทรงจำของเธอกลับมา

อวี๋เยว่หานหลุบตา พาหญิงสาวกลับไปที่ห้อง

ชายหนุ่มรับผลไม้ที่พ่อบ้านหั่นมาเรียบร้อยแล้ว แล้วลากเธอไปออกกำลัง ‘ย่อยอาหาร’

จนสุดท้าย เหนียนเสี่ยวมู่ก็ทนไม่ไหว หลับปุ๋ยไป

ก่อนจะหลับ ปากเธอพึมพำว่า “อวี๋เยว่หาน พวกเราพาเสี่ยวลิ่วลิ่วไปเที่ยวเถอะ พวกเราสามคนพ่อแม่ลูก…”

“ได้สิ นอนเถอะ ผมจะจัดการเอง”

เขาก้มหน้าลง จูบลงบนหว่างคิ้วของเธอ

ในที่สุดเขาก็เห็นเธอคลายขมวดคิ้ว แววตาของเขาอ่อนโยนขึ้นเช่นกัน

หลังจากหลับไปตื่นหนึ่ง เหนียนเสี่ยวมู่ลืมว่าเมื่อคืนตัวเองทำไรไปบ้าง

เธอยื่นมือไปลูบเอวที่ปวดเมื่อยของตัวเอง รู้สึกเพียงว่ากระดูกทั่วร่างคล้ายถูกค้นฉีกทึ้ง ไม่ว่าจะจับตรงไหน ก็เจ็บตรงนั้น

ไหนเขาบอกว่าจะให้ตัวเองเป็นของขวัญกับเธอ

เมื่อวานเขาทำอะไรกับเธอกันแน่

เหนียนเสี่ยวมู่ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เธอถึงเดินลงไปชั้นล่าง

ในห้องรับแขก อวี๋เยว่หานกำลังกอดเสี่ยวลิ่วลิ่ว สั่งอะไรบางอย่างกับพ่อบ้านอยู่

ครั้นเห็นเธอลงมาชั้นล่าง ชายหนุ่มก็ยื่นมือมาหาเธอ

เจ้าก้อนข้าวเหนียวในอ้อมกอดของเขาแสดงออกอย่างตรงไปตรงมา เด็กหญิงเกลือกกลิ้งลงจากโซฟา สาวขาสั้นๆ โผเข้าใส่อ้อมกอดของเหนียนเสี่ยวมู่โดยตรง

“มามา ปาปาจะพาพวกเราออกไปเที่ยว!”

“…”

ในหัวของเหนียนเสี่ยวมู่ยังสิ่งที่ตัวเองพูดได้รางๆ

แต่เธอแยกไม่ออกว่าเป็นความจริงหรือความฝัน

พอตอนนี้ได้ยินเสี่ยวลิ่วลิ่วพูด เธอก็ตะลึงไปในทันที

“คุณพูดถูก พวกเราสามคนควรจะออกไปข้างนอกบ้าง เพื่อเสริมสร้างความเข้าขากันของครอบครัวเรา” อวี๋เยว่หานจับความประหลาดใจในสายตาของเธอได้ เขาจึงยกยิ้มที่มุมปาก

ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนจากโซฟา แล้วเดินมาตรงหน้าเขา

“อึ้งอะไรอยู่ ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสิ”

“…”

เหนียนเสี่ยวมู่ยังไม่ทันเข้าใจอะไร เธอก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ชั้นบน แล้วมาชั้นล่างอีกครั้ง

หลังจากขึ้นไปบนรถ เธอถึงดึงสติกลับมาได้

หญิงสาวหันหน้าไปมองเขา “ฉันแค่พูดเล่นๆ ถึงจะไป ก็ไปวันนี้ไม่ได้ วันนี้แผนกประชาสัมพันธ์มีประชุมแผนก…”

“ผมช่วยคุณลาหยุดแล้ว” อวี๋เยว่หานขยับริมฝีปากบาง

“…” ลาหยุด?

“ลาป่วยด้วย” ทันทีที่อวี๋เยว่หานพูดจบ เขาก็หรี่ตาสีดำลง เหมือนจะยิ้มแต่ไม่ใช่ “หรือคุณอยากลาแต่งงาน…”

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

เธอกังวลว่าเขาจะขอลาแต่งงานให้เธอจริงๆ จึงนั่งเงียบนิ่งไปตลอดทาง

รถเคลื่อนตัวไปนานมาก เธอถึงนึกขึ้นได้ ว่าตัวเองยังไม่ได้ถามเขาเลยว่าจะพาไปที่ไหน

เสียงคลื่นทะเลที่ดังมาจากนอกหน้าต่าง ตอบคำถามของเธอแล้ว

เมื่อเห็นหาดทรายสีทอง คลื่นทะเลกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงลง เสี่ยวลิ่วลิ่วที่เมื่อครู่ยังซุกอยู่ในอกของชายหนุ่มก็ตื่นเต้นขึ้นมาทันที

มือเล็กอวบเกาะหน้าต่างรถ มองไปข้างนอกอยู่ตลอด

เหนียนเสี่ยวมู่รีบกอดเด็กหญิงไว้ในอก เมื่อรถจอดนิ่งสนิทแล้ว เธอถึงอุ้มลูกสาวลงจากรถ

ทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ลมทะเลที่พัดเข้ามาปะทะใบหน้า ราวกับกำจัดความกังวลใจไปได้ในพริบตา

หญิงสาวตะลึงงัน อวี๋เยว่หานเดินมาข้างหลังเธอ กล่าวเตือนด้วยเจตนาดี ก่อนที่เธอจะร้องได้ด้วยความซาบซึ้ง “วันนี้มีช่างภาพนะ”

ตอนที่ 616 อวี๋เยว่หาน ฉันจะฆ่าคุณ!

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” !!

ทำไมกิจกรรมครอบครัวพ่อแม่ลูกต้องมีช่างภาพด้วย!

หญิงสาวคิดถึงภาพที่ตัวเองร้องไห้จนน้ำมูกไหลเข้าปากเมื่อคราวก่อน เธอก็ตกใจจนโพรงจมูกบาน!

พลางมองชายหนุ่มด้วยความกลัว

“งานแต่งงานยังขาดภาพโปสเตอร์เราสามคน ย่าก็เลยให้ช่างภาพมาถ่ายรูปด้วย” อวี๋เยว่หานรับเสี่ยวลิ่วลิ่วไปจากอกของหญิงสาว พร้อมกับอธิบาย

เมื่อเห็นสีหน้าตกใจของเธอ เขาก็เตือนด้วยเจตนาดี

“นางฟ้า สีหน้าของคุณตอนนี้เหมือนผีสาวเลยนะ หรือจะเป็นผีพรายที่ตะเกียกตะกายขึ้นมาจากน้ำดี…”

“…”

คำพูดนี้ทำเอาเธอตัวสั่นไปด้วยความโมโห ก่อนจะเก๊กหน้าสวยได้มาตรฐานออกมา

เธอเดินไปตามทางอย่างเชื่องช้า แม้แต่เสี่ยวลิ่วลิ่วยังดึงมือเธอวิ่งไปด้วย เธอก็ยังปฏิเสธ

หลังจากเธอถอดรองเท้าคู่เล็กให้เสี่ยวลิ่วลิ่วแล้ว เธอก็ปล่อยให้เด็กหญิงวิ่งเท้าเปล่าอยู่บนหาดทราย

ส่วนตัวเองเดินด้วยท่วงท่าอันงดงามต่อไป

ครั้นเห็นช่างภาพมองมา เธอก็จะหยุดนิ่งในทันที แล้วหันกลับไปหาช่างภาพพร้อมรอยยิ้ม

จากนั้นก็ยกมือขึ้นเสยผมด้วย เพื่อปัดไรผมที่ปรกหน้าเพราะแรงลม สง่างามอย่างบอกไม่ถูก

สมบูรณ์แบบสุดๆ!

เหนียนเสี่ยวมู่แอบคิดอยู่ในใจ ในที่สุดก็หันกลับไปจริงๆ

ทันใดนั้นน้ำทะเลสองกำมือก็สาดมาทางเธอ

ผมยาวปลิวไสวลู่ลงมาจากหน้าผาก ผมหางม้าเปียกน้ำไปหมด…

กลิ่นเค็มคาวตลบอบอวลในทันที

ข้างหูมีเสียงตื่นเต้นของเสี่ยวลิ่วลิ่วดังมาอีกต่างหาก

“ฮ่าๆ ปาปาสุดยอด สาดโดนมามาแล้ว…”

“…”

หญิงสาวยื่นมือไปปัดผมเปียกๆ ออก ก่อนจะมองตรงไปยังอวี๋เยว่หานที่อยู่ข้างหน้าด้วยความโมโห

ไฟโกรธสายหนึ่งสุมอยู่ตรงหน้าอกแล้ว

เธอสร้างภาพลักษณ์นางฟ้าออกมาอย่างยากลำบาก ทว่าก็จบลงไปเท่านั้น…

เส้นประสาทของการคิดวิเคระห์ขาดผึงไปในทันที

“อวี๋เยว่หาน ฉันจะฆ่าคุณ”

เหนียนเสี่ยวมู่ถอดเสื้อนอก สะบัดรองเท้าออก แล้วพุ่งเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในทะเล

สองมือของเธอวักน้ำทะเลสาดใส่เขา

ทว่าอวี๋เยว่หานหลบได้ เธอจึงสาดต่อไป

พอเขาหลบอีก เธอก็สาดอีก

หลังจากสาดน้ำใส่เขาอยู่หลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังสาดไม่โดนเสียที แววตาของเธอพลันปรากฏความเจ้าเล่ห์ แล้วตะโกนขึ้นมาทันที

“คุณย่า!”

“…” อวี๋เยว่หานหยุดชะงักไป

“ซ่า”

น้ำทะเลสองกำมือสาดโดนใบหน้าของเขาอย่างจัง

“ฮ่าๆๆ…” เหนียนเสี่ยวมู่เท้าเองหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ทันใดนั้นน้ำทะเลอีกระลอกหนึ่งก็สาดโดนใบหน้าของเธออย่างแม่นยำ

ทั้งสามคนมีความสุขกันอย่างสุดเหวี่ยง

มีเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่ด้วย พวกเขาสามคนเหมือนกลายเป็นเด็กไปเสียแล้ว จนลืมไปว่าตอนนี้เป็นฤดูหนาว

สามคนพ่อแม่ลูกวิ่งไล่จับกันตามเส้นชายฝั่งอันยาวเหยียด ไล่ตามกันไม่หยุดหย่อน

เมื่อวิ่งจนเหนื่อยและขยับตัวไม่ไหว เหนียนเสี่ยวมู่ถึงกอดเสี่ยวลิ่วลิ่วไว้ แล้วนอนนิ่งอยู่ในอกของอวี๋เยว่หาน

พวกเขานอนอยู่บนหาดทรายด้วยกัน

เสี่ยวลิ่วลิ่วนอนคว่ำอยู่บนอกของเหนียนเสี่ยวมู่ อาบแดดหลับไปแล้ว

ร่างเล็กนุ่มนิ่มขดตัวเป็นก้อนกลม ราวกับลูกหนูแฮมสเตอร์ขนปุกปุย

“อวี๋เยว่หาน ภาพลักษณ์นางฟ้าของฉันพังเพราะน้ำมือคุณ…” เหนียนเสี่ยวมู่ปัดผมยุ่งเหยิงของตัวเอง แล้วมองช่างภาพที่อยู่ข้างๆ ในที่สุดก็นึกถึงปัญหาที่สำคัญมากขึ้นมาได้

อวี๋เยว่หานถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกชุ่มออก เหลือเพียงเสื้อนอกตัวหนาคลุมร่างกายเอาไว้ ทำให้เธอพิงอยู่บนอกแกร่งของเขา

เมื่อได้ยินเธอบ่น เขาก็ยิ้มที่มุมปาก แล้วจูบบนหน้าผากของเธอครั้งหนึ่ง

“ในสายตาของผม คุณจะเป็นยังไงก็สวย”

เหนียนเสี่ยวมู่ “…” ทาน้ำผึ้งไว้ที่ปากสินะ?

ใครจะไปเชื่อคำพูดของคุณ!